Against All Odds 2[53]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Saglit pang naguluhan si Dan sa sinabing ito ni Cha. Nangunot pa ang kaniyang noo at hindi ito nakaligtas kay Cha na agad ipinaliwanag ang kaniyang nais iparating. Sinulyapan niya saglit si Mike na binabalot parin ng pag-aalala ang buong mukha at nang masiguro na hindi nito naririnig ang pinaguusapan nilang dalawa ni Dan ay saka niya ipinagpatuloy ang pagpapaliwanag dito.

“You've been denying yourself of that one true love na ikinamulatan mo kasi sinaktan ka niya noon. Understandable. Pero Dan you should've also realized that while doing so lalo mong ginagawa yung sarili mo na vulnerable. You kept thinking na the next guy you would love is different from him--- too different na na-overlook mo tuloy na may potensyal itong manakit sayo ng sobra pa sa oras na maramdaman niya na wala naman talaga sa kaniya ang feelings mo --” simula ni Cha.

“So you're saying nga that all of this is all my fault.” giit ni Dan na medyo na offend sa pangangaral ni Cha.

“No. None of this is your fault nor Ryan or Mike's fault. Umiwas lang kayo pare-pareho sa sakit na hindi niyo napagtatantong mas masakit pa pala ang mangyayari sa oras na binalewala at pinalipas niyo lang ang tunay niyong nararamdaman, na mas matindi pa ang sakit sa oras na tinakbuhan niyo ang katotohanan at makuntento na lang sa set up na alam niyong hindi naman pwede.”

“So you're saying na kapag sinabi ko kay Mike na mahal ko siya everything will magically turn OK?” sarkastikong tanong ni Dan kay Cha na napailing lang.

“No. But admitting that to yourself is a nice start.” makahulugang saad ni Cha kay Dan saka tumalikod dito at tinapik si Mike sa balikat bilang sabi na magiging OK na ang lahat.

Tila naman binunutan ng tinik sa dibdib si Mike nang makita niya ang naninigurong tingin mula sa mga mata ni Cha. Sinulyapan ni Mike si Dan, tila ba naninigurong OK na nga ang lahat pero nakita niya lang itong nakayuko at tinititigan ang sariling mga paa.

“Asan ang pagkain?” malakas na tanong ni Cha sa bungad ng kusina na siyang gumising sa dalawa mula sa malalim na iniisip.

000ooo000

“Mike?” tawag pansin ni Dan kay Mike na abala sa pagbabasa ng dyaryo isang umaga.

“Hmmm?” balik naman ni Mike nang hindi iniaalis ang kaniyang pansin sa dyaryo.

“G-gusto ko sanang magtrabaho ulit.”

Tuluyan ng nakuwa ni Dan ang pansin ni Mike, tila ba hindi na ito interesado sa binabasang artikulo, tinupi muli ang dyaryo at inilapag ito sa hapagkainan. Tinitigang maigi ni Mike si Dan, sinusubukang basahin sa mga mata nito kung ano marahil ang iniisip nito at dahilan sa likod ng kagustuhang ito.

“I-I mean ayaw kong maging pabigat---”

“Stop.” pasinghal na saad ni Mike na ikinatameme ni Dan. “---Kailan ko sinabing pabigat ka sakin?” malungkot na pagtutuloy ni Mike na lalong ikinatameme ni Dan at tanging pag-iling lang ang sagot.

“Yun naman pala eh---” simula ni Mike pero agad ding nagsalita si Dan upang ipilit ang kaniyang gustong mangyari.

“It's just that nagbabayad ka ng kuryente, ng tubig tapos nagpapaaral ka pa ng anak---”

“Kaya naman ng seldo ko, Dan---” pilit ni Mike pero agad ding natigilan sa pagsasalita nang mapagtantong may ibang dahilan kaya ito sinasabi ni Dan sa kaniya, iniisip niya na baka hindi lang ito masabi ng daretso ng huli. “--- why are we really having this conversation?” marahang tanong ni Mike upang hindi isipin ni Dan na pinagsasabihan niya ito. Hindi nanaman nakasagot ang huli.

“Naboboryo ka na ba dito? Do you want to go out paminsan-minsan? OK lang sakin, Dan. Hindi naman kita ikinukulong dito eh.” sunod sunod na saad ni Mike, iniisip na baka ito marahil ang dahilan ng huli.

Umiling si Dan at isinalubong na ang tingin kay Mike. Ang pag-iling na ito ay bilang sabi na mali ang iniisip ni Mike pero tama ito nang maisip nito na may iba pang dahilan kung bakit niya gusto muling magtrabaho.

“G-gusto kong mabawi yung dating ako. I-I want to have a life again.”

