Against All Odds 2[35]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi alam ni Dan pero paminsan-minsan parin siyang napapangiti sa tuwing naaalala niya ang kakulitan ni Mike sa buong araw nilang magkasama. Iniisip na sa wakas ay muli ng bumalik ang dating kumportableng- kumportable nilang pakikisama sa isa't isa, sa wakas ay unti-unti ng nakakaungos si Dan sa masamang nakaraan at sa wakas ay unti-unti na niyang naipagpapatuloy ang kaniya buhay.

Ang pag-ngiting ito ni Dan ay hindi nakaligtas kay Ryan na nasa kaniyang tabi sa loob ng sinasakyang dyip.

“Great day?” tanong ni Ryan kay Dan nang mahuli niya ulit itong naka-ngiti.

“Huh?” tanong ni Dan kay Ryan na hindi alintana na nakangiti parin siya.

“You won't stop smiling. Did you have a great day at school and at work?” tanong ni Ryan kay Dan sabay abot sa kamay ng huli at ibinalot ang kaniyang malaking kamay sa kamay nito.

“Yup. Great day.” matipid na sagot ni Dan sabay pinagmasdan ang malaking kamay ni Ryan na nakabalot sa kaniyang kamay.

“That's good.” nakangiti naring saad ni Ryan saka hinigpitan pa lalo ang pagkakahawak sa kamay ni Dan. Hindi na ito naintindi pa ni Dan dahil nang maramdaman niya ang paghigpit ng pagkakahawak ni Ryan sa kaniyang kamay.

Matagal pang pinagmasdan ni Dan ang kamay na iyon ni Ryan tila may isang bagay siyang iniintay na makita o maramdaman.

000oo000

“Bakit parang tumahimik ka ata bigla?” tanong ni Ryan kay Dan habang hawak parin niya ang kamay nito habang naglalakad sila papasok ng kanilang apartment.

“Oh---uhmmm---just tired.” matipid ulit na sagot ni Dan.

Hindi parin kasi niya naramdaman ang bagay na dapat sana sa puntong iyon ay bumabalot na sana sa kaniyang pagkatao habang hawak ni Ryan ang kaniyang kamay kaya siya biglang nanahimik. Oo at bumalik na ang ilan sa kaniyang nararamdaman noon kay Mike pero hindi ba't dapat kang na mas malaki na dapat ang puwang ni Ryan sa kaniyang puso, mas mahal na sana niya ito, mas papaboran at mas kikiligin sa mga simple nitong bagay na ginagawa sa kaniya kesa sa mga simpleng pag ngiti sa kaniya ni Mike?

Tutal si Ryan naman ang nagturo sa kaniya na magtiwala ulit, kung pano mahalin muli, kung pano pahalagahan muli, kung pano mamuhay ng normal, malayo sa takot ng masaklap na kahapon.

“Pero bakit mas malaki parin ang puwang ni Mike sa puso ko?” tanong ni Dan sa sarili habang nakatingin sa kamay ni Ryan na nakabal0t parin sa kaniyang mga kamay.

Habang abala si Dan sa pagtitig sa mga kamay nila ni Ryan ay hindi niya alintana ang malungkot na tingin na ibinigay nito sa kaniya. Alam kasi ni Ryan na nagsisinungaling lang si Dan, na hindi lang ito pagod kundi malalim din ang iniisip nito. Bagay na hinihiling ni Ryan na hindi itinatago sa kaniya ni Dan.

Dahil nagsisimula na siyang mag-alala.

000ooo000

Maingay dahil sa excitement ang buong klase ni Mrs. Pagtipunan dahil sa ipinangako ng guro na isang suprise activity. Kasama sa mga nag-iingay si Mike na kausap ang ilan sa mga nakapalagayan na niya ng loob sa klase na iyon habang si Dan naman ay malalim parin ang iniisip, ang pagtahimik na ito ni Dan ay napansin na kanina pa ni Mike pero nang tanungin niya ang huli ay nagpakawala lang ito ng isang matipid na ngiti kaya naman pinabayaan muna ito ni Mike sa pagiisip.

