Against All Odds 2[38]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi mapigilan ni Dan ang mapangiti sa sarili lalo pa ngayon na muli silang magkikita ni Mike sa klase nila sa humanities. Alam niyang pagtitinginan siya at paguusapan ng kaniyang mga kaklase matapos ang kaniyang anxiety attack sa bilangguan nuong nakaraang activity nila dito pero wala siyang pakielam dito dahil alam niyang basta't nandun din si Mike sa klase na iyon ay wala siyang dapat pangambahan.

Pero pinagtinginan na siya at pinagusapan ng lahat at wala paring dumating na Mike upang maging taga-sagip niya. Hanggang sa hindi na niya nakayanan at bago pa man magsimula ang klase ay nakalabas na siya sa kanilang classroom.

0000oo0000

Buong araw hindi mapakali si Dan. Pakiramdam niya ay may mali. Simula pa lang sa ikinikilos ni Ryan bago pa man siya pumasok sa skwelahan, masyado itong masaya at malambing, bagay na matagal ng hindi nakita ni Dan lalo pa nang dumating ulit si Mike sa kaniyang buhay. Noong dumating kasi si Mike ay lagi itong may haka-haka, laging may iniisip na masama kay Mike at laging hindi mapakali.

“Tapos ngayon, hindi pumasok si Mike.” wala sa sariling nasabi ni Dan saka umiling.

Alam niyang may mali sa araw na iyon at kinakabahan siyang malaman kung ano ito.

0000oo0000

Pumasok si Dan sa kaniyang trabaho na tila ba isang zombie. Nasa isip parin ang maaaring dahilan sa likod ng masamang araw na iyon.

“You OK?” tanong ni Jase kay Dan na halos mapatalon sa sobrang gulat.

“Geesh!” saad ni Dan na ikinahagikgik ni Jase.

“Lay down on coffee a bit.” umiiling at humahagikgik parin saad ni Jase.

“Douche!” pabulong na singhal ni Dan na ikinahagalpak sa tawa ni Jase.

“I'm still your boss you know.” taas kilay na saad ni Jase sabay ngisi kay Dan.

“Then start acting like one.” nakangisi din na balik ni Dan na ikinahagalpak sa tawa ni Jase.

“Burn!” parang batang saad ni Jase. “---still you didn't answer why you're being all zombie like.” pagtatapos ni Jase na ikinabura ng ngiti ni Dan.

“Something feels off today. Anyway, I know I'm just being paranoid and all.” nakangiti pero matipid na pakawala ni Dan na ikinatahimik ni Jase. Hindi na ito pinansin ng huli at inisip na baka may pinagdadaanan lang si Dan.

“OK kiddo, just lay off the coffee a little, OK?” nakangisi ulit na saad ni Jase na ikinangiti lang ng matipid ni Dan.

0000oo0000

“Lilipat ako ng ibang school.” wala sa sariling biglang naibulalas ni Mike sa session nila ni Cha.

Nararamdaman ni Cha na may kakaiba sa ikinikilos ni Mike. Ilang araw lang ay masayang masaya nitong sinabi sa kaniya ang pagiging kumportable muli nila sa isa't isa ni Dan at ngayon ay tila ba bumalik nanaman ito sa panahon kung kailan una pa lang silang nagkakilala. Naguguluhan. Nawawala. Kailangan ng taga gabay.

“What?!” pasinghal na tanong ni Cha saka itinigil ang kaniyang pagke-curl iron ng buhok.

“I'm still hurting him.”

“Hurting who?” kunot noong tanong ni Cha, tila ba hindi makasunod sa sinasabi ng kaniyang kliyente. Inilapag na niya ang kaniyang curling iron at hinayaan ang kanang bahagi ng kaniyang ulo na kulot at ang kaliwa ay straight.

“Dan. I'm still hurting him. My presence makes him miserable. Masyado ko na siyang nasaktan noon at ayaw ko na siyang saktan pa.” sagot ni Mike na ikinakunot lalo ng noo ni Cha sa pagtataka.

“Where did you get this crazy idea?!” pasinghal na tanong ni Cha.

“It doesn't matter---” nakayuko at naluluhang sagot ni Mike.

