Against All Odds 2[36]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Nag-aalala si Ryan. Parang pinipiga ang kaniyang baga dahil hindi siya makahinga. Parang iniipit ang kaniyang ulo sa pagitan ng dalawang malalaking bato dahil sa sobrang pag-iisip kung ano na ang nangyari kay Dan, kung ligtas ba ito at kung nasaan ito. Dalawang oras ng late si Dan mula sa kaniyang usual na uwi kaya't puspusan ang pagaalala ni Ryan. Kaya naman nang marinig niyang magbukas ang front door ay wala sa sarili siyang napatalon at sinalubong ang kapapasok lang na si Dan.

“San ka galing?” tanong ni Ryan na lumabas bilang pasinghal dahil sa sobrang pag-aalala na minasama naman ni Dan.

“Sa school clinic---” simula at nanlalambot na sagot ni Dan pero hindi siya inintindi ni Ryan.

“You were not at school this afternoon, I asked your professors so don't lie to me.” maanghang na simula muli ni Ryan na ikinainis ng sobra ni Dan dahil sa wala naman siyang sinasabi at pinasisinungalingan.

“You were not at work because I was there to fetch you home so don't lie to me!” pagbibintang naman ni Ryan na ikinapikit na lang ni Dan sa sobrang inis.

“I was not at school the whole afternoon and not at work after that because I was at the school clinic the whole time---” simula ni Dan na ikinatameme ni Ryan. “I'm not lying also. I didn't say that I was at school or at work the whole time I was gone.” pagtatapos ni Dan sabay talikod kay Ryan at nagbalak na maglakad papunta sa kanilang kwarto.

“Why w-we're you at t-the school clinic?” tanong ni Ryan tuluyan ng humupa ang galit.

“NOW you're asking me?” maanghang na balik ni Dan bago mawala sa likod ng pinto ng kwarto nila ni Bryan.

Maikli at makahulugan ang pasaring na ito ni Dan pero daig pa nito ang isang napakahabang panunumbat para kay Ryan. Matagal pa bago nagising si Ryan sa kaniyang malalim na pag-iisip at sinundan si Dan sa kwarto nila ni Bryan. Nakita niya itong nakahiga sa kama nito, nakatalikod sa pinto at mukhang natutulog na. Tumabi dito si Ryan at bumulong.

“I'm sorry. It's just that I got so worried.” bulong ni Ryan.

Hindi na nakasagot si Dan. Simula nang paulanan siya ng bintang kanikanina lang ni Ryan at nang pumasok siya sa kaniyang kwarto at humiga sa kama ay hindi niya nagawang ipikit ang kaniyang mga mata upang matulog sa kabila ng nakakapagod na araw sa halip ay marami pang bagay ang paulit-ulit na tumakbo sa kaniyang isip at isa na si Ryan sa mga ito.

Hindi nagtagal ay narinig niya ang marahang paghilik ni Ryan sa kaniyang likod. Hindi niya alam kung ilang minuto lang o oras ang lumipas pero hindi parin siya dinadalaw ng antok.

“I'm sorry, too.” wala sa sariling saad ni Dan.

Humihingi siya ng tawad sapagkat alam niya na nagaalala lamang si Ryan sa kaniya at alam niyang kahit naman kasi papano ay kasalanan niya dahil hindi niya ito inabisuhan pero ang mas ikinahihingi niya ng tawad ay ang katotohanang sinadya niya na hindi abisuhan si Ryan sa mga nangyari sa kaniya nuong hapon dahil ayaw niyang magalit ito kapag nalaman na kahit papano ay may kinalaman si Mike kung bakit siya maghapong asa school clinic.

Ayaw niyang sisihin ni Ryan si Mike. Ayaw niyang sapilitan siyang ilayo ni Ryan kay Mike. Ayaw niyang malayo kay Mike.

0000oo0000

“Are you OK? We can postpone---” nagaalalang simula ni Mike nang bumulaga sa kaniyang harapan ang hinanghinang si Dan para sa kanilang klase. Hindi na siya magtataka, malamang nasaid ng nangyari sa bilangguan ang lakas ng huli kaya ito nanlulumo ngayon.

“Nah. I'm good. Just tired.” matipid pero nakangiting sagot ni Dan na nagtatak din ng isang matipid na ngiti sa mukha ni Mike.

Hindi parin makapaniwala kung panong kahit ang isang tipid na ngiti na iyon ni Dan ay nagbibigay buhay sa kaniyang araw.