Paulit-ulit na tinatanong sa sarili kung bakit mas matimbang parin si Mike kesa kay Ryan gayong ilang beses na siyang sinaktan ni Mike habang si Ryan ay walang ipinakitang mali sa kaniya. Kung panong si Mike parin ang mas may puwang sa puso niya matapos ang mga ginawa nito sa kaniya mag-iisang taon na habang si Ryan ay walang ginawa kundi ang pagaangin ang loob niya nung wala siyang ibang masandalan.

“OK, listen---” bungad ni Mrs. Pagtipunan sa may pinto ng silid aralan na ikinakuwa ng pansin ng lahat kasama na ang kay Dan.

“Naayos ko na ang lahat for today's activity. Now I want to treat all of you as adult so please behave like one. Meet me at the quadrangle in five minutes.” pagtatapos ni Mrs. Pagtipunan sa nagtataka niyang klase.

Nang tumalikod na upang lumabas ng silid aralan ang guro ay napuno ng bulungan ang silid aralan, may kaniya-kaniyang haka-haka ang bawat isa. Maging si Dan ay hindi napigilan ang sarili na isipin ang kanilang magiging aktibidad para sa araw na iyon sa kabila ng marami niyang iniisip.

0000oo0000

Magsasampung minuto na ang nakaraan at nakita na lang ng buong klase ni Mrs. Pagtipunan ang kanilang sarili sa harapan ng isang tourist bus na naka-park sa quadrangle. Excited ang iba, ang iba ay tila naman walang pakielam nang dumating si Mrs. Pagtipunan na nakangiti na para bang may alam siyang sikreto na hindi alam ng iba.

“Now, are all here?” tanong ni Mrs. Pagtipunan at nang makita niya na mukhang ang lahat naman ay nandun ay pinapasok na niya ang kaniyang mga estudyante sa loob ng bus.

Wala paring puknat ang pagtatanong ng ilan kung san sila pupunta habang si Dan naman ay nagmadaling sumakay ng bus at tumabi sa isang kaklaseng babae. Hindi ito napansin ni Mike na agad lumingon-lingon. Umaasa na makakatabi niya si Dan habang asa byahe kung san sila papunta. Nang makasakay na si Mike ay napa-buntong hininga dahil sa panghihinayang na lang siya nang makita niyang may katabi ng iba si Dan kaya naman sa pinakamalapit na bakanteng silya na lang siya umupo.

“I'm sure you're all itching to know kung san tayo pupunta pero hahayaan ko muna kayong mangati dyan, malalaman niyo din soon I promise. Nagyon may karaoke ang bus na nirenta ng school for this activity. Yung gustong magpasikat dyan, malaya kayong makakagamit nito.” nakangising saad ni Mrs. Pagtipunan, hindi tuloy alam ng mga ito kung totoo ba ang mga sinasabi nito o hindi.

Hindi na ito pinansin ni Dan na siyang bumalik sa pagiisip ng malalim habang si Mike ay nababahala na sa ikinilos ni Dan. Iniisip kung umiiwas nanaman ba ito sa kaniya, kung may nagawa nanaman ba siyang mali o kung may problema ito.

Nang hindi na napigilan ni Mike ang sarili ay agad niyang hinugot ang kaniyang notebook sa kaniyang bag at pumunit ng papel at sinulatan ito.

0000oo0000

“What the---?” inis na saad ng babaeng katabi ni Dan na siyang gumising sa kaniyang malalim na pagiisip. Nakita niya na may pinulot itong naka crumple na papel, iniisip na may nagbibiro lamang dito ay hindi na pinansin pa ni Dan ang mga sumunod na nangyari kaya naman nagulat na lang siya ng i-abot ng kaniyang katabi ang papel na ibinato dito kanina.

Ok ka lang? Kanina ka pa walang kibo ah? :-/

Agad na lumingon si Dan sa kinauupuan ni Mike. Naabutan niya itong kumakamot sa ulo, namumula ang pisngi at humihingi ng paumanhin sa babaeng katabi na tinamaan ng papel na dapat ay para sa kaniya. Hindi napigilan ni Dan ang mapahagikgik at mapailing sa ka-kengkoyan na ipinakita ni Mike.

Umirap lang ang katabi ni Dan at idinaretso na ang kaniyang tingin. Doon lang napansin ni Mike ang paghagikgik ni Dan habang nakatingin sa kaniya. Hindi niya napigilan ang sarili na mapangiti. Nang makabawi sa pagkapahiya ay nagtaas ito ng isang kilay bilang pagpapaalala sa kaniyang tinatanong kay Dan.

