Against All Odds 2[55]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Napamaang si Dan sa bumulaga sa pinto ng apartment ni Mike. Anduon ang iba't-ibng laki at itsura ng regalo. Hindi alam ni Dan kung nakatulog ba siya sa sasakyan ni Dave at nanaginip na siya ngayon, dahil ang note na nakalagay sa mga regalo na ngayon ay nasa kaniya na ngayong harapan ay pumapatungkol sa kaniyang kaarawan.

“Happy 17^th Birthday!” sabi sa isa habang ang pinakamalaki naman ay may nakalagay na “Happy 27^th Birthday!”

Nanginginig kamay niya pang inabot ang pinakamaliit na regalo at binasa kung kanino ito galing. Hindi niya napigilan ang sariling luha na mangilid. Ngayon, sigurado na siyang nananaginip nga siya. Tinignan niya ang date ng note na iyon at tumugma iyon sa date nung araw na iyon. Nun lang napagtanto ni Dan na birthday niya pala ngayon.

Isang petsa na matagal na niyang kinalimutan.

Isang petsa na nagdulot sa kaniya noon ng ibayong sakit.

Isang petsa na tuluyang bumago sa kaniyang buhay.

Wala sa sarli niyang ibinababa ang malalaking kahon na dala at hinayaang lumipad ang ilang lobo na alam na niya ngayong kunektado sa mga regalo sa kaniyang harapan. Dahan dahan niyang pinilas ang magarang pambalot ng maliit na kahon na iyon. Saglit pa siyang nag-alangan kung bubuksan na nga ba niya ang kahon pero sa huli ay dahan dahan niya ring inalis ang takip nito.

Sa loob ay nakalagay ang isang pamilyar na piraso ng alahas. Kung kanina ay nangingilid lamang ang kaniyang mga luha, ngayon ay hayagan na itong tumutulo. Isang masamang alaala ang nagsipasukan sa kaniyang isip at sa kaniyang pagkakatanda ay ito ang huling bagay na kaniyang nahawakan noong gabing iyon pero hindi parin nito napigilan ang sarili na ilabas ito sa kahon at kapain ang mga letra na sumisimbolo ng kanilang mga pangalan ni Mike.

“Why?” ang muling naitanong ni Dan sa sarili habang patuloy parin sa pag-iyak.

“Happy Birthday.” tahimik na bati ni Mike na hindi napansin ni Dan na nasa kaniya na pala ngayong harapan at pinagbuksan na siya ng front door. Kitang-kita ni Mike ang sakit na bumabalot sa mga mata ni Dan at bumabalot sa mukha nito.

Hindi napigilan ni Mike ang masaktan din sa kaniyang nakikita pero desedido siya na ilagay na sa kahapon ang mga nangyari at gumawa ng mga bagong alaala na sinisiguro niyang hindi na muli pang makapananakit kay Dan. Wala sa sarili niyang inabot ang pulseras mula kay Dan at inikot ito upang ang bagong salita na kaniyang ipinalagay doon ang siya ngayong mababasa nito.

Bagong salita para sa simula ng mga bagong alaala.

“Forever”

Nang mabasa ito ni Dan ay tila ba nabura lahat ng mga masasamang alaala na siyang pumasok sa kaniyang isip nang makita niya ang pulseras na iyon, tila may isang sumpa na inilukob sa kaniya at mabilis na itong napalitan ng magagandang alaala.

“Forever.” tahimik na saad ni Mike na siyang ikinaangat ng tingin ni Dan.

Kitang-kita ni Dan ang iba't ibang emosyon na bumabalot ngayon sa mukha ni Mike at isa dito ang hindi niya maamin sa sarili na siya ngayong kaniyang nakikita.

“Imposible.”

“Imposibleng pagmamahal iyon.”

Mga bulong ni Dan sa kaniyang sarili, hindi makapaniwala sa kaniyang nakikita. Nabura lahat ng pagaalinlangan na iyon nang marahang hilahin ni Mike ang kaniyang mga kamay at isuot ang pulseras na iyon sa kaniya, habang ginagawa ito ni Mike ay hindi nakaligtas kay Dan na suot din ni Mike ang katernong pulseras na ngayon ay may nakalagay naring mga bagong salita.

