Against All Odds 2[28]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Manghang-mangha si Dan sa kaniyang nasa harapan ngayon. May mga maliliit na lobo na gawa sa papel ang pinapalipad sa pamamagitan ng apoy. Hindi sa mamahaling restaurant o bar siya dinala ni Ryan ngayon, walang gimik na nakakapagpakilig sa kaniya. Nasa bahay ampunan sila ngayon, isang bahay ampunan na nagce-celebrate ng parent's day kahit pa karamihan sa mga bata doon ay hindi na nakilala ang kanilang mga magulang.

Isang side ni Ryan na hindi inaasahan ni Dan ang kaniya ngayong nasisilayan.

Nang nasa gate na sila ng bahay ampunan nang ilahad ni Ryan ang kaniyang pagtra-trabaho ng libre dito sa bahay ampunan na ito sa tuwing mahaba-haba ang free time niya. Isang bagay na talaga namang ikinagulat niya, si Ryan kasi yung inaakala niyang tao na mahilig lang sa pakikipag good time.

“Di nila nakilala yung parents nila. Sila yung mga bata na namatayan ng parents at hindi kayang alagaan ng mga kamag-anak nila. Since the orphanage doesn't have the money and time to bring each and one of them to their parent's grave eto na lang ang ginagawa nila taon taon.” bulong ni Ryan habang manghang-mangha rin na pinapanood ang mga maliliit na lobong lumipad.

Ang pag-bulong na ito ni Ryan ang gumising sa malalim na pag-iisip ni Dan at sinabi na lang ang mga salitang tanging lumalarawan sa kaniyang nakikita ngayon at sa pagkatao ni Ryan na ngayon niya lang nakita.

“It's beautiful.” ang sinabing ito ni Dan ang nagdulot kay Ryan na tumingin kay Dan at mapangiti nang makita niya ang magandang ngiti nito. Wala sa sarili niyang inabot ang kamay nito at hinawakan ng mahigpit.

0000oo0000

“Dude! You're going to love it here! I mean, the job is not that heavy, you'll just assist those dumb ass students who wouldn't take their sports 101 seriously, it's like coaching little kid, only they're not cute and cuddly anymore.” may pagakamsiyahing saad ng bagong katrabaho ni Mike sa pagiging student assistant. Hindi pa kasi mabigat ang kaniyang mga load kaya naman naisipan niyang hindi naman masama ang magkaroon ng iba pang pagkakakitaan.

“TIME TO LEAVE!” sigaw ng isang lalaki sa kanilang likod na halos ikatalon ni Mike sa gulat.

“Yay!” sigaw naman ng lalaking nag-interview kay Mike.

“Dude, wanna come with?” tanong naman ulit nito nang makita niya ang naguguluhang si Mike.

“Uhmmm---” nagaalangan pang saad ni Mike.

“Good! You're going to love it there!”

0000oo0000

Gusto ng sumigaw ni Mike ng 'kidnap' habang asa sasakyan sila ng isa pa niyang magiging bagong katrabaho papunta sa isang lugar na hindi niya alam kung saan. Kung ano mang inilaki at ikina-macho ng katawan ng kaniyang mga magiging katrabahong ito ay siya rin namang ingay ng mga ito at sa ingay na iyon ay ni hindi man lang niya nalaman kung saan sila pupunta.

“We're here!” sigaw muli ng lalaking nag-interview sa kaniya na hindi niya parin alam hanggang ngayon ang kaniyang pangalan.

“Where exactly are we?” tanong na lang ni Mike sa kaniyang dalawang madaldal na makakatrabaho.

“You'll have to find out to know.” nakangising sagot nito kay Mike.

“---and by the way. I'm Randy and this is Kim.” pagpapakilala ng mga ito sa wakas sabay baba ng sasakyan. Iniwan si Mike na li-lingon-lingon sa lugar kung san man sila napadpad.

Pagkapasok na pagkapasok niya sa gate ng malaking bahay na pinag-iwanan sa kaniya ng mga kumag niyang mga magiging katrabaho ay hindi niya maiwasang mapansin ang mga batang nagtatakbuhan sa paligid ng malaking bahay. Muling nangunot ang kaniyang noo at tinanong muli ang sarili kung asan sila maaaring nandon.

