Against All Odds [epilogue]

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

The story contains male to male love and some male to male sex scenes. You've found this blog like the rest of the readers so the assumption is that material of this nature does not offend you. If it does, or it is illegal for you to view this content for whatever the reason, please leave the page or continue your blog walking or blog passing or whatever it is called.

Pinagmamasdan ko si Jase habang natutulog sa tabi ng aking hinihigaang kama, ngayon lang ito ulit nakapagpahinga simula noong lumala ang aking karamdaman, may isang taon na ang nakaraan nang ikinasal kami sa States at simula noon ay namuhay kami na parang magasawa na talaga, sa kabila ng aking pagkakaroon ng sakit.

Awa naman ng Diyos at negative parin si Jase sa HIV, malaki ang isinakripisyo nito lalo na sa sekswal naming pagsasama, ilang beses man ako nitong kulitin ay hindi ko siya pinagbibigyan, hindi ko hinayaang dahil sakin ay masira ang buhay niya.

Tulad ni Nate na ang buhay ay kinuwa rin ng karamdaman na ito ay hindi rin ako nakaligtas sa nakakatakot na katotohanang patuloy na bababa ang aking mga T-cells na siyang tumutulong sa aking ktawan na labanan ang mga sakit. Ngayon masyado nang mababa ang aking T-cells, ilang kumplikasyon ng sakit na ang siyang kumapit sa aking katawan.

Eto na ako ngayon, mahina, marupok at ilang oras lang ay maaari nang bawian ng buhay.

Inabot ko ang isang kumot na nakapatong sa aking kama, maayos at marahan ko itong itinaklob sa katawan ni Jase, bahagya itong gumalaw pero mahimbing parin sa pagkakatulog. Pinagmasdan ko ang mukha nito at napangiti. Para itong batang natutulog.

Tinipon ko ang lahat ng lakas ko at nagbihis, bago lumabas ay nakita ko ang aking journal na sinimulan ko nung kami'y nasa California pa, napangiti atsaka wala sa sariling kinuwa ito saka lumabas ng kwarto at lumabas ng aming condo. Tumingala ako hinayaan kong masayaran ng maiinit na sinag ng araw ang aking mukha. Ngayon ko lang nakita ang totoong ganda ng mundo, ngayon kung kailan mamamatay na ako.

Matatayog man ang building sa paligid ng condo namin ni Jase ay magiliw paring sumisiksik ang bawat sinag ni haring araw na siyang nagbibigay ng liwanag sa buong paligid. Maiingay, delikado at mabibilis man ang mga kotse na nadaan sa kalsada sa aking harapan ay nuon ko lang natitigang maigi ang ganda ng bawat mga disenyo nito. Matatayog man ang mga puno at maiitim ang katawan dahil sa polusyon ay napagtanto ko paring magaganda ang mga luntiang dahon nito na may iba't ibang hugis, gayun din ang mga abalang tao na naglalakad papasok sa kanilang mga trabaho.

Napukaw ng isang lalaki ang aking atensyon, balisa ito, hindi ito magkamayaw sa kaka para ng taxi, malas lang nito na walang tumitigil sa kaniyang harapan. Di ko mawari pero parang nakikita ko ang sarili ko dito dati, matikas ang katawan, may itsura at mukhang may utak din ito pero di niya napapansin ang kaniyang paligid.

“Masyado itong Absorbed sa kaniyang buhay na abala na ito na makita ang buhay sa paligid niya.”

Lumapit ako dito, tinitignan ang mga sasakyan at kung saan papunta ang mga ito, ang ilan ay maghahatid sakin sa probinsya ang ilan naman ay sa Manila, nagiisip ako ng magandang mapuntahan nang biglang nagring ang telepono ng lalaking aking katabi.

Shots shots shots shots shots shots

shots shots shots shots shots

shots shots shots shots shots

everybody

Bahagyang napatigil ang lalaki at tinignan ang screen ng kaniyang telepono, napakunot ang noo nito bago sagutin ang tawag.

“On the way na!” sigaw nito sa kausap sa kabilang linya. Sabay kumaway ulit, marahil ay umaasang may titigil na Taxi sa kaniyang harapan.