“Remember... Your promise is to love him FOREVER.”

Matagal pang tinitigan ni Dan ang mga salitang iyon mula sa pulseras ni Mike pero nang matapos na itong ilagay sa kaniyang kamay ang binigay nitong pulseras ay hindi pa siya nakakabawi sa pag-iisip kung ano marahil ang ibig sabihin ng mga salitang iyon sa pulseras ni Mike ay bigla na siya nitong binalot ng mahigpit na yakap.

“I love you.” bulong ni Mike.

Hindi makasagot si Dan. Lalo niyang iniisip ngayon na nanaginip parin siya habang si Mike naman ay hindi nadismaya nang hindi niya nakuwa ang ninanais niyang sagot mula kay Dan. Alam niyang hindi ito basta-basta maibabalik ni Dan sa kaniya gayong maraming nangyari sa buhay nito na kailangan pang ayusin nilang dalawa. Dahan-dahan niya itong pinakawalan mula sa kaniyang pagkakayakap upang isagawa pa ang kaniyang pinaghandaang birthday party para sa huli pero bago iyon ay tinignan niya muna ito ng mariin at hindi niya mapigilang mapangiti nang makita niyang wala na ang sakit na kanina lang ay nakita niya sa mga mata nito.

At hindi niya napigilang matuwa nang makita niyang nagbigay din si Dan ng isang nahihiyang ngiti. Kahit pa gusto niya pang titigan ang gustong gusto niyang mga ngiting iyon ay dahan-dahan na siyang tumalikod at ginabayan si Dan papasok pa ng apartment habang hawak-hawak niya ang kamay nito.

“Forever.” bulong ni Dan na tila ba sagot at pagpayag sa mga salitang nakalagay at sinabi ni Mike. Para kay Mike ay ito na ang paraan ni Dan ng pagsasabi na mahal din siya nito at habang buhay nila iyong pagsasaluhan. Ngunit kahit pabulong ito ay narinig parin ito ni Mike na siyang nagdulot sa huli na mangilid ang mga luha.

Luha ng lubos na kaligayahan. Pakiramdam niya kasi ay muli nang bumalik sa kaniya ang kaniyang kaibigan matapos ang mahabang panahon na sila'y nagkahiwalay. Nang makarating na sila sa labas ng pinto ng kusina ay dahan dahan na niyang pinihit ang pinto.

“SURPRISE!”

Ang ingay na sumalubong sa dalawa na nagplaster ng isang malaking ngiti kay Mike at gulat na gulat na reaksyon sa mukha ni Dan. Andun ang lahat ng kanilang kakilala. Ang mga magulang ni Mike, si Dave, si Martin at nobya nito, Cha, Mona, Pauline, si Jase at nobyo nito.

Muling nangilid ang mga luha ni Dan, pero ngayon ay dahil narin ito sa sobrang kasiyahan, hindi katulad kanina na dahil sa masasamang alaala.

Maliban sa mga taong iyon ay punong puno din ng pagkain ang lamesa at sa gitna nito ay may isang malaking cake na may mga ginawang toppings na cupcake at ang bawat cupcake ay may iba't-ibang disenyo at nang lapitan ito ni Dan ay may mga numero ito.

“Di kita nabati saka naregaluhan simula nung 17^th birthday mo hanggang nung last year eh, kaya ayan bumawi na ako ngayon.” bulong ni Mike sa hindi parin makapaniwalang si Dan nakabawi na lamang nang lumayo sa kaniya si Mike.

Nginitian niya ang bawat tao na nandun, hinayaang yakapin ng ilan lalong lalo na nila Brenda, Obet at Pauline kaya naman hindi niya napansin ang pasimpleng paglalagay nila Dave at Martin ng mg regalo na unang nakatambak sa unahan ng apartment upang isa-isa itong mabuksan ni Dan habang si Cha naman at si Mona ay abala sa paglalagay ng mga kandila sa bawat cupcake na nandun sa cake.

