Against All Odds 2[29]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Malalim ang iniisip ni Cha habang pinapanood niya ang nakahiga at malungkot na malungkot na si Mike. Oras nanaman para sa isa nilang session at hindi niya mapigilan ang maawa kay Mike. Ayon kasi sa mga ikinuwento nito ay malapit talaga silang magkaibigan ni Dan at gagawin niya ang lahat makuwa lamang ulit ang pagkakaibigan nito pero ngayon, nang sundin nito ang kaniyang payo na magpakalalaki at gumawa ng paraan upang magka-ayos muli sila ay hindi na niya alam pa ang susunod na gagawin.

Maaaring takbuhan siya ng mga may mabibigat na problema katulad ni Mike pero hindi naman lahat ng kaniyang naiisip na paraan upang makatulong ay palaging tama. Alam niya din at napatunayan na niya na kapag tadhana na ang nangi-ngielam katulad ng nangyayari ngayon kila Mike, madalas ang kaniyang mga payo ay balewala lamang.

“What should I do, Cha?” parang batang naiiyak na tanong ni Mike kay Cha na marahan lang na umiling.

“I think you should give it time, Mike at kung hindi parin naayos lahat sa pagitan niyong dalawa then I think you should move on and stop killing yourself from guilt, because obviously Dan has moved on already and seems to have forgotten what happened between you guys.” marahan na balik ni Cha na nagtulak sa ilang luha ni Mike na tumulo.

Hindi matanggap na humantong na sila ni Dan sa paglimot sa ilang taong pagkakaibigan. Bagay na para sa kaniya ay tila ba hindi niya magagawa sapagkat si Dan lang ang tanging totoong kaibigan na nagkaroon siya.

000oo000

Matapos ang ilang linggo ay madalas paring natutulala si Mike. Tila ba ginawa niyang hobby ang pagtitig sa mga bola na pinapaayos sa kaniya ng coach habang ang ibang kasamahan niya sa trabaho ay nililinis ang kabuuan ng gym. Hindi parin niya magawang tanggapin ang katotohanan na nawala na talaga sa kaniya ang kaibigan na si Dan, na dapat na niyang kalimutan ang kanilang pinagsamahan, na magkakasya na lang siya sa pagtingin dito at paglagpas sa tuwing magkakasalubong sila sa unibersidad na iyon na parang hindi nagkakilala.

Asa ganito siyang pag-iisip ng biglang may magsalita sa kaniyang likuran.

“Dude, coach gave you a new assignment.” saad ng tila ba bored na bored na si Randy sabay talikod maski hindi pa sumasagot si Mike na dahan dahan, tamad na tamad ding humarap sa pinaggalingan ng boses ni Randy.

Alam ni Mike ang ibig sabihin ng sinabi ni Randy na “assignment” ito yung mga tamad na estudyante na bumagsak sa kanilang subject na Physical Education noong freshman pa lang sila dahil sa mga absent at ngayon ay gagawin ang lahat makakuwa lang ng clearance o maipasa lang ang subject na iyon upang hindi maging irregular at mahuli sa graduation.

At dahil may sa tamad din ang coach na madalas professor din ng nakararami sa P.E. ay ipinauubaya niya rin ang trabahong ito sa kaniyang mga student assistant basta ba't masunod at magawa rin nito ang mga practical na alinsunod sa kanilang curriculum. At dahil madalas ay nag-iinarte ang mga estudyante na ito lalo pa't nalaman nilang kapwa estudyante lang din naman nila ang mag-gre-grade sa kanila ay ikinaiinis at ikinatatamad din ito ng mga student assistants katulad nila Mike at Randy.

Pero iba ang pagkakataon na ito. Nang ganap nang makaharap si Mike mula sa pinanggalingan ng boses kanina ni Randy ay agad na nanlaki ang kaniyang mga mata. Bumilis ang tibok ng kaniyang puso. Nagtense ang kaniyang buong katawan at bumabaw ang kaniyang paghinga.

