Breaking Boundaries 11

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

The story contains male to male love and some male to male sex scenes. You've found this blog like the rest of the readers so the assumption is that material of this nature does not offend you. If it does, or it is illegal for you to view this content for whatever the reason, please leave the page or continue your blog walking or blog passing or whatever it is called.

Ramdam ko parin ang paglatay ng kamay ni Jana sa aking kaliwang pisngi at ang bahagyang pagkabingi ng kaliwang tenga ko nang dumating si Jepoy galing sa tindahan ng sigarilyo. Nakayuko ako, pilit na iniiwas ang aking tingin sa matatalim na tingin ni Jana. Umupo muli si Jepoy sa tabi ni Jana. Humarap dito ang huli.

“Hiwalay na tayo.” malamig na sabi ni Jana kay Jepoy, napaangat ako ng tingin at nagulat naman si Jepoy sa sinabing iyon ni Jana.

“Nakita ko kayong naghahalikan nung isang araw ni Maki sa harap ng bahay nila, nakasakay ako sa tricycle, nagmamadali ako dahil sa tumawag si Tita, pero hindi naman malungkot na Maki ang nakita ko. mukha ka pa ngang masaya eh!” paling sakin ni Jana nang sabihin nito ang pangalan ko.

“Jana.” tawag ni Jepoy.

“Umuwi na tayo at sa oras na makauwi na tayo sa kaniya kaniyang bahay, utang na loob, wag na kayong magpapakita sakin!” sigaw ni Jana.

0000ooo0000

Mabilis ang patakbo ni Jepoy pauwi, wala paring kibuan. Ngayon, wala ng radyo para magpaingay sa loob ng kotse.

“Jepoy, dahan dahan lang.” bulalas ko, dahil pansin kong nakahawak narin si Jana sa handle na nakasabit sa kisame ng sasakyan.

“Jepoy! Ano ba?!” sigaw ni Jana. Bakas ang takot sa kaniyang boses, nagbuntong hininga si Jepoy at binagalan ang pagpapatakbo, malapit na kami sa may intersection malapit sa airport ng magpula ang traffic light biglang may sumulpot na malaking truck sa kanang bahagi ng kotse, tila nawalan ng control ang nagmamaneho nito, dahil hindi ito tumitigil sa kabila ng red light. Dahil naman sa gulat ay napabusina si Jepoy at kinabig ang manibela paiwas sa nawalan ng control na truck.

Nakita ko pang bumunggo ang truck sa kasalubong nitong patawid ng intersection, nakita ko rin kung pano umikot ng ilang beses ang kotse na nabangga ng nawalan ng control na truck at narinig ko ang malalakas na busina at hiyawan ng mga pedestrian. Nang ibalik ko ang pansin sa aking unahan ay nun ko lang napansin na nasa kabilang linya na pala kami, huli na ng mapansin ni Jepoy ang kotseng mabilis na sumasalubong samin. Nakakabinging busina, sigaw ni Jana at maliwanag na ilaw ang aking nakita mula sa kasalubong naming kotse ang mga huli kong narinig at nakita matapos akong mawalan ng malay.

0000ooo0000

Dahan dahan kong iminulat ang aking mga mata, mahapdi ang mga ito, tila ba may maliliit na kutsilyo na bumabaon sa aking mga mata, nakaramdam ako ng pananakit ng likod at paa, naririnig ko ang pagsigaw ng tulong ni Jana, wala akong makita, nanlalabo ang aking mga mata at may mga mainit na luha na pumapatak mula dito. Inabot ko ang balikat ni Jana na naaninag kong isang dangkal lang ang layo mula sa aking mukha.

“Oh my God! Maki! Nagdudugo mga mata mo!” sigaw ni Jana, nagpapanic na ito. Di ko ito masyadong napansin dahil abala ako sa pagaalala sa kanilang dalawa ni Jepoy.

“Jepoy! Wake up, please! Jepoy!! Maki's hurt, Jepoy, he needs us.” sigaw nito kay Jepoy. Malabo parin ang aking paningin pero rinig ko ang pagpapanic ni Jana sa kaniyang boses.

