Against All Odds 2[51]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi nakaligtas kay Mike ang takot sa mukha ni Dan. Kitang-kita niya kung pano ito namutla, kitang kita niya kung pano nabura ang ngiti sa mukha nito at kung pano ito yumuko, walang pakielam sa sinasabi ng kaniyang kapwa duktor. Naramdaman nito marahil ang pagtitig at pagmamasid sa kaniya ni Mike kaya naman agad nitong sinalubong ang kaniyang tingin sa huli at pinilit ang sarili na ngumiti upang hindi nito mapansin ang bumabagabag sa kaniya.

Pero kilalang kilala na nila ang isa't isa. Kung may bumabagabag sa isa ay hindi pwedeng hindi ito mapapansin ng isa pa, kaya naman iniwas na lang ni Dan ang kaniyang tingin mula kay Mike dahil alam niyang mababasa pang lalo nito ang kaniyang tunay na nararamdaman.

Walang iba kundi takot.

“I won't keep you guys. Anytime pwede na kayong magsettle ng bills and then pwede ka ng umuwi, Doc.” saad ng duktor kay Dan na hindi napigilan ang sarili na magbigay ng isang malungkot na ngiti.

Tulad kanina ay hindi ito napansin ng duktor at nagpatuloy lang sa pagpirma ng discharge orders sa chart ni Dan pero katulad din kanina ay hindi ito nakaligtas kay Mike kaya naman nang lumabas na ang duktor matapos ang paulit-ulit na pasasalamat ni Dan at Mike ay agad na itong tinanong ng huli.

“You look pale, Danny. My problem ba?” marahang tanong ni Mike kay Dan, kinukumpirma ang kaniyang hinala.

“I-I'm O-OK.” nauutal namang sagot ni Dan.

“You know Danny, you can always stay with me kung---” maingat paring simula ni Mike na agad namang pinutol ni Dan.

“Mike, can you get me some bread and a venti Caramel Macchiato sa baba?” pag-iiba ni Dan sa usapan.

Ipipilit sana ni Mike na ituloy ang kaniyang nais sabihin pero dahil alam niyang hindi magandang pinipilit si Dan ay agad niya itong ipinagpaliban, iniisip na sasabihin naman ito ni Dan sa kaniya kapag handa na itong magsabi sa kaniya. Saglit na tinignan ni Mike sa mga mata si Dan at nakita niya ang takot dito kaya naman tumango na lang siya sa hinihiling nito tumayo at nagpaalam sa huli na bibili lang siya ng mga pinapabili nito.

“Salamat.”

Ang tanging salita na narinig ni Mike mula kay Dan bago pa man niya maisara ang pinto ng kwarto nito. Malungkot ang pagkakasabi nito kaya naman dahan-dahang humarap muli si Mike dito, nakita ni Mike ang isang malungkot na ngiti na nakaplaster sa mukha ni Dan at sa hindi maipaliwanag na dahilan ay bigla niyang ikinabahala. Tanging pag-tango lang ang kaniyang naisagot bago niya pa man isara ang pinto ng kwarto.

000ooo000

Malalim parin ang iniisip ni Mike habang naglalakad pabalik ng ospital, ilang beses pa nga siyang nasingitan sa mahabang pila ng bilihan ng tinapay at kape na hinihiling ni Dan dahil sa nababagabag parin siya sa ikinikilos ni Dan bago niya ito iwan kani-kanina lang.

“Takot yung nakita ko eh, hindi ako maaaring magkamali.” sabi ulit ni Mike sa kaniyang sarili. Iniisip niya na dahil iyon sa ibinigay na go signal ng duktor upang umuwi na siya, alam niyang natatakot itong umuwi dahil alam niya at sigurado siya na pagbubuhatan nanaman ni Ryan ito ng kamay.

“Yun din yung takot na nakikita ko nung college kami, nung iniiwasan niya ako dahil sa ginawa namin nila Marc sa kaniya.” saad ulit ni Mike sa kaniya.

“Pero ano bang gagawin ko? Nararamdaman ko yung takot niya at gustong gusto kong burahin yun pero bakit parang ayaw naman niyang magpatulong?”

Ilan lamang ito sa mga bagay na iniisip ni Mike nang makarating siya sa tapat ng kwarto ni Dan. Bago pumasok ay nagbuntong hininga pa si Mike, tila ba sa kaniyang pagbuntong hininga na iyon ay lilinaw ang kaniyang isip.

Pero imbis na luminaw ang kaniyang isip mula sa dami ng bagay na bumabagabag dito ay tila lalo pa itong nadagdagan at dumoble at trumiple pa ang dami nang maabutan niyang wala ng laman ang kwartong kaniyang pinasok.

Na wala ng Dan na masugid na nag-iintay sa kaniya doon.