“It does matter. Dammit! Sa tingin mo hindi masasaktan si Dan sa pag-alis mo ulit nang hindi ka nagpapaalam at hindi ka nagsasabi kung anong nangyari at bigla kang nawala?”

“It's Ryan. He said that Dan is becoming more and more miserable and this started happening after I showed up at the university.”

“And Ryan is in love with Dan?” agad na tanong ni Cha na ikinatameme ni Mike.

“You don't understand---” bwelo ni Mike.

“Of course I don't understand. Look. Dan wouldn't let you get near him if your presence makes him miserable even subconsciously—-” simula ulit ni Cha pero nakita niya si Mike na umiling na sumaid sa lahat ng kaniyang pasensya. “---You know what I think? I think you're being a coward again! You don't really like to know whether Dan is hurting or not. You just want to run away again because what Ryan said ticked you off.” galit na galit na saad ni Cha.

“If you're not going to set aside those fears and those gawddem conscience then you will not just hurt Dan but you will also hurt yourself! Stop being a coward! Stop being stupid. Dan took a risk and decided to trust you again. You should learn from him. Take a risk!” singhal ni Cha na ikinainis na ni Mike.

Hindi niya kasi makuwa ang nais ipaintindi sa kaniya ni Cha. Ang tangi niya lang alam ay hindi siya nito naiintindihan dahil alam niyang hindi pa ito nakakasakit ng tao na malapit dito, nakasakit ng sobra na aabot sa punto na ikaw na mismo ang nasasaktan para dito.

Pero ang totoo ay nabubulag nanaman si Mike ng kaniyang pangongonsensya sa sarili. Pangongonsensya sa sarili na noon ay nagawan na ng paraan ni Cha matapos ang kanilang mga sessions ni Mike.

Pangongonsensya sa sarili na tanging si Ryan lang ang muling makakapagpabuhay sa pamamagitan ng panunumbat dito.

Pangongonsensya sa sarili na nagiging dahilan ng hindi pagkakaintindihan ngayon ni Mike at Cha.

“Stop sounding like a fortune cookie, Cha. You don't understand where I'm coming from that's why you can say all those things and you're never going to understand!” singhal ni Mike sabay tayo at tungo sa pinto, hindi nagatbuli na iparamdam kay Cha na galit siya dito sa pamamagitan ng pagdadabog at pagbabagsak sa kaawa-awang pinto ng opisina ni Cha.

“I sound like a fucking fortune cookie?!” pasinghal na tanong ni Cha sa sarili atsaka inabot ang kaniyang telepono at tinawagan ang kaniyang kaibigan na si Migs.

“Do I sound like a fucking fortune cookie to you?!” agarang tanong nito bago pa mang makapag 'hello' si Migs.

0000oo0000

Sumapit nanaman ang araw kung saan kailangan ulit magreport ni Dan sa gym upang kumpletuhin ang kaniyang back subject. Umaasa siya sa kabila ng ilang araw nilang hindi pagkikita ni Mike ay ayos lang ito at nakangiti siya nitong sasalubungin, kukuwentuhan ng nakakatawang kwento dahilan ng kaniyang pag-absent sa humanities at mangongopya sa kaniya sa mga lessons nilang na-miss nito.

Pero hindi ang nakangiting mukha ni Mike ang sumalubong sa kaniya kundi ang mukha ng isa sa mga student assistant.

“Where's Mike?” wala sa sariling tanong ni Dan sa lalaki na nagbigay muna ng isang nanunukat na tingin bago sumagot.

“Nag-quit siya, nung isang araw pa. He said he's going to tell you?” kunot noo na sagot ng lalaki kay Dan na tila naman nawalan ng lakas.

“Are you OK?” nagaalalang tanong ng lalaki na binigyan lang ng matipid na ngiti ni Dan.

“J-just a little tired---uhmmm--- do you mind if I skip this session? I think I might be going down with a flu.” pagpapalusot ni Dan binigyan ulit siya ng isang nanunukat na tingin ng lalaki bago ito tumango at tumalikod upang bumalik sa office.

0000oo0000

“Why the fuck are you smiling like you're going to kill someone?” naguguluhang tanong ni Bryan sa kaniyang kakambal nang maabutan niya itong nakangisi.