“Nice ring tone.” sabat ng isang lalaki sa aming likuran, bahagyang nagulat ang lalaking napara ng taxi at agad itong napatalikod, nagkauntugan naman sila ng lalaking pumuri sa ring tone nito. Napangiti ako, Naka boardshorts, T-shirt at flipflops lang ang lalaking pumuri sa ring tone ng lalaking pumapara ng taxi, bakat na bakat ang ganda ng katawan nito sa suot. Agad kong naalala si Nate at napangiti muli.

Napansin kong kumunot ang noo ng lalaking napara kanina ng taxi, sinundan ko ang tinitignan nito. Nakatingin ito sa mga gamit na hawak ng lalaking nakaputi na nahulog nang magkauntugan ang dalawa. Mga sapatos pambabae.

“Drei!” sigaw ng isang babae sa hindi kalayuan, lumabas ito sa isang building kung saan nandun din ang unit namin ni Jase.

“Nakapara ka na ba ng taxi?!” humahangos na tanong ng babae. Lalo akong napangiti ng makitang naka yapak lang ang babae, ibinaing ko ang tingin sa lalaking napara ng taxi, kita sa mukha nito ang pagtataka at selos.

“Di ako nagkakamali, selos iyon, sabi ko na nga ba...” sabi ko sa sarili ko ng mapagalamang tama ang aking hinala. Di na nakasagot ang lalaking nakaputi na nagngangalang Drei, itinaas ng babae ang kaniyang kamay at isang taxi ang tumigil sa harapan nito.

“Thanks Drei! I owe you one!” sigaw ng babae sabay kindat at halik sa pisngi ng lalaking nakaputi, sinara ang pinto at nagsimula ng umandar ang taxi. Muli namang humarap ang lalaking kanina pa napara ng taksi sa kalsada at itinaas ulit ang kamay.

“Ram, Wait! Alam ko ang iniisip mo.” kinakabahang sabi ng lalaking nakaputi na nagngangalang Drei. Di ito pinansin ng lalaking nagngangalang Ram, di ko maiwasang manood. Natutuwa ako sa kanila.

“Wait, Ram, meron ka bang gagawin mamya? Pwede ka bang ayain mag...” pero hindi na naituloy ni Drei ang kaniyang sasabihin dahil pasakay na si Ram ng taxi.

“Wait! Please! Candy and I are not lovers. I'm willing to explain it all over lunch or dinner kung papayag ka, kung papayag kang makipag date sakin?” nagmamadaling saad ni Drei.

“Bakit ka magpapaliwanag? Anong meron? And are you seriously asking me out on a date while still holding your girlfriends stilletos?” sabi naman ni Ram mula sa loob ng taxi, napatingin kami ng sabay ni Drei sa mga hawak nitong sapatos. Napakamot si Drei sa kaniyang ulo. Nakalimutan niya itong ibigay sa babaeng nagngangalang candy.

“Ram, Wait!” sigaw ng isang lalaki na palabas ng motel na katapat lang ng aming condo. Sinipat ni Drei ang lalaking tumawag kay Ram at ang suot ni Ram, nangunot ang noo nito.

“Is that the same shirt you were wearing yesterday at the office?” tanong ni Drei.

Ngayon alam ko na kung san galing si Ram, tulad ni Ram ang suot ng lalaking kalalabas lang sa motel ay gusot gusot din. Mukhang may ginawang milagro si Ram at ang lalaking kalalabas lang ng motel, malamang ito rin ang iniisip ni Drei dahil bumakas sa mukha nito ang pagkairita at selos.

“I'm sorry, but I have to go.” sabi ni Ram kay Drei sabay sakay sa taxi. Ngayon nakalapit na ang lalaking lumabas ng motel magkakatabi na kami ngayon nila Drei sa may bangketa.

Sabay na napabuntong hininga si Drei at ang lalaki na kalalabas lang ng motel, pinipigilan ko parin ang sarili sa pagtawa dahil sa nasaksihan. Noon ko lang napagtanto kung gano talagang mapaglaro ang tadhana. May tumigil na bus sa harapan ko, biyahe ito papuntang probinsya.

“Hmmm... makapag surf kaya.” sabi ko sa sarili sabay hagikgik.

Nagulat ako ng biglang sumakay ng lalaking humahabol kay Ram kanina galing motel. Di maipinta ang mukha nito, barabara nitong ibinagsak ang sarili sa upuan sa tabi ko, masama talaga ang tabas ng mukha nito at halatanghalata na mabigat ang damdamin.

