Against All Odds 2[21]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi bago ang tagpong ito kay Ryan. Bago pa man sila magkakilala ni Ryan nung unang umaga na magkita sila nito sa sala ng kanilang apartment at nagising ito na nakadungaw silang dalawang magkapatid ay halos tumalon ito palayo sa kanila at sumandal sa pader, takot na takot at nagdadasal na wag nila itong sasaktan. Akala niya noong una ay umaarte lamang ito pero nang makita niya ang aktwal na panginginig nito ay hindi na siya nagdalawang isip na totoo nga ang takot na iyon at maaaring may masamang nangyari dito noon kaya ito nagkakaganoon.

Ang inisyal na gulat ay tuluyan nang kumawala sa katawan ni Ryan kaya naman bago pa dumami ang umuusiyoso sa nangyayari kay Dan ay agad na niya itong nilapitan, pinatayo at binuhat palabas ng bar na iyon habang paulit ulit itong sinisigurado na magiging maayos ang lahat.

“You're OK. Everything is going to be OK. I'm here.” nagaalalang pagpapanatag ni Ryan sa loob ni Dan habang karga-karga niya ito palabas ng bar.

0000oo0000

Pinagtitinginan man sila ng ibang tao na palabas at papasok ng bar na iyon ay walang pakielam si Ryan ang gusto niya lang ay mailayo si Dan sa lugar na iyon upang huwag na itong matakot. Nang masigurong sapat na silang nakalayo sa bar at nang makakita siya ng isang bench sa hindi kalayuan ay agad niya itong tinungo.

“I'm sorry.” bulong ulit ni Ryan sabay baba sa nanlalambot paring si Dan sa isang bench at niyakap ito ng mahigpit. Habang ipinapangako niya sa kaniyang sarili na gagawin niya ang lahat, wag lang itong matakot ulit ng ganon, ipinangako niya na aalamin niya ang rason sa likod ng pagkakaganoon nito dahil alam niyang hindi normal ang ganong reaksyon sa mga bagay na normal naman para sa iba at ipinapangako niya na gagawin niya ang lahat matulungan lang si Dan na kalimutan na ang mga panic attacks na iyon at mamuhay ng normal at malayo sa takot.

“Everything is going to be fine.” bulong ulit ni Ryan kay Dan habang mahigpit paring nakayakap dito.

0000oo0000

“Hey.” marahang bati ni Ryan kay Dan nang makita niyang dumilat ito matapos ang mahaba-habang pagtulog nito.

Nangawit man ang kaniyang kaliwang kamay at balikat kung saan nakasandal si Dan habang natutulog, pagtawanan at pagtinginan man siya ng taong nakakakita sa kanila sa ganoong pusisyon ay walang pakielam si Ryan ang tanging importante sa kaniya ay kumalma si Dan at maging kumportable ito.

Saglit na isinalubong ni Dan ang kaniyang titig kay Ryan. Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay tila ba ang titig na isinusukli sa kaniya ni Ryan ay nakakapagpakalma sa kaniya, na tila ba ang mga titig na iyon ay nagtutulak pa sa kaniya na kumportableng sumandal sa mga malalaki nitong braso at balikat at ipagpatuloy na lang ang pagpapahinga.

Pero ipinaalala ulit ng tadhana kay Dan na may boyfriend na si Ryan at hindi siya papayag na masangkot nanaman siya sa panibagong gulo dahil lang sa pakikipagmabutihan kay Ryan. Agad na umupo ng daretso si Dan na ikinataka naman ni Ryan.

“Dahan-dahan lang, Dan.” awat dito ni Ryan sabay akbay ulit dito at pilit na ihinihiga ulit si Dan sa kaniyang matipunong balikat.

“I-I'm OK.” pagpupumilit ni Dan sabay upo ulit ng daretso.

“No you're not.” balik naman ni Ryan sabay awat ulit kay Dan sa pagupo ng daretso.

“I said I'm OK!” pasinghal na pagpuumilit ni Dan na nakapagpatameme naman kay Ryan.

“I-I'm sorry.” paghingi ng paumanhin ni Ryan na siya namang nakapagpalambot ng puso ni Dan.

“No, ako dapat ang mag-sorry. Sorry for shouting at you like that and sorry for ruining the night.” paghingi naman ng paumanhin ni Dan matapos magpakawala ng isang buntong hininga.