Dahan-dahan ding nagtaas ng tingin si Dan at tulad ng inaasahan ni Mike ay unti-unting bumakas sa mukha ni Dan ang gulat, takot at sakit kaya naman agad na lang na iniwas ni Mike ang kaniyang tingin kesa tignan ang mga takot at sakit sa mga mata na iyon ni Dan.

“I-I'm sorry. I will ask Randy to assign you to a d-different student assistant.” marahan na saad ni Mike nang maisip na hindi na niya kaya pang tignan ang reaksyon na iyon ni Dan, tama lang ang lakas upang marinig ni Dan ang kaniyang sinabi ngunit hindi ang sakit sa tono nito.

Tila naman may kumurot sa puso ni Dan sa agad na pag-iwas na ito ni Mike. Hindi niya kasi akalain na makakaharap niya muli si Mike matapos ang nangyari sa bahay ampunan. Sariwa pa sa kaniya ang mga sinabi nito. Ang kaniyang mga naramdaman. Ang sakit sa mga bawat salitang binigkas nito. Pero sa kabila nito ay sinabi niya parin sa kaniyang sarili na mas mabuti na sigurong magkalayo na lang silang dalawa, para makaiwas narin na sa mga bagay at alaala na magdudulot sa kaniya ng sakit.

“W-wait.” wala sa sariling pigil ni Dan kay Mike. Nais na niyang kalimutan ang lahat. Gusto na niyang kalimutan na naging magkaibigan sila. Gusto na niyang kalimutan ang pantratraydor nito. Gusto na niyang kalimutan ang nangyari noong gabing iyon. Pero sa lahat ng gusto niyang ito ay tila ba nabale wala dahil hindi niya parin maatim ang sakit na kaniyang nasulyapan sa mga mata ni Mike nang dumaan ito sa kaniyang harapan.

Nanlaki ang mga mata ni Mike at agad siyang napatigil nang marinig ang sinabing iyon ni Dan. Sa unang pagkakataon ay wala na siyang narinig na sakit, galit at takot sa boses ni Dan tulad ng mga pagkakataon na nagmamakaawa ito sa tuwing makikita siya. Dahan dahan siyang humarap. Nakita niya si Dan na nakayuko at tila ba nag-aalangan sa kaniyang gagawin. Tila ba nagiisip ng malalim kung tama ba o mali ito.

“I-I---” simula ni Dan. “I just want this to be over with. I-I need to pass this subject so I can go on with my OJT's.” nauutal pero malamig na saad ni Dan. Hindi naman ito inintindi ni Mike. Ayos lang sa kaniya na malamig ang pakikitungo sa kaniya ni Dan kumpara naman sa nagtatatakbo ito palayo sa kaniya o yung nilalagpas-lagpasan na parang hindi kakilala.

000oo000

Hindi mapigilan ni Mike ang sarili na mapangiti lalo pa nang makita niyang tumango si Dan nang ayain niya ito sa conference room ng gym na iyon para pag-usapan ang magiging set up ng pagkukumpleto ni Dan sa mga requirements sa subject na iyon. Ang magandang ngiti na iyon ni Mike ay hindi nakaligtas kay Dan.

Noon niya lang ulit nakita ang ngiti na iyon at sa hindi maipaliwanag na dahilan ay tila ba nabawasan ng ngiting iyon ang kaniyang pag-aalangan. Ang ngiting iyon ay hindi nagtulak sa kaniya na matakot katulad sa tuwing makakakita siya ng ngiti mula sa ibang tao sa halip ay nagtulak ito ng ilang masasayang alaala mula sa kaniyang pagkabata.

“Aray ko! Bakit mo ginawa yun?!” sigaw ng siga matapos siyang batukan ni Mike.

“Kasi inaaway mo si Danny!” balik naman ng nakapama-ewang na si Mike.

“Eh bakit naman kung inaaway ko siya?!” pagmamatigas ng siga saka pumaewang din tulad ni Mike.

