Against All Odds 2[34]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Kahit anong hiling ni Dan na mawala na ng ganun ganon na lang ang kaniyang nararamdaman para kay Mike ay hindi naman ito possible lalo pa't parang araw araw na niya itong nakikita. Pagka-gising na pagkagising niya ay taliwas sa kaniyang gustong mangyari ang nangyari. Kauna-unahang pumasok sa kaniyang isip si Mike kahit pa isinumpa niya na magiging ligtas ang kaniyang buong pagkatao mula sa alaala ni Mike at kaniyang nararamdaman dito.

Hindi naman nakaligtas sa kambal ang kakaibang kinikilos ni Dan dahil narin hindi naman itinatago nito ang kaniyang tila ba malalim na iniisip. Tinanong siya ni Bryan kung ano ang bumabagabag dito pero isang nagaalangang ngiti lang at isang hindi kapani-paniwalang “Wala naman.” ang sagot nito. Hindi rin nagkulang si Ryan sa pagtanong dito pero wala lang ding sinagot si Dan kundi ang “Di lang siguro naging maganda ang gising ko.”

Kahit pa ang totoo ay kinatatakutan ni Dan na malaman ng dalawa.

Ang katotohanang kahit gaano pa man niya kasuklaman si Mike, kahit gaano niya ito ipagkatulakan palayo, kahit gaano niya ito ibaon sa limot at kahit pa lunurin niya ito sa sobrang galit niya ay mahal niya parin ito

Umalis siya ng bahay upang pumasok na malalim parin ang iniisip.

000oo000

“Hey.”

Agad na nagtaas ng tingin si Dan nasa harapan niya ngayon ang taong gumugulo sa kaniyang isip. Ang taong nagtutulak sa kaniya na maramdaman ang mga bagay na ayaw na niyang maramdaman.

Ang taong mahal niya.

“Hi.” matipid na sagot ni Dan at awtomatikong umisod upang makaupo si Mike sa kaniyang tabi. Bagay na ikinangiti ng malaki ni Mike, dahil naisip niya na unti-unti ng bumabalik ang pagpapahalaga ni Dan sa kaniya kahit pa sa mga simpleng bagay katulad nito.

“I just talked to Randy before entering the classroom, sabi niya Mrs. Pagtipunan will give us a free day today kasi parang may activity tayo na gagawin on Wednesday.” nakangiti parin at parang batang hindi mapakali ang pwet sa sobrang excitement na saad ni Mike na hindi nakaligtas kay Dan na hindi narin napigilan ang sarili na mapangiti.

“Ano sa tingin mo ang regalo ni Mommy sakin?” tanong ni Mike kay Dan na hindi mapigilang mapansin ang excitement sa mukha ni Mike isang araw bago ang kaniyang ika-pitong kaarawan.

“Baka yung robot na hinihingi mo.” nakangiti ring balik ni Dan na lalong ikinalaki ng ngiti ni Mike.

Saglit na natahimik ang dalawa si Dan hindi mapigilang mainggit sa kaniyang kaibigan dahil alam niyang hindi siya mabibigyan ng kaniyang ina ng ganung kagagarang laruan lalo pa't mag-isa siya nitong itinataguyod. Si Mike naman ay hindi mapigilang mabasa kung ano marahil ang iniisip ng kaniyang kababata kaya naman wala sa sarili niya itong inakbayan at mahigpit na itinabi sa kaniyang katawan.

“Kung yung robot nga ang regalo sakin ni Mommy gusto ko share tayo dun ah.” nakangiting alok ni Mike na ikinagulat saglit ni Dan at hindi nagtagal ay ikinangiti narin ng malaki.

“Huh?” wala sa sariling tanong ni Dan kay Mike nang marinig niya itong magsalita habang nagbabaliktanaw siya kaya't ilang parte lang ng sinabi nito ang kaniyang narinig.

“I said---” namumulang pisngi na simula ulit ni Mike. “---if what Randy said is true---uhmmm--- can we have those coffee that you promised me the other day?” at nahihiyang pagtatapos ni Mike habang nakatingin ng mariin sa mga mata ni Dan na lalong naguluhan.