“The night isn't ruined, Dan---” umiiling na simula ni Ryan, hindi makapaniwala na kahi pa nanghihina na ito ay nakuwa parin ni Dan na alalahanin ang gabi na ito para sa kanila. “--Remember the first time we met? You were having a panic attack also, I know that you were not just acting up. Something made you that scared, I wish I could know the story behind that but I totally understand. You can't help when you're going to have those attacks and I can't blame you for that.” paniniguro ni Ryan kay Dan sabay wala sa sariling inilapat ang kaniyang malaking kamay sa balikat nito bilang pagpapakita ng suporta.

Ramdam na ramdam ni Dan ang init ng palad ni Ryan na nakalapat sa kaniyang balikat. Ang init ng palad na iyon ay nagbibigay sa kaniya ng kakaibang suporta na siyang lalong nakakapagpakalma sa kaniya. Wala tuloy sa sarili niyang hiniling na sana nakasandal parin siya sa matipuno nitong balikat at naka-akbay parin ang malatrosong braso ni Ryan na iyon sa kaniyang balikat.

“So---uhmm--- gusto mo na bang umuwi?” nagaalangang tanong ni Ryan kay Dan nang hindi na ito sumagot.

“Ikaw, gusto mo na bang umuwi o may gusto ka pang puntahan?” nanghihinang balik tanong ni Dan.

“Uhmm actually, nagugutom ako--- pero---” nahihiya na simulang pagamin ni Ryan.

Sa simulang iyon ni Ryan ay tila naman kumuryente kay Dan. Tila ba may bumubulong sa kaniya na bumawi kay Ryan, di pa man nakakalipas ang ilang segundo ay may naisip na agad siyang ideya kung pano makakabawi. Magsasalita pa sana si Ryan ulit pero hindi na siya hinayaan pa ni Dan, agad kasi itong tumayo sa kabila ng nanghihina paring katawan at hinila si Ryan patayo mula sa bench at pumara ng isang taxi, walang kahit na anong ideya si Ryan kung ano ang binabalak ni Dan.

0000oo0000

“Stay here!” pautos na saad ni Dan saka itinulak si Ryan paupo sa isang bench ulit sa isang park sa gitna ng nagtatayugang mga building ng siyudad na iyon.

“This is not how I picture our first date!” nangingiting saad ni Ryan saka umiling, walang pakielam kung narinig man ito ni Dan na mabilis ng naglalakad palayo at sa mga tao sa paligid na nakarinig sa sinabi niyang iyon.

“What were you thinking bringing him to a bar?!” singhal ni Ryan sa sarili nang maaalala ang tagpo kanikanina lang sa bar pero sumagi din sa isip ni Ryan na hindi niya rin naman alam na mangyayari pala iyon kay Dan.

“I should've known.” umiiling na sabi ulit ni Ryan sa sarili lalo pa siyang napailing nang maisip niyang wala pa siyang alam kay Dan.

“Maybe I should know everything there is to know about him first before going out with him on a date.” saad ulit ni Ryan sa sarili.

0000oo0000

Naabutan ni Dan si Ryan na nakatulala habang naka-kunot ang noo at nakasimangot na tila ba nagiisip ng malalim. Sumaglit kasi siya sa Gustav's at bumili ng shawarma para sa nagugutom na si Ryan. Hindi niya mapigilang mapangiti lalo pa nang maisip niya kung gaano ka-cute na damulag ni Ryan. Mukha itong bata na nagmumukmok matapos hindi ibili ng nanay niya ng laruan.

Dahil sa malalim na pag-iisip ay hindi napansin ang kararating lang na si Dan galing Gustav's na may dalang shawarma. Nagulat na lang siya nang biglang bumulaga sa kaniyang harap ang isang paper bag na hawak hawak ng nangingiti-ngiting si Dan.

“Shawarma. My treat.” nakangiting bungad ni Dan sabay bagsak ng paper bag sa kandungan ni Ryan.

“Maybe there's hope for this first date after all.” wala sa sariling malakas na naibigkas ni Ryan. Hindi alintana na naibigkas niya ng malakas ang sinabing iyon ay nagpatuloy lang siya sa paggalugad ng laman ng paper bag at parang batang nanlaki ang mga mata nang makita ang masasarap na shawarma.

