Against All Odds 2[31]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Isang linggo. Isang linggo ang lumipas at binabagabag parin ang damdamin ni Mike ng emosyon na iniwan sa kaniya ni Dan nang makita niya itong nakikipaghalikan kay Ryan. Naguguluhan siya dahil bago sa kaniya ang kaniyang nararamdaman na iyon. Alam niyang hindi dahil ayaw niyang makakakita ng dalawang lalaki na naghahalikan dahil wala ni katiting na pandidiri naman siyang naramdaman noong nasaksihan niya ang halikan na iyon sa halip ay nakakaramdam siya ng galit. Galit para sa lalaking nakita ni Mike na kahalikan ng kaniyang kaibigan.

Galit na sa hanggang ngayon ay hindi niya parin alam kung saan nanggagaling.

“Magkuwento ka pa tungkol sa friendship niyo noon ni Dan.” utos ni Cha kay Mike habang kinukulayan ng nail polish ang kaniyang mga kuko.

“Ano ba kasing gusto mong malaman?” naiiritang tanong ni Mike dahil kanina pa niya sinabi kay Cha ang gumugulo sa kaniya pero hindi naman siya nito sagutin ng daretso at pilit na pinababalikan sa kaniya ang mga alaala nila ni Dan noon sa high school bago pa gumulo ang lahat.

“Sino bang may sabing may gusto akong malaman? Diba ikaw 'tong may kailangan malaman?” pilosopong balik ni Cha na ikinaurat ng tuluyan ni Mike. Dahil sa inis ay wala sa sariling pumikit si Mike upang makapagpalamig sana pero muli lang bumalik ang kaniyang isip sa pagalala sa ilang nakaraan.

“Ang hot talaga ni Trina.”

“Ah Oo nga. Hot siya---” tila walang ganang segunda naman ni Dan habang pinapanood ang crush ni Mike na isang taon ang tanda sa kanila sa high school. “---Oo nga pala, pinagbaon ka ni Mommy ng sandwhich. Eto oh.” biglang sumiglang saad ni Dan saka inabot ang sandwich kay Mike na agad naman itong inabot at sinimulang kainin habang tinitignan parin ang kaniyang crush.

Nang mapansin na hindi na abot ng kaniyang tingin ang babae na kaniyang iniidolo ay sa iba na lang ibinaling ni Mike ang kaniyang tingin at nagkataon naman na kay Dan ito napunta. Nahuli niya itong nakatingin sa kaniya. Isang tingin na hindi katulad ng tingin na ibinabato nila sa isa't isa sa tuwing nagkakatulad sila ng iniisip na kalokohan, kundi isang tingin na puno ng pagpapahalaga.

At dahil sa naalalang ito ni Mike ay bigla siyang napabalikwas at saka siya nagka-ideya sa kung anong nangyayari sa kaniya.

Selos. Selos, katulad ng naramdaman niya noong mas iniintindi ng kaniyang mga magulang ang nakatatandang kapatid, nung mas binibigay ng mga ito ang hilig ng kuya niya. Selos dahil nasanay siya noon na nasa kaniya ang atensyon ni Dan at wala sa iba.

Pero may isang uri ng selos ang pilit ding sumisiksik sa kaniyang isip.

“I-I love you.”

Napa-iling si Mike sa naalalang ito. Kahit gaano man kaganda sa pandinig ang mga salitang iyon ay hindi naman nito magawang mapangiti si Mike dahil ang mga sumunod sa mga salitang iyon ay ang kawalanghiyaan na habang buhay niyang pagsisisihan. Pero ang selos na kalakip ng mga salitang iyon ang sumisiksik sa kaniyang isip ngayon.

Nagulat at lumagpas ang kulay dilaw na brush ng nail polish sa kuko ni Cha nang biglang tumayo si Mike mula sa sofa at mabilis na lumabas ng pinto. Wala sa sariling napakamot si Cha sa kaniyang ulo at tinignan ang oras sa pader.