Tulad ng nakagawian ay binigyan muna ni Mike si Dan ng isang pagsusulit. Lawn tennis. Yan ang sport na kanilang tatalakayin ngayon. Pinanood muli ni Mike si Dan habang sinasagutan nito ang kaniyang hinandang pagsusulit. Matapos ang nangyari sa bilangguan ay gusto muli niyang yakapin si Dan, hindi dahil masarap ito sa kaniyang pakiramdam kundi dahil gusto niyang paulit-ulit na ipamukha dito na ngayon ay tutuparin na niya ang kaniyang pangako na hindi na niya ito sasaktan. Na hindi na niya ito iiwan. Na gagawin niya ang lahat maproteksyonan niya lang ito.

Naramdaman ni Dan na nakatitig nanaman muli sa kaniya si Mike kaya wala sa sarili niyang itinuon ang pansin kay Mike at nang magtama ang kanilang tingin at nang makita niya ang paglatay ng isang napakagandang ngiti sa mukha nito ay tila nawala lahat ng gumugulo sa kaniyang isip at naliwanagan na siya. Na nawala lahat ng kaniyang pagaalangan. Tila ba sa unang pagkakataon simula noong bumalik sa buhay niya si Mike matapos ang mapait na karanasan niya dito ay alam na niya ang kaniyang dapat gawin.

0000oo0000

Totoo ngang pagod si Dan dahil hindi nakaligtas ang nanlalambot nito kay Mike. Napansin din ni Mike na pagkat wala talagang kuordinasyon ang katawan ni Dan maski hindi ito pagod ay mas lalong nawala ang kuordinasyon nito ngayong pagod na pagod ito. Nakita niya kung pano lumatay sa mukha ni Dan ang frustration kaya naman mabilis siyang lumapit sa bahagi ng court ng huli.

“We can do this some other time---” simula ni Mike pero agad na nagsalita si Dan.

“No! I can do this.” pagpupumilit ni Dan kahit pa sa pagser-serbisyo pa lang ng bola papunta sa kabilang bahagi ng court ay hindi na niya nagawa.

“OK. At least let me show you how to do it properly.” pasensyosong sagot ni Mike na humupa ng pagkairita ni Dan.

Napatigil si Dan at tuluyan nang nawala ang kaniyang frustration nang maramdaman niya ang paglapat ng kamay ni Mike sa kaniyang kamay na nakahawak ng mahigpit sa kaniyang raketa.

“C-can I show y-you how?” nagaalangang tanong ulit ni Mike. Inalis na ni Dan ang kaniyang tingin sa malaking kamay ni Mike na nakabalot sa kaniyang kamay at isinalubong ang tila ba nagmamakaawang tingin ni Mike. Wala sa sarili siyang tumango. Hindi alintana ang namumulang pisngi ni Mike.

Mabilis na ipinuwesto ni Mike ang kaniyang sarili sa likod ni Dan. Hindi parin iniaalis ang kaniyang kamay sa kamay ni Dan na may hawak parin na raketa, inabot ang kamay ni Dan na may hawak ng bola at ginabayan ito pataas upang ibato na ang bola bilang unang bahagi ng service tapos ay ginabayan ni Mike ang isa pang kamay ni Dan upang kunwari itong isalubong sa bola na kunwari ay ibinato ni Dan sa ere sa gabay ng kabilang kamay ni Mike.

“S-show me again.” bulong ni Dan.

Pero hindi na ito narinig ni Mike dahil ipinapakita man niya ang tamang kuordinasyon sa tuwing magse-serve ay hindi naman nito napigilang pansinin ang kinis at lambot ng likod ng kamay ni Dan na siyang binabalutan ng kaniyang kamay, ang bango nito sa kabila ng pawis nang itaas nito ang kabilang kamay upang ibato ang bola, ang bango ng makapal na buhok nito na tila ba isang damit na bagong laba.

Hindi na napigilan pa ni Mike ang sarili at muli niyang ibinalot ang kaniyang kamay sa kamay ni Dan na may hawak na raketa at kamay na may hawak na bola, hindi na rin siya nag-alangan na ilapat ang kaniyang matipunong dibdib sa likod ni Dan at ilapit ang kaniyang ilong sa mabangong buhok ng huli.

“I miss being this close to you, Dan.” bulong ni Mike.