Habang si Dan ay nanlalaki ang mga mata sa itinuring na iyon ni Ryan. Paulit ulit na tumatakbo ang mga salitang sinabi ni Ryan na... “first date”... ngunit hindi niya rin mapigilan ang sarili na mapangiti lalo pa ng makita niya ang parang bata si Ryan na takam na takam sa pasalubong ng kaniyang ina.

“What? You're not going to eat?” nagtatakang tanong ni Ryan nang mapansin niyang hindi umuupo si Dan sa kaniyang tabi para kumain. Hindi naman paigilan ni Dan ang mapailing at habang umuupo sa tabi ni Ryan at kumuwa ng shawarma sa loob ng paper bag.

0000oo0000

“So---are you going to tell me about what happened kaya ka may mga panic attacks gaya kanina?” nagaalala at nagiingat na tanong ni Ryan kay Dan na noon ay hindi pa tapos sa kaniyang kinakain na shawarma.

Saglit na natigilan si Dan at sinalubong ang mga tingin ni Ryan. Umiling lang siya na minasama naman ni Ryan.

“What? You don't trust me but you can trust Bryan?” may tonong balik ni Ryan.

Wala sa sariling napapikit si Dan nang magtaas ng boses si Ryan at inabot ang kamay nito at pinisil ng mariin na siyang nakapagpakalma kay Ryan na siyang nagdulot dito na magsisi dahil sa pagtataas ng boses.

“It's not that I don't trust you, Ry. I-I'm not ready to tell you yet. I didn't tell Bryan about my past. He asked somebody about it.” malumanay na sagot ni Dan na lalong ikinahiya ni Ryan sa kaniyang pagsigaw.

“OK. I---I'm sorry.” malumanay din na saad ni Ryan atsaka ipinagpatuloy ang panood kay Dan kumain at pagnamnam ng nakahawak na malalambot na kamay parin ni Dan sa kaniyang kamay.

0000oo0000

“---Then he keeps on telling our Aunt how much he loves her and that he would marry her someday!” patuloy na pagkukuwento ni Ryan kay Dan tungkol sa nakakatawang batang si Bryan sa pagitan ng malalakas na tawa. Wala paring pakielam kung asa isang pampubliko parin silang lugar.

“He said that?!” balik naman ni Dan sa pagitan din ng malalakas na tawa habang nababalot parin ng malaking kamay ni Ryan ang kaniyang kamay. Hindi na niya nagawa pang alisin ito doon simula nung ginawa niya ito upang masiguro niya si Ryan na pinagkakatiwalaan niya ito at dahil narin sa tuwing babawiin na niya ang kaniyang kamay ay lalo lamang hihigpitan ni Ryan ang pagkakahawak nito sa kaniyang kamay. Hindi nagtagal ay hindi na rin nag-aksaya ng panahon si Dan upang ihiling kay Ryan na pakawalan ito dahil alam naman niyang gusto niya rin na nababalutan ang kaniyang mga kamay ng malalaking kamay ni Ryan.

“Yes he did!” masayang saad ni Ryan. Sabay sulyap sa hawak hawak niyang makinis na kamay ni Dan at namula ang mga pisngi.

Pinapangako na kung maaari ay hindi na niya ito pakakawalan pa.

“Na-i-imagine ko. Cute ni Bry.” natatawang wala sa sariling saad ni Dan. Naramdaman ni Dan ang pag-tense ng katawan ni Ryan at tatanungin na sana niya kung bakit nang unahan siyang tanungin nito.

“You do know that Bryan is straight, right?” halos pabulong na may tonong tanong ni Ryan sabay pakawala ng kamay ni Dan na agad namang binawi ng huli.

“Yes, why?”

“Then why are you so infatuated with him?!” lumalakas muling boses na tanong ni Ryan.

“What?! Who said about me being infatuated with Bryan?!” pasinghal na ding simula ni Dan. “All I said was na-i-imagine ko kung ganong ka-cute ni Bryan nung maliit siya habang kinukulit niya yung aunt niyo! Geesh, Ryan, you're acting like a jealous over protective husband!” naiiritang pagtatapos ni Dan na tila naman sumampal kay Ryan, pinaalala dito na wala pa siyang karapatan na magselos o mag-demand kay Dan sapagkat hindi naman niya ito karelasyon.

“I'm just jealous because you seem to like Bryan more than me.” bulong ni Ryan.