“Kuya, halika! Bilis!” sigaw ng isang batang lalaki saka hinila ang kamay ni Mike papunta sa isang bahagi ng mansyon.

Napanganga si Mike sa tagpo sa kaniyang harapan. Hindi pa siya nakakita ng ganong kagandang tagpo. Mga ilaw na lumilipad. Tila ba bumalik siya sa pagkabata at muling naniwala na ang magic ay parte ng kanilang mundo.

“Wow.” bulong ni Mike sabay pakawala ng mahigpit na pagkakahawak ng bata sa kaniyang kamay. Iginala niya ang kaniyang mata upang makita kung san maaaring nagpunta ang batang nagdala sa kaniya sa bahagi ng mansyon na iyon.

Pero imbis na ang batang nanghila sa kaniya ang kaniyang nakita ay iba ang bumungad sa kaniyang paningin.

“Dan?”

0000oo0000

Hindi alam ni Mike kung ano ang bagong pakiramdam na iyon na sumisiksik sa kaniyang dibdib habang pinapanood niya ang pakikipaghawakan ng kamay ni Dan sa lalaking humabol dito noon nung enrollment. Hindi niya maintindihan kung bakit pero tila ba hinihiling niya sa kaniyang sarili na siya ang tinititigan na iyon ni Dan, na siya ang kahawak ng kamay nito, na siya ang binabato ng ngiti nito, na nasa kaniya ang pansin nito at nasa kaniya sana ang pag-tingin nito.

Gusto niyang sumigaw makita niya lamang na bitawan ni Dan ang kamay ng lalaking iyon, gusto niyang sumigaw, ibaling lamang ni Dan ang mga maganda nitong mata sa kaniya at gusto niyang sumigaw at kausapin siya ni Dan kahit pa ang sasabihin lang nito ay kung gaano siya nagmumukhang tanga.

Pero hindi niya ito ginawa dahil mas natatalo ng pagkalito at pagaalinlangan ang kagustuhan na iyon sapagkat bago parin ang mga nararamdaman niyang ito para sa kaniya.

“Baka nagseselos lang ako dahil sakin lang dati close si Dan pero ngayon ay nakakita na ito ng mamahalin at magiging kasama lagi.” in secure na saad ni Mike sa sarili habang pinapanood ang pag-kinang ng mga mata ni Dan para sa ibang tao.

0000oo0000

Pilit na iniiwas ni Mike ang kaniyang sarili mula sa dalawa. Ayaw niyang gumawa ng eksena. Ayaw niyang magkaroon ng kumosyon. Ayaw niyang alisin sa pagiging kumportable si Dan.

Ayaw niyang saktan ito sa pamamagitan ng pagpapakita niya dito.

Pero kahit anong pa-iwas ni Mike ay hindi parin non maiiwasan na magkita silang dalawa ni Dan. Kung ang Pilipinas nga ay hindi naging sapat ang laki para magkita muli silang dalawa ano pa kaya ang maliit na mansyon na iyon.

“You're really good with kids!” saad ni Randy kay Mike nang makita niya itong nakikipaglaro sa dalawang bata habang siya mismo ay nakikipagbuno sa tatlong makukulit na bata.

“Thanks. I guess?” insecure muli na saad ni Mike.

Sa hindi kalayuan ay nasa ganon ding tagpo sila Dan at Ryan. Abala din ang mga ito sa pakikipaglaro sa mga bata na tila ba walang kapaguran.

“Giving up already?” nakangising tanong ni Ryan kay Dan na hindi naman tumitigil sa kakangisi.

“Nah---!” umiiling paring saad ni Dan habang patuloy lang sa pakikipaglaro sa mga bata. “---di ko ba nasabi sayo na mahilig ako sa mga bata?” nakangising tanong ni Dan sa umiiling lang na si Ryan, hindi kasi makapaniwala si Ryan na marami pang magagandang ugali si Dan na hindi niya pa alam.