Napapikit si Dan dahil inaamin niya sa sarili na matagal na narin niyang hinahanap-hanap ang pakiramdam ng pagiging ganito kalapit kay Mike sa kabila ng pananakit nito sa kaniya. Wala sa sarili niyang nabitawan ang raketa pati narin ang kulay dilaw na bola. Kinuwa naman itong pagkakaton ni Mike upang ibalot ang kaniyang malalaking bisig sa buong katawan ni Dan.

Ilang saglit pa ang lumipas at hindi parin naghihiwalay ang dalawa.

“I miss being this close to you too, Mike.” hindi napigilang saad ni Dan na nagtulak kay Mike na yakapin pa lalo ng mahigpit si Dan na para bang sa oras na lumuwang ang kaniyang yakap dito ay mawawala si Dan na parang bula, natatakot siya na sa oras na luwagan niya ang pagkakayakap dito ay magigising siya sa isang napakagandang panaginip.

“I miss my best friend.” bulong ulit ni Mike na tila naman gumising kay Dan sa kanilang ginagawa.

Agad siyang humiwalay kay Mike at kaswal itong hinarap na parang walang nangyari. Mapula parin ang mga pisngi ni Mike at hindi mapakali ang mga mata, ayaw salubungin ang mga tingin ni Dan. Parang bata na may ginawang kasalanan at ginagawa ang lahat mapasinungalingan lamang lahat ito.

“C-can we postpone the lesson now? I-I t-think I'm just going to fail this thing.” marahang saad ni Dan matapos niyang kumawala sa kanilang yakapan ni Mike na gumising sa huli.

“Oh---uhmm---OK--”dismayadong simula ni Mike nang maghiwalay ang kanilang mga katawan. Gusto niya kasi na yakapin si Dan habang buhay.

Namula ang mga pisngi ni Mike dahil sa hiya nang mapagtanto kung ano nanaman ang kaniyang ginawa. Hindi niya nanaman napigilan ang kaniyang nararamdaman at inilagay nanaman niya sa alanganin si Dan kaya naman agad nanaman itong kumawala sa kaniyang mahigpit na yakap at walang duda na nais magpakalayo-layo sa kaniya.

“Nagpaka selfish ka nanaman! Di mo nanaman inisip kung anong mararamdaman ni Dan!” sighal ni Mike sa kaniyang sarili.

Ginisa pa ni Mike ang kaniyang sarili. Iniisip na dahil sa kaniyang huling sinabi kaya humiwalay si Dan sa kaniyang yakap. Pinaalala niya dito ang pagiging mag-bestfriend nila, bagay na para sa kaniya ay isang malaking pagkakamali dahil wala naman siyang ginawang mabuti noong mag best friend sila. Paulit ulit niya itong sinaktan at ang pinakamalala ay ginahasa niya ito at muntikan pang mapatay.

“I'm the most selfish person there is.” nakayuko ng saad ni Mike sa sarili habang si Dan ay abala sa pag-aayos ng kaniyang gamit. Bagsak balikat niyang nilikom lahat ng kanilang ginamit, hindi niya magawang tignan si Dan at akala niya ay kanina pa ito umalis, hindi na nagpaalam dahil sa sama ng loob sa kaniyang sinabi.

“I-I have spare time b-before work. Wanna h-have coffee?” mahina at insecure na insecure na tanong ni Dan na ikinagulat ni Mike.

Agad na nagtaas ng tingin si Mike at isinalubong ito kay Dan. Nakita niya na katulad niya kanina ay namumula din ang mga pisngi ni Dan dahil sa hiya. Para itong bata na nilalaro ang kaniyang sapatos sa tila carpeted na court na iyon. Alam ni Mike na nagaalangan ito at inabot ito ng ilang lakasan ng loob upang ayain siya kaya naman hindi niya ito bibiguin.

“Coffee is great.” sagot ni Mike na ikinataas ng tingin ni Dan. Lahat ng pagaalangan at insecurities ay dali-daling kumawala sa kanilang tingin at mukha. Lahat ng pagaalinlangan ay kumuwala sa kanilang mga sistema at isip. Hindi napigilan ni Mike ang kaniyang sarili at ini-akbay niya ang kaniyang malaking braso sa balikat ni Dan na nagpaubaya lang.