“What?” namumulang pisngi na tanong ni Dan.

“Sabi ko maybe we should go home. I don't trust Bryan being left alone in the apartment.” pagpapalusot ni Ryan sabay tayo at naglakad papunta sa sakayan ng taxi at naiwan si Dan na kunot noo lang na nakatingin dito. Iniisip mabuti na mukhang hindi talaga magiging maganda ang gabing iyon para sa kanila.

0000oo0000

“Anong maibibigay mong payo sa ating mga tagapakinig, Cha?”

Ito ang tanging ingay na maririnig sa loob ng taxi na sinasakyan nila Ryan at Dan. Hindi nagkikibuan ang mga ito, hindi maikakaila ni Ryan na nairita si Dan sa kaniya kanina kaya naman ngayon ay nahihiya pa siya na kausapin ito at humingi ng paumanhin. Si Dan naman ay naiirita parin kay Ryan kaya naman hindi niya parin ito kinikibo hanggang sa ngayon.

Nakarinig si Dan, Ryan at ang driver ng taxi ng isang tawa, tawa na tila ba galing sa isang instrumentong pang musika dahil sa ganda nito sa pandinig. Ang tawang ito ay pagmamay-ari ni Charity Sandoval na isang ganap na nurse, psychologist at writer.

“I don't think kailangan pa ng mga tagapakinig mo o ng kahit na sino pa man ang aking mga payo, Jobert”

“Bakit naman, Cha?”

“You see, lahat tayo alam natin ang mga gagawin natin sa mga sitwasyon na kadalasan kailangan pa nating isangguni o ihingi ng advise, ang kailangan lang nating gawin ay i-isang tabi ang katangahan at gawin ang alam naman natin ay dapat gawin.”

Mahabang natahimik ang radyo, halatang natameme ang nag-i-interview kay Cha sa mga sinabing ito.

“Gosh, guys are so daft sometimes! Kailangan niyo pa ng example just to understand what I'm saying!”

Hindi mapigilan ni Dan ang mapangiti lalo pa nang marinig niyang humagikgik si Ryan.

“For example there's this guy who is better in showing his feelings to the one he likes pero ang resulta ay laging disaster, andyan yung laging lumalabas na kontrabida siya o kaya naman ay nagseselos na boyfriend gayong wala pa naman silang relasyon nitong taong gusto nito.”

Ang sinabing ito ni Cha ang nagtulak kay Ryan na tumigil sa paghagikgik na siya ring ikinakuwa naman ng atensyon ni Dan sabay hindi napigilan ang sarili na tignan si Ryan. Dala ng kaputian ni Ryan ay hindi nakaligtas kay Dan ang pamumula ng mga pisngi nito sa kabila ng madilim na loob ng taxi.

“Alam niyang dapat niyang tigilan ang mga nakakairitang gawain na 'to or else mawawala ng tuluyan sa kaniya yung taong gusto niya. Pero hindi, mas pipiliin ng karamihan ang katangahan, ipagpapatuloy parin ang ganitong gawain at kailangan pa ng taong magbibigay ng payo sa kanila para tigilan ito.”

Sa sinabing ito ni Cha ay tila hinigop ang lahat ng hangin sa baga ni Ryan, muli ang kakaibang kinikilos na ito ni Ryan ay hindi nakaligtas kay Dan na nagsisimula ng magaalala kung masama ba ang pakiramdam ng kaniyang kasama dahil sa biglaang pag-iiba ng kinikilos nito.

“Isa pang example--- Andyan din naman yung taong itinatali ng takot. Takot na magmahal muli dahil sa mga nangyari sa kaniyang nakaraan. Karaniwan sa mga taong ganito ay dapat iniintindi pero kung ramdam na ramdam mo naman na panahon na ulit para magmahal bakit hahayaan mo ang takot na pigilan ka na makaramdam ng kaligayahan, diba? Alam niyang hindi niya kailanman maipagpapalit ang kaligayahan sa takot at alam niyang balang araw ay ha-hanap hanapin niya ang kaligayahan pero katulad ng nauna kong example ka-kailanganin niya pa ng mag a-advise sa kaniya para talikuran lahat ng takot na iyon.”