“Best friend ko siya at kung sino man ang umaway sa kaniya ay aawayin ko! Magsorry ka kay Danny! Nagyon din!” sigaw na utos ni Mike sa siga na agad namang lumapit kay Dan na umiiyak sa isang tabi ng play ground na kanilang madalas paglaruan.

Nang makalapit ang siga ay hindi alam ni Dan kung ipagpapatuloy niya ba ang pag-iyak dahil sa takot niya sa lumalapit na siga, nagbato siya ng nagaalangang tingin kay Mike na nakapamewang parin sa hindi kalayuan at tila ba pinipigilan ang sarili na mapangiti pero ang pagpipigil na iyon ni Mike ay tuluyang nabigo nang makita niya ang mangiyakngiyak na siga na humihingi ng tawad kay Dan at nang makita niya rin ang manghang-mangha na si Dan.

Ang mga ngiting iyon ni Mike ang nagdulot din kay Dan na mapangiti.

Ang mga ngiting iyon ang naaalala ngayon ni Dan habang sinusundan niya ang nakangiti paring si Mike papasok ng conference room. Ang mga ngiting iyon ang muling nagtulak sa kaniya na wala sa sarili muling hilingin na sana ay hindi na sila umalis pa sa panahon na iyon, panahon kung kailan walang masasamang alaala na nagbubuklod sa kanila, panahon kung saan simpleng ngiti lang ang kailangan nila mula sa isa't isa at mapapawi na ang lahat ng kanilang masamang loob.

000ooo000

Hindi alam ni Mike ang kaniyang unang gagawin, hindi dahil sa bago siya sa trabaho, ang totoo niyan ay hindi lang naman si Dan ang ibinigay sa kaniyang estudyante nila Randy, pangatlo na ito kaya naman alam na ni Mike ang dapat gawin pero iba ngayon. Tila ba nabura lahat ng kaniyang binuong sistema sa pagtuturo, mi ultimo ball pen na kaniyang gustong gustong gamitin sa tuwing isusulat niya ang registration form number ng studyante sa logbook ay hindi na niya nakita kahit pa alam niyang dun niya lang din ito iniwan.

Ang tila ba pagka-aburido na ito ni Mike ay hindi nakaligtas kay Dan. Hindi niya tuloy mapigilang isipin kung handa na ba talaga sila ni Mike na maging malapit kagaya ngayon. Oo't, hindi nga sila magkaibigan pero kaya na ba nilang maki-ayon? Kaya na ba nilang i-isang tabi ang konsensya, takot, sakit at galit?

“I-I'm sorry.” simula ulit ni Mike. Hindi mapigilan ni Dan na isipin na, ngayon, ito na ang madalas sabihin sa kaniya ni Mike hindi tulad noong mga bata pa lang sila na “nagugutom na ako---” ang tanging lumalabas sa bibig nito. Hindi mapigilan ni Dan ang malungkot, dahil tila ito na lang ang sasabihin sa kaniya ni Mike hanggang sa hindi na muli sila magkita.

Namula ang pisngi ni Mike nang mapansin niya ang hindi sinasadyang pagtitig sa kaniya ni Dan dahil sa sobrang pag-iisip. Iniisip ni Mike na hanggang ganito na lang siguro sila. Tanging isang tagaturo at nangangailangang estudyante na lang ang magiging turingan nila.

“It's OK.” tanging saad ni Dan na hindi ito nauutal. Sa unang pagkakataon, matapos ang mangyari noong gabing iyon ay narinig na ni Mike si Dan na magsalita na walang halong galit o takot sa boses nito. Purong pagiging kumportable ang narinig niya sa sinabing ito ni Dan.

Bagay na nagtulak sa kaniya na ipagpatuloy ang kaniyang ginagawa at nagtulak din sa kaniya na mabuhayan ng loob.

Na magkaroon ng pag-asa.

“So—uhmm--- here's the logbook. Can you please write your name there and your student number.” marahang request ni Mike kay Dan sabay turo sa mga susulatan nito. Inabot ni Dan ang logbook at nagsimula ng magsulat.