Katulad nung mga bata pa sila. Noong panahon na hindi pa siya nasasaktan ni Mike ay wala sa sariling tinignan ni Dan ang malaking braso ni Mike na nakaakbay sa kaniya. Lalong namula ang kaniyang mga pisngi at katulad din ng dati ay iginawi naman niya ang tingin sa mukha ni Mike pero hindi katulad ng dati na daretso lang ang tingin nito ay biglang nagtama ang kanilang mga tingin. Agad ulit lumatay ang pamumula sa pisngi ni Mike pero imbis na alisin niya ang pagkakaakbay sa balikat ni Dan ay lalo niya itong hinila palapit sa kaniyang katawan atsaka nagbigay ng isang kindat sa huli.

“You stink!” natatawang pangiinsulto ni Dan kay Mike saka ito itinulak palayo sa kaniya.

“What?! I do not stink!” balik naman ni Mike pero pasimple niya ring inamoy ang kaniyang sarili na ikinahagalpak sa tawa ni Dan.

“You little twat!” nagbibirong singhal ni Mike sa nagsisimula ng tumakbo na si Dan.

Nang maabutan ni Mike si Dan ay napuno na ng tawanan ang buong court. Inipit ni Mike ang ulo ni Dan sa pagitan ng kaniyang malaking braso at kaniyang katawan atsaka ito kiniliti ng kiniliti.

“I stink pala ha! Sige, ayan ang parusa mo. Death by kilikili at kiliti!” tumatawang pagbabanta ni Mike kay Dan na walang puknat ang pagtawa.

0000oo0000

“Eh how about that time when you threw that baseball and it landed on Mrs. Dilig's window?!” pagpapaalala ni Dan sa mga kapalpakan ni Mike noong sila ay bata pa. Ipinapamukha na hindi sa lahat ng oras ay magaling ito sa sport.

“Yeah. I can still see her flaring nostrils up to now. It left me all broken and scarred.” sarkastikong saad ni Mike.

Nabalot muli ng tawanan ang lamesa pero nauna si Mike na tumigil sa patawa dahil nagkasya na lang siya sa panonood kay Dan sa pagtawa. Tila musika ang pagtawa nito sa kaniyang tenga, ang mala anghel nitong mukha ay hindi niya pagsasawaang tignan.

Muli sa ikailang pagkakataon ay hindi niya napigilan ang sarili na abutin ang kamay ni Dan sa ilalim ng lamesa at balutin iyon gamit ang kaniyang malaking kamay. Doon tumigil sa pagtawa si Dan, saglit niyang tinitigan ang kamay na bumabalot sa kaniyang kamay, namula muli ang kaniyang mga pisngi at dahan-dahan niyang isinalubong ang kaniyang tingin kay Mike na nuon ay magiliw na nakangiti sa kabila ng pamumula ng mga pisngi. Hindi na nagawang bawiin ni Dan ang kaniyang kamay mula sa pagkakahawak ni Mike, dahil inaamin niya na nagugustuhan naman niya ito kaya't nagkasya na lang siya sa pagterno sa mga ngiting iyon ni Mike.

0000oo0000

“Do you really have to go?” parang batang nakanguso na tanong ni Mike kay Dan. Hindi napigilan ni Dan ang mapangiti.

“I'm going to be late for work.” nakangiting sagot ni Dan.

“Skip it.”

“You know I can't.” balik ni Dan na nakapagpa-buntong hininga kay Mike.

“B-but n-ngayon na nga lang ulit tayo nagkausap n-ng ganito eh.” parang bata paring balik ni Mike sabay hawak sa kamay ni Dan na inosenteng nakapatong sa may lamesa. Agad na namula ang pisngi ni Dan, maski siya ay ayaw niyang putulin ang gabing iyon para sa kanila ni Mike.

“But I really have to go to work.” malungkot pero may matipid na ngiting saad ni Dan kay Mike na tumango na lang na parang batang hindi napagbigyan sa kaniyang gusto at sinundan si Dan palabas ng coffee shop.

“Dan, wait. Hatid na kita sa work.” pigil ni Mike kay Dan.

“Ano ka ba, wag na! Sayang lang pamasahe mo.” nakangiting pagtanggi dito ni Dan.

“Sinong may sabi na mamamasahe tayo?” nakangising saad ni Mike sabay ipinakita ang susi ng kotse ni Randy na nakalimutang bawiin sa kaniya bago siya umalis ng gym. Napansin ni Mike na tatanggi nanaman si Dan kaya naman hinila na lang niya ito pabalik sa parking lot ng school.