Sa puntong ito, si Dan naman ang natamaan. Katawan naman niya ang nagtense at hininga naman niya ang biglaang bumabaw at hindi rin to nakaligtas kay Ryan na wala sa sariling inabot ang kamay ni Dan at pinisil. Saglit itong tinignan ni Dan saka ipinagpatuloy ang malalim na pagiisip patungkol sa sinabi ni Cha.

“Bullshit!” pabulong na singhal ng driver ng taxi at inilipat ang stasyon. Tila nagising ang dalawa sa isang sumpa na siyang dala ng mga sinabi ni Cha dahil sabay na napabuntong hininga ang mga ito, matapos ang malalim na hininga na ito ay nagkatinginan ang dalawa. Hindi napigilan ni Ryan ang mapangiti lalo pa nang makita niyang namumula ang pisngi ni Dan na sa palagay ni Ryan ay lalong nagpatingkad sa pagiging gwapo nito. Ang ngiting ito ay nagtulak din kay Dan na ngumiti pero sa kabila ng pagngiti nilang iyon ay isinasaisip parin nila ang mga sinabi ng babae kanina sa radyo.

0000oo0000

Magkahawak parin ang kamay nila Ryan at Dan maski nang bumaba na sila ng taxi sa tapat ng kanilang apartment. Parehong asa isip parin ang mga sinabi kanina sa radyo. Dahil sa malalim parin ang iniisip, hindi napansin ni Dan na may isang malaking bato sa kaniyang nilalakaran at natalisod siya dito.

“Whoa! Easy there!” nagulat na saad ni Ryan sabay salo kay Dan bago pa ito bumagsak sa lupa.

Ini-angkla ni Dan ang kaniyang libreng kamay sa matipunong balikat ni Ryan upang suportahan ang sarili. Ang pusisyon na ito ay nagbibigay ng maliit na espasyo sa pagitan ng mga katawan nilang dalawa ni Ryan at ilang pulgada sa mukha nilang dalawa.

Tila sasabog ang dibdib ng dalawa habang nagtititigan na miya mo sinasaulo ang bawat sulok ng mukha ng bawa't isa. Hindi nagtagal ay hindi narin napigilan ni Ryan na ilapit pa ang kaniyang mukha sa mukha ni Dan at isalubong ang mga labi sa labi ng huli, pero agad ini-iwas ni Dan ang kaniyang mga labi mula sa labi ni Ryan at hinila ang sarili patayo.

“C'mon. Maybe Bryan is about to die of hunger.” kinakabahan at nagaalangang aya ni Dan kay Ryan na nagpakawala muna ng isang buntong hininga saka ngumiti at nanguna palapit sa pinto ng kanilang apartment at buksan ito habang si Dan ay naiwan sa labas ng apartment at pinanood si Ryan na mawala sa likod ng kanilang front door.

0000oo0000

Matapos makipag kulitan kay Bryan at sagutin ang bawat tanong nito tungkol sa paglabas nila ni Ryan ng magkasama ay humiga na si Dan sa kaniyang sariling kama at habang pinakikinggan ang malakas na paghilik ni Bryan sa kabilang kama ay hindi mapigilan ni Dan na isipin si Ryan. Ang paghawak ng kamay nito sa kaniyang kamay at ang halos pagdampi ng mga mapupula nitong labi sa kaniyang labi.

Pero sa kabila noon ay hindi niya rin mapigilang isipin ang kaniyang nasaksihang tagpo kung saan nakikipaghalikan si Ryan sa isa pang lalaki. Ito ang bagay na pumipigil kay Dan sa kaniyang atraksyon kay Ryan dahil natatakot siya na kapag hinayaan niya ang kaniyang sarili na mahulog ang loob kay Ryan ay lilikha ito ng gulo.

“---Alam niyang hindi niya kailanman maipagpapalit ang kaligayahan sa takot at alam niyang balang araw ay ha-hanap hanapin niya ang kaligayahan--”

Nang maalala ni Dan ang mga linyang ito mula sa mga sinabi kanina sa radyo ay wala sa sarili siyang tumayo mula sa kinahihigaan at tinawid ang makitid na hallway papunta sa tapat ng pinto ni Ryan at kumatok dito.

“Please be my happiness.” bulong ni Dan sa sarili saka pinihit ang door knob ng pinto ni Ryan.

Itutuloy...

Pagtatapos ng pangalawang yugto ng pangalawang libro ng Against All Odds

Against All Odds 2[21]

by: Migs