Sa loob ng ilang linggo nilang pagsasama sa bahay na iyon ay hindi niya napapansin ang malaki na ding ipinagbabago ni Dan. Muli ng bumabalik ang masigla nitong katawan, naghilom na ang mga sugat at gasgas at muli mo nang makikitaan ng buhay ang mga mata nito. Buhay na maski noong mga bata pa sila ay gustong gusto ng tinititigan ni Mike. Hindi nagtagal ay natiyak na niyang sinsero si Dan sa gusto nito at alam niya sa kaniyang sarili na kailangan nga ito ni Dan kaya naman wala na siyang nagawa kundi ang pumayag.

“OK.” marahang sagot ni Mike saka ngumiti.

Hindi napigilan ni Dan ang tumayo at isara ang natitirang espasyo sa pagitan nila ni Mike at niyakap ito ng mahigpit na ikinagulat ng husto ni Mike.

“Thanks.” masayang saad ni Dan sabay tayo at naglakad patungo sa kusina.

Hindi napigilan ni Mike ang mapangiti habang pinapanood si Dan na naglalakad papunta sa kusina. Habang si Dan naman ay itinatago ang lungkot sa kaniyang mukha.

“But I have to close a chapter of my life first.”

000ooo000

“What are you doing?!” singhal ni Martin sa kaniyang kapatid na si Melvin matapos niya itong hilahin sa isang eskinita makalampas ang apartment ni Ryan at kinuwelyuhan.

“What?!” singhal pabalik ni Melvin sa kaniyang nakababatang kapatid.

“Are you doing drugs again?!” balik tanong nanaman ni Martin.

“No---!” naeeskandalong simulang sagot ni Melvin.

Naeskandalo dahil kahit pa anong gawin ng kung sino man ay hinding-hindi na siya muli pang susubok ng droga. Alam na niya ngayon ang pakiramdam ng pagiging malinis at malaya sa droga kaya naman hindi na siya gagamit pa, kahit pa pilitin siya ni Ryan. Kaya naman ang pagbintangan siya ng kaniyang mismong kapatid na alam lahat ng kaniyang pinagdaanan para lang magin malinis mula sa droga ay talaga namang ikinaeskandalo niya, ikinasakit ng kaniyang damdamin at muling ikinababa ng kaniyang moral.

“Then why the hell are you hanging out with Ryan?!” pagpuputol ni Martin sa mga sasabihin pa sana ni Melvin at sa malalim nitong pagiisip.

Natigilan saglit si Melvin pero nang makabawi ay agad niyang hinawi ang kaniyang kwelyo mula sa mga kamay ng kapatid niyang pulis.

“He needs someone--- he's so lonely right now that's why he's doing drugs, he is depressed! Dan left him--- He needs me now--- I-I love him.”

“Don't you dare make excuses para sa pagdra-drugs ni Ryan! You of all people should know that---” simula ni Martin. “--- Melvin, please listen to me just this once! I know you're in love with him, but he is dangerous! Dan didn't leave him--- HE almost killed Dan. Kung hindi pa tumawag si Dan kay Mike at pilitin ito ni Mike na pumunta ng ospital baka namatay na si Dan doon sa park pa lang kung san sila dapat magkikita---” pagmamakaawa ni Martin sa kaniyang kapatid.

“W-what?” hindi makapaniwalang tanong ni Melvin sa kapatid na malungkot lang na tumango. Kitang kita ni Martin ang lungkot at sakit sa mga mata ng nakatatandang kapatid dahil sa kaniyang ibinalita na ito. Nagpapatunay na mahal nga talaga ng kaniyang kapatid si Ryan.

“Stay away from him, Melvin, please.” nagaalalang habol ni Martin atsaka tumalikod at naglakad palayo at iniwan ang hindi makapaniwalang kapatid.

000ooo000

Masakit ang ulo na bumangon si Ryan mula sa kaniyang kama. Saglit niya pang sinapo ang kaniyang ulo, umaasa na sa ginawa niyang iyon ay mawawala ang sakit na dala ng pag-inom niya ng alak at droga. Iginala niya ang kaniyang tingin at nakita niyang maliwanag na sa labas ng kaniyang bintana. Hindi niya napigilan ang mapa-iling.

“Isa nanamang walang kwentang umaga.” usal ni Ryan katulad ng mga naunang umaga na kaniyang kinagisingan magmula nang nasira ng nasira ang kaniyang buhay.

Dugtong dugtong na maling desisyon.

Dugtong dugtong na maling pagiisip.

Dugtong dugtong na maling aksyon.

Muli siyang nagpakawala ng isang malim na hininga.

Muli niyang iginala ang kaniyang tingin. Katulad ng masasamang gising niya tuwing umaga ay muli nanaman niyang napagtanto na may kulang sa gising niyang iyon. Na may kulang sa kaniyang buhay.