“Madami kang i-wi-wish, Beks! Minsan lang yan!” tila ba kinikilig na saad ni Cha sabay kindat.

000ooo000

“Hey.”

Agad na nagising si Dan mula sa pagtitig niya sa pulseras na maganda ngayong nakasuot sa kaniyang kamay at iginawi ang tingin kay Cha na tila ba nagaalala sa kaniya. Lumabas kasi siya mula sa kaninan at muling pinanood ang mga tambay sa may kanto at ang mga dumadaan sa kanilang street habang nagiisip ng malalim.

“Hey.” balik naman ni Dan sabay pakawala ng isang malungkot na ngiti.

“Anong ginagawa mo dito, di ka ba nageenjoy sa loob?” tanong ni Cha sabay kagat sa malaki niyang cupcake na hawak hawak habang tinitignan ng mariin si Dan.

“Nagpapahangin lang.” pagsisinungaling ni Dan na hindi naman nakaligtas kay Cha.

“Dito?” sarkastikong tanong ni Cha sabay lingon lingon na tila ba hindi makapaniwala na may nakukuwang sariwang hangin dun si Dan. Alam naman ni Cha na ayaw lang magsabi sa kaniya si Dan dahil hindi parin ito kumportable sa kaniya.

“Sigawan mo ba naman nung isang beses.” pagpapaalala ni Cha sa sarili habang inaalala yung huling beses na nagsabi ito sa kaniya at nang pinangaralan niya ito.

Saglit pa silang nabalot ng katahimikan kaya naman nabigyan ng pagkakataon si Cha kung pano mapagsasalita si Dan o pano ito mapipilitang magkwento sa kaniya patungkol sa bumabagabag dito ngayon.

“Nice bracelet.” saad ni Cha na muling nagtulak kay Dan na titigan ito.

“Pero bakit parang hindi ka natutuwa na binigyan ka ni Mike ng ganyan? Are you more of a ring person kaya parang ayaw mo ng bracelet? Naku ha, kung ayaw mo niyan, bigay mo na lang sakin para hindi sayang.” saad muli ni Cha sabay kuwa ng kamay ni Dan at tinitigan ang pulseras.

“It's not new---”

“What?! Second hand 'to? Yan talaga si Mike--- yaman yaman na eh hindi parin makabili ng bagong bracelet para sa boy---best friend niya.” tuloy tuloy na saad ni Cha pero natigilan nang maisip na muntik na siyang madulas.

“No, I mean naibigay na niya ito sakin dati---s-sinoli ko lang tapos ngayon inireregalo niya lang ulit sakin.” pagsisinungaling ni Dan sa kaniyang huling mga salitang sinabi.

“Ha? Bakit mo binalik?” takang taka na tanong ni Cha na ikinahagikgik ni Dan.

“Actually I threw it back in his face---” humahagikgik paring sagot ni Dan pero agad ding sumeryoso nang maalala kung bakit niya ito binato kay Mike pabalik nung gabing iyon.

“Sinaktan niya ako, that's why---” wala sa sariling saad ni Dan.

At hindi nga nagtagal ay ikinukuwento na ni Dan ang mga nangyari sa kanila ni Mike noon kay Cha nang hindi niya namamalayan.

000ooo000

“Is that why you're looking at the poor bracelet that way?” pagpapagaang ni Cha na tanong matapos ikuwento ni Dan lahat ng nangyari sa kaniya. Saglit ulit na tinignan ni Dan ang pulseras na muling ibinigay sa kaniya ni Mike saka malugod na umiling.

“Actually as odd as it may sound, after all the things they've done, di ko parin mapigilan yung sarili ko na patawarin sila and looking at this bracelet doesn't affect me like it did before na magtata-takbo ako sa isang gilid at magii-iyak but it does bring back memories from that night though.” simula ni Dan sabay sulyap ulit sa bracelet niya.