Hindi pa man nakakasagot si Dan ay bigla ng pumasok si Mrs. Pagtipunan ang kanilang guro para sa Humanities. Katulad ng inaasahan ay mabilis na umayos ang buong classroom, ang mga nagdadaldalan ay nagsitahimik na, ang mga nakatayo at nagpapabida ay pumunta na sa kanikanilang mga pwesto at si Dn ay tumingin na ng daretso sa pisara, nagpapasalamat sa magandang timing ng kanilang guro.

Kung si Dan ay nagpapasalamat si Mike naman ang nanggagalaiti sa inis pero hindi niya hinayaan ang nangyaring iyon na pigilan siyang makuwa ang kaniyang gustong mangyari kaya naman imbis na idaretso na rin niya ang kaniyang tingin sa pisara ay itinuon niya lang ito kay Dan, hindi pinapansin ang pagsasalita ng kanilang guro at ang cute na pagsulyap-sulyap sa kaniya ni Dan at ang mga pigil na ngiti nito.

“Mr. Arellano can you please give Mr. Feliciano whatever he's asking you so I can go on with my explanation.” seryosong saad ni Mrs. Pagtipunan na ikinatawa naman ng buong klase kahit pa wala silang ideya kung bakit sinita ng kanilang guro si Mike.

Binato ni Dan si Mike ng isang sulyap at nang makitang nakatingin parin ito sa kaniya sa kabila ng pambubuyo sa kanila ng kanilang mga kaklase at namumulang mukha nito dahil sa hiya ay hindi niya napigilan ang sarili na nangingiting singhalan ito.

“Stop staring at me, Mike!” pabulong na singhal ni Dan.

“Not until you say we're going to have coffee after this.” bulong ni Mike pabalik kay Dan habang umiiling. Pilit mang itago ni Mike ang pagmamakaawa sa kaniyang boses ay narinig parin ito ni Dan na wala sa sariling nakipagtitigan muna ng ilang segundo kay Mike saka tumango at ibinalik ang tingin sa kanilang guro.

“Yes!” pabulong na saad ni Mike na naglagay ng permanenteng ngiti sa mukha ni Dan.

“As I was saying before I was rudely interrupted by our resident lovers over there---” di pa man natatapos ni Mrs. Pagtipunan ang kaniyang sinabing ito ay pareho ng namula ang pisngi ng dalawa at ang hindi maalis-alis na ngiti sa kanilang mga mukha.

0000oo0000

Katatapos lang ng dalawa sa isang malakas at mahabang tawanan. Tama nga si Randy sa sinabi niya kay Mike, maaga silang pinalabas ng klase ni Mrs. Pagtipunan matapos nitong i-explain sa kanila ang gagawing activity para sa susunod nilang pagkikita.

Hindi pareho makapaniwala ang dalawa. Hindi kasi inakala na magiging ganito pa sila ulit ka-kumportable sa isa't-isa, hindi nila inakala na mapupuno ng masasayang tawanan at kuwentuhan ang kanilang unang paglabas na iyon matapos ang mga nangyari magi-isang taon na ang nakakaraan.

“Wala ka talagang balak na lumabas at magkape kasama ako no? Kahit pa libre na ang hapon mo bago ka pumasok sa trabaho mamya---” simula ni Mike matapos ang mahaba-haba nilang pagtahimik dalawa, hindi maikakaila ang pait na itinatago nito at hindi ito nakaligtas kay Dan na umiling na lang.

“I don't think I was ready to---” sinserong sagot ni Dan na ikinayuko naman ni Mike dahil sa lungkot dala ng pag-amin na ito ni Dan.

“But when I saw those googly eyes of yours---!” natatawang biro ni Dan kay Mike na agad na nagtaas ng tingin at hindi napigilan ang sarili na mapangiti.

“Googly pala ah!” simula naman ni Mike na ikinahagikgik ni Dan.