“Randy is so gonna kill you.” humahagikgik na saad ni Dan nang pagbuksan siya ni Mike ng pinto ng kotse ni Randy. Humahagikgik ding naglakad papunta sa driver's seat si Mike at sumakay na ng kotse.

0000oo0000

“Ingat!” sigaw ni Dan kay Mike bago siya pumasok sa backdoor ng Gustav's.

Inintay pa ni Mike na sumara ang pinto sa likod ni Dan bago siya tumalikod at humakbang palayo. Para siyang tanga na nakangiti. Hindi makapaniwala na bumabalik na si Dan sa kaniyang buhay at posible pang mas higit pa sa kaibigan ang kanilang kahinatnan. Bagay na hiniling niya simula nang mapagtanto niya ang tunay niyang nararamdaman dito.

“Sino ka naman?” tanong ng isang lalaki kay Mike na nagtulak dito na humarap muli sa gawi ng restaurant.

“Ako si Mike.” matipid na sagot ni Mike sa gwardya na naniningkit lang ang mga mata na miya mo sinusukat ang pagkatao ni ng huli.

“Huwag mong sabihing kapatid mo rin si Bryan at Ryan?”

“Ha?”

“Yung kambal? Yung madalas na naghahatid saka sumusundo kay Dan---” simula ng gwardya pero hindi na siya pinatapos pa ni Mike dahil nawala nanaman ito sa sariling nag-isip ng malalim dahil sa hindi malamang dahilan ay gusto niyang malaman ang lahat ng tungkol kay Ryan at sa sinasabi ng gwardya na kakambal nito.

“Ay hindi po, kaklase po ako ni Dan, may tinapos lang po kami, eh since on the way naman po itong Gustav's idinaan ko na din po siya. Si Ryan po ba yung boyfriend ni Dan?” pasimpleng tanong ni Mike na agad namang sinagot ng gwardya, hindi alintana ang pag-upo ng kumportable ni Mike sa bangko na malapit lang sa kaniya.

“Ay hindi pa iyon boyfriend ni Dan pero madalas ko yung kausap sabi niya malapit na daw siyang maging boyfriend ni Dan---” sagot ng gwardya na nagpako kay Mike sa kaniyang kinauupuan. Desedido na malaman ang lahat ng maaaring namamagitan kay Dan at Ryan.

0000oo0000

Nakangiti parin na lumabas si Dan sa back door ng Gustav's hindi mapigilang paulit-ulitin ang magandang araw na iyon para sa kaniya.

“Oh, ayan na pala siya eh.” narinig ni Dan na sabi ng gwardya. Dahan-dahang nagtaas ng tingin si Dan, inaasahan na si Ryan o kaya naman si Bryan ang kausap na ito ng gwardya pero nang dapuan ng kaniyang tingin ang maamo at nakangiting mukha ni Mike ay hindi niya napigilan ang kaniyang sarili na mapangiti.

“You're still here.” wala sa sariling excited na saad ni Dan na ikinamula ng pisngi ni Mike.

“I was about to go but then kuya talked to me. Sarap pala niyang kausap, before I know it ilang minuto na lang uwian mo na, so I decided to wait for you para maihatid ka na din pauwi.” sagot ni Mike. Lalong napangiti si Dan at namula ang mga pisngi. Hindi niya maiwasan ang mapatingin sa likod ni Mike kung saan may isinisenyas ang gwardya. Binasa ni Dan ang pagbukha ng labi nito at napangiti siya sa sinabi nito.

“OK SIYA! SABI NIYA PA MAHAL KA DAW NIYA.” bukang bibig na senyas ng gwardya sabay kindat na ikinamula ng pisngi ni Dan pero naisip niya na niloloko lang siya ng gwardya kaya naman umiling na lang siya.

“Let's go?” aya ni Mike at tumango na lang si Dan.

Nang lagpasan ni Mike at Dan ang gwardya ay hindi nakaligtas kay ang pag-a-apir ng dalawa at ang pag-bulong ng gwardya kay Mike.

“Sayo ako boto, bata.” ang narinig ni Dan na ikinailing na lang niya at nang tapunan niya ng tingin si Mike ay nakita niya ang namumula nitong pisngi at nahihiyang patagilid na tingin sa kaniya, tinitignan kung nadinig ni Dan ang sinabi ng gwardya.

Sa di kalayuan ay pinanood ng isang lalaki sila Mike at Dan na may magkaparehong pamumula ng pisngi at magkaparehong ngiti sa mukha.

Itutuloy...

Against All Odds 2[36]
by: Migs