Different Similarities Book 2 prologue

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

The story contains male to male love and some male to male sex scenes. You've found this blog like the rest of the readers so the assumption is that material of this nature does not offend you. If it does, or it is illegal for you to view this content for whatever the reason, please leave the page or continue your blog walking or blog passing or whatever it is called.

Accuracy Fail Alert: Sa breakeven Book 4 po ay sinabi ko na ang ama ni Pat ay isang British National at kung hindi po ako nagkakamali ay sinabi po doon na ang apelyido ni Pat ay Romero. Well, Romero is not a British name so I apologize for this accuracy fail. 

Naranasan niyo na bang magising isang araw at ma-realize na wala ka ng pinanghahawakan? Na nawala lahat ng importanteng tao sa buhay mo? O yung simpleng magising isang araw at wala sa sarili mong biglang naitanong kung paanong napunta ang buhay mo mula sa pagiging masaya hanggang sa pagiging miserable. Ito ang nangyari kay Pat isang araw matapos niyang magalit at sisihin at ipagtabuyan si Eric sa loob ng walong buwan dahil sa pagkawala sa kaniya ni Jake. Matapos niyang ma-realize na wala naman palang ibang dapat sisihin at pagbuntunan ng galit kundi ang kaniyang sarili.

Malalim ang iniisip ay wala sa sariling bumangon mula sa kama si Pat at tinungo ang banyo kalapit ng kaniyang kwarto. Yun ang umagang kakausapin niya si Eric, yung ang umagang hiniling niya sa Diyos na muling pumayag si Eric na mapatawad siya, na kung pupuwede ay maging magkaibigan ulit sila at kung maaari at kung bibigyan siya ng pagkakataon nito ay hihilingin niya na sa hinaharap ay maging mas higit pa sila sa magkaibigan.

Ang hindi lang alam ni Pat ay bago pa man matapos ang umagang iyon ay tanging pagkakaibigan na lang ang maibibigay sa kaniya ni Eric. Hindi alam ni Pat na mas matinding sakit pa kesa sa sakit na naramdaman niya sa loob ng walong buwan ang mararamdaman niyang sakit bago matapos ang umagang iyon.

00000oooo00000

Nasa loob na ng sariling sasakyan si Pat. Katatapos lang nilang mag-usap ni Eric, hindi niya inaasahan ang kinalabasan ng pag-uusap na iyon. Akala niya ay makukuwa niya ulit ang loob ng dating kaibigan, na magkakabalikan sila pero nang buksan ni Eric ang front door nung umagang iyon at nang makita ni Pat ang maamong mukha nito ay alam niyang huli na siya, na masaya na ito ngayon sa kaniyang buhay, buhay na malayo kay Pat. Masaya na si Eric sa piling ng iba.

Muling nilingon ni Pat si Eric na noon ay nakatayo parin sa harapan ng apartment na inuupahan nito. Nakangiti ito habang nakatingin sa kotse ni Pat. Sa palagay ni Pat ay marami nang nagbago kay Eric, wala na ang mga bag sa ilalim ng mata nito, wala ng ang sakit sa mga mata nito sa tuwing titingin sa kaniya at muli nang bumalik ang mga ngiti nito na unang nagpa-ibig sa kaniya noon nung una silang nagkita sa isang club.

“That beautiful smile should've been mine if I hadn't been so selfish.” sabi ni Pat sa sarili.

Kasabay noon ay sumagi rin sa isip ni Pat na sa loob ng ilang taon matapos bumalik ni Eric mula sa US ay hindi niya rin nakita ang magandang ngiting iyon. Naisip ni Pat na ganung katagal naging miserable si Eric sa kakaintay sa kaniya at binalewala niya iyon, wala siyang ginawa para maibsan ang sakit na nararamdaman nito sa halip ay tila isang sugat pa niya itong binudburan ng asin at ipinakita na wala siyang pakielam basta't nasa tabi niya ito pati narin si Jake.

“Di manlang ako nag-sorry.” umiiling na sabi ni Pat sa sarili, bababa na sana ulit siya ng sasakyan para humingi ng tawad kay Eric nang makita niya sa rear view mirror ang isang sasakyang parating. Sinulyapan niya ulit si Eric at nakita ni Pat na napansin din ni Eric ang parating na sasakyan. Nakita ni Pat kung pano lumiwanag ang mukha ni Eric.

Alam ni Pat na ito na ang iniintay ni Eric. Ang pinaghandaan niya ng espesyal na tanghalian. Ang lalaking mahal nito. Ang lalaking nakapagpapangiti ngayon dito. Napabuntong hininga siya. Ibinalik niya ang tingin kay Eric, nagulat siya nang makita niyang sa gawi niya ulit nakatingin si Eric.