“You always have this look in your eyes when you really want something.” umiiling na pagbabalik tanaw muli ni Dan na ikinahagikgik narin ni Mike.

“Do you remember that one time when you said you're saving up your money for this nice pair of shoes pero hindi mo nagawa kasi napapayag kita na bumili tayo ng matching shirt!” humahagikgik na pagpapaalala ni Mike kay Dan na umiling na lang ng maalala ang binanggit ni Mike.

“The one with the caption- “Girls loves my cute ass” of course I remember, my mom wouldn't let me wear it because of the word “ass” that was printed in bold letters and neon green ink!” galit-galita-an na saad ni Dan na ikinahagalpak sa tawa ni Mike.

“But you snuck it out of your house and then we wore it at the school's foundation day!” pagpapaalala ulit ni Mike kay Dan na hindi narin napigilan na humagalpak sa tawa.

“And we almost got suspended because of it!” pagtatapos ni Dan atsaka sabay na tumawa ang dalawa.

Ilang segundo pang tumagal ang tawanan na iyon at nang sa wakas ay humupa na ito ay wala sa sariling nagkatitigan ang dalawa. Hindi maitatago ang tuwa sa kanilang mga mata, naputol lamang ang pagtitigan na ito ng dalawa nang mag-alarm ang telepono ni Dan.

“Oh shoot! I'm going to be late for work!” nagmamadaling saad ni Dan saka tumayo at inayos ang kaniyang mga gamit na ikinalungkot ni Mike.

Ayaw pa niyang matapos ang araw na iyon kaya't hindi niya hahayaan na sa ganun-ganon na lang matatapos ito.

“Hatid na kita.” mabilis pero mahina at nahihiyang saad ni Mike na sa kabila naman ng hina ay naririnig na hiya ay hindi nakaligtas kay Dan na natigilan saglit.

Magsisimula na sanang tumanggi si Dan ngunit hindi na siya nakatanggi pa nang nagmamadali ding tumayo si Mike at hinila ang kaniyang kamay palabas ng coffee shop. Gusto mang hilahin ni Dan ang kamay niyang binabalot ng kamay ni Mike ay hindi niya magawa dahil gaano pa man niya ito labanan ay hindi niya parin maikakaila ang kaniyang nararamdaman na tila ba ang paghawak ni Mike sa kaniyang kamay na iyon ay nararapat lamang, normal at tama.

0000oo0000

“Thank you.” bulong ni Dan kay Mike nang maihatid na siya nito sa Gustav's.

“No problem.” nakangiting saad ni Mike. Tumango na lang muli si Dan at tuloy tuloy ng pumasok sa pinto kung saan pumapasok ang empleyado ng restaurant na iyon.

Hindi mapigilan ni Dan ang lingunin si Mike at hindi rin napigilan ang sarili na mapatawa nang makita niya itong nagtatatalon na miya mo nanalo sa lotto.

“Nabaliw nanaman si kumag.” umiiling na saad ni Dan sa sarili at pumasok na.

Hindi alam na hindi pa tapos si Mike sa araw na iyon.

0000oo0000

Matapos magbihis aya agad ng sumalang si Dan upang kumuha ng order ng mga bagong dating na customer. Inilabas niya ang kaniyang pad at isang ballpen sa bulsa ng kaniyang itim na apron saka nagtatak ng isang permanenteng ngiti sa kaniyang mukha. Isang permanenteng totoong ngiti. Ngiti na hatid sa kaniya ng lahat ng magagandang bagay na nangyari sa kaniya nung umagang iyon.

“Dan, table six. Bagong dating di ko pa nakukuwanan ng order.” saad ni Lyn, katrabaho ni Dan.

“Oki doki!” nakangiting saad ni Dan sabay tungo sa table six.

“Nakapili na po ba kayo ng o-order-in?” magalang na tanong ni Dan sabay yuko at sulat sa kaniyang pad, ngunit ang nakuwa niya palang ballpen ay hindi sumusulat kaya naman muli siyang dumukot sa kaniyang bulsa upang kuwanin ang kaniyang spare na ballpen.