Napako siya sa kaniyang kinatatayuan.

000ooo000

“I don't know, doc---” simula ng duktor ni Dan, pinakikiusapan niya ito na hayaan muna siyang makauwi atsaka na lang ibalik ang bayad tutal kilala rin naman siya sa ospital na iyon.

Alam niyang mali pero kailangan na niyang iwasan si Mike, hindi dahil ginamit niya lang ito upang makapagpagamot kundi dahil ayaw niyang maramdaman muli ang sakit ng paulit-ulit na iniiwan nito. Para kay Dan ay sapat na na iniwan siya nito nang pinagbubugbog siya nila Marc at Dave noon at masama pa ay nakisali sa mga ito sa pangga-gahasa sa kaniya noon, sapat na na iniwan siya nito matapos nilang muling magkalapit noong nagsisimula palang sila pareho sa kolehiyo kahit pa alam naman niyang ito ay dahil kay Ryan, para kasi sa kaniya ay kung talagang gusto nitong mabalik ang pagkakaibigan nila dati ay hindi ito makikinig kay Ryan, sapat na na iniwan siya nito nang mamatay ang kaniyang ina at iwan sa puder ni Ryan.

Sapat na ang ilang sakit, intensyonal man o hindi kahit pa natatalo ang sakit na ito ng kaniyang patuloy paring pagmamahal dito.

“Eh yung kaibigan mo doc? Baka naman kahit kalahati pwede niya munang bayaran---” pagpupumilit ng duktor na naging residente pa nga ni Dan, dahil ayaw naman nitong managot sa mga sagutin ni Dan.

Ang suliranin na ito ng duktor ni Dan ay natuldukan nang biglang sumulpot si Mike sa likuran ni Dan at nagsalita.

“I will pay for it--- ALL of it.” marring saad ni Mike na ikinamutla agad ni Dan. Wala na lang nagawa ang duktor kundi ang tumango at tumalikod na lang nang maramdaman niyang kailangan ng dalawa ng kaunting privacy.

“Shit!” bulong ni Dan sa sarili. Ngayon hindi lang sa hindi niya alam kung pano siya makakapagbayad pati narin tuloy kung pano niya maiiwasan si Mike, kung pano niya ito haharapin at kung pano niya aalisin sa kaniyang sarili ang hiya at kung pano siya magpapaliwanag dito.

“You shouldn't have said that. Makakabayad naman ako eh as long as---” simula ni Dan pero agad siyang natigilan nang makita niya ang galit na galit at pulang pulang mukha ni Mike, isa pang dahilan kung bakit hindi niya naipagpatuloy ang kaniyang sasabihin ay dahil tuloy tuloy na itong nagsalita.

“As long as what? As long as makuha mo yung mga credit cards mo or yung pera mo sa bangko or yung cash mo na pare-parehong dadaan muna sa walang hiyang si Ryan na iyon?” singhal ni Mike na ikinatingin ng ilang tao sa billing section ng ospital na iyon.

Ang ilang mapang-tsismis na tingin ng mga tao sa kanilang paligid ay hindi naman nakaligtas kay Dan.

“Not here.” nanlilisik naring mata na saad ni Dan kay Mike.

Kung kanina ay puno ng galit ang buong katawan ni Mike at si Dan ay pangamba at takot na din na maabutan siya ni Mike, si Mike naman ngayon ang napupuno ng pangamba, pangamba na baka ito nanaman ang maging dahilan ng paghihiwalay nilang dalawang magkaibigan at hindi nanaman pagkikibuan at pagkikita habang si Dan naman ay galit dahil sa ginagawang eksena ni Mike gayong marami-rami din ang nakakakilala sa kaniya sa ospital na iyon.

Tahimik na naglakad pabalik sa kwarto ang dalawa. Si Dan ang nauuna, galit na galit at gustong may buntalin pero kinakabahan narin siya sa ikatatakbo ng kanilang usapan, alam niyang masasabi niya ang kaniyang dahilan sa pag-alis ng walang paalam kay Mike habang si Mike naman ay pilit na nililinaw ang kaniyang isip, ayaw niyang may masabi na muli nanamang ikakasira nilang dalawa.

““What the hell were you thinking?!”” sabay na saad ng dalawa pagkasarang pagkasara ng pinto. Natigilan ang dalawa at saglit na nagtitigan. Nagbuntong hininga si Dan at siya na ang naunang sumagot. Alam na niyang oras na ng maayos na pagpapaliwanag.

“Ayaw na kitang abalahin pa---” simula ni Dan pero agad ng sumingit si Mike.

“Bullshit! Kailan pa kita tinuring at tinignan man lang na parang isang abala?!” singhal pabalik ni Mike na ikinatameme ni Dan. Nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga din si Mike, pilit na pinapakalma ang sarili.