Nagbigay ng matipid na ngiti si Dan at tumango saka nag thumbs up bilang sabi na OK lang siya. Dito lang tuluyang nakahinga ng maluwag si Mike, pero iniisip niya parin kung ano ang dahilan ng muling pagtahimik ni Dan. Wala sa sariling dumaretso ng tingin si Mike, pilit na inuungkat ang kaniyang isip kung may nasabi ba sa kaniya si Dan nitong mga nakaraang araw na maaari nitong ikatahimik ngayon, tinignan ang isa sa babae nilang kaklase na wala sa tonong kumakanta sa may bungad ng bus.

0000oo0000

Walang pakielam si Dan sa isa nilang kaklase na wala sa tonong kumakanta sa kanilang harapan dahil abala ulit siya sa pag-iisip ng malalim. Lalong lumalim pa ang iniisip ni Dan matapos magbato ni Mike ng isang papel na may liham sa kaniya. Napagdesisyunan na niyang umiwas kay Mike dahil akala niya ito na ang magiging sagot upang hindi lalong lumaki ang lugar nito sa kaniyang puso.

“Pero pano ko naman gagawin yun kung lagi siyang nakapaligid sakin?” wala sa sariling tanong ni Dan sa kaniyang sarili.

“Siguro dapat umiwas na ulit ako sa kaniya--- siguro sa tuwing magaaya siya mag-coffee dapat tumanggi na ako, dapat di ako papa-apekto sa pagiging maaalalahanin niya at sweet---” tuloy tuloy na tumatakbo sa kaniyang isip pero ang malalim na pag-iisip na ito ni Dan ay naputol nang makarinig siya ng isang pamilyar na boses.

You're a falling star, You're the get away car.
You're the line in the sand when I go too far.
You're the swimming pool, on an August day.
And you're the perfect thing to say.

Napamaang si Dan. Hindi niya inakalang maglalakas loob muli si Mike na kumanta sa harap ng maraming tao sa kabila ng pagka tone-deaf nito, sa kabila ng pagiging sintunado nito at sa kabila ng nakakapangilabot na boses nito.

Pero sa kabila nito ay hindi niya napigilan ang sarili na mapangiti at magandahan sa ipinaparating ng kanta.

And you play it coy, But it's kinda cute.
Ah, When you smile at me you know exactly what you do.
Baby don't pretend, that you don't know it's true.
Cause you can see it when I look at you.

“Fine--” simula muli ni Mike habang nakatingin parin sa labas ng kaniyang bintana. Hindi nakaligtas kay Dan ang lungkot at pagkadismaya sa boses ni Mike na ikinalungkot niya rin. Hindi maikakaila ang inis sa sarili dahil sa hindi pagsuporta sa gusto ng kaibigan kahit pa mali ito.

“From now on---” malungkot muling pagpapatuloy ni Mike.

“I'm just going to sing to you and you alone.” nakangising pagtatapos ni Mike saka tumakbo papunta sa may pinto upang mapigilan si Dan sa pagtakas sa kaniyang panghaharot.

Hindi alintana ang kinikilig at umiirit na mga kaklase nilang babae sa bandang likod ng bus, hindi alintana ang hiyawan at pagkakanchang ng mga kaklase nilang lalaki sa may gitna ng bus.

Dahil para kay Dan. Silang dalawa lang sa loob ng bus ni Mike. Sa kaniya lang tanging kumakanta si Mike.

And in this crazy life, and through these crazy times
It's you, it's you, You make me sing.
You're every line, you're every word, you're everything.

Hindi na narinig pa ni Dan ang buong kanta dahil nawala na siya sa pagtitig sa mga mata ni Mike na nakatingin din sa kaniyang mga mata. Gumagawa ng sariling pag-uusap. Gumagawa ng sariling mundo. Gumagawa ng sariling pagkaka-intindihan.

Nagising lang si Dan sa pakikipagtitigan kay Mike nang matapos na nito ang kinakanta at nang mabalot na ng palakpakan at hiyawan ang buong bus. Eksaheradong nag-bow si Mike na ikinahiyaw muli ng kanilang mga kaklase at maski si Mrs. Pagtipunan ay napapangiti at napapalakpak.