“J-jana? Ok lang kayo? Oh shit!” sigaw ni Jepoy.

“Tulungan mo si Maki, ilabas mo na siya ng sasakyan! Bilis!” sigaw ni Jana.

“Pano ikaw?” tanong ni Jepoy.

“Naipit lang yung paa ko, pero mukhang di naman bali, kaya ko na ito, ilabas mo na si Maki at humingi ng tulong mas kailangan niya ng maisugod agad sa ospital! Maki, you'll be ok, honey.” paniniguro ni Jana sakin.

Naramdaman ko ang paghaplos ng kamay ni Jana sa aking mukha at ang paghila ni Jepoy sa akin palabas ng sasakyan, naririnig ko na ang mga bumbero at ambulansya. Di ako makapagsalita, malabo parin ang paningin ko at masakit parin ang aking kaliwang paa.

“Babalik ako Jana.” sabi ni Jepoy. Bahagya ko munang isinara ang aking mga mata pero parang lalong dumami ang maliliit na kutsiyo na humihiwa sa aking mga mata, napasigaw ako sa sobrang sakit at dahan dahan kong iginawi ang aking mga kamay sa aking mga mata, dun ko nakapa ang nagdudulot ng hapdi sa aking mga mata.

Bubog. Maraming bubog. Napasigaw ulit ako lalo na ng naramdaman kong may likido na nanggagaling sa aking mga mata. Mainit ito at alam kong dugo iyon.

“Tulong, tulungan niyo kami, parang awa niyo na!” naiiyak ng sigaw ni Jepoy, naramdaman ko ang isa pang pares ng kamay na umalalay sakin, iminulat ko ulit ang aking mga mata kahit na sa proseso ay isang libong maliliit na bubog ang lalong bumabaon sa aking mga mata at nakakapagpasigaw sa akin sa sobrang hapdi.

Lalong nanlabo ang aking mga mata, lumakas ang pagdaloy ng dugo sa aking pisngi, iginawi ko ang tingin sa aming sasakyan, naaninag ko rin ang kotseng kasalpukan namin, halos pumasok na ito sa kotse ni Jepoy.

“Jepoy! Si Jana, tulungan mo si Jana!” sigaw ko kay Jepoy pero biglang lumiwanag ang paligid, bumingi sa aking magkabilang tenga ang malakas na pagsabog, matapos ang malakas na pagsabog ay ang mga sirena ng bumbero, ambulansya at patrol ang narinig ko at ang malalakas na iyak at panaghoy ng mga tao sa paligid kasama na ang sa taong nakayakap sakin.

“JANAAAAAA!!!” sigaw ni Jepoy.

“JANAAAAAAAA!”

Tuluyan ng nagdilim at tumahimik ang aking paligid. Sa pangalawang pagkakataon nawalan ako ng malay.

0000ooo0000

“Beep. Beep. Beep....”

Ang tunog na gumising sa sakin. Iminulat ko ang aking mga mata pero may nararamdaman akong tela na nakatakip sa mga ito. Inalis ko iyon.

“Marcus!” sigaw ng aking ina sa di kalayuan.

“Nurse! Nurse!” sigaw ulit nito at naramdaman ko ang kamay nito sa aking mga kamay sa puntong ito ay naalis ko na ang bagay na nakatakip sa aking mga mata pero di ko maintindihan kung bakit wala parin akong makita, may paunti unting naaaninag pero di ko na malaman pa kung ano ang mga iyon.

“Nay, bakit wala ako makita? N-nay, N-nay! Wala akong makita, Nay!” sigaw ko at narinig ko na lang ang paghikbi ng aking inay. Iniisip ko na may kung ano paring nakatakip sa magkabila kong mata kaya't wala akong makita kaya naman patuloy ako sa pagkapa sa aking mga mata. Umaasa na maaalis ang nakatakip na iyon. Umaasa.