“WHY? Why do you plan on leaving without telling me?” mahinahong tanong ni Mike na puno ng lungkot. Lungkot na hindi na niya tinago pa kay Dan na ikinayuko naman ng huli, pilit itinatago kay Mike ang kaniyang tunay na nararamdaman.

“Is it something I said again? Am I being obnoxious? Do I snore too much. Why? Danny, Why?” sunod sunod na tanong ni Mike kay Dan na hindi na muling nagtaas ng tingin.

“Do you really love him that much? Is that why you kept on ignoring my feelings for you? Is that why you kept on ignoring the fact that I will do everything for you?” nangingilid luha ng tanong ni Mike kay Dan. Sa pagkakataon na ito ay nagtaas na ng tingin si Dan, tila ba kasi obligado na siya ngayong sabihin ang tunay na dahilan upang maialis na ang mga maling akalang iyon ng huli.

“I-I thought that since you're just going to leave again mas mabuti na yung less drama kaya ako na yung unang umalis---” pabulong na sagot ni Dan na hindi naman agad naintindihan ni Mike.

Ang pagkalito na ito ni Mike ay hindi rin nakaligtas kay Dan lalo pa't kitang-kita ito sa mukha ng huli.

“--- This will all just end up by you leaving and me miserable.” paglilinaw ni Dan na gumising sa ulirat ni Mike.

“What?! Kailan nangyari yan? Dan, hindi ako ang lumayo nung nangyari yun nung birthday mo---”

“But can you blame me? I was expecting you to protect me. To help me.”

“I was drugged! If I was thinking right I wouldn't let them rape you! I shouldn't have raped you!” sigaw pabalik ni Mike. Alam na niya ngayon ang pinanggagalingan ng walang kapararakang takot ni Dan.

Parehong nangingilid ang kanilang mga luha.

“I—I'm sorry.” naiiyak na saad ni Mike.

“Iniwan mo ako nung akala ko OK na ulit ang lahat, nung nabalik na natin yung dati dahil lang sinabi sayo ni Ryan na miserable ako kapag andyan ka.”

“My conscience was still killing me that time, Dan. Actually, hanggang ngayon pinaparusahan pa ako ng konsensya ko. masisisi mo ba talaga ako kung medyo nag-alangan ako. The last thing I want is for you to be miserable at kung ako ang nagdudulot talaga nun bakit pa ako tatabi ng tatabi sayo?” malungkot paring pagdedepensa ni Mike sa kaniyang sarili. Hindi makapaniwala sa kanilang usapan ngayon ni Dan.

“You should've talked to me first.” balik naman ni Dan na ikinailing na lang ni Mike.

“My conscience wouldn't let me lalo pa nung sinabi ni Ryan na makita mo lang ako sigurado ng magakkaraoon ka ng masamang panaginip.” dipensa ulit ni Mike.

Muling nagtitigan ang dalawa. Tila ba sinusukat ang sinseridad sa pamamagitan ng luha at lungkot na makikita sa kani-kanilang mga mukha.

“You were not there when mom was being interred. She treated you like a second son---”

“You pushed me away. Remember?” malamig na pagsingit ni Mike na ikinakunot ng noo ni Dan.

“You kicked me out of your house---I was trying to defend you. He was telling me how he raped you, how you were asking for help---” simula ulit ni Mike na galit na galit na pero agad na siyang pinutol ni Dan sa pagsasalita upang depensahan ang sarili nang maisip na nito kung ano ang maaaring ibig sabihin ni Mike.

“You were exchanging fist with Ryan while my mother was lying dead in our living room! Of course I'll kick you out of the house! All I was asking was for some respect and you being sent home doesn't mean that the fight was your fault, it means that I wanted you to be the bigger man because I know Ryan wouldn't make me hear the end of it. I want you to get out of our house for one hour not for the rest of my life!” balik naman ni Dan na hinihingal pa pagkatapos.

“I-I thought---” nagaalala at nalulungkot nanamang simula ni Mike.

“Well you thought wrong! I needed you, Mike! That's why I'm scared right now. I don't know kung iiwan mo nanaman ba ako--- dun ako nagaalangan. Ayaw ko ng masaktan ulit ng katulad noong iniiwan mo ako, Mike! Kaya mas pinili ko na tumakas na lang sayo, at least hindi ikaw yung nangiwan. Ako--- na hindi---” pero hindi na natapos ni Dan ang kaniyang sasabihin dahil mahigpit na siyang niyakap ni Mike.

“I'm sorry.”

Ayaw mang tanggapin ni Dan ang paghingi ng tawad na iyon ni Mike dahil sa inis at galit na nararamdaman niya ngayon kay Mike pero natalo iyon ng purong sinseridad na kaniyang narinig at ang sarap sa pakiramdam ng mahigpit na yakap na iyon mula kay Mike kaya naman wala sa sarili niyang isinandal ang kaniyang ulo sa matipunong balikat ng huli at iniyakap ang kaniyang dalawang kamay sa katawan nito.