“I got him out of Dan's back.” mayabang na sagot ni Ryan na ikinakunot ng noo ni Bryan habang tinitignan ang tila ba lugmok na lugmok na si Dan na nanonood sa kanilang TV sa sala.

“What did you do, Ry?” nagaalalang tanong ni Bryan na ikinabura ng ngiti ni Ryan.

“I told Mike to stay away from Dan if he cannot stand Dan killing himself because of being subconsciously miserable brought about his presence.” mayabang na sagot ni Ryan sa kaniyang kakambal.

“Wow. That was very selfish and immature of you, Ryan.” singhal ni Bryan.

“What?! I was just trying to protect, Dan.”

“Dan made it very clear that he doesn't need protecting. That guy was his best friend since they were five---”

“That didn't stop him from raping and almost killing Dan---”

“He asked for Dan's forgiveness and he's making it up to him---” simula ni Bryan pero dahil halos iisa lang ang hilatsa ng kanilang katawan ay nabasa agad ni Bryan ang kakambal. “---wait. That's it, isn't it? You're afraid that Dan would fall in love with Mike again. WOW. Ry, talk about being selfish. You should come clean to Dan and apologize to Mike. You could've made things worse between them---”

“So what if things got worse between them. Dan is better off without him.”

“He is the only link Dan got to his old life. To his family, Ry and you're taking that away from him. Mike is the only link to his mother. Mike is making him better. It's as if you're taking a part of his life.” makahulugang saad ni Bryan saka tumalikod at lumapit kay Dan at ginawa ang lahat mapangiti lamang ito.

Tahimik na pinanood ni Ryan ang kakambal na pilit patawanin si Dan. Malalim ang iniisip.

0000oo0000

“What's with the long face, dude?” tanong ni Randy nang maabutan niya si Mike na naghahakot ng gamit mula sa gym. Hindi siya sinagot ni Mike pero hindi naman siya pinaalis nito kaya naman...

“I heard you just quit? Can I ask why?” tanong ni Randy na ikanatigil ni Mike sa kaniyang ginagawa.

“I'm gonna transfer to another university.” matipid na sagot ni Mike. Naramdaman ni Randy na may ayaw sabihin si Mike kaya naman hindi na niya ito kinulit pa.

“Cool. Hey, since you're going to transfer and all do you wanna give yourself a despedida or something?” nakangising tanong ni Randy na ikinailing ni Mike.

“Not going to pass out an opportunity to party, huh?” nakangising saad ni Mike na lalong ikinalaki ng ngisi ni Randy.

“Totally.” sagot ni Randy.

0000oo0000

Ilang araw na ang nakakaraan at hindi parin nakita ni Dan si Mike. Oo, marahil ay hindi siya naghahanap mabuti pero may saysay ba ang maghanap sa isang tao na ayaw magpahanap? Hindi ang hindi nila pagkikita ni Mike ang lubos na gumugulo ngayon kay Dan kundi ang lubos na pag-aalala dito sa hindi nito pagsulpot sa mga klase nila pati narin ang biglaan nitong pag-alis sa trabaho.

Ito ang gumugulo kay Dan sa loob ng ilang araw kaya't madalas siyang tahimik, madalas nakatulala sa sang tabi at wala sa sarili. Hindi iba ang pagkakataon na iyon habang naglalakad siya sa bangketa sa mga pagkakataon kung saan lunod na lunod siya sa pag-iisip kaya't hindi niya napansin ang isang lalaki na mabilis na naglalakad upang makaabot sa party na kaniyang pupuntahan.

Nang tumama ang katawan ng lalaki sa katawan ni Dan at nang humingi ito ng pasensya ay agad na nagising si Dan sa kaniyang malalim na pag-iisip at binato ng isang mapangunawang tango sa lalaki. Pero hindi ang lalaki na iyon ang ikinakuwa ng atensyon ni Dan at tuluyang gumising sa kaniya kundi ang lalaki na nasa loob ng bar.