Asa ganitong tagpo ang dalawa nang mapabaling ang tingin ni Mike sa mga ito. Noon pa man ay gustong-gusto na ni Dan ang mapalibutan ng mga bata, hindi mapigilan ni Mike ang mapangiti, iniisip na may mga bagay parin na hindi nagbabago.

Ang ngiting iyon ay agad ding mabura nang wala sa sarili niyang naihiling na sana ay wala rin nagbago sa pagitan nilang dalawa. Nagpakawala na lang siya ng isang buntong hininga at ibinalik ang kaniyang pansin sa batang kalaro.

“Time first!” humahagikgik na saad ni Dan sa mga batang walang tigil ang pangungulit sa kaniya. Hindi ito nakaligtas kay Ryan kaya naman agad siyang nagbato ng tingin ulit kay Dan.

“Bladder break.” nakangiting bulong ni Dan sa nagsisimula ng magalala at magtaka na si Ryan. Muling bumalik ang ngiti sa mukha ng huli at tinawag ang dalawang bata na kalaro ni Dan upang malaya itong makapag-C.R.

Napansin ni Mike na papalapit si Dan sa kanilang puwesto, dahil ayaw niya ng saktan si Dan sa pamamagitan ng pagpapakita dito ay si Mike na mismo ang tumalikod at naglakad palayo.

0000oo0000

“Kung ganong kalaki ng bahay na 'to siyang laking kulang naman sa C.R.” umiiling na bulong ni Dan sa sarili. Nasa third floor na siya ngayon ng malaking mansyon na iyon at katulad ng dalawang naunang palapag ay hindi parin siya nakakakita ng C.R. Iilang bata na lang ang nasa palapag na iyon, hindi katulad ng dalawang nauna, ang mga bata rin na asa palapag na iyon ay malapit na ting tumuntong sa pagiging teenager kaya naman hindi na nagtaka si Dan nang makitang hindi nakikisali ang mga ito sa palaro sa baba.

Asa ganitong pag-iisip si Dan nang may makabunggo siya. Halos mapaupo na siya sa sahig ng hallway na iyon sa lakas ng kanilang pagkakabangga.

“S-sorry.” nauutal na saad ni Dan sabay tayo ng daretso.

“S-sorr---” di pa man natatapos ng kaniyang kabanggaan ang sasabihin nito ay agad ng bumilis ang tibok ng puso ni Dan.

0000oo0000

Nakatanga lang si Mike. Hindi niya alam kung san na siya dinadala ng kaniyang mga paa, ang tangi niya lang alam ay tumatakas siya kay Dan upang hindi na niya ito lalo pang masaktan pero tila ba may bumubulong sa kaniya na hindi tama ang kaniyang ginagawang ito. Tila ba may bumubulong sa kaniya na dapat siyang magpaliwanag muli kay Dan, tila ba may nagsasabi sa kaniya na, ngayon, mag-iisang taon na matapos ang insidenteng iyon ay maaari na siya nitong pakinggan.

Tila ba may nagsasabi sa kaniya na maaring bibigyan siya ng ikalawang pagkakataon ng dating kaibigan. Kasama ng mga bagay na ito na tumatakbo sa kaniyang isip ay ang mga sinabi ni Cha nang sabihin niya dito ang pagkikita muli nila ni Dan.

“I said, grow some balls!--”

“---maybe destiny is giving you a second chance.”

“I'm scared.”

“I know you are, but I think this is a chance that you shouldn't have to miss. There could be so many reason why you and Dan bumped to each other this morning and fixing things between the two of you might be one of the many reasons there is.”

Napailing si Mike sa naisip na ito, kahit naman kasi desidido siya na magpaliwanag kay Dan ay hindi niya parin maikakaila na mahihirapan siyang gawin ito lalo pa't makita lamang siya nito ay magtatatakbo na ito at manginginig sa isang sulok.