“I'm sorry.” bulong ni Pat. Nagulat siya nang mapansing tumango si Eric at masuyo ulit na ngumiti sa gawi niya. Tila ba narinig nito ang pabulong na paghingi ng tawad na iyon ni Pat. Tumngo na lang din si Pat at sinimulan nang paandarin ang kaniyang kotse.

Habang pumipihit si Pat palayo sa apartment ni Eric ay napansin niya na masuyong kumakaway sa kaniya si Eric. Di na niya napigilan ang pagbuhos ng luha mula sa kaniyang mga mata at nagsimula na ulit ang pamimigat ng kaniyang dibdib dahil alam niyang yun na marahil ang huling pagkakataon na makikita niya si Eric.

0000ooo0000

Hindi alam ni Pat kung saan siya papunta. Paikot-ikot lang siyang nagmamaneho at wala sa sariling nagiiiyak sa loob ng kaniyang sasakyan. Hindi niya alam kung anong nagtulak sa kaniya na pumunta sa lugar na iyon, itinigil niya ang sasakyan sa tapat ng isang magandang bahay, bumaba mula dito at naglakad papunta sa malaking gate at kumatok doon.

“Pat?” tawag ng isang lalaki ilang saglit matapos kumatok ni Pat.

Hindi na napigilan pa ni Pat ang sarili at iniyakap na niya ang sarili kay Jake.

“I'm sorry. I'm sorry. P-Please I'll do anything just to have you back. Please.” sabi ni Pat sa pagitan ng paghagulgol.

“Jake, who is it?” tanong ni Edison sa may front door ng bahay habang nakatanaw sa gate kung saan andun si Pat at Jake na masuyong magkayakap.

“Pat, what's wrong?” nagaalalang tanong ni Jake pero hindi na siya sinagot ni Pat. Tila naging malaking bato ang katawan ni Pat, hindi ito makagalaw at tila ba bumigat ito ng sobra. Naramdaman ni Jake na lumuwag na ang kapit sa kaniya ni Pat at humakbang na palayo sa kaniya.

Ang nakita ni Jake na emosyon sa mukha ni Pat ay talaga namang nakapagpabiyak sa kaniyang puso. Kitang-kita ni Jake ang sakit sa mukha ni nito, gusto man niya itong tulungan ay hindi naman niya alam kung pano. Nakita niyang walang tigil ang mga luha ni Pat habang nakatingin sa gawi ni Edison. Nakita niya itong umiling na tila ba pinipilit ang sarili na huwag maniwala sa kaniyang nakikita.

“Pat.” nagaalala ulit na tawag ni Jake sa dating nobyo habang pinapanood ito sa patuloy na paghakbang palayo sa kaniya.

“I'm sorry.” bulong ni Pat at tumakbo papunta sa kaniyang sasakyan at mabilis na ini-start ito at pinatakbo palayo. Huling nakita ni Pat si Jake na tumatakbo pahabol sa kaniyang sasakyan sa kaniyang rear view mirror bakas ang pagaalala sa kaniyang mukha.

Hindi iyon nakatulong sa pagtigil ng mga luha ni Pat sa pagpatak.

00000oooo00000

Sa pangalawang pagkakataon ay hindi alam ni Pat kung san siya pupunta ngunit sa pangalawang pagkakataon ay nakita niya na lang ang sarili na itinigil ang sasakyan, dahil sa napansing nakaharang na mama sa gitna ng daan. Naka-buka ang mga kamay nito na tila inihaharang sang sarili sa sasakyan ni Pat. Nagmamadaling tumakbo ang lalaki papunta sa passenger door at binuksan ito.

0000ooo0000

“Patrick?” tawag ni Louie sa anak pagkapasok na pagkapasok niya ng sasakyan. Nakita niya ang napakapulang mga mata ng kaniyang anak, ang mga natuyong luha sa pisngi nito at ang mga sariwang luha na dumadaloy sa mata nito.

Tila naman nun lang na-realize ni Pat na ang ama niya pala ang humarang sa kaniyang sasakyan at pumasok sa loob nito at tumabi sa kaniya nang marinig niya itong nagsalita. Tinignan niya ito at isinandal ang sarili sa matipunong dibdib nito at parang limang taong gulang na batang umiyak doon.

“It hurts, dad. It hurts so much.” bulong ni Pat habang nakayukyok sa dibdib ng ama ats a pagitan ng mga hikbi.