Hindi napansin ni Mike na tintitigan na pala niya si Dan. Ang bawat pagkumpas ng kamay nito habang nagsusulat, ang paghilig ng ulo nito sa kaliwa na tila ba nagbibigay dito ng kumportableng pusisyon habang nagsusulat at ang pasimple nitong pagkagat sa dila habang iginuguhit ang bawat letra ng pangalan nito.

“You're weird.” humahagikgik na saad ng anim na taong gulang na si Mike sabay turo kay Dan na agad nagtaas ng tingin mula sa sinusulatan nitong notebook at nangunot ang noo dahil sa sinabing ito ni Mike.

“Mikee, you're being mean to me again. It's not nice to call people, weird, you know.” seryosong saad ni Dan kay Mike na agad binura ang kaniyang ngiti sa mukha at tinernuhan ang seryosong mukha ni Dan.

“I-I'm sorry, Danny. It's just that you look silly when you write. Didn't you know you're biting your tongue while writing?” sunod sunod na saad ni Mike upang makapagpaliwanag.

“I do?” naaalarmang tanong ni Dan sabay nalungkot.

Hindi mapigilan ni Mike ang mapangiti lalo sa naalala habang patuloy parin sa pagtingin kay Dan na nagsusulat parin sa logbook. Nang mapagtanto ni Mike kung ano ang kaniyang ginagawa ay agad na ginising ni Mike ang sarili mula sa malalim na iniisip at naisipan na lang na magbukas ng mapaguusapan nilang dalawa ni Dan upang hindi sila pareho mabingi sa katahimikan.

“Bakit hindi mo natapos yung PE mo last school year?” tanong ni Mike kay Dan. Hindi pa man nagtatagal ng isang segundo ang tanong niyang ito ay agad na napayuko sa hiya si Mike.

“Feeling close ata ako.” saad ni Mike sa sarili. Lalo pa siyang nahiya nang tumagal pa ng saglit ng hindi sumasagot si Dan.

Napatigil si Dan sa sinusulat at tumingin sa tila nahihiya at nakayukong si Mike. Nangunot ulit ang noo niya.

“Dahil ayaw akong tantanan ng takot at paranoya sa tuwing napapaligiran at pinagtitinginan ako ng mga tao, lalong lalo nang ayaw ko na sa tuwing may practical na sa contact sports. Pakiramdam ko may gagawin silang masama sakin katulad nung ginawa niyo sakin. Ayaw ko ng kinukuyog ako para makuwa ang bola. Pakiramdam ko kinukuyog nila ako para patayin. Yan ay dahil sa lahat ng kababuyan na ginawa niyo sakin.” kating kating gustong sabihin ni Dan kay Mike pero pinigilan niya ang sarili, ayaw na niya itong sumbatan, ayaw na niya itong konsensyahin. Ayaw na niya itong masaktan.

Kung totoo man ang sinabi nito noon habang asa bahay ampunan sila ay alam niyang hindi rin ito lahat naging madali kay Mike lalo na ang pango-ngonsensya nito sa sarili at dahil ayaw na rin ni Dan na bumalik pa lahat ng sakit ng mga nangyari ay agad narin niyang sinagot ang tanong nito para hindi ito mag-isip na hanggang ngayon ay namumunghi parin siya dito.

“I-I d-don't have t-time back then. I w-was juggling with work, second work and school time.” palusot ni Dan ngunit hindi nakaligtas ang takot sa boses ni Dan kay Mike na agad nag-isip na nagsisinungaling ito. Takot, sakit at galit sa sinabing ito. Hindi napigilan ni Mike ang malungkot lalo pa't mabasa niya ang nasa isip ni Dan, na marahil siya nanaman at ang ginawa nila noon dito ang natulak dito na umiwas sa mga bagay na nakakapagpaalala kay Dan ng sakit.