Asa ganito siyang pag-iisip nang biglang may bumangga sa kaniyang matipunong katawan. Nagsimula ng umusok ang kaniyang ilong dahil nasaktan din naman siya kahit papano sa nangyari at pagsasabihan na niyang 'tumingin sa dinadaanan' ang bumangga sa kaniya katulad ng ibang tao na bumangga sa kaniya noon nang matigilan siya.

“S-sorr---” agad na saad ni Mike nang makita niya na si Dan pala ang kaniyang nakabangga. Aabutin na sana niya ang kamay nito upang tulungang tumayo.

“S-sorry.” sabay na tugon ni Dan kay Mike saka agad na tumayo.

Pero hindi na natapos ni Mike ang kaniyang sasabihin dahil tulad ng inaasahan, kahit di pa man siya binabato ng tingin ni Dan ay alam na alam naman na nito ang kaniyang boses at tila ba napipe na siya nang makita niyang mag-tense ang katawan nito at hindi na niya naituloy pa ang paghingi ng paumanhin dito.

Muling bumalik kay Mike ang mga bagay na kanina lang ay kaniyang iniisip. Ang pagpapaliwanag kay Dan at ang paghingi niya ng pangalawang pagkakataon na maging kaibigan ito. Alam niya sa kaniyang sarili na gagawin niya ang lahat pakinggan lang ni Dan ang kaniyang mga paliwanag, na muling bumalik ang kanilang pagkakaibigan, na kahit man lang tignan siya nito ng daretso, walang bahid ng takot at sakit ang mga mata dahil aminin man niya ito sa sarili o hindi ang mga bagay na ito ay unti-unti ring pumapatay sa kaniya.

Hindi nagtagal ang pagkapako na iyon ni Dan sa kaniyang kinatatayuan. Pilit niyang sinasabi sa sarili na 'carboard' lang si Mike na ngayon ay kaniyang nasa harapan pero hindi ito pinuproseso ng utak ni Dan kaya naman mabilis na lang siyang tumalikod dito at patakbong lumayo.

Hindi na niya muli pang hahayaan na malunod ang kaniyang sarili sa nakakinis ng panic attacks niya at tumakbo na siya mula sa taong nagdudulot nito. Naramdaman niya na sinusundan siya ni Mike kaya naman mas pinili niyang pumasok sa isang bakanteng kwarto at isinara agad ang pinto nito.

Hindi mapigilan ni Mike ang sarili na tumakbo lalo pa nang makita niya ang dahan-dahang pagsara ng pinto ng kwarto na pinasukan ni Dan. Hindi niya ito naabutan at halos bumangga ang kaniyang mukha sa pinto pero hindi nito napigilan si Mike. Itinuloy niya parin ang binabalak na pagpapaliwanag dito.

0000oo0000

“Danny---” saad ni Mike sa siwang ng pinto. Tila naman may pumukpok sa ulo ni Dan nang marinig niya ang pagmamakaawa na ito ni Mike. Tila ba hirap na hirap ito maski sa pagsasabi pa lang ng kaniyang pangalan.

“I-I don't know how to start, Danny. B-but p-please hear me out. Please.”

“I-I know I hurt you--- I-I know that what I did is unforgivable I don't even forgive myself for what happened to you b-but, Danny, I-I miss you---” saad ni Mike sa nakasara paring pinto. Rinig na rinig ni Dan ang pagsinghap ni Mike, indikasyon na sinasabi niya ito sa pagitan ng paghikbi nito. Ang naisip na ito ay siyang sumaid sa lakas ni Dan. Wala sa sarili siyang napasandal sa pinto na nagbubuklod sa kanila ni Mike at pumadausdos paupo sa sahig.

“I-it was the drugs. It m-made me do things that you and I both know I wouldn't do. D-Danny, p-please believe m-me when I said that I intended to keep my promise--- the o-one where I said I'm never going to hate you again after we became friends again our senior year, b-but the drugs, they made me do those things to you, Danny and you don't know how sorry I was.” humahagulgol ng saad ni Mike, wala na rin siyang napaluhod sa harapan ng pinto ng kwarto na pinasukan ni Dan, idinikit niya ang kaniyang noo sa pinto upang suportahan ito, dahil alam ni Mike ay kaunti pa at tuluyan ng masasaid ang kaniyang lakas.