“Tapos na ba ang session?” tanong ni Cha sa hangin pero agad ding tumahimik nang mapansing lagpas na nga pala sila sa oras.

“Di manlang mag thank you o kaya goodbye manlang?” sarkastikong saad ni Cha.

0000oo0000

Napatigil sa paglalakad si Dan papasok ng mall kasama si Ryan nang may nakita siya sa hindi kalayuan. Si Mike, may kasamang babae at tila ba kumportableng kumportable na ang mga ito sa isa't isa. Ang mga galaw ng mga ito ay galaw na nagpapahiwatig o nagpapakita na intersado sila sa isa't isa. Kasabay ng pagtigil niya sa paglalakad ay hindi rin mapigilan ni Dan ang mapakunot ang noo.

“Eh ano naman ngayon, Dan?” inis na tanong ni Dan sa sarili gayong hindi niya malaman kung ano ba ang dahilan ng bigla niyang pagkainis.

Kasabay ng nasabi na ito ni Dan sa kaniyang sarili ang muli niyang paglalakad at pagbato ng isang tingin kay Ryan na abala sa paglingon-lingon. Nang magtama ang kanilang mga tingin ay hindi napigilan ni Ryan ang mapangiti ng matamis. Isang matamis na ngiti na sa hindi ulit maipaliwanag na dahilan ay hindi maibalik ni Dan.

0000oo0000

Naniniwala siyang nagseselos siya sa ipinapakitang atensyon ni Dan kay Ryan dahil noon ay siya ang nakakatanggap non mula sa kaibigan at yun lang iyon pero kailangan niya paring makasiguro kaya naman naisipan niyang makipag-date. Hindi nahirapan si Mike dahil ginagawa narin niya ito noong siya ay asa high school palang.

Madali man ito kay Mike ay tila ba naninibago siya ulit sa larangan na ito, nangangapa at nagaalangan. Maganda ang kaniyang kasama ngayon, maganda pa sa ilang mga babae na kaniyang naka-date ngayon pero balewala ito.

Dahil isang tao lang ang kaniyang nasa isip ngayon.

Tao na siyang nagpapatunay ng kaniyang kanina lamang ay hakahaka.

Haka-haka na kaniya lang ding naisip nang makaramdam siya ng kakaiba nang makita niya ang pagdadampi ng mga labi nila Ryan at Dan.

Inisip ni Mike na dahil hindi parin naman siya sigurado sa kaniyang naiisip na dahilan ngayon sa likod ng galit na nararamdaman nung nakita niya si Ryan at Dan na naghalikan ay itinulak na lang niya ang kaniyang sarili na mag-enjoy kasama si Lisa. Kaklase niya sa isa sa kaniyang mga subject, tutal hindi naman ito boring kasama.

“You're really serious aren't you?” kunot noong tanong ni Lisa kay Mike habang pinagmamasdan ito habang naglalakad sila sa loob ng mall.

“Wha---? Oh no---no. I was just thinking---” simula ni Mike pero agad din siyang pinutol ni Lisa.

“So who is it? Who's the lucky girl?” sunod sunod na tanong ni Lisa kay Mike na agad natahimik at nangunot ang noo.

“Wha--?” tanong ni Mike sabay bato ng tingin kay Lisa na umirap lang dahil sa hindi nasakyan ni Mike ang kaniyang nais sabihin.

“You said you were thinking--- right?” umiiling na pagkukumpirma ni Lisa kay Mike na tumango lang.

“Now I'm asking you who are you thinking about.” nangingiting tanong na ni Lisa habang umiiling.

“Oh---uhmmm j-just thinking about this f-friend.” nauutal na sagot ni Mike, hindi alam kung bakit sinasabi niya ito kay Lisa gayong kalalabas pa lang nila at kakikilala para pakielaman siya nito.

“If you're going to think about this friend all night long then you can bring me home now.”

Napatigil si Mike na ikinahagalpak naman sa tawa ni Lisa.