Tila naman pinupunit ang bawat kalamnan sa katawan ni Louie habang hinahayaan ang anak na umiyak, habang pinapakinggan itong umiyak at habang pinapanood itong nasasaktan at wala siyang magawa.

“It hurts. It fucking hurts.”

0000ooo0000

Hindi alam ni Pat kung gaano siya katagal na umiyak shabang nakayakap sa kaniyang ama. Nang kumalma siya ay iginala niya ang kaniyang mga mata sa paligid. Nun niya lang napagtantong asa dati niya siyang village. Ang village kung saan siya nanirahan bago lumipat sa kaniyang tiyahin sa Cavite.

“Want to tell me what happened?” tanong ni Louie sa kaniyang anak, umiling lang si Pat, hindi mapigilan ni Louie ang mapangiti, hanggang ngayon kasi ay matigas parin ang ulo ni Pat, isang hindi magandang ugali na isiniksik mismo ng ina nito.

“Well, it's getting late and we've been sitting here inside your car for five hours already. Want to get inside the house?” marahang tanong ni Louie. agad na napa-isip si Pat at umiling.

“C'mon Pat, it'll be just like before---” simula ulit ni Louie.

“Dad.”

“We can get your stuff tomorrow if you want.” sabi ulit ni Louie.

“Dad--- wait what?!”

“If you think I'm going to let you live by yourself like that then you must be out of your mind. It's time for you to move on, time for a fresh start or else you will be bloody miserable for the rest of your life.”

“Dad, I- I know, but I can't stay here with you guys. I'll look for a new job and then a place---”

“Why don't you want to stay with us, Pat?” malungkot na tanong ni Louie, ayaw ni Pat na nakikita niyang nasasaktan ang kaniyang ama, napansin ni Louie ang lalong paglungkot ng mga mata ng anak, may ideya na siya kung bakit ayaw nitong tumira kahit pa pansamantala lang pero kailangan niya parin itong itanong. Pinapanood ni Louie ang pangigilid ng luha ng kaniyang anak. Napayuko si Pat habang inalala kung bakit nga ba siya hindi umuuwi sa bahay na iyon kasama ang kaniyang mga magulang.

“You need to be cured!” sigaw ni Lita sa galit na galit naring si Pat nang aminin nito ang tungkol sa kaniyang sekswalidad.

“CURED? You think being gay is a disease?! This is what I am, I am friggin' born this way and no shrink can change that no matter how hard they try!” balik ni Pat, itinaas ni Lita ang kamay para sampalin ang anak pero pinigilan ni Louie ang kamay nito.

“Just leave the boy alone! He said that he cannot bloody change the way he feels!” singhal ni Louie. Isang bagay ang sigawan ni Lita ang anak, pero ang pagbuhatan ito ng kamay ay hinding hindi kailanman gustong makita ni Louie na gawin ng kaniyang asawa sa nagiisang anak.

“But it's abnormal!” balik ni Lita habang binabawi ang kamay na mahigpit paring

“Lita, shut your trap! Do you know that it is so bloody irritating when you start yapping like that! We will not accomplish anything when you're screaming every time! Why don't we sit this over and talk like we're part of a civilization.” balik ni Louie habang si Pat ay patuloy prin sa paghikbi sa tabi, pinapanood ang balikan ng mga magulang.

“I will not stop yapping! Do you know what this abnormality will do to our reputation?!” singhal pabalik ni Lita.

“The one you're calling an abnormality is our son! Gawd! You're so bloody anal! I get it when you arrange every bloody closet in this bloody house according to color of the clothes or if it's for summer or for rainy season, but this?! This is our son for gawd sakes! Who give's a bloody damn about what other people thinks?! So, he's gay, so what?!” singhal ni Louie na ikinagulat ni Lita, nun lang sila nag-away mag-asawa ng ganun.

“No! I will not let his abnormality ruin our reputation! If I have to squeeze or beat this abnormality or homosexuality out of him, I will!” sa sinabing ito ni Lita ay hindi maiwasang matakot ni Louie at ni Pat.

“Do you hear yourself? You will seriously deck you OWN son in the guts for your own good? Who are you? You're not the girl that I've fell in love with.” pabulong pero matigas na sabi ni Louie, natigilan si Lita pero hindi niya parin maintindihan kung bakit ganun na lang ipagtanggol ng asawa niya ang anak nila.

“C'mon, Pat. We're outta here.” aya ni Louie kay Pat at halos hilahin ito palabas.

“Where the hell are you taking him?!” sigaw nanaman ni Lita.

“It's none of your bloody business! We will stay clear of this place until you made amends with Pat and until you do something with your bloody yapping and when you stop being a gadamn bigot!”

