Love at its Best (Book4 Part9)

Love at its Best (Book4 Part9)

by: Migs

Wala akong ganang pumasok sa tarbaho at wala rin akong ganang makipagkulitan kay Panfi, pero sadyang matigas ang bunbunan nito at pinipilit akong bumangon sa higaan ko. Sinong gaganahang tumayo at magpatuloy sa buhay kung yung taong mahal mo at akala mong walang pakielam sayo ay kahit papano ay maynararamdaman din pala sayo at sa huli may ginawa kang kapalpakan na ikinalayo ng loob niya sayo bago mo pa naman maamin ang tunay mong nararamdaman sa kaniya.

Pilit ko paring itinatago ang mukha ko sa ilalim ng unan at pinabibigat ang sarili para hindi ako maibangon ni Panfi. May dalawang linggo na ang nakakaraan noong huli kaming nagusap ni Kiko, maski kay Panfi di ko ikinikwento ang nangyari.

“Bakit ka ba nagkakaganyan? Dahil ba kay Kiko? Dahil ba naging cold siya sayo? Dahil akala niya boyfriend mo ako?” bigla akong napabangon sa sinabing yun ni Panfi.

“I knew it.” lumapit sakin si Panfi at umupo sa higaan malapit sa aking tabi.

“Anong ibig mong sabihin?” pero di sinagot ni Panfi ang tanong kong iyon. Itinaas niya ang kanang kamay at pinadaan ang kaniyang palad sa aking pisngi.

Parang sinimento ang aking pwet sa higaan at talagang di ko magawang igalaw ang aking katawan at pigilan si Panfi sa kaniyang binabalak gawin. Unti unti nang lumapit ang kaniyang mga labi sa aking mga labi. Sa ikalawang pagkakataon sa loob ng ilang taon, muling naglapat ang aming mga labi. Marahang kumalas sa aming halikan si Panfi.

“Nothing?” tanong sakin ni Panfi. Ibinuka ko ang aking mga mata at umiling.

“Yeah, I thought so too.” at tumayo na si Panfi at binuksan ang aparador sa aking kwarto. Alam ko kung ano ang binabalak nito.

“Di ako sasama.” matipid kong sabi sabay higa ulit at nagtaklob ng kumot. Narinig ko namang nagbuntong hininga si Panfi.

“Iniimbitahan ka nga ni Boss!” hila sakin ni Panfi at pilit akong ibinabangon sa kama.

“Ikaw na lang!” sagot ko dito at pilit ulit nagpapabigat.

“Tanga?! Sabi ng pati ikaw iniimbitahan eh!” sigaw nito sakin at pilit parin akong binabangon.

“Wala akong isusuot.” sagot ko.

“Meron yan, eto oh!” sabay lakad pabalik sa may aparador at kumuwa ng aking maisusuot.

“Wag na kasi! Basta di ako sasama!” sigaw ko kay Panfi, para namang nawalan na ito ng pagasa na mapasama ako at lumabas na ng kwarto, pero nagulat ako ng biglang bumalik si kumag na may dala dalang notebook. Ibinato niya ito sakin at lumanding ito sa aking mukha.

“Aray!” kinuwa ko ang notebook at aktong ibabato ito kay Panfi nang mapansin ko ang cover nito.

“Nakita ko yan kahapon sa coffee shop, sa locker dati ni Kiko. Pinalinis niya kasi ito sakin, sabi niya itapon ko na daw lahat ng gamit doon. Basahin mo, baka sakaling magiba ang isip mo.” mahinang sabi sakin ni Panfi.

0000oooo0000

Napatitig ako sa notebook na iyon, sa cover nito ay ang mga cartoon character na sila Novita at Doraemon. Napangiti ako.

“Naaalala ko ito.” bulalas ko sa sarili ko. Ilang beses ko palang itong nakikita, pero alam ko na kay Kiko yon at alam ko rin na ginagamit niya ito as a Journal. May bookmark na nakaipit dito at Voltes 5 naman ang mga characters na tampok dito. Sabay ng aking pagtawa ay ang pagtulo naman ng luha ko.