0000ooo0000

May walong taon na ang nakaraan, ni makaaninag ay di na nagagawa pa ng aking mga mata, di na ako umasa sa totoo lang na makakakita pa ulit ako. Natapos ko ang kolehiyo sa tulong ng aking ama nang kuwanin ako nito upang sa USA na magpatuloy ng pagaaral, doon ko rin nakamit ang aking masteral at unang nakapagtarbaho. Nito na lang nang ipadala ako ng aming kumpanya dito sa Pilipinas upang gawing VP ng kumpaniya nila dito.

Nung una di sila tiwala, after all being blind has it's downside, like, the company has to pay extra for Braille documents or else I won't be able to read them, they need to install some safety features for me like elevators with warning systems etc., pero I told them that they don't need to spend money for voice activated elevators and for additional warning systems for the blind because I'm going to hire my own Assistant at dun ko nakilala si Ivan.

He was still a student when he applied for me. He told me that he needed money for his tuition and that he didn't care kung gano pa kahirap ang trabaho as long as he graduate from college, sabi niya habang iniinterview ko siya, sinabi ko naman sa kaniya na maliit lang ang swe-swelduhin niya and that his job requires even assisting a blind man take a pee. Natigilan ito, naramdaman ko ang pagaalinlangan niya.

“Kahit ano pa pong ipagawa niyo, basta may sweldo.” Naaalala kong sabi ni Ivan noon. Isang araw pumasok ito sa opisina na hindi manlang nagsasalita, nagtaka ako, nararamdaman ko itong abala sa pag-tap sa kaniyang Blackberry para sa aking schedules sa araw na iyon.

“Ivan, I'm blind but that doesn't mean I'm stupid. What's wrong?” tanong ko dito, narinig kong tumigil ito sa kakatype sa Blackberry niya.

“I'm quitting school.” sabi nito, bakas sa bawat salita na binitawan niya ang lungkot. Napabuntong hininga ako.

“No. You're not quitting school. Phone your, nanay, I'll talk to her.” utos ko dito, maya maya ay naramdaman ko na idinidikit nito ang telepono sa aking kamay, kinuwa ko iyon.

“Mrs. Yap, yeah, goodmorning, this is Marcus Tiangsan, I'm Ivan's boss, now I want to talk to you about Ivan's schooling... yes I understand, but I'm willing to help. I'll pay for his tuition... No. He doesn't have to work for me for free. I will still give him his pay every end of the month... No. Of course there is no catch. He's been a very good assistant and I want to help him... Yes. That's all and no he's not into something illegal... Yes, good morning again Mrs. Yap.” tuloy tuloy kong sabi sa nanay ni Ivan sa kabilang telepono, inabot ko sa hindi nakikitang si Ivan ang telepono, narinig kong humihikbi ito, naramdaman kong dumikit ang kamay nito at inabot ang telepono mula sa aking palad. Tumayo ako at inayos ang aking suit.

Nagulat na lang ako ng makaramdam ng yakap mula kay Ivan, nararamdaman at naririnig ko parin ang paghikbi nito. Napangiti ako.

Simula non ay hindi na ako iniwan ni Ivan, maski nakagraduate na ito at may nagiinatay na sa kaniyang ibang trabaho ay hindi ako nito iniwan.

“Narinig ko may hiring sa kabila ah, and they're talking about pirating you.” sabi ko kay Ivan habang tahimik itong nagta-type sa kaniyang Blackberry at katabi kong nakaupo sa backseat ng company car.

“Yeah, they're not going to pay me that much.” sabi nito. Ginawaran ko ito ng isang suntok sana sa braso pero nasangga niya ito.

“You're getting old, blind man!” sigaw nito sabay tawa napatawa narin ako.

“Sorry, bulag lang saka mabagal na ang reflexes.” sabi ko dito sabay buntong hininga.

“Reflexes or not I'm still going to be your executive assistant.” sabi nito, napangiti ako at maya maya ay naramdaman ko itong humilig sa aking balikat.

“Sir?” bulong nito.

“Oh?” tanong ko dito.

“Is Jeffrey your ex boyfriend?” bakas sa tanong nito ang hiya.

“Ha? Bakit mo naman naisip yan?” tanong ko dito, hindi gulat pero kaba ang nararamdaman ko.