Nakikipagtawanan ito habang napapalibutan ng magagandang babae. Bumibida sa kwentuhan at paulit ulit na idinidikit ang labi sa inumin na kaniyang hawak-hawak. Ang lalaking iyon ang nagpako kay Dan mula sa kaniyang kinatatayuan. Iba't ibang emosyon ang sabay sabay na pumuno sa kaniyang isip at puso, tila ba naglalaban-laban para sa mauuna at hihirangin ni Dan na kaniyang magiging emosyon sa gabi na iyon.

Pakiramdam niya ay muli nanaman siyang inayawan. Trinaydor. Pinaasa. Pakiramdam niya ay ang pangit pangit niya kaya siya ginaganito ng mga tao. Pakiramdam niya ay isa siyang masamang tao. Pakiramdam niya ay wala siyang halaga at nararapat lang siyang saktan ng ganito.

“Mikee?”


“Stop calling me that!” 


“Mikee---”


“I said stop calling me that! It's Mike not Mikee!”


“Pero matagal na kitang tinatawag na Mikee--” 


“OK. I-I'll call you whatever you want me to call you. P-pumunta ako dito para mapag-usapan na natin yung tinatanong mo sakin last week.” 


“I don't care anymore.” 


“We don't have to talk about everything that is happening with each others lives. If you want to be quiet and be miserable all the time, it's fine with me because I don't care anymore.”


“Mikee--” 


“I said stop calling me that!”


“Mikee”


 Paulit ulit na tumakbo sa isip ni Dan ang alaala na ito habang nakatingin siya sa lalaki na patuloy parin ang pakikipagtawanan sa mga babae na nakapaligid sa kaniya. Dahil pakiramdam niya ay na-reject nanaman siya, pinagkaisahan nanaman siya, niloko nanaman siya at pinaasa. Nakatitig parin siya sa lalaking asa loob ng bar nang bigla itong lapitan ng isang magandang babae at hinalikan ito ng daretso sa labi.


“Mikee” wala sa sariling bulalas ni Dan habang pinapanood si Mike na nakikipaghalikan sa magandang babae na lumapit dito. Hindi alintana na tinawag niya ang kaniyang dating kaibigan gamit ang kanilang tawagan noong mga bata pa sila.


 Iyon na ang nagtulak kay Dan na magkaroon ulit ng lakas ang sariling mga paa pero ang kapalit naman noon ay ilang matatabang luha na tumulo sa kaniyang mga mata.


0000oo0000


“It's OK. I'm here now. I told you he's up to no good. It's like he's out there just to hurt you.” pagaalo pero lingid sa kaalaman ni Dan ay pangga-gatong ni Ryan.


“I thought we're going to be friends again.” humihikbi ulit na saad ni Dan.


“Dan, there are people who enjoys hurting other people. Mike being one of them just waited to gain your trust again. Waited for you to be vulnerable and then hurt you. They get off by hurting other people.” panggagatong muli ni Ryan na tila naman epektibo dahil napamaang si Dan at tila ba nagiisip ng malalim.


“Wait. I'm going to get you some comfort food.” paalam ni Ryan kay Dan saka marahang inalis ang pagkakaakbay dito. Hindi maikakaila sa sarili ang saya at sa wakas ay tila ba wala ng Mike na mamamagitan sa kanila.


 Nang makarating si Ryan sa bungad ng kusina ay sinalubong siya ng pamatay na tingin ni Bryan.


“You disgust me.” singhal ni Bryan na aminin man ni Ryan o hindi ay talagang bumaon sa kaniyang puso.


“What?”


“You are the one abusing Dan's vulnerability not Mike. You are feeding him lies---” singhal ni Bryan pero agad din siyang pinutol ni Ryan sa pagsasalita.


“I was just trying to protect him!” depensa ni Ryan sa sarili.


“Keep convincing yourself that.” balik ni Bryan. “Be careful. Karma's a bitch.”


 Natameme si Ryan sa sinabi ng kakambal at pinanood itong umiiling habang naglalakad palayo. Nagsisimula ng kainin ng konsensya si Ryan at nagisisimula ng bumigat ang kaniyang loob. Pero handa niya itong tiisin para sa kaniyang pinakamamahal na si Dan.


Itutuloy...

Against All Odds 2[38]

by: Migs