Nang dumaan si Mike sa kinauupuan ni Dan ay nakitang muli ni Mike ang magandang ngiti na gustong gusto niya na makikita sa mukha ni Dan. Ang ngiti na naghuhudyat na wala ng gumugulo sa isip nito, na muli niyang napagaang ang loob nito.

Kaya't isang ngiti din ang ibinalik niya dito kasama na ang isang kindat na ikinamula ng pisngi ni Dan. Muling umupo si Mike sa kaniyang kinauupuan bago siya kumanta, kinuwa ang kaniyang bag at kinuwa muli ang kaniyang notebook, kagat dila na nagsulat dito, pinunit ang pahina at binilot ito at saka ibinato sa nakangiti pero nakadirecho ng tingin sa unahan na si Dan.

Nagulat si Dan nang dumampi sa kaniyang pisngi ang binilot na papel mula kay Mike. Habang iniisip niya na mukhang magiging imposible ang pinaplano niyang pag-iwas kay Mike. Tinanggal niya sa pagkakabilot ang papel at napangiti lalo sa kaniyang nabasa.

There's that cute smile I always wanted to see. ;-)

0000oo0000

Tuluyan nang nai-isang tabi ang iniisip kanina ni Dan nang makarating sila sa kanilang pupuntahan. Agad na nawala ang ngiti sa kaniyang mukha, unti-unting nanlambot ang kaniyang buong katawan, nagsimula na siyang pagpawisan ng malamig at manginig. Wala sa sarili siyang tumingin kay Mike, walang duda na nagmamakaawa na tulungan siya.

Agad ding nangamba si Mike nang makita niya kung asan sila. Wala sa sarili niyang tinignan si Dan na nakatingin narin pala sa kaniya, hindi maikakaila ang pagmamakaawa. Agad-agad ay gusto niya itong lapitan, yakapin at pagaangin ang loob nito, ngunit naunahan siya ng pagpapaliwanag ni Mrs. Pagtipunan.

“Krimen. Isa yan sa mga salot na bumalot at patuloy na bumabalot sa sangkatauhan simula't sapul pa lang. Dito maaari nating masilip at maaari din nating maiintindihan kung ano marahil ang tumatakbo sa isip ng isang kriminal---” simula ni Mrs. Pagtipunan ngunit nalunod at hindi na ito naintindihan pa nila Mike at Dan dahil nawala na sila sa pakikipagtitigan sa isa't isa habang binabalot ng pagkabahala.

0000oo0000

“Unless you give me a logical enough reason, Mr. Feliciano I'm not going to let you and Mr. Arellano to just stay here and skip this activity.” pagmamatigas ni Mrs. Pagtipunan habang tinitignan si Dan na namumutla paring nakaupo sa loob ng bus.

“There's no way---!” simulang pagsinghal ni Mike.

“Mike.” tawag pansin ni Dan kay Mike ngunit hindi siya nito pinansin.

“---you're going to let him walk inside that shit hole!” pagtatapos ni Mike na ikinairita ni Mrs. Pagtipunan.

“Watch your language---” pagbabantang simula ni Mrs. Pagtipunan.

“No you watch it! You don't know what happened to him and what he'd been through---!” palaban na sagot ni Mike nang bigla makuwa ni Dan ang kaniyang pansin.

“Mike!” halos sabay na napatingin si Mrs. Pagtipunan at Mike sa lakas ng pagkakasigaw nito.

“It's fine. I'm going.” nanghihina pero puno ng pagmamatigas na saad ni Dan na ikinailing ni Mrs. Pagtipunan at ikinabahala ni Mike.

“Are you sure?” nagaalalang tanong ni Mike na sinagot lang ni Dan ng simpleng tango.

0000oo0000

Hindi mapakali si Dan sa mga ibinabato sa kaniyang tingin ng mga preso. Ito rin ang mga tingin na ibinato sa kaniya nila Mike, Mark, Dave at Melvin nung gabi birthday niya mag iisang taon na ang nakakaraan. Mga tingin na nagbibigay sa kaniya ng ibayong takot.

Ginawa niya ang itinuro sa kaniya ng kambal na si Ryan at Bryan. Inisip niya na mga karton lang ang mga preso na ito at gaya ni Mike ay hindi siya papatalo sa mga ito.

Pero nagiisa lang si Mike. Hindi kagaya ng mga preso na ito na may ilang daan ang bilang sa kaniyang paligid.