Matagal nang alam ni Ivan na bakla ako. Ilang beses na nitong narinig na nakikipagaway ako sa mga ex boyfriend ko sa phone, let's face it, being gay means being exposed to those user friendly people, people who say's they care but the truth is they care more about your money, eh ano pa kaya ako, bading na bulag pa, may “double jeopardy” na nakatatak sa noo ko, mas prone akong lokohin. Umabot pa nga sa point na in-offer ni Ivan ang sarili niya sa akin, di dahil gusto niyang bumawi sa tulong ko sa kaniya noon kundi dahil sa awa, ayaw man niya itong sabihin sakin ay nararamdaman ko naman. Ganon na namin kilala ang isa't isa kaya para tanungin ni Ivan ang tungkol kay Jepoy, alam kong nararamdaman nito na hindi lang kami magkakilala ni Jepoy. Kabisado nanamin ang bituka ng bawat isa, ika nga.

“Iba kasi ang kilos mo kanina eh.” sabi nito sakin. Napangiti lang ako.

“Ok, Mr. too-observant-executive-assistant, let's not talk about that guy, he's from the past and I don't wallow in the past, my present--- our present is more important. I need to know my next appointment.” natatawa kong sabi dito, narinig ko itong magbuntong hininga saka sumagot.

“RCBC tower, meeting with investors.” sagot nito sakin. Tumango naman ako.

“Good, you'll need to know about dealing with investors, para pag naisipan mo ng iwan ako at lumipat sa kabilang comapany ay alam mo na ang gagawin mo.” sabi ko dito, mayamaya pa ay naramdaman kong bumalot sa sakin ang malatroso nitong mga braso at mahigpit na ni niyakap sakin.

“That will never happen.” bulong nito sakin.

Napatawa ako.

“Alam mo, kahit harangin mo ang pagpupumilit ko na makabawi sayo at tuluyan kang pasiyahin gagawin at gagawin ko parin.” bulong ulit nito, natigilan ako.

“Wala naman akong sinasabi na bumawi ka eh.”

“Basta.” sabi nito na parang nakababatang kapatid na nangungulit.

“Kulit mo!” sigaw ko dito sabay tawa.

“At hindi lang yun, aalamin ko kung bakit ganun na lang ang epekto sayo ng Jeffrey na iyon. Kapag nalaman ko na sinaktan ka niya before, makakatikim siya sakin.” sabi nito, natawa ako.

“No joke yun! Mag kasing laki kami ng katawan nun kayang kaya ko pabagsakin yun!” sabi ni Ivan, natawa ulit ako.

Alam ko namang pinatatawa lang ako ni Ivan. Para sakin para siyang nakababatang kapatid na maski galing ka sa stressful na araw sa school or sa office ay may nakababatang kapatid ka na papawi lahat ng stress na iyon dahil napapasaya ka nito.

“Di mo na kailangang gawin yun.” sabi ko. Nagulat ako ng maramdaman ko ang paghawak ng mga kamay ni Ivan sa magkabila kong kamay at itinaas ito papunta sa kaniyang mukha.

“Sir, kapain mo ang mukha ko. Tignan mo kung nakatawa ako at nagbibiro o seryoso.” sabi niya, ginawa ko naman ang pinapagawa niya. Seryoso nga siya.

“Seryoso akong makipagrambulan dun sa kumag na iyon, alam kong hindi basta basta ang sakit na ginawa nun sayo dahil iba ang kilos niyo kanina, nun ko lang kayo nakitang ganung kabalisa.” sabi nito.

“He's just another guy who is not worthy of our attention and time, Ivan. That's all.” sabi ko dito. Ibinaba na nito ang aking mga kamay.

“Sige, I'll take your word for now, pero malaman ko talaga na kung ano ano pa ginawa nun sainyo bubugbugin ko talaga iyon.” sabi nito, napangiti na lang ako pero sa loob loob ko alam ko kung sino at kung anong klase ng tao si Jeffrey Gonzales.

Pero pinili kong itago na lamang iyon kay Ivan.

Itutuloy...

_________________________

Breaking Boundaries 11

by: Migs