“It's just that---” umiiling na simula ulit ni Dan sabay pakawala ng isang malalim na buntong hininga. “---di ko lang maintindihan kung bakit kailangan niya pa itong ibigay ulit sakin. Ano gusto niyang ipaalala lagi sakin yung gabing yun? Ganun ba yun, Cha?” pagtatapos ni Dan na ikinatahimik muna ng paligid nilang dalawa ni Cha.

“What does that bracelet mean to him ba before that night?” tanong ni Cha kay Dan na saglit na ikinatahimik ng huli.

“It symbolizes our friendship, I guess---?” wala sa sariling sagot ni Dan.

“Then maybe he was just trying to salvage that friendship--- meron bang nabago dyan sa bracelet?” pagbibigay mungkahi ni Cha sa kanilang usapan sabay nagpakawala ng isa pang follow up na tanong.

“Yes. Before it was just our initials and now on the other side there's “forever” on it na.” wala sa sariling sagot ulit ni Dan habang tinitignan ang bagong nakaukit na salita sa pulseras na iyon.

“Maybe that's his way of asking for another chance.”

“Huh?” naguguluhang tanong ni Dan sa pahayag ni Cha na ikinairap na lang ng huli.

“He's asking for another chance. He gave you that bracelet nung sixteen pa lang kayo because he was hoping na may meaning na yung friendship niyo, na may depth na, na hindi na lang iyon mga larong bata, yung friendship na alam niyang habang buhay niyang i-ho-honor pero dahil nga dun sa nangyari hindi natupad iyon and now that nagkaroon ulit siya ng opportunity, binigay niya ulit yan sayo para tuparin yung naudlot na sinisimbolo niyang bracelet.”

“Then why not give me a new one?” parang batang tanong ni Dan.

“Maybe because before that night, that bracelet also symbolizes everything that both of you shared since you guys became friends and he can't just let that all go. Besides, tingin ko rin kaya yan parin ang binigay niya sayo because he doesn't want you to fully forget that night and that new word etched in that bracelet symbolizes a promise of new memories, memories that will over shadow that bad memory.”

Sa mga sinabing ito ni Cha ay unti-unti nang nagbabago ang isip ni Dan patungkol sa pulseras na iyon. Hindi mapigilan ni Cha ang mapangiti habang si Dan ay mataman ulit na tinititigan ang bracelet alam niyang pinagiisipan na ni Dan ang kaniyang mga sinabi.

0000oo0000

Hindi nagtagal ay isa-isa ng nagsiuwi ang mga bisita ni Dan, isa isa niya itong hinatid at pinasalamatan para sa isang birthday party na akala niya ay habang buhay ng hindi mangyayari sa kaniyang kaarawan. Nang mailabas at mapasalamatan na niya ang huling bisita doon ay muli na siyang bumalik sa kusina upang magligpit pero naabutan niyang nagliligpit na si Mike.

Wala sa sariling pinagmasdan ni Dan si Mike. Halata niyang pagod na ito dahil nawawala na ang kuordinasyon ng katawan nito di tulad sa tuwing bagong gising ito, pero halata man niya ang pagod sa katawan nito ay wala namang bakas ng pagod sa mukha nito, bagkus ay may malaki pa itong ngiti sa mukha at tahimik pang kumakanta ng isang kanta na wala nanaman sa tono at hindi tama ang mga lyrics na ikinahagikgik ni Dan.

“Want some help?” tanong ni Dan nang magsawa na siya sa kakatitig kay Mike ng hindi niya namamalayan.

“Kaya ko na 'to. Chill ka lang diyan, enjoy the rest of your day.” saad naman ni Mike, nakatalikod man ito kay Dan ay alam parin nito na may malaki paring ngiti na nakaplaster sa mukha nito.

Wala sa sariling sumulyap si Dan sa orasan. Alas nuebe na ng gabi at alam niyang hilig ni Mike ang uminom ng kape sa ganitong oras kaya naman palihim niya itong pinagtimpla ng kape. Nang matapos sa pagtitimpla ay inilapag ni Dan ang puswelo sa may malapit kay Mike, agad itong naamoy ng huli at napatingin sa mug ng kape na umuusok pa.