“You can't be serious!” pasigaw parin pero nagaalala nang sabi ni Lita.

“I'm friggin' serious! And you know what else I'm bloody serious about? I'm seriously thinking of divorcing you!” singhal ulit ni Louie sabay labas ng front door.

“Dad I- I s-swear I didn't want t-to be l-like this. I-I tried t-to c-change I-I swear.” humihikbing sabi ni Pat pagkalabas nila ng pinto at habang naglalakad papunta sa sasakyan, natigilan si Louie, tila ba sinipa siya o dinaganan ang kaniyng dibdib sa sinabing iyon ng kaniyang anak, hindi makapaniwala na isisumpa ng kaniyang anak ang sarili dahil lamang sa isang bagay na hindi nito kayang pigilan. Niyakap nalang ng mahigpit ni Louie ang anak at tahimik na inalo ito.

“I wouldn't want you to change anything about yourself, Pat. You're my son and I love you.” dahan-dahang kumalma si Pat at binuhay na ni Louie ang makina ng sasakyan at gumawi na papuntang Cavite, sa bahay ng kaniyang hipag na si Grace.

“Dad, don't you think you went a little bit too far with Mom? I mean, divorce is really a big thing.” kinakabahang tanong ni Pat sa kaniyang ama, nasira na ang relasyon nilang mag-ina at ayaw niyang masira pati ang relasyon ng kaniyang mga magulang.

“You reckon?” nagaalala naring pagkumpirma ni Louie, mahal niya ang asawa pero may gusto siyang iparating dito at para sa anak ni Pat ay gagawin niya ang lahat maiparating lang sa asawa na siya ngayon ang mali.

“I don't know if that's a good idea, dad.” tanggi ni Pat. Napabuntong hininga si Louie.

“Why the bloody hell not, Pat?” tanong ulit ni Louie, kalmado ang boses nito pero pansin din ni Pat ang pagkairita sa mga sinabi ng ama.

“Because of mom---”

“Forget about her! If after all this years she still think that gay people are nothing but abomination to the human race then that's her problem! You're hurting now, Pat and you need someone by your side. You need me. I need you to need me.” halos pagmamakaawang pagtatapos ni Louie, muling nangilid ang luha ni Pat at tumango bilang sagot sa paaniyaya ng kaniyang ama. Napangiti si Louie at niyakap ng mahigpit ang anak saka giniya ito papasok sa kanilang bahay.

0000ooo0000

“Patrick!” sigaw ni Lita nang makita nitong akbay akbay itong iginigiya papasok ng kaniyang asawa sa kanilang lumang bahay. Naramdaman ni Louie ang pag-tense ng katawan ni Pat at agarang pagtigil nito nang marinig ang boses ng ina. Hindi alam ni Pat kung bakit wala sa sarili niyang dinipensahan ang sarili mula sa ina. Siguro dahil kasi sa mga masasakit na salitang sinabi nito nung huli silang magkita.

“Don't worry mother, I'll look for a new job then find a new apartment and before you know it I won't be here anymore and your precious reputation will still be intact.” pangunguna ni Pat dito dahil alam niyang di masaya ang matandang babae na dun ito sa kanila pansamantalang titira at muli niyang dudungisan ang kanilang respetadong pangalan.

Napamaang si Lita sa itinawag sa kaniya ng anak. Walang emosyon ang pagtawag sa kaniya nito, tila ba ang pagtawag sa kaniya ni Pat ng 'mother' ay kasing kaswal lang ng pagtawag ng isang empleyado sa kaniyang boss ng 'sir' o kaya ay 'mam' may respeto pero walang malalim na kahulugan. Walang bahid ng pagmamahal.

“Nonsense, Son! You're always welcome here.” sabat ni Louie nang hindi makasagot agad si Lita.

“Tell that to your wife.” sagot ni Pat sa kaniyang ama.

“Patrick! I don't mind you being here, hijo.” napasinghot naman si Pat sa sagot ng kaniyang ina na tila ba nagsasabing 'yeah right and I'm the president of the united states.'

“Yeah right. That's far from what you said when I told you guys I'm gay, Mother.” pasarkastikong balik ni Pat. Isa pa ito sa maraming tinik na bumabalot sa puso ni Pat, kasama ng tinik na dulot ng kaniyang ina ay ang mga tinik na kaagapay ni Jake at Eric.

“What happened to your old apartment, hijo?” tanong ni Lita, pilit iniiba ang pinaguusapan. Alam niyang masama parin ang loob ng kaniyang anak sa kaniya.

