Against All Odds 2[40]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hinanda na ni Mike ang lahat. Ang damit ng kaniyang anak, ang gagamitin nito sa camp sa loob ng limang araw at ang kakainin nito sa sasakyan habang asa daan papunta doon. Habang ginagawa ito ay hindi parin magawang isipin na magsasampung taong gulang na ito, parang kailan lang kasi ay hindi niya inakala na maiaayos pang muli ang kaniyang buhay matapos mawala sa kaniya ang lahat.

Matapos mawala sa kaniya si Dan.

Pero totoo nga ang kasabihan na mawala man ang isa sa pinakai-ingat-ingatan mo may papalit at papalit na mas matimbang pa dito at ngayon, para kay Mike ito ay ang kaniyang prinsesa. Hindi napigilan ni Mike ang mapangiti nang mapansin niya ang anak na masuyong nakasilip sa kaniya sa likod ng kahon ng cereal.

“You know I can see you, right?” napapahagikgik na saad ni Mike, hindi mapigilang ma-cute-an sa kaniyang sampung taong gulang na anak.

“I just can't believe you're here.”

“I'm that busy huh?” nahihiyang tanong ni Mike sa anak.

Isa na kasi siyang ganap na abugado. Tulad ng kaniyang pinangarap noon kasama ang kaniyang bestfriend na si Dan kaya naman madalas siyang walang oras para sa anak pero bumabawi naman siya sa oras na magkaroon siya ng libreng oras.

“Yup.” walng kagatul-kagtol na saad ng bata.

“Don't worry I'm going to take two days off every week sa firm just to bond with you.” taas babang kilay na saad ni Mike na ikinahagikgik ng anak.

“Dad. Malaki na ako---”

“Hep hep hep--- anong malaki? Baby ka pa kaya namin!” saad ni Mike sbay lapit sa kaniyang anak at niyakap ito ng mahigpit.

“Dad! Ang cheesy mo talaga!” maarteng saad ng kaniyang anak kahit pa hindi nito mapigilan ang mapangiti at mapahagikgik.

Susundan pa sana ni Mike ang kanilang asarang mag-ama nang biglang mag-ring ang phone niya. Bihira tumawag si Brenda sa ganung oras kaya naman hindi niya pa sinasagot ang tawag ay agad na siyang kinabahan.

“Hello Ma?” sagot ni Mike sa telepono na may halong takot hindi ito nakaligtas sa batang babae.

“Hi Lola!” sigaw ng bata, pilit pinapagaang ang nagsisimulang bumigat na hangin sa kanilang paligid ang ginawang ito ng batang babae ay ikinangiti ni Mike alam niya kasi na pinapagaang lang nito ang kaniyang nararamdaman.

Ngunit ang ngiting iyon ay agad na nabura nang marinig ni Mike ang dahilan kung bakit tumawag ang ina. Agad na nanlamig ang buo niyang katawan, nanghina at namutla. Hindi ito nakaligtas sa batang babae na agad tinawag ang ina.

“Ma, come quick I think something's wrong!” nagaalalang sigaw ng bata na agad lumapit sa ama.

Wala pang ilang saglit ay sumulpot na ang ina nito at nagaalalang tumingin sa mag-ama. Nagtama ang tingin ni Mike at Mona. Alam na alam ni Mona ang tingin na iyon sa mga mata ni Mike, ang tila ba nawawala nitong itsura, papaiyak na mga mata at hindi mapakaling mga paa.

Alam niyang malayo sa magandang balita ang natatanggap nito ngayon at wala siyang ibang gustong gawin kundi ang pakalmahin ito, ang aluhin ito at ang yakapin ito ng mahigpit.

“What happened?”

Hindi nagawa ni Mike pa ang magsalita at niyakap na siya ng mahigpit ni Mona.

0000ooo0000

Halos nasa kaniya na ang lahat. Magandang trabaho, dahil nakatapos na siya ay isa na ngayong ganap at sikat na duktor kung saan pinipilahan siya ng mga pasyente na nakakatanggap ng mabisang panggagamot sa kaniya, may maayos na bahay siyang natutuluyan at may isang tao na nagaalaga sa kaniya at nagmamahal.

