Love at its Best (Book4 Part8)

Love at its Best (Book4 Part8)

by: Migs

“Bakit parang di siya masaya na makita ulit ako?”

Tanong ko sa sarili ko. Nagbuntong hininga saka inayos ang sarili sa harap ng salamin. Di ko kinaya ang naramdaman ko kaya't nagpaalam ako kila Panfi na mag c-CR muna. Di ko paman nakaka usap si Kiko ay naramdaman kong malaki na ang pinagbago nito, wala na ang ere ng pagiging arrogante sa mga kilos nito, wala na ang magiliw na ngiti na nakaplaster sa kaniyang mukha, wala na rin ang pambatang tema na mga t-shirt na kaniyang madalas na sinusuot.

“Wala na ang mga power rangers, doraemon at star wars na damit?” tanong ko sa sarili ko nang mapansing magara na ang pananamit ni Kiko. Striped long sleeves na nakatupi hanggang sa kaniyang siko na lalo namang nakapag pa emphasize ng kaniyang malatrosong mga braso at magandang katawan. Magarang belt at black slacks.

“Pati ang chucks na mahal na mahal mo, Kiko, kinalimutan mo narin?” bulong ko nanaman sa sarili ko habang naka harap parin sa salamin. Napalitan na kasi ng magarang leather shoes ang kaniyang paboritong chucks.

“Di rin malabong pati ako kinalimutan mo na, Kiko.” buntong hininga kong sabi sa sarili.

Nakita ko kung paano ako tignan kanina ni Kiko, parang isa lamang akong pamilyar na tao sa kaniya. Isang taong nakalimutan na niya ang pangalan at pilit inaalala ito. Nakita ko kung pano kumunot ang noo niya. Napayuko ulit ako, naramdaman kong tumulo nanaman ang mga luha ko.

“Ano bang ikinagagamito ko?” tanong ko sa sarili ko.

“Nakita niya kaya ang pagtulo ng luha ko?” tanong ko ulit sa sarili ko. narinig kong may nagbukas ng pinto ng CR, agad kong binuksan ang gripo at naghilamos. Para hindi makita ng kung sino mang pumasok na umiiyak ako.

“Pol?” si Panfi pala. Nagulat kami pareho ng biglang bumukas ang pinto at iniluwa nito si Kiko. Panandalian kaming natulala pare pareho at nagkatinginan.

Nang makabawi ay daredaretso lang si Kiko sa pagihi, napayuko ako at nagsimula nanamang gumilid ang luha ko. Napansin ito ni Panfi. Palabas na sana ako ng biglang magsalita si Panfi.

“Dude?! Seriously?! Ano bang problema mo?!” marahas na lumapit si Panfi kay Kiko at kwinelyuhan ito. Tinabig lang ni Kiko ang kamay ni Panfi at inayos ang kaniyang kwelyo. Humarap saglit sa salamin at nagayos ng sarili saka mataman akong tinignan sa salamin at saka tuloy tuloy na lumabas.

“Asshole!” sabi ni Panfi paglabas na paglabas ni Kiko. Lumapit ito sakin at hinayaan akong yumakap sa kaniya. Hinayaan niya lang akong sumandal sa kaniya at umiyak sa balikat niya. Narinig kong bumukas ang pinto at nakita sa salamin ang bagitong barista. Nagulat ito sa nakitang pagyayakapan namin ni Panfi, lumaki ang mata saka lumabas ulit. Sabay kaming napatawa ni Panfi.

“Wag mo ng isipin yung asshole na iyon. Walang kwenta yun.” pagaalo sakin ni Panfi.

“Di ko lang kasi maintindihan kung bakit siya biglang nagbago.” nahihiya kong sabi kay Panfi. Niyakap lang ulit ako nito.

“Shhhh. Wag mo na siyang isipin.” sabi sakin ni Panfi.

Bumalik na ako sa lamesa kung saan andon si Sir Jon at si Doc Enso na masayang naguusap, isniali ako ng mga ito sa kanilang usapan, pero wala sa usapan na yon ang aking isip, nakay Kiko parin ito.

“Pol?” tanong sakin ni Enso, na bumasag sa aking pagiisip tungkol kay Kiko.

“Ha?” tanong ko dito, napatawa naman si Sir Jon.

“Wala ata sa atin ngayon si Pol. Sino bang iniisip mo ha?” natatawang sabi ni Sir Jon, binigyan ko lang ito ng isang malungkot na ngiti.

“POL!” sigaw sakin ng dati kong Boss. Atsaka idinipa ang dalawang kamay at inaya akong yakapin siya. Di ko na magawang tignan si Kiko dahil baka mapansin nito ang namamaga kong mata. Yinakap ko ang ama nito.

“I'm sure natatandaan mo si Kiko?”