Di ko na ito binigyan pa ng pansin, itinuon ko ang aking pansin sa labas ng bintana, pinapanood ang bawat pagdaan ng mga sasakyan sa kabilang bahagi ng kalsada. Tulad ng mga taong walang iniindang sakit tulad ng lalaki sa aking tabi ay mabilis na namumuhay ang mga taong aking nakikita, di parin alintana ang ganda ng mundo para sa kanilang maayos ang kalagayan.

“Ganito ata talaga, kapag malapit ng kunin ni Lord, ngayon pa lang naaappreciate ang mga bagay bagay.” sabi ko sa sarili sabay hagikgik pero isa ring luha ang tumulo sa aking mata.

“Argghh!” mahina pero nakakagulat na sabi ng lalaki sa aking tabi.

“Ok ka lang?” tanong ko dito habang pinupunasan ang luhang kumawala sa aking mata.

Umiling ito.

“All I wanted is a normal relationship! Pero hindi, sa halip na normal mga walang kwentang lalaki ang nakikilala ko, kung hindi sex ang habol trophy boyfriend naman ang hanap! Sino namang mas mamalas pa sakin?!”

Tinitigan ko ito, halatang halata ang frustration sa kaniyang mga kilos at sinasabi, tumingin ito sakin, marahil ay napansin na nakatitig ako sa kaniya.

“You must think I'm shallow.” bulong nito sabay iling.

“Actually? Yes.”

“Wow that's tact. I mean, meron ka pa bang kilala na mas miserable sakin? Ha?!” sabi nito.

“Yes, Actually he's sitting beside you and staring at you thinking how shallow you are.” nakangiti kong sabi dito. Di siya umimik at nangunot ang noo.

“You see I'm dying, baka bukas o baka mamya, di ko sure ang time eh, pero sigurado akong mamamatay na ako.” nakangiti ko paring sabi dito.

“Whoah! I'm sorry.” pabulong na sabi nito. Halatang nagtataka at nawiwirduhan sakin.

“Don't be.” bulong ko sabay ngiti ulit.

Di na muli pang nagsalita ang lalaki, maya maya pa ay napansin kong nakatulog na ito habang ako naman ay abala sa kakasulat sa aking Journal.

“Hmmm pwede pa lang maging huli na itong entry ko na ito.” nangingitingiti kong naisip.

Everything has been taken care of. Isa na lang ang di ko pa na aasikaso, si Jase. May magaalaga na sa aking mga magulang, alam kong hindi sila pababayaan ni Jase, di naman karamihan ang aking mga kaibigan at sa iilang kaibigan na iyon ay panatag ako na may magaalaga narin sa kanila sa oras na mawala ako, ang tanging kulang na lang ay ang magaalaga kay Jase.

Naaalala ko noong namatay si Nate, halos patayin ko narin ang aking sarili, iniisip na hindi magtatagal ay mauuwi din ang aking kalagayan sa kamatayan pero hindi pa huli ang lahat kay Jase, wala siyang sakit, mahaba pa ang buhay na nagiintay sa kaniya, marami pa siyang pwedeng makilala at marami pang pwedeng gawin.

“Hindi ako papayag na sa pagtigil ng buhay ko ay siyang tigil din ng kaniya.” bulong ko sa sarili ko habang lumuluha.

Nagulat ako ng lumanding ang ulo ng katabi kong lalaki sa aking balikat at napahagikgik ng mapagtantong mahimbing na mahimbing itong natutulog.

“Lord, ano po bang gagawin ko kay Jase?” sabi ko sa sarili ko at nagbuntong hinga na lang.

Nakarating na kami sa terminal ng bus malapit sa beach na dati naming pinagsu-surf-an ni kuya Sam at kung saan ako dinala ni Nate para sa aming first year anniversary. Bahagya kong iniayos ng upo si pogi na natutulog sa aking tabi, mahimbing parin ang tulog nito kaya naman dahan dahan akong tumayo at dumaan sa kaniyang tapat para hindi ito magising.

Pagkababang pagkababa ko sa bus ay agad kong pinuno ng hanging probinsya ang aking mga baga, akin agad naamoy ang amoy ng dalampasigan. Agad akong pumunta sa dalampasigan at tinanaw ang tila walang katapusang tubig dagat na asa aking harap. Napangiti ako.

“kuya Sam, bading ka ba talaga?” tanong ko sa aking napakagwapo at napakabait na nakatatandang kapatid. Napahagikgik ito saka tumanaw ulit sa tubig habang pareho kaming nagiintay ng malakas na alon.

