Breaking Boundaries 13

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

The story contains male to male love and some male to male sex scenes. You've found this blog like the rest of the readers so the assumption is that material of this nature does not offend you. If it does, or it is illegal for you to view this content for whatever the reason, please leave the page or continue your blog walking or blog passing or whatever it is called.

Di ko halos maipaliwanag ang aking nararamdaman, mahal ko si Ivan na parang isang kapatid kaya't alam kong nararapat lang ito na lumigaya pero hindi ko rin maintindihan at maipaliwanag ang aking dapat maramdaman dahil ang taong kaniyang pinili para maging masaya ay siya ring taong aking mahal. Akala ko hindi ko na mararamdaman ang ganitong pakiramdam. Akala ko di na ako masasaktan ulit ng ganito.

Di ako mapakali mula sa aking kinauupuan, ilang minuto na lang at babalik na si Ivan sa aking tabi para gawin ang kaniyang trabaho at di ko parin alam kung pano ako kikilos sa tabi nito. Kailangan kong magpakamanhid, kunwari di nasasaktan, ayaw kong magalala si Ivan at isuko ang kaniyang pagmamahal kay Jepoy para lang sakin. Alam kong ito na ang iniintay ni Ivan alam kong ito na ang ikasasaya niya.

Noon ko lang narinig ang ganong tono sa pananalita ni Ivan, andun ang kaniyang kagustuhang maging masaya pero merong pumipigil, nung una ay di ko malaman kung ano ang maaaring pumipigil dito at nang magkaroon ako ng ideya kung ano man iyon ay tila ako sinampal ng tatlumpung beses. Ako ang pumipigil sa kaniya. Nasa ganoon akong pagmumunimuni nang bumukas ang pinto.

“S-sir Marcus...” simula nito, binigyan ko ito ng isang ngiti pinilit ang sarili na huminahon at gawing normal ang lahat.

“Saan tayo paparoon, kaibigan?” natatawa kong tanong dito, natigilan saglit si Ivan at ilang segundo lang ay narinig ko itong humahagikgik. Gustong gusto niya kapag tatanungin ko siya sa ganoong paraan. Ayon sa kaniya ay di raw bagay ito sakin. Napangiti ako.

Sinusubukan kong ibalik sa normal ang aming pagsasamahan, gusto kong ipaalam sa kaniya na ok lang sakin lahat.

Nasa sasakyan na kami nang marinig kong magring ang telepono ni Ivan, magkatabi kami, abala ito sa kakabasa ng ilang dokumento para sa aming aatendan sa meeting habang ako naman ay tahimik lang na nakaupo. Napansin kong di tinanggap ni Ivan ang tawag.

“You can accept calls from your boyfriend whenever you're with me, as long as we're not on a meeting or something.” sabi ko kay Ivan.

“I canceled the call not because I'm with you, Sir, di ko tinanggap yung tawag kasi nagtratrabaho tayo ngayon.” matipid nitong sagot, he's not being snobbish, gusto niya lang talagang maisaboses ang kaniyang iniisip. Ngumiti ako, naramdaman ko ang paghawak ni Ivan sa aking kamay at pinisil iyon.

Akala ko balik ulit kami sa normal pero nagkamali pala ako.

“What do you want for dinner?” tanong ko kay Ivan, di agad ito nakasagot.

“K-kuya Marcus, kasi...” simula nito.

“I see, date?” tanong ko dito.

“Jepoy asked me out.” sabi nito.

“I'll go home na lang siguro.” sabi ko dito pilit na tintago ang sakit na aking nararamdaman sa aking dibdib.

“Mang Udoy is still in Ayala, I can't leave you alone, Kuya Marcus.” bulalas nito.

“Then please call Mang Udoy and tell him to pick me up in the lobby na lang siguro.” suhestiyon ko dito.

“No, you're coming with us.” alok ni Ivan.

“I can't.” sagot ko dito.