“Well, Jake and I broke up---”

“I told you that guy is a no good slut! If only ---” simula ni Lita pero pinutol na agad iyon ni Pat.

“If only what, Mother? If only I date girls instead of boys? I will never date girls again, Mother, because I'm gay! Deal with it. And besides it's not Jake's fault why we broke up, it's me, I cheated on him. So I guess that makes me the slut in our relationship.” sagot ni Pat, sumuko na si Lita, alam niyang hindi pa panahon upang makipag-usap sa anak kaya't bumalik ito sa kusina habang si Louie naman ay pinisil lang ang balikat niya bilang pakikisimpatya.

“I promise dad, once I get a new job and a place, I'm outta here.”

“Don't you think that you're a little bit hard on your mother? Give her a chance to talk to you properly, maybe she wants to talk and apologize to you.” sagot ni Louie umiling naman si Pat.

“I doubt it.” balik ni Pat.

“Just please give her a chance? And if she still thinks your abnormal then you can start ignoring her again while you're here.” balik ni Louie, tumango na lang si Pat at napagpasyahang bigyan ng pagkakataong kausapin siya ng maayos ng ina.

“oh, ang you can stay as long as you want. I'll help you find a new job and place tomorrow.” nakangiti nang sabi ni Louie.

“Sounds like a plan.” nakangiting sabi ni Pat.

“Tomorrow, then.” sagot ng matanda sabay ngiti, di na napigilan ni Pat ang sarili at niyakap na niya ng mahigpit ang kaniyang ama.

“Thanks, Dad. I love you.”

“I love you too, son.” balik ni Louie. Saglit silang natahimik at nagtitigan.

Well, you know where your room is.” basag ni Louie, ngumiti na lang si Pat at tumango saka tinungo ang dating kwarto.

Nang makarating siya sa kaniyang dating kwarto ay nagulat siya nang mapansing ganun parin ang itsura nito, tila ba hindi ito nagalaw o hindi manlang nabuksan ang kaniyang pinto simula ng iwan niya ito may ilang taon na ang nakakalipas. Wala sa sarili niyang iginala ang kaniyang tingin. Nasipat niya ang bintana sa may hindi kalayuan. Nung bata siya sa tuwing nagkukulong siya sa kaniyang kwarto ay dun siya nakatanaw o kaya sa tuwing gusto niyang tumakas ay yun din ang ginagawa niyang 'escape route'.

Nagulat si Pat nang mapansin niyang may bagong bahay na na nakatayo sa dating bakanteng lote sa tabi ng bahay nila. Agad niyang hinanap ang malaking puno ng sampalok sa may dulo ng loteng iyon at napabuntong hininga siya nang makitang nandun parin ito, kumpleto kasama ang tree house na si Pat mismo ang nag-design.

Iniwas na ni Pat ang kaniyang tingin lalo pa't napansin niyang puno ng tao ang bakuran, tila ba may party doon at ang huli niyang gusto ay may makakita sa kaniya at mapagbintangan pa siyang tsismoso. Tinungo na niya ang kaniyang kama at humiga doon. Pilit na ipinahinga ang mga mata.

0000ooo0000

“Patrick, honey, can I talk to you for a second?” tawag ni Lita sa labas ng pinto ni Pat. Nakahiga lang si Pat sa kaniyang dating kama at nagiisip, agad siyang napabangon at tinanong ang sarili kung handa na ba siyang kausapin ang ina. Napagtanto niyang hindi pa siya handa kaya't agad siyang lumapit sa bintana at tumakas palabas. Nasa bakuran na si Pat at naglalakad na palabas ng gate ng marinig niya ang pag-tawag sa kaniya ng ina sa loob ng kaniyang kwarto.

Napaupo si Pat sa may bangketa sa labas ng kanilang gate. Ipinagpatuloy ang kaniyang iniisip kanina bago siya istorbohin ng ina. Iniisip niya kung pano siya babangon sa sakit at kung pano siya magiging masaya katulad ni Jake at Eric. Hindi ulit mapigilan ni Pat ang mapaluha dahil kahit anong piga ang gawin niya sa kaniyang puso ay hindi maiaalis dun agad agad ang sakit at kung ano ring piga sa kaniyang utak ay hindi rin maisip ni Pat ang kaniyang gagawin upang maging masaya.

Hindi lang alam ni Pat na ang sagot sa karamihan ng kaniyang mga tanong ay may ilang dipa lang ang layo sa kaniya, kagaya ni Pat ay nakaupo rin ito sa bangketa at umiiyak.

_________________________

Different Similarities 2

prologue

by: Migs