“I'm just joking. You seem so stiff. Relax. Chill.” nakangiti nang saad ni Lisa na nakapagpangiti at relax narin kay Mike.

Nasa ganito silang tagpo nang dumating sila Ryan at Dan sa mall.

0000oo0000

“Kamusta yung extra class mo?” nagaalangang tanong ni Ryan kay Dan. Nagaalangan dahil napansin niyang tila ba nawala sa mood si Dan nang pumasok sila sa mall na kanila ngayong kinakainan.

“Drop it, Ryan. I told you he's not going to hurt me.” may pagka-iritang sagot ni Dan kay Ryan. Madalas na kasi nila itong pag-usapan at madalas na nauuwi sa away.

“Sa ngayon, hindi ka pa niya sinasaktan kasi nakaka-isang klase pa lang kayo pero pano sa mga susunod?” nagaalalang balik naman ni Ryan. Hindi nakaligtas ito kay Dan na napabuntong hininga na lang. Inabot niya ang kamay ni Ryan.

“I'm not going to let him hurt me again, Ry.” mariing paniniguro ni Dan kay Ryan na hindi alam kung bakit siya tumango-tango gayong alam naman niya na kahit anong sabihin ni Dan ay hindi niya parin pababayaan si Mike na makalapit dito at saktan ito.

0000oo0000

Oras nanaman para sa klase nila Mike at Dan. Si Mike di mapakali dahil hindi niya alam kung pano niya haharapin si Dan matapos ang kaniyang napagtanto kahit hindi pa siya sigurado dito, si Dan naman ay nagdadalawang isip din dahil hindi siya sigurado kung may punto nga ba si Ryan at dapat na ba siyang umiwas kay Mike bago pa man siya saktan ulit nito.

Pero lahat ng pag-aalangan ni Dan ay parang magic na naglaho nang magkasalubong sila ni Mike bago pa man ang oras ng klase nila na kinukumpleto ni Dan sa araw na iyon.

“Hi!” nahihiyang bati ni Mike sabay kaway, ngiti at lapit kay Dan.

Nang makita ni Dan ang ngiting iyon ni mike ay tila ba hinila siya ng pagkakataon na iyon sa nakaraan. Tila ba nasa kaniyang harapan ngayon ang batang si Mike na masaya siyang binabati matapos nilang magkahiwalay ng ilang oras dahil sa pagiging hindi nila pagiging magkaklase at hindi ito ang Mike na nanakit sa kaniya at gumahasa.

Na tila ba ang Mike na nasa kaniya ngayong harapan ay ang Mike na natutunan niyang mahalin. Na ang Mike na nasa kaniya ngayong harapan ay iba sa Mike na sumira sa kaniyang buhay.

Ang ngiting nasaksihan na ito ni Dan ay nagtulak sa kaniya na wala sa sariling mapangiti din. Ang ngiting ito naman ni Dan ang nagtulak kay Mike na mapatigil sa gitna ng kaniyang paglalakad pasalubong kay Dan at pagmasdan saglit ang ngiti na iyon ni Dan na matagal na niyang hindi nakikita.

Ang ngiting iyon ni Dan ay nagtulak sa kaniya na muling maramdaman ang pakiramdam na mag-iisang linggo nang bumabagabag sa kaniya ang kaibahan lang ay may linaw na kung ano ang maaaring nagdudulot nito. Ang ngiting iyon ang nakapagpaintindi sa kaniya kung bakit hindi naging epektibo ang kaniyang plano ang pakikipagdate at mabura ang pakiramdam na dulot ng paglalapit nilang muli ni Dan.

Hindi mapigilan ni Mike na maisip kung gaanong kalaking bagay ang ngiti na pinakawalan na iyon ni Dan sa kaniya. Ang ngiting iyon ang nagtulak sa kaniya na muling maramdaman ang masarap na pakiramdam ng pagpapahalaga ni Dan sa kaniya noon. Ang pakiramdam na importante siya dito.