“Yes. I'll have a slice of my friend, please.” saad ng taong naka upo sa may table six. Agad na nagtaas ng tingin si Dan. Pamilyar ang boses na iyon ngunit hindi siya sigurado.

“Excuse me sir?” paglilinaw ni Dan.

Dahan-dahang ibinababa ng lalaki ang menu na kaniyang hawak at halos mahulog ang panga ni Dan nang makita niya ang nakangising si Mike na nakaupo sa kaniyang harapan pero hindi rin nagtagal ay muling lumatay sa kaniyang mukha ang isang hindi mapigilang ngiti.

“What are you doing here?” pasinghal pero nakangiti paring tanong ni Dan.

“I'm hungry.” umaarteng na-offend na sagot ni Mike na ikinasingkit naman ng mga mata ni Dan.

“What are you really doing here, Mike?”

“I'm hungry.” pagpupumilit ulit ni Mike.

“Fine. What's your order?” nangingiting tanong ni Dan kay Mike dahil sa pagiging makulit ng huli.

“What's your special---?”

“Try the shawarma.” pagpuputol na excited na sagot ni Dan.

“OK. I'll have two of those and then I'll have some chicken wings, meat ball parmigniana and a bottomless iced tea please.” nakangiting pag-oorder ni Mike kay Dan na hindi napigilan ang sarili na mapailing.

“Mike, pang dalawang tao lahat ng ino-order mo.” pagpapaalala ni Dan kay Mike na ngumiti lang at tumango.

“I'll have someone over.” paninigurado naman ni Mike na tama lang ang kaniyang mga in-order na siyang nakapagpatameme kay Dan. Iniisip na malamang may ka-date si Mike kaya pang dalawang tao ang in-order nito.

“Oh-OK. I-I'll get back with your orders, Sir.” blangkong balik ni Dan nang maisip niya kung gano siya katanga matapos ang naisip. Hindi nakaligtas ang pagbabago na ito ni Dan sa kaniyang tono ng pagsasalita kay Mike na saglit na naguluhan sa ikinikilos ni Dan pero agad ding napangiti nang maisip kung ano marahil ang naging sanhi nito at kung ano marahil ang tumatakbo sa isip ni Dan.

0000oo0000

Bumalik si Dan na dala-dala na ang mga inoder ni Mike. Naglagay ito ng pekeng ngiti sa kaniyang mukha pero hindi rin mapigilan ang magtaka dahil sa hanggang sa noong punto na iyon ay wala paring pumapasok sa loob ng restaurant na maaaring ka-date ni Mike.

“Here's your order, sir.” saad ni Dan sa nakangisi at umiiling na si Mike. Aktong tatalikod na si Dan nang magsalita si Mike.

“This is too many.” saad ni Mike na nakapagpatigil kay Dan sa paglalakad palayo hindi mapigilang mainis.

“Sir?” dikit kilay na tanong ni Dan kay Mike.

“I said the food is too many. You can join me if you want.”

“I-I c-can't. I-I'm working and I thought you have a date kaya ganyan karami ang in-order mo?” umiiling na sagot ni Dan. Umiling na lang din si Mike, pinipigilan ang sarili na ngumit dahil napatunayan niya na tama ang kaniyang hinala.

“I didn't say anything about having a date, Dan. These food is really for both us but if you say that you can't spare me some time then that's OK.” lungkot-lungkutan na saad ni Mike na nakapagpadikit lalo sa mga kilay ni Dan dahil sa pagtataka sa ikinikilos ni Mike. Nagtataka parin si Dan na naglakad palayo kay Mike at dumaretso sa iba pang cutomer na kailangan ng kaniyang serbisyo.

Pero abala man sa dami ng tao na nasa loob ng restaurant ay paminsan-minsan paring tinitignan ni Dan si Mike at hindi mapigilang mapangiti sa tuwing nakikita niya itong sarap na sarap sa kinakain na parang isang buong araw na hindi nakakain. Hindi rin niya mapigilan ang sarili na ituon ang kaniyang pansin at isalubong ang kaniyang tingin kay Mike sa tuwing nararamdaman niya itong nakatitig sa kaniya habang ganadong ganado parin sa pagkain. Hindi mapigilan ang sarili na mapa-iling sa tuwing kikindatan siya nito at sesensyasan ng thumbs up bilang sabi na masarap ang pagkain na inaalok ng restaurant nila.