“A-after that night, when I learned that everything was not just a bad dream, after seeing you in that hospital bed all broken up I haven't slept for almost two months. I know that is nothing compared to what you've been through b-but I just want you to know that it almost killed me too. Seeing you like that---” naputol na saad ni Mike at muling narinig ni Dan ang paghikbi nito.

“And then you left--- I tried looking for you. Depression already left me for dead. I kept thinking about how I ruined your life. Tita Lily's life. I cannot focus on my studies, I was expelled. Mom and Dad found out about what we did to you. I thought, my life is over---” pagpapatuloy ni Mike sabay singhap ulit na hindi nakaligtas kay Dan.

“---The funny thing is, I'm actually thinking that my life being over is a good thing. After that night I never wanted to live again.” pagpapatuloy ni Mike habang patuloy lang sa pag-iyak.

“I don't know how many times you heard this from me or if you believe me every time I ask for your forgiveness but Danny, I'm really really sorry, Danny---” pagpapatuloy parin ni Mike.

Hindi makuwa ni Dan ang sumagot sa dinamidami ng mga sinabing ito ni Mike, hindi dahil hindi niya alam ang isasagot, hindi dahil nababalot parin siya ng sobrang galit kundi dahil ramdam na ramdam niya ang sakit sa bawat salita na pinakawalan ni Mike at ang sakit na iyon na kaniyang naririnig ay tila ba mga kamay na unti-unting sumasakal sa kaniya at nagtutulak ng hangin palabas ng kaniyang baga.

Ayaw niyang paniwalaan ang sakit sa boses ni Mike. Ayaw niyang paniwalaan ang sinseridad na kaniyang naririnig mula sa pag-hingi nito ng tawad.

“Danny, please say something---” ang pagmamakaawa na ito ni Mike ay tila ba pumiga sa puso ni Dan. Isang bagay na lalong nagdulot sa kaniyang hininga na bumabaw.

Hindi mapigilan ni Mike na lalong umiyak. Lalong manghina. Lalong masaktan nang hindi parin sumagot si Dan. Umasa kasi siya na kung hindi man siya mapatawad ni Dan ay kakausapin parin siya nito kahit sa pa-galit na paraan hindi yung parang wala siyang kinakausap, yung parang nagpapakatanga lang siya sa pagpapaliwanag para sa wala.

“Fine---” simula ni Mike nang hindi parin nagsalita si Dan matapos ang ilang saglit, hindi parin maikakaila ni Dan ang sakit sa isang salita na iyon na pinakawalan ni Mike.

“---M-maybe you want me o-out of your life. Like our friendship never existed. Like I never existed and that's OK with me--- That's nothing compared to what I did to you---” simula ni Mike na parang mas nahihirapan pa siyang sabihin ito at kilalanin.

“I-I'm sorry, Danny. I'm sorry.” saad ulit ni Mike sabay tayo at mabilis na naglakad palayo mula sa nakasarang pinto na iyon.

0000oo0000

“I-I'm sorry, Danny. I'm sorry.”

Nang marinig ni Dan ang huling sinabing ito ni Mike ay bigla siyang napatayo at napahawak sa door knob. Bubuksan na sana niya ang pinto dahil rinig na rinig niya sa tono ng bawat salitang sinabi na iyon ni Mike ang pagiging permanente nito. Na ang sinabing ito ni Mike ay hindi na pwede pang bawiin.

Ayaw mang aminin ni Dan sa sarili pero ayaw niyang mangyari ito. Kung anong pagtakbo at pag-iwas ang ginawa niya dito noon ay siya namang kabaligtaran ng kaniyang nararamdaman ngayon matapos niyang marinig ang pagpapaliwanag ni Mike. Matapos niyang marinig ang sinseridad ng paghingi ng tawad nito. Matapos niyang marinig itong magmakaawa. Matapos niyang marinig ang sakit sa bawat salitang sinasabi nito.

Itutuloy...

Against All Odds 2[28]
by: Migs