“Nakakamiss na talaga ang loko.” bulong ko ulit sa sarili ko. Narinig kong nagbukas ang front door, at bago pa man ito sumara ay nagpaalam sakin si Panfi na pupunta na sa bagong branch ng coffee shop. Di na ako sumagot, sa halip ay binuksan ko ang notebook sa parte kung saan nakaipit ang bookmark.

“Binisita ako ng bestfriend ko, matagal ko na itong di nakikita, kasama niya ang half brother niya na Pol daw ang pangalan. Halatang kinakabahan pa ang mokong...” nagpalit na ako ng pahina, ang sumunod na araw naman ay ang unang umaga naming magkasama.

“Di ko alam kung bakit ko sinabi kay Pol yon. Naramdaman kong parang na-offend siya sa

biro ko na huwag siyang aasa na mai-inlove ako sa kaniya. Umiral nanaman kasi ang pagiging atribido ko. Ngayon ding araw na ito, sinamahan ko siya na magjogging, kahanga hanga ang lakas ng isang to, pati ako ay napahingal kabayo sa paghabol sa kaniya. Masarap ding inisin si kumag, parang kapag kasama ko siya, puwede akong maging ako, malaya kong naipapakita ang pagiging batang isip ko...”

“Muntik ko ng halikan kanina si Pol, nakita ko kung pano siya matakot ng makita niya akong nakahiga sa talahiban na hindi gumagalaw. Masarap pala yung pakiramdam na may nagaalala para sayo...” sa pagbabasa nito ay parang kung anong may kumurot sa aking puso.

“Buwisit na Panfi! Nakikiagaw pa sa atensyon ni Pol!”

“Kanina, inakbayan ko si Pol, parang ansarap ng pakiramdam na meron kang isang tao na inaalagaan. Sarap sa pakiramdam na meron kang pinapahalagahan at nagpapahalaga sayo... sabay naming pinanood ang paglubog ng araw.”

“Tiniis kong wag tumakbo palayo kahit na masama na ang tingin sa akin ng nakadapong ibon sa kabilang side ng bench na inuupuan ko. Titiisin ko ang kinatatakutan ko, wag lang magalala si Pol kung bakit ako biglang umalis sa tambayan namin.” Para nanamang kinurot ang puso ko sa nabasa kong iyon, naalala ko yun, isang hapon ng sunduin ako nito, tinignan ko siya sa labas ng bintana ng classroom namin. Napansin kong siksik na siksik na siya sa kabilang side ng bench at nakita ang isang ibon na nakadapo sa kabilang dulo nito. Tiniis niya pala ito para sakin. Napa buntong hininga na lang ako.

“Kaninang umaga, habang papunta kami sa school niya nakaangkas ako sa motor ni Pol, di ko napigilang mapayakap sa kaniya, hanggang sa nakatulog ako. Bago pa man niya ako gisingin ay naramdaman kong kumapit siya sakin, natatakot siguro na mahulog ako. Di ko maipaliwanag pero parang nagugustuhan ko ang pagaalala na iyon ni Pol.”

TO DO LIST

• Kahit anong mangyari di ko papabayaan si Pol. (hindi dahil hiningi ito ng kapatid niya kundi dahil... ah basta!)
• Kahit anong mangyari ihahatid at susunduin ko si Pol. (kahit may hayop pa na nakaharang saming dalawa.)
• Di ko papayagang mapunta si Pol kay Panfi.
• Di ko iiwan si Pol.

Natawa ako ng mabasa ang “To do List” na iyon ni Kiko, pero di ko rin mapigilang malungkot. Ang sumunod na pahina ay parang binayuot, parang dapat ay pupunitin ito pero di na naituloy. May dalawa pang natitirang pahina at pagkatapos noon ay wala nang sumunod na entry si Kiko.