Umiiling at nangingiti paring lumapit si Dan kay Mike. Umiiling dahil hindi makapaniwala na naubos nito lahat ng inorder at nangingiti dahil tila ba wala parin itong balak na umalis sa restaurant at makipaglaro ng titigan at kindatan sa kaniya.

“You want me to get your bill, sir?” may pagkasarkastikong tanong ni Dan na nakapag-pailing kay Mike.

“Nope.”

“We're going to close soon and it's getting late.” pagpapaalala ni Dan kay Mike.

“Exactly! You're going to close soon meaning it's not that long before your shift is out and it's getting late so I must get you home---” nakangising simula ni Mike.

“No.” mariing sagot ni Dan.

“Why?” seryoso ng balik tanong ni Mike kay Dan. Nagtama ang kanilang mga tingin ni Dan naguguluhan parin habang si Mike naman ay hindi makuwa kung bakit ayaw ni Dan magpahatid gayong malapit narin naman itong mag-uwi-an.

“Why are you doing this?” dikit kilay na tanong ni Dan kay Mike na sa unang pagkakataon ay natameme.

“Bakit mo nga ba ginagawa 'to, Mike?” tanong ni Mike sa sarili na noon lang napagtanto kung ano ang kaniyang ginagawa. Napagtanto niyang hindi niya sinasadya na ipakita kay Dan ang kaniyang nararamdaman dito dahil nawili siya sa pagiging kumportable nila muli sa isa't-isa.

“OK. If you don't want me to walk you home it's fine---” nakangiti paring simula ni Mike na umaasang hindi muli sila babalik ni Dan sa lugar kung saan puno ng pagaalinlangan ang kanilang paligid at hindi kumportble sa isa't isa. Saglit pang nagtitigan ang dalawa. “---I'll pay for my dinner now.” nakangiting pagtatapos ni Mike na siyang gumising kay Dan.

0000oo0000

Nakatitig si Dan sa pinto nang lumabas si Mike mula doon. Katulad ni Mike kanina ay umaasa na sana sa susunod na pagkikita nila ni Mike ay kumportable parin sila sa isa't isa matapos ang nangyari kanina lang nang alukin siya nito na ihatid pauwi dahil alam niya sa sarili na hindi iyon ang kaniyang gusto, na ayaw na niyang malayo pang muli dito.

“Who's that?” kunot noong tanong ni Jase kay Dan.

“Classmate ko, boss.” sagot ni Dan sabay balik sa loob ng kusina. Sa puntong iyon ay si Jase naman ang tumitig sa may gawi ng pinto tila ba hindi naniniwala na classmate lang ang lalaking iyon kay Dan.

0000oo0000

“DAN, SUNDO MO RAW!” sigaw ng gwardya na siyang nakapagpakaba kay Dan.

Iniisip niyang nagmatigas parin si Mike at ipagpipilitan parin nito ang paghatid sa kaniya pauwi. Kinakabahan na may halong hindi maintindihan na pakiramdam na lumabas ng pinto si Dan at kinakabahan paring lumapit sa lalaking nahaharangan ng gwardya.

“Ryan.” nadismayang saad ni Dan nang makita na hindi pala si Mike ang sumundo sa kaniya.

Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay ayaw mawala ng pagkadismaya na iyon na nararamdaman ni Dan kahit pa gaanong katamis ng ngiting iginagawad sa kaniya ni Ryan. Ang kaninang hindi maipaliwanag na nararamdaman habang iniisip niya na si Mike marahil ang sumusundo sa kaniya ang napangalanan bilang excitement at agad na nawala yun nang makita niya si Ryan.

Itutuloy...

Against All Odds 2[34]
by: Migs