“I'm sorry---” wala sa sariling saad ni Mike nang maramdaman ang sakit mula sa mga sinabi ni Dan kahit pa hindi siya sigurado na siya ang nagdulot ng sakit nito. Nagtaas ng tingin si Dan at nagsalubong ang tingin nila ni Mike.

Noon lang ulit sila nagkatitigan matapos ang mahabang panahon. Hindi mapigilan ni Mike ang sarili na mapansin ang lalong pag amo ng mukha ni Dan, kung pano lalong naging lumamlam ang mga mata nito, kung panong lalong naging maganda ang kulay ng mga mata nito, kung panong lalong naging determinado ang tingin nito, kung pano lalong naging matatag ang ere nito.

Bagay na nagtulak kay Mike upang lalong kabahan sa hindi niya maipaliwanag na dahilan.

Tila may isang malaking tao ang umupo sa dibdib niya. Hindi niya alam kung bakit hindi niya magawang i-iwas ang tingin sa mga magagandang mata ni Mike. Sa kaniyang palagay ay mas bumagay kay Mike ang pag-mature ng itsura nito. Ang nararamdaman na ito ni Dan sa kaniyang dibdib ay pamilyar sa kaniya pero ibang-iba ito sa kaniyang mga nararamdaman nitong mga nakalipas nilang pagkikita ni Mike na puro takot at galit.

Sa unang pagkakaton. Matapos ang nangyari sa kanilang pagitan ay muling nakita ni Dan ang kaniyang kababatang sa mga emosyon na ipinapakita na iyon ni Mike sa kanilang pagtititigan.

“I'm done.” saad na lang ni Dan upang maputol na ang kanilang pagtititigan at mabura na ang nangangapal na hindi maipaliwanag na emosyon sa kanilang paligid. Ang sinabi ding ito ni Dan ang siyang gumising din kay Mike.

“Oh---Uhmmm---so--- so” simula ni Mike habang tila may hinahanap sa mga files at papel na nakalatag sa kaniyang harapan. “--- W-we're going to cover basketball next meeting first and then I'll tell you what sport will be next after we had your practical.” mabilis na pagpapatuloy ni Mike nang siya ay makabawi.

“So basically we'll just do everything in the manual, give me exams both written and practical and I'm done?” mabilis na tanong ni Dan na ang naging dating naman kay Mike ay iba. Tila ba may nagsabi kay Mike na ginagawa lang ito ni Dan dahil wala siyang choice. Bumagsak ang mukha ni Mike, umasa kasi siya na muling mabubuo ang kanilang pagkakaibigan ni Dan pero ngayon na natauhan na siya, nang maalala niya na hindi nga pala iyon ang pakay ni Dan kundi ang mairaos lang ang back subject na iyon ay tila may sumampal sa kaniya ng dalawang beses.

Umasa siya. Yun dapat ang hindi niya ginawa. Agad na bumawi si Mike at umarte na tulad ng isang propesyonal na instructor.

“Yes.” malungkot na pagkukumpirma ni Mike na hindi napansin ni Dan na abala sa pag-tango. Tila ba muli siyang bumalik nung araw na pinasaringan niya si Dan noong high school sila, nang siya naman ang talikuran nito.

“Danny, bakit ngayon ka lang? Bakit ka naglakad? Sana nag trike ka nalang, timo yan, basang basa ka tuloy.”

“It's Dan. Not Danny.”

“Danny, wag ka namang ganyan. Look, I'm sorry for being such an asshole for the last three years---”

“It's three years, four months and fifty four days.”

“What?”

“It's been three years, four months and fifty four days since you dropped me as your best friend.”

“Danny, I'm sorr---”

“It's Dan, not Danny.”

Pakiramdam ni Mike ay muli siyang binabalewala ni Dan katulad ng kaniyang alaala na iyon ang kaibahan lang ay tila ba mas dinoble doble ngayon ang sakit na kaniyang nararamdaman. Alam niyang wala siyang magagawa kung ito man ang gustuhin ni Dan dahil siya naman ang may kasalanan ng lahat.