“Nagising nanaman ako sa kalagitnaan ng gabi at narinig na paulit ulit na sinasabi ni Pol ang pangalang, Jon Frederick Dy. Saka ngingiti. Tinanong ko sa kuya nito kung sino yoon at sinabi nito na iyon ang idolo niyang propesor sa Maynila noon. Hinanap ko ang Jon Frederick Dy na iyon sa Facobook. Elegante magdamit, ayon sa mga estudyante nito na gumawa ng account na iyon ay, ito na ang pinaka gentleman at pinaka pinong kumilos at pinaka magaling na propesor sa buong unibersidad... Kahit pala anong gawin kong pagpapahalaga kay Pol, di niya iyon mapapansin kung ang mga tipo naman ni Jon Frederick Dy ang tipo niya.” di ko mapigilang malungkot at magulat sa entry na iyon ni Kiko sa kaniyang journal kaya't muli kong inilipat ang pahina, sa huling entry ni Kiko, ang date na iyon ay ang gabing umalis si Kiko ng walang paalam.

“Si Panfi ang gusto ni Pol, kahit kailan pala di ako magugustuhan ni Pol, dahil hindi ako katulad ng ibang lalaki. Wala sa akin ang katangian ng pagiging gentleman o kaya ang pinong kilos at iba pa. Wala ni isa sa mga katangian ko ang gusto ni Pol. Ang gusto niya ay ang tulad ng Panfi at malamang ng tulad ng kaniyang iniidolong propesor... Nakita ko silang naghahalikan ni Panfi, parang dinudurog ang puso ko... Panahon na siguro para magbago ako, masakit man sa akin na hindi ako tanggap ng taong mahal ko ay pipilitin kong magbago para kahit papano naman ay may panama ako sa mga nagugustuhan nito... Panahon na siguro para mawala saglit, magmuni muni at kung sa pagbalik ko ay hindi talaga ako ang gusto ni Pol ay tatanggapin ko... Tatanggapin ko dahil mahal ko si Pol.”

Naisara ko ang notebook at walang tigil ang buhos ng luha ko. Tumatak sakin ang mga huling sinabi niya

“Timang ka talaga Kiko!! Bakit di mo kasi agad sinabi!” sabi ko sa sarili ko at nagmadaling naligo at nagbihis.

0000oooo0000

“Ti-timang timang kasi ang pota! Humanda ka sakin Kiko!” naiinis ko paring sabi habang pinapaharurot ang motor ko papunta sa bagong branch ng coffee shop.

Naabutan kong nagkakainan ang mga bisita sa bagong bukas na coffee shop, halos lahat ng andun ay mga nakakurbata at naka dress.

“Magmumukha akong tanga, pero para sayo Kiko, ok lang.” nagbitiw ako ng isang malalim na buntong hininga. Tuloy tuloy na akong pumasok, halos lahat sa paligid ay nakatingin sa akin. Nakita ko si Kiko na may kausap na dalawang babae. Nang madako ang tingin nito sakin ay nagpigil itong mapangiti.

Unti unti akong lumapit kay Kiko. Luminga linga naman si Kumag at nagsimula ng umatras palayo sakin, mukhang kinakabahan ang kumag. Pero nang mapansing wala na siyang ibang pupuntahan kundi ang harapin ako ay sumeryoso na lang ang mukha nito.

“Bakit ganyan ang suot mo?” pangaalaska nito sakin.

“Di ba ito ang favorite mo? Power rangers, jeans tas chucks?” balik alaska ko kay Kiko.

“Matagal na iyon Pol, nagbago na ako.” mahinang sabi niya at napayuko ito.

“Sus, bakit kasi aalis ka ng hindi nakikipagusap sakin ng maayos! Pano ka nakakasiguro na yan ang gusto ko para sayo?! Pano ka nakakasiguro na si Panfi ang gusto ko at hindi ikaw?!” natahimik ang buong paligid sa sinabi kong iyon, palinga linga si Kiko at kinakabahan.