“Ibig sabihin ba nun si kuya Enso ang boyfriend mo?” parang tanga kong tanong dito, tinanong ko pa kasi kahit alam na alam ko naman ang sagot.

“Oo.” matipid na sagot nito.

“Pano sila nanay at tatay? Sabi nila mali daw na magmahalan ang kapwa lalaki.” nahihiya kong sabi dito. Napatawa ito.

“Aaron, walang mali sa pagmamahal, pareho man kayong lalaki, babae o maski babae at lalaki. Saka di mo rin naman mapipigilan eh, kung sino ang itinibok niyang puso mo wala ka narin magagawa kahit pa pareho kayong lalaki.” makahulugang sagot ni kuya Sam, nangunot ang noo ko.

“Hindi ka ba natatakot, kuya?” tanong ko dito.

“Natatakot, pero dahil mahal na mahal ko si Enso, kahit ano pang ibato sakin ng tadhana hindi ko siya hihiwalayan, kahit pa natatakot ako.”

Napangiti ako sa naalala.

“Arte mo talaga kuya! Against All Odds ba ang drama niyo ni kuya Enso?!” natatawa kong sabi sa sarili at nun ding oras na iyon ay umihip ang malakas na hangin.

“Tol...?”

Napalingon ako. Yung lalaking katabi ko sa bus ay asa aking likod ngayon at inaabot sakin ang isang itim na notebook.

“Naiwan mo.” nahihiyang sabi nito.

“Binasa mo ano?” nangingiti kong bintang dito.

“Ah...eh... sorry di ko napigilan. Pano mo nalaman?” tanong nito.

“Wala naman, pangita kasi sa mukha mo eh.” sagot ko. Nangiti naman si pogi.

“Ako nga pala si Rob.” pakilala nito.

“Aaron.” matapos kong magpakilala ay nagsulat ulit ako sa aking journal, binura ko ang title nang ginagawa kong kwento na isinulat ko sa huling entry ng aking journal. Ngumiti ako nang matapos ang aking pagsusulat.

“Against All Odds.” bulong ko sa sarili ko.

Tahimik. Ibinalik ko ang aking mga mata sa pagtanaw.

“Ok ka lang?” tanong ni Rob sakin, ibinaling ko dito ang aking tingin at napangiti.

“Oo naman.” sagot ko dito sabay upo sa buhanginan. Tumango naman si Rob.

“Oh, sige, maiwan muna kita diyan. Siya nga pala, kung kailangan mo ng matutuluyan dun ka na lang sa resort namin tumuloy ngayong gabi. Bibigyan kita ng discount.” sabi nito sabay ngiti.

“Nice, discount for the dying, baka may anointing of the sick din kayo na promo na ino-offer.” biro ko dito, natigilan saglit si Rob at ng marealize nito na nagbibiro ako ay tumawa ito ng malakas.

“O siya basta, punta ka lang sa front desk at ako na ang bahala sayo.” sabi nito, tumango ako at binigyan ito ng isang magiliw na ngiti.

00000oooo00000

Ilang lalaki na ang lmapit sakin, halatang naghahanap ng mga makakadate ang mga ito, pero sa tuwing sasabihin ko sa mga ito na hindi date ang kailangan ko kundi ang makakausap lang ay agad nang tatayo ang mga ito, patuloy parin akong naghahanap ng nararapat kay Jase na siyang hahalili sa aking pwesto sa oras na mawala na ako. Medyo naiinis na ako dahil wala akong makitang nararapat.

“Hey! Andito ka padin? Kanina ka pa dito ah, here dinalhan kita ng makakain.” sabi ni Rob sa saking tabi, nginitian ko ito.

“Kanina ko pa nakikita na tinatanggihan mo ang bawat taong lumapit sayo ah.”

“I'm not interested, di date ang hanap ko kundi kausap.” sabi ko dito sabay ngiti.

“Whoah! Alam ko na favorite cruising spot ng mga malungkot na mga singles ang beach dito. Kaya kung one night stand lang ang hanap mo...” nagbibirong turan ni Rob, umiling ako.

“Hindi talaga date ang hanap ko.” sagot ko ulit dito sabay ngiti.