Pareho kaming natigilan ni Kiko, pinilit kong gisingin ang sarili ko at wag magpa apekto sa presensya nito kaya naman pinakilala ko na lang ang aking mga kasama.

“Sure, Boss. Siya nagtrain sakin dito sa coffee shop eh.” pinipigilan kong wag mapapiyok sa mga sinabi kong yun.

Natigilan nanaman kami pareho ni Kiko at saglit na nagkatinginan.

“Nga pala, Sir Jon, Doc Enso ito ang Boss ko dati dito sa coffee shop, at eto naman si Kiko... ka-kasamahan ko dito dati. Si Sir Jon naman ang propesor ko dati sa Manila.” pagpapakilala ko sa kanilang apat, para matigil lang ang pagiging awkward ng sitwasyon.

Inabot naman ni Sir Jon ang kamay ni Kiko para makipag shake hands, pero di ito pinansin ni Kiko.

Matagal nanamang natahimik ang paligid sa aming lima.

“Nice meeting you both.” sabi ng aking boss saka inabot ang kamay ni Sir Jon, just to save us all from the awkward situation.

Sinulyapan ko si Kiko at nakita ko itong nakatingin sakin, binawi nito ang kaniyang mga tingin sakin ng mapansing nakatingin na din ako sa kaniya, pero bago pa yun, napansin kong may galit sa kaniyang mga mata.

“Dinner?” magiliw na aya sakin ng aking dating boss.

“Panfi, ikaw na muna bahala dito.” utos ni boss kay Panfi, halatang gusto nitong tumutol pero di narin ito nakahindi. Napatingin naman ako kay Kiko, alam kong nararamdaman niyang nakatingin ako sa kaniya pero pinipigilan niya lang na ibalik sakin ang tingin na yun.

“Boss next time na lang siguro.” pagtanggi ko sa alok nito. Sabay na napatingin sakin si Kiko at Panfi. Kung si Panfi may gulat na makikita sa kaniyang mukha pero nang ibaling ko ang tingin ko kay Kiko ay kumunot lang ang noo nito.

“Ah ganun ba? Ok sige.” sabi nito at saka naglakad palabas ng shop kasunod ang anak niya. Nagsimula nanamang mangilid ang aking mga luha.

0000oooo0000

“Ano kayang nangyari sa kaniya?” tanong ni Panfi sakin.

“Di ko rin alam Panfi.” sabi ko sabay buntong hininga. Naalala ko nanaman kung pano ako tignan ni Kiko kanina, kung panong wala ni isang natirang emosyon sa kaniyang mukha at kung pano niya kabigin ang mga kamay ni Panfi nung kinukwelyuhan niya ito.

“Pol?” tawag sakin ni Panfi sabay pitik pitik pa sa harapan ko.

“Wag mo na munang isipin yung gagong yun?! Gusto mo inom na lang tayo sa bahay?!” aya sakin ni Panfi.

“Kayo Sir Jon? Sama kayo samin?” tanong ni Panfi dito.

“Nakuh, hindi na.” tanggi nito sa alok ni Panfi.

0000oooo0000

Inihatid ko si Sir Jon saka si Doc Enso sa sasakyan nila. Di ko parin masakyan ang mga tinatanong nila sakin, dahil si Kiko parin ang gumugulo sa isip ko.

“Pol?” tanong nito sakin.

“Po?” tanong ko dito.

“Jon, pasok na muna ako. Nice meeting you Pol.” sabi ni Doc Enso saka pumasok na sa kotse.

Inilagay ni Sir Jon ang kaniyang mga kamay sa magkabila kong balikat at tinignan ako ng daretso sa mata.

“Di ako magaling mag advise, pero there's one advise I know that works for everybody.” panimula ni Sir Jon sabay ngiti. Inilapat niya ang kaniyang kanang palad sa aking dibdib.

“Follow what this little muscle tells you. It beats for a reason.” makahulugang sabi nito habang nakahawak parin sa dibdib ko sa tapat ng aking puso, saka magiliw na ngumiti, niyakap niya ako.

“Everything will eventually be ok.” sabi nito sakin habang mahigpit parin ako nitong niyayakap.

0000oooo0000

Di ko na maintindihan ang mga pinagsasasabi ni Panfi. Parang sa sampung sinabi nito at dalawa lang ang naintindihan ko at ang natitira ay parang salitang alien na. Dinaan ko sa inom ang aking sama ng loob at hindi na lang pinansin si Panfi sa aking tabi.

“Aalis ng walang paalam tapos babalik dito na kala mo kung sino.” sabi ko kay Panfi, sabay inom sa tagayan.

“Wala na yung parang bata na nangungulit at parang kitikiti kung kumilos. Napalitan na ng isang lalaking akala mo de- remote sa sobrang pino kung kumilos.” habol ko. Napatitig naman ako sa baso na puno ng alak. Sabay iling.