Muling iginawi ni Mike ang tingin kay Dan, batid niya na muli itong nag-iisip ng malalim. Naalala niya noong bata pa sila sa tuwing makikta niyang nag-iisip ng malalim si Dan ay hindi niya napipigilan ang sarili na tumitig sa maamong mukha nito katulad ng ginagawa niya ngayon.

Tulad din noon ay hindi parin napigilan ni Mike na humiling na sana ay may kakayahan siyang bumasa ng isip. Gusto niyang malaman kung ano marahil ang gumugulo kay Dan, gusto niyang malaman kung makakatulong ba siya, gusto niyang malaman kung siya ba ang nagdudulot ng pag-iisip nito ng malalim.

Maraming gustong malaman si Mike patungkol kay Dan na alam niyang ang kakayahan lang sa pagbabasa ng isip ang makakasagot lahat ng gusto niyang malaman na iyon at isa sa mga gusto niyang malaman ay kung mapapatawad pa ba siya nito, kung totoong hanggang sa ganito na lang sila, isang simpleng mag-kamag aral, hindi magkaibigan, kung pagakatapos ba ng pagtatapos ni Dan sa subject na iyon ay babalik na muli sila sa hindi pag-uusap, kung wala na silang pag-asa na magka-ayos ulit.

Nagising si Mike sa malalim na pag-iisip nito nang marinig niya at makitang nagbuntong hininga si Dan. Muli tila isa itong sibat na tumarak sa kaniyang puso. Iniisip niya kasi na kaya nagbuntong hininga si Dan ay dahil napipilitan lang ito sa kanilang gagawin at kung may iba siyang choice ay hindi nito gagawin ang pagtatapos ng subject na iyon ng kasama siya.

Pero sawa nang maging masama sa tingin ni Dan si Mike. Kaya naman siya na ang magbibigay dito ng choice.

“Are you sure you want me to be your instructor? Randy is also a good instructor and very considerate---” saad ni Mike, pilit na binubura ang kaniyang nararamdamang lungkot, pagkadismaya at sakit sa kaniyang boses. Pero kahit anong pilit ni Mike na pagtatago ng kaniyang sakit at lungkot na nararamdaman galing sa kaniyang boses, hindi ito nakaligtas kay Dan na tila may kumurot muli sa puso dahil sa sinabing iyon ni Mike.

Iniisip niyang muli nitong kinukunsensya ang sarili dahil sa mga masasama nitong ginawa sa kaniya. Ngayon, alam na ni Dan na hindi lang siya ang mamatay-matay sa sakit matapos ang mga nangyari sa kaniyang kaarawan mag-iisang taon na ang nakalipas. Dalawa sila ni Mike at hanggang ngayon at unti-unti parin itong pinapatay ng kahapon.

“It's OK. Saglit lang naman 'to eh. Kung ikaw ang binigay nilang instructor OK lang.” matipid na paniniguro ni Dan na ikinatango na lang ni Mike. “So pano, eto ang libre kong oras.” pahabol pa ni Dan sabay abot ng kaniyang schedule at ipinakita ang araw na libre siya kay Mike na tumango lang.

“We can do it every Thursday. Yun lang ang sched natin na maluwag at nagtutugma eh.” sagot naman ni Mike sabay tingin kay Dan na tila ba isang bata na umaasa, natatakot at na-e-excite sa isasagot ng mga magulang niya tungkol sa hinihinging laruan, umaasa na OK ang sched na ibinigay niya dito.

“OK. Sir---” simula ni Dan sabay akting na tumingin sa relos. “--una na po ako kasi magpre-prepare pa po sa susunod na class. Thank you.” paalam ni Dan sabay tayo mula sa kinauupuan, kaswal na nagpasalamat ulit kay Mike, tumalikod at magsisimula na sana maglakad palayo nang may sabihin si Mike.

“I miss you.” wala sa sariling bulalas ni Mike na gumulat kay Dan.

Itutuloy...

Against All Odds 2[29]
by: Migs