“Take it outside, boys, take it outside.” mahinahong sabi samin ng dati kong boss. Pero di kami natinag, halatang galit na din si Kiko, namumula na ang mukha nito sa galit at sa hiya.

“A-ano bang sinasabi mo?! Wag ka ngang magsisigaw dito!” sigaw ni Kiko. Binato ko sa kaniya ang notebook niya na may cover na Novita at Doraemon. Naningkit ang mata niya atsaka pinawisan si loko.

“Bakit di mo sinabi sakin?” mahina kong tanong, nararamdaman kong samin lahat nakatingin ang tao sa coffee shop.

“Alam ko namang di ako ang tipo mo, alam kong si Pan...” natigilan siya ng batuhin ko siya ng isang Cinnamon roll na nakuwa ko sa platito ng babaeng kausap lang kanina ni Kiko. Gulat lang ang rumehistro sa mukha niya.

“Pano ka naman nakasigurado doon?! Nagmarunong ka nanaman kasing kumag ka!” pagkasabi ko noon ay kumunot nanaman ang noo ni Kumag.

“Nakita ko kayo ni...” Panimula ni Kiko.

“Kaya nagassume ka kaagad?! Kung talagang mahal mo ako, the least you can do is ask, bago ka mawala ng ilang taon na walang paalam! Di mo alam kung pano ako muntikang mabaliw sa kaka...” di na ako pinatapos ni Kiko, hinalikan na niya ako, hinalikan niya ako sa harap ng maraming tao.

“Andami pang sinasabi, Ano bang tinutumbok mo?!!” sabi ni Kiko pagkahiwalay na pagkahiwalay ng mga labi namin. Naiwan akong nakanguso at nakapikit, umaasa na hahalikan niya ulit ako. Pero ginising ko ang sarili kong di dumating ang halik na yun.

“Ti-timang timang ka kasi eh!” sigaw ko pabalik sa kaniya. At muli nanamang nagsalubong ang aming mga labi, wala na kaming pakielam sa mga taong asa paligid namin, madiri sila, kiligin o kaya'y masuklam wala kaming pakielam ni Kiko. Nasa kasarapan kami ng aming halikan ng biglang may lumanding samin na dalwang malagkit na bagay. Ang dati kong boss atsaka si Panfi magiliw na nakangiti.

“Masaya ako para sainyo pero sana naman wag niyong sirain yung opening ng coffee shop.” natatawang sabi ng ama ni Kiko.

“Hala! Layas!” sigaw ni Panfi pero nakangiti

Tumakbo kami palabas ni Kiko atsaka sumakay sa motor. Nakita ko nanaman ang ngiting bata sa mukha nito at sa bawat paspas ng hangin ay untiunting bumabalik ang Kiko na nakilala ko. Asa ganun akong pagmumunimuni ng biglang tinuktok ni Kiko ang aking helmet atsaka sumigaw.

“AAAAASSSSSSSSSOOOOOO!”

Tulad ng dati nakabig ko nanaman ang manibela at sa kasamaang palad ay nahulog nanaman kami sa isang mababaw na bangin. Pero sa pagkakataon na ito, pagbagsak namin sa matalahib na parte ng bangin ay magkatabi na kami. Napatawa kami pareho.

“Pol? Sigurado ka na ba na isang batang isip ang pipiliin mong makarelasyon?” tanong ni Kiko sakin habang pareho parin kaming nakahiga sa talahiban.

“Oo naman.” matipid kong sagot at hinanap ko ang kaniyang kamay at pinisil iyon, ibinalik ni Kiko ang pagpisil sa aking kamay.

“Pero pano ang pangarap mo na magkaroon ng isang gentleman at pinog kumilos na boyfriend? Hindi na ba ganon ang tipo mo?” tanong sakin ni Kiko, dinig ko ang pagkabahala sa kaniyang boses.

“Then I'll consider you as the only exception.” mahina kong sagot, bumitiw sakin si kumag at nagtatatalon, saka muling ipinatong ang sarili sakin at siniil ako ng isang halik.

-wakas-