“Isa pa, di ako bago sa kalakaran dyan sa tinatawag mong cruising, definitely, hindi babae ang hanap kong makausap pero wala ring pumapatok sa mga lalaking lumalapit sakin eh.”

“Sabagay kung kasing gwapo mo ako baka maging choosy rin ako.” balik biro ni Rob, napahagikgik ako.

“Ilang beses ko bang sasabihin sayo na hindi nga ako naghahanap ng date and besides diba sabi ko sayo mamamatay na ako. Bakit pa ako maghahanap ng date kung mamamatay lang rin ako.” nakangiti kong sagot dito.

“Oo nga, nasabi mo na yan kanina sa bus. Di ko alam na seryoso ka pala.” malungkot na sabi ni Rob.

Tahimik. Tinanaw ko ulit ang malawig na dagat.

“Pwede ba kitang maistorbo saglit?” basag ni Rob sa aking pagmumunimuni.

“Sure.” sabi ko dito.

“Pwede ba akong magstay dito sa tabi mo? Since di ka naman naghahanap ng date. Sarap mo kasing kausap eh saka baka kasi kailangan mo ng kasama ngayon.” nakangiting sabi ni Rob.

Tumango lang ako at umupo na ito sa tabi ko.

“May gusto sana akong itanong dun sa story na sinulat mo yung sa huling entry. Tungkol kay Nathan, pano mo nalaman na mahal mo parin siya sa kabila ng mga nagawa niya sayo saka pano mo nalaman na mahal ka talaga niya matapos ang lahat? Saka sino ang mas mahal mo? Yung kapatid niya o siya?”

Natigilan ako. Tinitigan ko si Rob saglit.

“Pareho ko silang mahal. Napatunayan kong mahal parin ako ni Nathan nung iharang niya ang katawan niya para saluhin ang bala na para sa akin, kung hindi siya humarang malamang di tayo naguusap ngayon...” sagot ko, nagbabadya ang mga luha sa pagpatak. “Narelaize ko na mahal ko parin siya kasabay ng pagbagsak niya sa lupa nang tamaan siya ng bala. Bakit? Dahil di ko na inalintana kung sakin parin ba nakatutok ang baril, di ko na inisip si Sandra at kung anong ginagawa nito, tinitigan ko lang si Nate at sinubukan ang lahat ng aking magagawa para di na lumala pa ang kalagayan niya. Nang nasa ospital na kami matapos ang barilan di ko parin kayang aminin sa sarili ko na may nararamdaman parin ako kay Nate dahil sa galit at ang masama pa nun ay hindi ko magawang pumili sa kanilang dalawa ni Jase dahil para sakin ay pareho ko silang mahal.”

“Kung mahal mo rin si Jase tulad ng pagmamahal mo kay Nate, bakit mas pinili mong lumayo sa kaiya?”

“Dahil sa pagmamahal ko sa kaniya kaya ako lumayo. Binigyan ko siya ng pag-asang mabuhay ng libre sa sakit at libreng magmahal ng ibang tao. May sakit ako, alam ko na hindi magtatagal ay susunod ako kay Nate sa kabilang buhay. Kaya't binigyan ko siya ng pagkakaton na mamuhay sa piling ng iba. Ng libre sakin.”

Muli kaming nabalot ng katahimikan. Ilang bagay ang tumakbo sa aking isip at matapos mabigyang linaw lahat ng aking iniisip na iyon ay wala sa sarili akong napangiti.

“R-rob... pwede mo bang basahin sakin yung mga isinulat ko sa journal ko? Yung huling entry?” tanong ko dito. Tinignan ako nito at tumango, ihinilig ko ang aking ulo sa matipunong balikat ni Rob at tumanaw ulit sa malawig na karagatan at nagtatakipsilim na kalangitan saka masuyong pumikit.

“Against All Odds... Nasa harapan ako ng isang malaki at magandang building. Pinapanood ang bawat labas masok ng mga tao doon, sinusundan ang bawat kilos ng mga nakaputing nurse at mga naka putting coat na mga doktor. Iniisip kung ano marahil ang tumatakbo sa kanilang isip, lalo na ang sa mga taong tila balisa na pumapasok ng emergency room. Nagbuntong hininga ako...”

“Thank you Papa Lord, binigay niyo na ang hinihingi ko. Sana po maalagaan nitong si Rob si Jase.” bulong ko sa sarili ko.

Ipinikit ko na ang aking mga mata...

______________________

Against All Odds

by: Migs