“Dan.” bulong niya nang muli niyang mapagtanto kung ano nanaman ang bumabagabag sakaniya ay saka muli niyang sinapo ang kaniyang mukha, tinakpan ng kaniyang sariling malalaking kamay at nagpakawala muli ng isang malalim na buntong hininga.

Iginala niya muli ang kaniyang tingin, umaasa na maaalis niyon ang mukha ni Dan sa kaniyang isip pero nagkakamali siya. Bawat sulok ng kwartong iyon ay nakapagpapaalala sa kaniya kay Dan. Ang wall paper na si Dan mismo ang nagkabit.

“Sana man lang tinutulungan mo ako, diba?!”

Ang naalala ni Ryan na sinabi sa kaniya ni Dan nang natatawa niya lang itong panoorin na nagkukumahog ito sa pagdidikit ng wallpaper na iyon. Muli, iniwas niya ang kaniyang tingin, umaasa na ang susunod na dadapuan nang kaniyang tingin ay isang bahay na walang kaugnayan kay Dan, ngunit nagkamali siya.

“Ryan, kailangan natin ng bedside table lamp. Minsan nagbabasa parin naman ako habang natutulog ka na ah---”

“Ah ganun?! So tumatakas ka ng basa sa makakapal mong libro kahit na sinabihan kitang matulog na ng maaga?” taas kilay na tanong ni Ryan sa nangingiting si Dan, hindi makapaniwalang nadulas siya sa pagamin kay Ryan patungkol sa katigasan ng kaniyang ulo.

Muling nagpakawala ng isang buntong hininga si Ryan at iginawi sa iba ang kaniyang tingin pero katulad ng naunang dalawang bagay sa loob ng kaniyang kwartong iyon ay halos lahat ay nakapagpapaalala sa kaniya kay Dan kaya naman nagkasya nalang siya sa muling pagsapo ng kaniyang mga palad sa kaniyang mukha.

“Dan.” sambit ulit ni Ryan sa kaniyang sarili kahit na alam niyang kahit ano pang gawin niyang pagtawag dito ay hindi na siya nito babalikan pa, na hindi na ito babalik pa at wala siyang ibang dapat sisihin kundi ang sarili.

Hindi namalayan ni Ryan na ilang luha na pala ang kumawala mula sa kaniyang mga mata at hindi niya pa ito mamamalayan kundi ito dumampi sa kaniyang mga palad na nakatakip parin sa kaniyang mukha.

Ilang saglit pang hinayaan ni Ryan ang kaniyang sarili na kainin ng kunsensya, paninisi sa sarili, lungkot at at sakit.

Nang maisip na wala rin namang mangyayari at hindi rin naman babalik sa kaniya si Dan maski magmukmok siya dun maghapon ay walang gana siyang tumayo at nagpunta sa banyo upang maglinis ng sarili.

Nang mapatapat siya sa isang malaking salamin ay hindi niya napigilan ang sarili na titigan ang kaniyang repleksyon. Ngayong hindi kinakain ng epekto ng droga ang kaniyang isip ay ngayon niya lang napagtanto ang laki ng kaniyang pinagbago. May malalaking itim na eyebags sa ilalim ng kaniyang mga mata, mukha ding malaki na ang ibinawas ng kaniyang timbang, kulay na siya sa kulay at mapagkakamalang may sakit dahil sa pamumutla.

Gusto niyang maawa sa kaniyang sarili at ibunton ang sisi sa ibang tao pero katulad ng napagtanto kanina ay alam niyang walang ibang dapat sisihin kundi ang sarili. Mabilis niyang iniwas ang kaniyang mga mata sa repleksyon niyang iyon at tumuloy na lang sa palikuran upang maalis na sa kaniyang katawan ang amoy ng alak at droga na kumapit sa kaniyang katawan.

000ooo000

Matapos linisin ang sarili pati narin ang ilang kalat sa kaniyang kwarto ay tahimik na bumaba si Ryan upang maghanda ng makakain, tinignan niya ang loob ng refrigerator ngunit wala itong laman, sunod niyang tinignan ay ang mga cabinet na nakalinya sa dingding ng kusina at tanging mga delata lang ang kaniyang nakita doon.

Muli siyang nagbuntong hininga sapagkat muli nanaman niyang naalala si Dan, inisip na ilang taon siya nitong ipinaglutluto, ipinaglilinis at pinakikisamahan pero nakuwa niya parin itong saktan dahil lang hindi niya makuwa ang bagay na alam naman niyang hindi talaga para sa kaniya.

Marahas niyang kinuwa ang delata ay binuksan, inilagay sa plato at kumuwa na lang siya ng kubyertos, mauupo na sana siya at doon nagbabalak kumain sa may hapagkainan nang makita niya na puno ng mga bagay na ginagamit sa paggamit ng droga ang bumabalot sa buong hapagkainan kaya naman umiiling na lang siyang nagtungo sa sala.