“You can't or you won't?” pabulong nitong tanong sakin. Di ako sumagot, ilang saglit pa ay narinig kong nagbuntong hininga si Ivan saka sumagot ng:

“Then we will both wait for Mang Udoy here.”

“Pano si Jepoy?” tanong ko.

“I'll tell him that we have to cancel.” sagot nito, tila ba sinasabi na magiba ako ng isip.

“Fine. I'll go.” bulalas ko. wala narin akong nagawa.

0000ooo0000

Tahimik kaming tatlo sa harapan ng hapagkainan, mga kalansing ng mga kubyertos sa mga kalapit na lamesa ang aking naririnig. Nagsabi nang pasinatabi ang waiter sa aking tagiliran at narinig ko ang paglapag ng mga plato sa aking harapan.

“Let's eat!” bulalas ni Ivan may kakaibang saya sa boses nito.

“Wait.” pigil naman ni Jepoy. Ibinaling ko dito ang aking pansin.

“Let's pray first, do you mind if I lead?” tanong ni Jepoy. Di ako kumibo.

“Go ahead.” sabi ni Ivan.

“In the name of the Father, Son and the Holy Spirit. God is good, God is Great we thank You Lord for all these grace. Amen.”

“Amen.” segunda ni Ivan.

“What?” bulong ni Jepoy, di ko alam kung bakit siya biglang nagtanong nun.

“Wala lang, it's just that iisa lang ang way niyo ng pagdadasal ni Kuya Marcus.” pahayag ni Ivan. Natigilan ako, marahil ay ganun din si Jepoy.

Tahimik.

“C'mon let's eat! Damn I'm hungry!” pahayag ni Ivan.

Tahimik parin sa aming lamesa, walang naguusap, miya mo kami magkakagalit o kaya nama'y di magkakakilala, di ko na inubos ang aking dessert, pinahiran ko na ang aking mga labi ng table napkin na nakalaan sakin at ngumiti.

“I'm full.” biro ko para kahit papano ay gumaan ang mood sa aming lamesa pero bago pa man makapag react ang dalawa ay biglang tumunog ang telepono ni Ivan.

“Hello, Nay.”

“Ano?! O sige, sige pupunta na ako diyan.” sabi ulit nito sa kausap sa kabilang linya.

“Kuya Marcus, Jepoy, I'm sorry but I have to run, asa ospital ang kapatid ko.” paumanhing sabi nito.

“Ha?! Bakit daw?” bulalas ko.

“Di pa sure kuya eh, pero I'll update you once ok na lahat. Jepoy, ikaw nang bahala kay Kuya Marcus ah?” bilin nito sa kaniyang nobyo. Natigilan ako saglit sa sinabi niyang yun, narinig ko ang pagisod ng isang upuan.

“Ivan, wait. Sasama ako.”

“No, Kuya. Pahinga ka na lang muna, ako nang bahala. Eto, I logged Mang Udoy's number in the quick dial, just press this button.” sabi nito sabay gabay sa aking daliri kung anong pipindutin para matawagan si Mang Udoy.

“Jepoy, ikaw na munang bahala ah, malapit na si Mang Udoy.” bilin ulit nito at miyamiya pa ay narinig ko itong naglakad palayo.

0000ooo0000

Umorder ng wine si Jepoy, pampalipas oras daw habang iniintay namin ang aking driver, matapos akong tanungin nito kung anong gusto kong inumin ay wala na ulit ang nagsalita samin, tanging ang paglagok lang namin at ang paminsanminsan niyang pagsalin ng wine sa aming mga baso.

“S-so VP huh?” simula ni Jepoy, napangiti ako.

“Yes. A blind man can climb a corporate ladder too, you know.” pabiro kong sabi dito, di ito natawa sa halip, isang singhap ang aking narinig.

Tahimik.

“Maki, I'm so sorry.” sabi nito, nanginginig ang boses nito na kala mo habang nagsasabi ng sorry ay nasasaktan siya.

“Sorry for what?”