Pero hindi parin siya masaya.

Pakiramdam niya ay may kulang parin.

Parang may mali.

Nagising si Dan sa kaniyang ginagawang pagbabasa nang makatanggap siya ng mensahe sa kaniyang beeper. Sabi doon ay may pasyente daw sa Emergency Room na kinakailangan niyang masuri. Tulad ng nakagawian ay inayos ni Dan ang sarili at mahinahong pumunta sa Emergency Room.

“We need the immediate family, sir.” magalang na saad ng nurse sa isang lalaki na natatakpan pa ng kurtina ng dumating si Dan sa E.R.

“She has no one but me and my family. Please see to it that she is taken care of. Kaming bahala sa bills niya and if decisions are to be made then inform us. We consider her as family.” mahinahon namang balik ng lalaki na ikinakuwa ng atensyon ni Dan.

Ang boses na iyon. Hindi mapigilan ni Dan na tanungin ang sarili kung saan ba niya narinig ang boses na iyon.

“Ay doc, andyan na po pala kayo---” simula ng nurse pero naputol iyon nang tawagin ng pasyente ang pansin nito.

“NURSE! Nasususka ako, Nurse!”

Ang sigaw na ito ang nagtulak sa nurse na magmadaling kumuwa ng isang maliit na palanggana at hinawi ang kurtina upang mabilis na makapunta sa tabi ng pasyente bago ito sumuka.

Tila ba tumigil ang pag-ikot ng mundo para kay Dan nang makita niya ang babaeng nakahiga sa stretcher at sumusuka sa palanggana na inabot ng nurse. Hindi na nakayanan ni Dan ang kaniyang nakikita pero hindi niya rin magawang lumayo mula sa tagpo na nagdudulot sa kaniya ng pamimigat ng loob. Nagdudulot sa kaniya ng matinding pighati.

Nang sa wakas ay nagkaroon na si Dan ng lakas upang i-iwas ang kaniyang tingin sa pasyente ay nagtama ang tingin nila ng lalaking kasama nito.

“Mike.” bulong ni Dan.

0000ooo0000

“You're fired.” mahinahon pero puno ng diin na saad ng boss ni Ryan.

“What?!”

“Don't act as if you don't know what I'm talking about.” mariin ulit na saad ng boss ni Ryan na agad ikinamutla ng huli lalo pa nang masilayan niya ang isang cd na may nakalagay na “Pantry Room 4-2-12” Alam niya kung ano ang nangyari sa pantry room ng kanilang firm na iyon sa eksaktong alas dos ng madaling araw.

“I-I can explain---”

“This is the third time something like this happened, Ryan. Pinagbigyan kita sa unang dalawang beses---”

“Please give me another chance. I promise I won't do it again.” nagsisimula ng mag-panic na saad ni Ryan.

“I can't---”

“Why not this time?! Sayo na rin nanggaling na pinagbigyan mo na ako sa unang dalawang beses. Why not this time?! I promise I won't do it again.” halos nagmamakaawa ng balik ni Ryan sabay tayo sa kaniyang kinauupuan sa loob ng opisina ng kaniyang boss.

“Because he's filing a sexual harassment case against you.”

Agad na lumiban ang lakas sa buong katawan ni Ryan, gayun din ang kulay sa kaniyang mukha at base sa nakikita ng boss niya ay tila ba mawawalan pa ito ng malay.

0000ooo0000

Masaya siya at sa wakas ay nagtuloy-tuloy na ang kaniyang pagbabago. Hindi naging madali ang umiwas sa kaniyang nakagawian pero dumadalas na ang pagkakataon na nakakasakit siya bagay na ikinatataka niya kung bakit wala parin siya sa loob ng bilangguan ngayon at nagtulak sa kaniya na magbagong buhay na.

Naglalakad na siya pauwi galing rehab, lugar kung saan nagvo-volunteer siya sa pagtulong sa mga kabataang tulad niya noon ay nalululong sa masasamang bisyo nang sumagi sa kaniyang isip ang muling mag-aral.