Hindi man niya maamin pa sa sarili ay hindi naman maikakaila ni Mike na matagal narin niya itong nararamdaman. Matagal narin niyang gusto si Dan, hindi bilang isang kaibigan, hindi bilang isang kapatid kundi bilang isang tao na alam niya ay makakasama niya habang buhay.

“Y-yes?” tawag pansin ni Dan kay Mike matapos nitong makalapit sa kaniyang pwesto

Ito ang gumising kay Mike sa kaniyang maraming iniisip. Ibinaling niyang muli ang kaniyang tingin sa mukha ni Dan at wala na ang gustong-gusto niyang ngiti sa mukha nito. Tila tuloy inalis lahat ng kaniyang lakas at kasiyahan sa blangkong mukha nito at tila ba nagsusupladong tono ng boses nito.

0000oo0000

Nang mapansin ni Dan na nagpapakawala siya ng ngiti papunta kay Mike ay agad niya itong binura at sumimangot. Pilit niya ring nilamigan ang kaniyang boses nang tawagin niya ang pansin nito. Ayaw niya kasing mapalapit ulit dito dahil ayaw niyang muling masaktan. Pumayag lang naman din kasi siya na ito ang magturo sa kaniya upang pareho na silang makausong mula sa nakaraan. Ribig na rinig nya ang sakit nang magmakaawa ito na patawarin siya. Sakit na alam niyang hindi man kapantay ng sakit na kaniyang nararamdaman ay sakit parin na maaaring sumira sa dating kaibigan.

At ayaw niya itong mangyari. Gusto na niyang kalimutan ang lahat at para kay Dan ay dapat siyang magsimula sa pagpapatawad. Pero hindi ibig sabihin na dahil sa napatawad na niya ito ay muli na silang magiging magkaibigan.

“Para ano? Saktan niya ako ulit?” tanong ni Dan sa sarili.

“Oh ---uhmmm--- I was just going to remind you about our class later---” simula ni Mike pero agad din siyang pinutol sa pagsasalita ni Dan.

“I'll come. I don't need reminding. Di na ako bata.” blangko muling sagot ni Dan na ikinatameme ni Mike at ikinayuko nito dahil sa hiya.

“Y-you're right. I-I'm sorry.” paghingi ng tawad ni Mike saka nagmamadaling lumayo kay Dan.

Hindi maiwasan ni Dan ang mapailing pero hindi rin niya napigilan ang sarili na malungkot at mamigat ang sariling loob dahil sa ginawa. Wala sa sarili niyang nilingon si Mike at lalong namigat ang kaniyang loob nang makita niya ang bagsak nitong balikat at nakayukong ulo habang naglalakad palayo sa kaniya.

0000oo0000

Nang tumuloy na si Dan sa may gymnasium para sa kaniyang isa nanamang klase kasama si Mike ay naabutan niya na tahimik na nakaupo at tila ba abalang-abala sa pagsusulat. Hindi ito nagtataas ng tingin kaya't hindi nito alam na papalapit na si Dan. Habang papalapit naman si Dan ay hindi niya mapigilan ang sarili na mapangiti.

Muli nanaman siyang hinatak ng pagkakataon sa nakaraan.

“Kailangan naka-kagat dila kapag nagsusulat, Mikee?” tanong ni Dan kay mike nang maabutan niya itong nagsusulat sa isang maliit na papel sa kanilang terrace.

Hindi mapigilan ni Dan ang lalong mapangiti nang maalala niya ang mga sumunod na nangyari pagkatapos non.

Nagmamadaling itinago ni Mike ang papel na sinusulatan nito. Sinubukan ni Dan na kulitin ang kaibigan na ipakita ang tinatago nito sa kaniya ngunit nagmatigas ito hanggang sa sumama ang loob niya dito at maghapon itong hindi pinansin. Umuwi siya na masama ang loob sa kaibigan pero agad na napawi yun nung puntahan siya nito kinabukasan.