“Wala na yung malagong buhok na kahit anong suklay at sandamakmak na gel ang ilagay ay magulo parin. Napalitan na ng gupit na akma sa isang iginagalang na CEO ng isang kumpaniya. Plantsadong plantsado na din ang damit, wala ring dumi at tuyong damo na nakasabit dito.” naluluha ko ng sabi sabay tungga ng isang baso ng alak.

“Wala na rin ang masyadong protective na si Kiko, sa totoo lang, parang di na nga ako nito kilala.” tuloy tuloy ko paring sabi kay Panfi, di na ito nasagot kaya naman tinapunan ko na ito ng tingin. Tulog na pala ang mokong. Nagbuntong hininga na lang ako at sinaid ang natitirang alak na nasa baso ko. kinuwa ko ang aking jacket at sinimulang maglakad palabas.

0000oooo0000

Napatingala ako at pinahiran ang aking pisngi sa mga natuyong luha galing sa pagdradrama ko kanina. Malamig ang simoy ng hangin. Idinaretso ko ang tingin ko at napansing may lalaking nakatingin sakin mula sa parke sa tapat ng bahay. Nang may dumaan lang na sasakyan saka ko napansin kung sino ito.

“Follow what this little muscle tells you. It beats for a reason.”

0000oooo0000

Ngayon nakatitig ako sa bagong Kiko, wala paring emosyon ang mukha nito, walang bahid ng tuwa sa pagkikita namin, walang bahid ng pagtangis. Tanging ang nakakunot na noo nanaman at ang kanyang mapanuring tingin ang isinusukli niya sakin.

“Follow what this little muscle tells you. It beats for a reason.”

Di ko na natiis, sinunggaban ko na si Kiko at niyakap ng mahigpit.

Lima o sampung minuto na akong nakayakap sa kaniya pero di ko parin nararamdaman ang pagyakap niya sakin. Akala ko susuklian niya ako ng mahigpit na yakap tulad ng aking ginagawa o mas mahigpit pang yakap pero hindi, nakatayo lang siya doon, parang tuod. Isinandal ko ang aking ulo sa kaniyang matipunong dibdib, pero para parin siyang poste, nakatayo lang.

Dahil sa matinding pagkapahiya ay napagpasyahan ko na lamang na kumalas sa pagkakayakap ko dito.

“Ano bang nangyayari sayo Kiko? Bakit ka ba nagkakagan...”

“Di ba ito ang gusto mo?!” sigaw ni Kiko. Napatigil naman ako sa sinabi niyang yun, puno ng panunumbat ang bawat katagang sinabi niya.

“Di ba ito ang hinihingi mo?! Diba ito ang gusto mo? Ang katulad ni Panfi?! Katulad ng pinapantasya mong propesor na paulit ulit mong sinasabi sa pagtulog mo?!” sigaw ni Kiko. Di ako makapaniwala sa sinasabi ni Kiko ngayon. Kaya pala ganun na lang ang reaksyon niya kanina habang asa harap ni Sir Jon.

“Nung gabi bago ako umalis, narinig ko kayo ni Panfi, narinig ko kung ano ang gusto mo! Nakita ko kung pano... p..pano kayo naghalikan...” napaupo si Kiko sa pinakamalapit na bench at itinakip ang kaniyang mga kamay sa kaniyang mukha.

“Di... di mo alam kung gano kasakit sakin yun?” mahinang sabi sakin ni Kiko. Naiwan akong nakatayo at napanganga na lang sa aking mga narinig.

“Nagkakaganito ako dahil sayo. Pinilit kong magbago dahil ito ang gusto mo.” habol pa ni Kiko. Napaupo narin ako sa tabi ni Kiko, gusto ko ulit itong yakapin, pero pinigilan ko na ang sarili ko.

Di pa man ako nagtatagal sa pagkakaupo ay tumayo na si Kiko.

“Di ba yan ang pinaguusapan niyo ni Panfi nung gabing yun...? Nang makita ko kayong naghahalikan? Pero ngayong asa akin nadin lahat ng gusto mo, saka naman naging kayo ni Panfi.” sabi ni Kiko at naglakad palayo, di ko na ito nagawang pigilan, ibinuka ko ang bibig ko para tawagin siya pero ni pagtawag sa pangalan niya di ko nagawa.

Ni hindi ko nagawang ipagtanggol ang sarili ko at si Panfi sa maling hinala niya.

“Mali ang iniisip mo, Kiko. Ikaw lang ang mahal ko.” pabulong kong sabi habang unti nti ng napupuno ng luha ang aking mga mata.

Masyado ng nakalayo si Kiko. Malabong marinig pa niya ang aking mga sinabi.

Itutuloy...