Pero hindi pa man siya nakakalapit sa mga sofa ay agad na siyang natigilan sa kaniyang nakita.

“We have to talk.” mariing saad ng dahilan kung bakit napatigil si Ryan sa kaniyang paglalakad patungo sa sariling sala.

000ooo000

Hindi pa man niya naititigil ang kaniyang sasakyan ay nakikita na ni Mike ang isang lalaki na tahimik na nakatayo sa kalagitnaan ng malawak ng damuhan, nakayuko ito na tila ba tinititigan ang sariling mga paa. Hindi niya mapigilang malungkot sa nakita. Nang makalapit na siya sa kinaatayuan nito ay marahan niyang ipinarada ang sariling sasakyan sa sasakyan ng lalaking nakapukaw ng kaniyang pansin. Tahimik na bumaba mula dito at tahimik ding naglakad papunta sa kinatatayuan ng lalaki.

“Hey.”

“Hey.”

“It's been two years, huh?” tanong ni Mike sa lalaki habang binabasa ang nakalagay sa lapida.

Mark John M. Ricafrente

Born: January 20, 1980

Died: February 11, 2011

“Yup, and I still can't stop blaming myself for what happened to him.” umiiling na saad ni Dave habang si Mike naman ay hindi napigilang abutin ang balikat ng kaibigan.

“It's not your fault, Dave he chose to keep on doing drugs---”

“He chose the easy way out.” pagtatapos ni Dave sa mga sinasabi ni Mike.

“Kahit naman ganyan siya isa parin siya sa itinuturing kong mabuting kaibigan eh. He's just misunderstood, that's all.” umiiling at napabuntong hininga ng saad ni Dave.

“Yes. He's a good friend. He just made some wrong decisions.”

Agad na napaharap si Dave sa gawi ng pinanggalingan ng boses na iyon. Doon, nakita niya si Dan na may hawak hawak na isang bungkos ng sariwang bulaklak. Hindi mapigilan ni Dave ang magulat.

“Dan?”

“Hi Dave, kamusta?” tanong ni Dan sabay lapit sa puntod ni Mark at inilapag malapit sa lapida nito ang mga bulaklak. Ito na ang pagakakataon ni Dave na igawi ang tingin kay Mike at batuhan ito ng nagtatakang tingin.

Alam kasi ni Dave ang nangyari sa pagitan ng dalawa dalawang taon na ang nakakalipas at sa pagkakaalam ni Dave ay magkasama na ngayong namumuhay sila Ryan at Dan at wala ng pag-asa pang magka-ayos ang dalawa matapos ipagtulakan ni Dan si Mike noon at kampihan ang addict na si Ryan kaya naman isa ang magkasamang pagdating ni Mike at Dan para kay Dave.

“I think we should remember Mark nung mga panahong masasaya tayong nagkwekwentuhan sa may school.” nakangiti nang saad ni Dan matapos makatayo ng diretso na ikinangiti nila Mike at Dave. Saglit na bumalik si Mike sa kaniyang sasakyan at kinuwa ang ilang pagkain na hinanda ni Dan.

“I think you're right.” nakangiting saad ni Dave saka inihayag ang kaniyang mga kamay bilang bigay anyaya kay Dan na bigyan siya ng isang yakap na malugod namang ibinigay ni Dan na miya mo isa silang matalik na magkaibigan na matagal ng hindi nagkita, isang matalik na magkaibigan na walang grabeng pagsubok na sinuong.

0000oo0000

“So what do you have in mind for thursday next week?” tahimik at halos pabulong na tanong ni Dave kay Mike na abala lang sa panonood kay Dan na tinitignan ang pond, di kalayuan sa libingan ni Mark.

“Huh?” wala sa sariling tuon ni Mike ng kaniyang pansin kay Dave na hindi napigilang mapailing at umirap di makapaniwala na nagmamaang-maangan pa si Mike gayong alam naman niyang natatandaan nito ang kaniyang sinasabi.

“I don't think he's ready Dave....” mariing pagpapaintindi ni Mike kay Dave.

“I'm no psychologist, Mike pero I think na it would be better if you make him forget by giving him new memories that he would remember forever.” makahulugang saad ni Dave na nagtulak kay Mike na mag-isip ng malalim.

“And besides, I think it's time for you to tell him what you really feel. Madami ka ng sinayang na pagkakataon, Mike.” pagpupumilit ni Dave na ikinailing lang ni Mike.

“He's not yet ready---” simulang saad ni Mike sabay tingin kay Dave.

“Don't give me that crap again! He's ready. I can see it in his eyes, Mike.” saad pa ni Dave. Hindi na alam pa ni Mike ang kaniyang sasabihin at napatingin na lang siya kay Dan na magiliw namang kumaway sa kaniya nang makita niyang tinitignan siya ni Mike.

Itutuloy...

Against All Odds 2[53]

by: Migs