Ang kaniyang pagmamatigas. Ang kaniyang lakas ay parang tubig sa isang palad. Unti unting nawawala. Nagsimula ulit siyang balutin ng ibayong takot, sinimulang multuhin ng mga masasamang alaala, nagsimula ng mangilid ang kaniyang luha, nagsimula na siyang mamawis ng malamig, nagsimula ng manginig ang kaniyang mga kalamnan at nagsimula na niya muling marinig ang mga nakakapangilabot na alaala ng mga masasamang sinabi nila Mark, Dave at Melvin sa kaniya noong gabing iyon.

Abala ang lahat sa pakikinig. Maging si Mike ay nakikinig din sa interesanteng mga bagay na sinasabi ni Mrs. Pagtipunan ay hindi napansin ang pamumutla ni Dan sa kaniyang tabi.

Itinakip na ni Dan ang kaniyang mga kamay sa kaniyang mukha. Umatras siya hangga't lumapat ang kaniyang likod sa isang pader at pumadausdos pababa dito.

“Please don't hurt me.” pagmamakaawa ni Dan na ikinakuwa na ng pansin nila Mrs. Pagtipunan, Mike at iba pa nitong kaklase.

Agad-agad na lumapit si Mike kay Dan upang aluin ito pero nang lumapat ang kaniyang mga kamay sa balat ni Dan ay lalo itong nanginig at hindi napigilan ni Dan ang sarili na tabigin ang mga ito.

“Let me help you, please.” pabulong na pagmamakaawa ni Mike kay Dan.

Ang sinabing ito ni Mike ay nakapagpakalma ng kaunti kay Dan. Nagaalangan na idinampi muli ni Mike ang kaniyang mga kamay sa balat ni Dan, natatakot na baka muling balutin ng takot ang huli pero nang dumampi na ang kaniyang mga kamay dito at nang maramdaman niyang wala itong pagtutol sa kaniyang ginagawa ay agad na niya itong inalalayan patayo at niyakap ng mahigpit atsaka binuhat na parang bago silang kasal.

“I need to get him out of here.” pagmamakaawang saad ni Mike kay Mrs. Pagtipunan na wala na lang nagawa kundi ang tumango sa kabila ng sobra niyang pagaaalala sa kaniyang estudyante na si Dan.

0000oo0000

Nag-ayos ng masasakyan si Mrs. Pagtipunan para kila Mike at Dan upang mai-uwi na ni Mike si Dan sa bahay nito nang makapag-pahinga na ito matapos ang nangyari sa bilangguan. Pero hindi alam ni Mike kung saan nakatira si Dan at ayaw naman niya itong gisingin upang magtanong dahil natatakot siya na muli nanaman itong atakihin ng takot kaya't dinala na lang niya ito sa clinic at doon hinayaan na makapagpahinga ang huli.

Mag-i-isang oras ng natutulog si Dan at walang ginawa si Mike kundi ang pagmasdan lang ang maamo nitong mukha at tila ba isang batang natutulog, umaasa na sana ang mahabang pagtulog na iyon ng huli ay mapapawi ang lahat ng takot at sakit na naramdaman nito kanina.

Mag-i-isang oras na ang nakakaraan at maski si Mike ay napagod dahil sa nangyari sa bilangguan kaya naman dahan dahan niyang iniyuko at iniunan ang kaniyang ulo sa kaniyang magkabilang kamay malapit sa ulunan ni Dan at siya ring umidlip.

Pero bago pa man siya tuluyang kainin ng antok ay kumawala sa kaniyang bibig ang kaniyang tunay na nararamdaman dulot ng sobrang pagaalala kay Dan.

“I love you.” bulong ni Mike.

Tila ang sinabi namang ito ni Mike ay isang alarm clock na gumising kay Dan na matamang tinignan ang natutulog na si Mike na walang ilang pulgada ang layo sa kaniya na siyang nakapagpakalma lalo sa kaniya kaya't dahan-dahan niya muling ipinikit ang kaniyang mga mata at natulog, walang pakielam kung may ibang tao man na nagaalala sa kaniya dahil alam niyang hangga't nandun si Mike ay wala na siyang dapat hilingin at hanapin pang iba.

Itutuloy...

Against All Odds 2[35]
by: Migs