“Dahil kung hindi dahil sakin, hindi mangyayari sayo iyan.” sabi niya.

“It was an accident, Jepoy. Walang may gusto ng nangyari.”

Mayamaya pa ay narinig kong humihikbi si Jepoy at naramdaman ko ang paghawak ng kamay nito sa aking kamay.

“I missed you.” bulong nito.

Tila may tumurok na punyal sa aking dibdib, di maipaliwanag ang dapat maramdaman.

“Di mo alam kung ano ang naramdaman ko nung nagkita ulit tayo sa mcdo. Feeling ko nakita ko na ulit yung isang bahagi ng buhay ko na matagal ko ng naiwala.” pahayag nito. Untiunti nang nangingilid ang luha ko.

“I've been with tatay for a while before coming home here, I was offered a position here so I accepted it, matanda narin ang inay at kailangan na niya ng kasama dito.” bulong ko.

“Tagal kitang hinanap.”

Tahimik.

“Di mo ba manlang itatanong kung bakit kita hinahanap?”

Ilang sandali pa ay di ko na mapipigilan pa ang aking mga luha.

“Are you that mad na hindi mo na kayang maramdaman ang pagmamahal ko sayo kahit kaunti?”

“I'm not mad at you Jepoy.” sagot ko dito.

“Then why are you avoiding me? Is it because of Ivan?” tanong ulit nito.

“Yes and No.” matipid kong sagot.

Tahimik ulit. Inabot ko ang aking baso at uminom ng wine, nang ilapag ko ulit ito sa lamesa ay narinig kong sinalinan ulit ito ni Jepoy ng wine.

“Yes, because, I love Ivan so much, I love him like a brother, a little brother that I always dreamt of having, kaya nung sinabi niya na you're his happiness ay wala na akong magagawa. I don't want to take away all his happiness.”

“But...”

“...and there's this promise I gave Jana before the accident. I need to keep that promise.” pahayag ko. Narinig kong suminghap si Jepoy.

“Hindi yun ang gusto ni Jana.” malamig na banggit ni Jepoy.

“That's what she wants us to do before leaving dampa 8 years ago. She wants us to live separate lives, that's what I did and that's how we should keep doing.” malungkot kong sabi dito.

“But I miss you, I love you!” lalong nababakas ang panginginig sa boses ni Jepoy, marahil ay doble ng sakit na nararamdaman ko ngayon ang nararamdaman niya sa bawat pahayag na binabanggit ko.

“Do you want us to end up having the same problems like we had with Jana? I can't bear losing another close friend, I can't lose Ivan, he's like a brother to me, Jepoy. He's too good to end up hurting like Jana, nobody deserves to hurt like that, Jepoy.” naiiyak kong sabi dito.

“But...”

“Jepoy, please, di ko na kayang mawalan ng isa pang kaibigan dahil lang sa aking nararamdaman.”

“There's something you need to know, me and Ivan are---” pero di na niya naituloy ang sasabihin ng magring ang telepono ko.

“Hello, Mang Udoy? Pakisundo na lang ako dito sa loob ng restaurant, umalis kasi si Ivan eh. O sige salamat mang Udoy.” sabi ko sa matandang lalaki sa kabilang linya. Muli kong naramdaman ang pagdampi ng kamay ni Jepoy sa aking kamay.

“Maki, please, hear me out first.” pagmamakaawa ni Jepoy.

“We have nothing to talk about anymore, that's our closure. You can be happy with Ivan.” sabi ko dito sabay ngiti.

“Sir?” bulalas ng isang matandang lalaki sa aking likuran.

“Mang Udoy! Finally! Kamusta kayo? Kumain na po ba kayo? Nga pala ito si Jepoy, boyfriend ni Ivan.” pakilala ko kay Mang Udoy at Jepoy.

Di ko na muli pang narinig magsalita si Jepoy nung gabing yun.

Itutuloy...

__________________________

Breaking Boundaries 13

by: Migs