Asa ganito siyang pag-iisip nang biglang may bumulaga sa kaniyang harapan na isang lalaki galing sa malaking pinto ng building sa kaniyang harapan.

“What the hell?!” sigaw ng lalaki na ikinapako niya sa kaniyang kinatatayuan.

“Lasing ka na! Wag ka na dito manggulo! Umuwi ka na dun sa inyo!” sigaw ng bouncer.

“Fuck you!” sigaw pabalik ng lalaki sabay daretso ng tingin.

Nagtama ang tingin nilang dalawa at halata sa lalaki sa kaniyang harapan na nagulat din ito sa kabila ng pagkalasing nito.

“Melvin.” bulong ng lalaking itinapon palabas na ikinatunaw lahat ng resolba ni Melvin.

0000ooo0000

Mabilis ang pagpapatakbo niya ng sasakyan, kasabay ng mabilis na ikot ng mga gulong ng patrol na iyon ang malakas na wangwang at ang malikot na patay sindi ng kulay pula at asul na ilaw sa bubungan ng patrol na iyon, ang lahat ng ito ay para lang mahuli nila ang isang kilalang pusher ng droga na matagal na nilang tinutugis.

Para kay Martin ay personal ang kanilang misyon na ito dahil ang pusher na ito ang isa sa mga sumira ng buhay noon ng tanging tao na nagturing sa kaniya bilang isang tao na kailangan ding irespeto. Tinutugis niya ang tao na ito hindi para ipaghiganti ang kaibigan kundi upang matulungan pa ito. Naniniwala siya na hindi pa huli ang lahat para sa tao na ito, na tulad ng kaniyang kapatid ay may pag-asa pa itong magbago.

“May kumanta nanaman siguro. Hindi nanaman namin naabutan, Sarge.” saad ng isa sa mga batang pulis pagkatigil na pagkatigil ng patrol na minamaneho ni Martin.

“Sige. Basta sa susunod na magkaroon ulit tayo ng lead sabihan niyo agad ako at gusto ko kung maaari buhay.” mariin saad ni Martin atsaka marahang ini-atras ang kaniyang minamaneho na patrol.

Umaasa na sana sa susunod ay mahuli na nila ito.

0000ooo0000

“Putangina!” sigaw ni Marc habang patuloy parin siya sa pagtakbo.

Hindi na niya alam kung gaano na ba kalayo ang kaniyang natatakbo basta ang alam niya at ang sinasabi sa kaniya ng lango niya sa drogag isip ay tumakbo papalayo mula sa silong na tinatawag niyang bahay.

“Sino nanaman kayang patoro ang nagsabi sa parak?!” singhal ni Marc sa kaniyang sarili habang lumilingon-lingon. Tinitignan kung asa paligid pa ba niya ang mga pulis.

Nang masiguro na wala ng sumusunod sa kaniya ay dahan-dahang bumagal ang kaniyang pagtakbo at saglit na umupo sa bangketa. Inipit ang kaniyang ulo sa pagitan ng kaniyang mga tuhod at nilamukos ang sariling mukha gamit ang dalawang palad.

“San na ako pupunta nito ngayon?!” singhal niya muli sa sarili, pilit pinapalinaw ang kaniyang isip pero kahit anong gawin niya ay pinapalabo parin ito ng droga.

Ilang saglit pa ay pinakalma ng droga ding iyon si Marc. Hindi niya alam kung kailan pa siya nawalan ng kuntrol sa sariling buhay. Ang alam niya lang ay masaya siya noong asa high school pa lang siya, kasama ang kaniyang mga kaibigan at kahit abala man ang kaniang mga magulang ay andun naman ang kaniyang mga kaibigan para tumulong sa kaniya.

Hindi niya alam kung bakit hindi niya maialis sa kaniyang sistema ang droga katulad ng kaniyang mga kaibigan ang tangi niya lang alam ay kailangan na niya ito na parang isang halaman na kailangan ng tubig at matabang lupa na pagtataniman.

Ilang saglit pa at wala sa sariling ngumiti na tila nakakaloko si Marc at sa puntong iyon din siya naka isip ng isang ideya.

“Bibisitahin ko nga si bespren.” saad muli ni Marc sa sarili saka pagewang gewang na naglakad palayo.