Hindi napigilan ni Dan ang mapangiti lalo pa't alam niya ang tumatakbo sa isip ngayon ni Mike. Gusto na nitong matapos sa pagliligpit at hindi niya iyon magagawa kung papanaypanayin niya ang pagaanlaw ng sabon sa kaniyang kamay upang uminom sa puswelo na iyon.

Hindi alam ni Dan kung bakit pero muli niyang dinampot ang tasa ng kape at hinipan ito, hindi na ito pinansin pa ni Mike sa pagaakalang iinom lang si Dan kaya naman nagulat siya ng tumapat sa kaniyang bibig ang tasa na tila ba isa siyang batang pinapainom sa unang pagkakataon ng kaniyang ina sa isang baso.

Iginawi ni Mike ang naguguluhang tingin kay Dan na noon ay nagsisimula ng mamula ang mga pisngi dahil sa hindi niya maipaliwanag na ikinikilos. Saglit na napangiti si Mike saka dahan-dahang inilapit ang kaniyang mga labi sa tasa upang humigop at nang matapos ng humigop ng masarap at mainit na kape ay muli niyang iginawi ang tingin kay Dan.

“Salamat.” marahang saad ni Mike sabay ngiti na lalong nakapagpapula sa mga pisngi ni Dan.

Dahil sa sobrang hiya ay hindi na nawala pa ang pamumula sa pisngi ni Dan pero hindi parin naman nito napigilan ang sarili sa paglalapit ng tasa sa mga labi ni Mike upang painumin ito. Habang si Mike naman ay nagbukas ng isang kuwento na kanilang mapaguusapan.

0000oo0000

“Hey.”

Agad na napatalikod si Mike sa gawi ng pinto ng kaniyang kwarto at nakita niya doon si Dan na tila ba nahihiya parin.

“Hey. Is there something wrong? Did you have a bad dream again?” tuloy tuloy na tanong ni Mike at nagaalalang lumapit kay Dan.

“Nope, actually I haven't gone to bed yet. Di ako makatulog and--- I-I just wanted to say thank you. T-Thank you for preparing that surprise party for me.”

“It's nothing.” saad naman ni Mike. Tumango lang si Dan at aktong tatalikod na sana at pupunta na sa sariling kwarto upang matulog nang magsalita ulit si Mike.

“Dan, you can stay here for a while if you really can't sleep. Pwede pa tayong magkwentuhan saglit.” nakangiting aya ni Mike kay Dan.

“R-really?” parang batang tanong ni Dan na ikinatango lang ni Mike, sa totoo lang kasi ay ayaw niya parin mawalay dito kahit na maghapon na silang magkasama.

Di nagtagal ay kung ano-ano na ang napagusapan ng dalawa at hindi rin nagtagal ay binisita na ang mga ito ng antok. Hindi napansin ni Dan na pipikit-pikit na siya at nakahiga na siya sa kabilang bahagi ng kama ni Mike, nang mapagtanto niya kung ano na ang kaniyang ginagawa ay agad siyang pinigilan ni Mike at inaya na dun na lang matulog.

“You can stay here for the night.” alok ni Mike dito na hindi na pinalagpas pa ni Dan dahil antok na antok na siya.

“Dan?” tawag pansin ni Mike sa pipikit pikit ng si Dan.

“Hmmm?”

“Do you still feel the same way about me? I-I mean do you still love me, like what you said that n-night?” parang batang nagaalinlangang tanong ni Mike kay Dan.

Lumipas ang ilang saglit at hindi na nakatanggap pa ng sagot si Mike at inisip na lang nito na hindi na narinig ni Dan ang tanong niya dahil nakatulog na ito sa sobrang antok kaya naman nagbuntong hininga na lang siya at inabot na ang bedside lamp niya at pinatay ito.

Akmang inaayos niya ang kaniyang mga unan at kumot para sa pagtulog nang humarap si Dan sa kaniya, gising pa ito at nakatitig sa kaniya.

“It never changed Mike, it never changed.” makahulugang saad ni Dan na nakapagpangilid sa mga luha ni Mike.

Itutuloy...

Against All Odds 2[55]

by: Migs