Nakangiti si Mike ng matamis at may inaabot sa kaniyang isang papel pagkabukas na pagkabukas niya ng pinto ng kaniyang kwarto.

“Happy Birthday.”

Isa iyon sa pinakamasayang birthday ni Dan. Malayong malayo sa huling birthday niya. Inalis na ni Dan ang kaniyang pagtitig sa mukha ni Mike at inanunsyo na ang kaniyang pagdating.

“Ehem.” paglilinaw ni Dan sa kaniyang lalamunan. Agad na nagtaas ng tingin si Mike habang kagat kagat parin ang dila sa pagsusulat, nagmadali itong ayusin ang pinaghalo-halong libro, papel at mga panulat sa lamesa.

“I-I'm sorry. I was so loaded with homework that I forgot to make your written exam for today---” simula at tuloy tuloy na pagpapaliwanag ni Mike habang taranta paring inaayos ang kaniyang mga gamit sa lamesa. “I will just type this---” aligagang pagpapatuloy ni Mike nang pigilan siya ni Dan.

“Anlakas ng loob na paalalahanan ako kanina, siya naman pala 'tong hindi pa ready.” saad ni Dan sa sarili at kating kati ng ibato kay Mike pero pinigilan niya ang sarili at iba na lang ang sinabi.

“The computer laboratory is already closed.” matipid na saad ni Dan nang maisip niya kung ano ang plano ni Mike.

“Huh?” napatigil na saad ni Mike dahil sa sinabi ni Dan.

“I said it's already five o'clock and the computer laboratory is already closed. Wala ka ng pwedeng pag-type-an at pag-print-an, unless gusto mong maglakad ng malayo papuntang internet cafe two blocks away---” simula ulit ni Dan habang pinapanood ang unti-unting paglatay ng pagkadismaya at inis sa mukha ni Mike.

“Shoot!” pabulong na singhal ni Mike saka tuluyang nilamon ng pagkadismaya. Iniisip na wala na siyang ginawang tama at lagi na lang nadadamay si Dan sa mga kapalpakan niyang ito. Hindi nakaligtas ito kay Dan kaya naman hindi niya napigilan ang sarili na magsalita.

“You don't have to type the exam. You know I can read your handwriting no matter how awful it is.” biro ni Dan saka hindi napigilan na magpakawala ng isang hagikgik.

Agad na nagtaas ng tingin si Mike at hindi mapigilan ang magulat at mapanganga sa pagbibiro na ito ni Dan. Naisip niya na imposible na ito ang nagbibiro sa kaniya dahil sa sandaling iyon ay tila ba pareho silang bumalik sa mga panahon kung saan hindi pa niya ito nasasaktan, kung saan hindi pa niya nasisira ang pagkatao nito.

Hindi mapigilan ni Mike ang mapangiti at mapakamot sa kaniyang ulo. Sa kabila ng hiya at kasiyahan na nararamdaman ay hindi parin nakalimutan ni Mike ang humiling sa may taas na sana ay tumagal ng habang buhay ang sandali na iyon.

Hinihiling niya na sana ay tumigil ang oras sa punto na iyon.

“How about that exam?” kumportable at nakangiti ng tanong ni Dan kay Mike na hindi rin mapigilan ang mapangiti ng malaki saka inabot ang kagagawa niya lang na exam kay Dan.

“Improving---” bulong ni Dan saka umupo at sinimulan ng sagutan ang mga tanong na isinulat ni Mike. Hindi naman nakaligtas ang pabulong na pasaring na ito ni Dan sa penmanship ng huli kaya't hindi nito napigilan ang lalong mapangiti at mapa-iling na lang.

Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay hindi rin mapigilan ni Dan ang mapangiti habang nagsasagot. Hindi malaman kung dahil ba ito sa pang batang hand writing ni Mike o dahil sa pakiramdam ng pagiging kumportable ulit kay Mike.

Itutuloy...

Against All Odds 2[31]
by: Migs