0000ooo0000

“What the hell?!” singhal ni Dave sa kaniyang sarili sabay tayo mula sa kama at nagpunta sa lamesita kung saan nakapatong ang kaniyang telepono.

“Sino naman ang tatawag ng ganitong kaaga?!” inis na saad ni Dave sa sarili kahit pa alam niya na tanghali na ang ganong oras para sa ibang tao na hindi nagpupuyat tulad niya na isang kilalang abugado upang mairaos lang ang kaso na kanilang pinaglalaban.

Nang makita niya ang pangalan ng numero na nakarehistro sa kaniyang telepono ay natigilan pa siya saglit bago sagutin ito. Alam niyang kailangang kailangan siya ng kaibigan dahil sa ilang pagkakataon na tumatawag ito sa kaniya ay nagpapasabi muna ito na tatawag ito hindi katulad ngayon na basta lang ito tumawag.

“Mike” sabi sa screen ng kaniyang telepono.

Magsasampung taon na nang lapitan niya si Mike upang hingan ito ng tulong. Hindi siya nito binigo. Tinulungan siya nitong makabawi at makalayo sa droga, ginabayan siya nito katulad ng isang mabuting kaibigan. Hindi ito umalis sa kaniyang tabi hanggang sa mapagtagumpayan niya ang kaniyang minimithi at hanggang sa ngayon ay mayroon parin silang contact ngayong malinis na siya at isa na siyang sikat na abugado katulad ng kaniyang pinangarap noon pa.

Kaya naman ipinangako niya sa kaniyang sarili na gagawin niya ang lahat makabawi lang dito.

“Mike.” sagot ni Dave sa kaniyang telepono.

“Si Tita Lily, sinugod sa ospital kanina pa siya nagsusuka ng dugo.”

Napako si Dave sa kaniyang kinatatayuan. Alam niyang darating ang araw na iyon. Isa ito sa mga gustong mangyari ni Mike bilang ganti sa mga nagawa nito sa kaniya. Ang ayusin kahit papano ang buhay na kanilang sinira maglalabing isang taon na ang nakakaraan.

“Dave, hindi na maganda ang lagay niya.” rinig na rinig ni Dave ang hirap, sakit at pagmamakaawa ni Mike sa kabilang linya.

Ito ang nagtulak sa kaniya na igalaw ang kaniyang mga kalamnan. Naglakad papunta sa tukador at binuksan ang isang sobre. Sobre kung saan may ilang mahahalagang dukumento at impormasyon ang nakapaloob. Huminga ng malalim si Dave at binuksan at binasa ang laman nito.

“Sang ospital kayo?” mahinahon pero puno din ng hinagpis na tanong ni Dave.

“Saint Luke's---” bitin na sagot ni Mike sa kabilang linya.

“Lipat kayong Makati Med. Sunod ako sainyo dun.”

Tila naintindihan naman ni Mike ang kaniyang nais iparating at mabilis na nitong ibinaba ang kabilang linya.

Agad agad na nagbihis si Dave. Dinala ang kung ano mang importanteng bagay na maaaring kailanganin habang iniisip na iyon na ang tamang panahon upang gawin lahat ng kanilang makakaya na ayusin ang gusot na kanilang ginawa noon. Alam niyang mahihirapan siya pero gagawin niya ang lahat makahingi lang ng tawad sa isang tao na kanilang binaboy, muntik ng patayin at sirain ang buhay may labing isang taon na ang nakakaraan.

“Ito na lang ang kulang, Dave.” saad ni Dave sa kaniyang sarili nang mapaharap siya sa salamin sa loob ng banyo ng kaniyang apartment.

Buo ang loob ni Dave na lumabas ng kaniyang apartment. Pero pagkalabas na pagkalabas niya sa kaniyang apartment ay bumulaga sa kaniya ang pangalawang supresa para sa araw na iyon.

“Musta na bespren?”

“Marc?” gulat na gulat na saad ni Dave.

“The one and only.”

Itutuloy...

Paunang silip sa napipintong pagtatapos ng pangalawang libro ng AAO

Against All Odds 2[40]

by: Migs