Hindi alam ni Dan kung bakit pero tila ba ayaw na niyang umalis sa pagitan ng mga kamay na iyon ni Mike. Habang si Mike naman ay ramdam na ramdam ang pangangailangan ni Dan.

“Ngayon ko na tutuparin yung promise ko, Tita.” bulong ni Mike sa sarili.

“I will never let you go, again.” bulong ni Mike na nagdulot kay Dan na iyakap pa ng mahigpit ang sarili sa kaibigan.

“Thank you.” bulong naman pabalik ni Dan.

Hindi nagtagal at niluwagan na ni Mike ang kaniyang pagkakayakap kay Dan at ganun din ang huli, ayaw man ipakita ni Dan ang kaniyang mga luha kay Mike ay hindi ito nagtagumpay, kitang kita ni Mike kung pano pahiran agad ni Dan ang kaniyang mga luha bago mabilis na tumalikod sa kaniya.

“Coffee? How about the waffle?” nangingiting tanong ni Mike kay Dan na hindi narin napigilan ang mapahagikgik nang humarap ito at tinignan ang baso ng kape at ang tinapay na kaniyang ginawang dahilan kanina upang tumakas.

Halos lagpas kalahati na ang nababawas na kape, malamang dahil sa natapon na ang iba nito dahil sa pagmamadali nila sa paglalakad upang makabalik agad sa kwarto kanina o kaya naman ay nung naguusap sila.

“Bili ka ulit?” panunubok ni Dan na ikinataas ng kilay ni Mike.

“Ayaw ko. Baka layasan mo nanaman ako.”

At sa mga huling nasabi na ito ay muling binalot ng tawanan ang buong kwarto. Nang humupa ang tawanan ay saglit na tumigil ang dalawa habang nagtititigan.

“You're not going to leave without telling, right?” tila ba isang batang insecure na tanong ni Mike kay Dan.

“No.”

At sa paninigurong ito ni Dan ay isang magandang ngiti ang lumapat sa mukha ni Mike.

000ooo000

Dahan-dahang iminulat ni Dan ang kaniyang mga mata, pilit na inaalala kung asan siya. Kulay asul ang pintura ng dingding at kumportable ang higaan na kaniyang hinihigaan. Alam niya at pamilyar ang lugar na iyon at hindi nga nagtagal ay naalala niya na kung asan siya. Nasa bahay siya ni Mike, sa isang kwarto sa bahay nito.

Gagalaw sana siya at babangon nang maramdaman niyang may nakayakap sa kaniya mula sa kaniyang likod at sa kaniya namang harapan ay may isa pang natutulog. Hindi nagtagal ay nakilala niya kung sino ang nakayakap na iyon sa kaniya at kung sino ang batang babae na nakahiga naman sa kaniyang harapan.

“Hi uncle Danny.” saad ni Pauline nang magising siya pero agad din itong pumikit matapos batiin si Dan.

“Hi, princess.” bulong ni Dan na nagtatak ng saglit na ngiti kay Pauline at nagtatak ng permanenteng ngiti sa mukha ni Dan.

“I'm sleepy.” bulong ulit ng bata saka nagpatuloy lang sa pagtulog. Naramdaman at narinig ni Dan ang paghagikgik ni Mike sa kaniyang likuran.

“May pinagmanahan.” bulong ni Dan na muling ikinahagikgik ni Mike sa kaniyang likuran.

“Di kaya ako narcoleptic tulad ng batang yan.” giit ni Mike na ikinahagikgik ni Dan.

“Sabi ng batang nakatulog habang kumakain ng bayabas.” natatawang pagpapaalala ni Dan kay Mike na hindi napigilan ang humagalpak sa tawa nang maalala ang nangyaring iyon noong mga bata pa sila.

“Tapos nginuya parin nung magising ulit.” pagtutuloy ni Mike sa kwentong iyon.

Binalot ng tahimik na tawanan ang buong kwarto.

“SHHHH!” saway ng batang si Pauline sa dalawa na napahagikgik na lang.

Matapos ang ilang saglit ay hindi na napigilan ni Dan ang sarili at humarap na siya kay Mike. Ilang pulgada na lang ang layo ng kanilang mga mukha sa isa't isa. Madaming bagay ang napagusapan sa simpleng pagtititigan na iyon.

“Thanks for not leaving.” bulong ni Mike saka muling ipinikit ang kaniyang mga mata sabay yakap ng mahigpit sa katawan ni Dan.

“Thanks for not letting me go.” balik naman ni Dan.

Itutuloy...

Against All Odds 2[51]

by: Migs