Against All Odds 2[18]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi mapigilan ni Dan ang sariling pisngi sa pamumula nang makita niya ang namumulang pisngi ni Ryan habang nakayuko ito at nilalaro ng paa nitong naka chucks ang mga bato sa kinatatayuan nito, tila isang bata na nahihiya o isang batang may gustong hilingin. Hindi na napigilan pa ni Dan ang mapangiti.

“Hi Bri!” bati pabalik ni Dan na agad ikina-angat ng tingin ni Ryan, iniisip na nagkamali lang siya ng rinig.

“H-hindi ako si B---” simula ni Ryan pero agad din siyang pinutol sa pagsasalita ni Dan.

“Ready ka na sa pagpunta natin sa perya?” natatawang panloloko ni Dan kay Ryan na mukhang litong-lito na.

“H--” simula muli ni Ryan pero hindi ulit siya hinayaan pa ni Dan na magsalita.

“Ayan ka nanaman eh! Tagal na nating pinagplanuhan yang perya na yan eh! I-cancel mo na yang date mo at ituloy na natin yan!” galit-galitang saad ni Dan sabay hila sa kamay ni Ryan na hindi napigilan ang sarili na mapatingin sa malalambot na kamay ni Dan na bumabalot sa kaniyang kamay.

Hindi na nagawa pang itama ni Ryan ang akala niyang maling akala ni Dan, dahil tila ba ayaw na niyang alisin pa ni Dan ang kamay na iyon sa kaniyang kamay kahit pa ang akala nito ay siya ang kaniyang kapatid.

0000oo0000

Hindi mapigilan ni Mike ang mapangiti pagkababang pagkababa niya ng dyip sa harapan ng kaniyang magiging bagong skwelahan. Iniisip na dito magsisimulang matupad ang kaniyang mga pangarap at pangarap para sa kaniya ng kaniyang mga magulang. Pinagmasdan niya ang kabuuan ng unibersidad hindi ikinakaila sa sarili ang magandang pakiramdam na bumabalot sa kaniyang buong katawan.

Nakangiti parin niyang ihinakbang ang kaniyang kanang paa papasok sa naglalakihang gates ng unibersidad na iyon.

0000oo0000

Pinipigilan ni Dan ang mapahagikgik sa tuwing titignan niya ang naka kunot noo at tila ba isang batang nawawala na reaksyon ni Ryan habang asa dyip sila papunta sa perya. Hindi parin kasi nito nakukuwa na ginu-good time lang siya ni Dan. Tahimik lang ito, naka-kunot ang noo na akala mo malalim ang iniisip habang namumula parin ang mga pisngi na miya mo may nagawa itong kahihiyan.

Hindi na napigilan pa ni Dan ang sarili at marahan niyang sinuntok ang malaking braso ng huli saka tumawa ng malakas pagkababa na pagkababa nila ng dyip na lubos na ikinalito lalo ni Ryan.

“Niloloko mo lang ako no?!” sigaw ni Ryan na miya mo isang bata na nakaisip ng isang magandang ideya nang biglang magliwanag ang mukha nito, ang reaksyon na ito ni Ryan ang lalong nakapagpatawa kay Dan.

Hindi mapigilan ni Ryan ang pagmasdan si Dan habang tumatawa ito. Tila kasi ito ang unang beses na tumawa ulit ito ng ganong kalakas at kasaya, hindi niya rin mapigilang isipin na mas bagay dito ang tumawa ng ganun dahil tila ba anlaki ng ibinata ng itsura nito at ang huli sa madami niyang napansin ay ang tila ba musikang tunog na tawa ni Dan para sa kaniyang mga tainga.

“Asshole.” nangingiting singhal ni Ryan.

“Yeah right.” saad ni Dan sa pagitan ng kaniyang mga tawa.

“Alam mo pala kanina pa! Pinagtri-tripan mo lang pala ako!” naniningkit pero nakangiting saad ni Ryan.

“Couldn't get over with your help me I'm lost look! It looks epic!” saad ulit ni Dan sa pagitan ng kaniyang palakas na palakas na tawa.

“Gago ka!” saad ni Ryan at di na napigilan ang sarili at napatawa na din.

Ngayon si Dan naman ang siyang tumitig sa tumatawang si Ryan. Katulad noong unang beses niya itong nakitang ngumiti tila may isang sumpa na tumama sa kaniya upang pagmasdan ang mapupulang labi nito, maamong mga mata at pantay-pantay na ngipin. Nang mapansin ni Ryan na seryoso ng nakatitg sa kaniya si Dan ay unti-unting nabura ang ngiti sa kaniyang mukha at nagtama ang kanilang mga tingin.

Isang minuto? Dalawa? O sampung minuto man ang dumaan ay tila ba wala ito kila Ryan at Dan na tuloy lang ang pagtititigan, kung hindi pa biglang sumulpot ang isang batang nagtatatalon at excited na makapasok sa perya sa kanilang tabi ay hindi maghihiwalay ng tingin ang dalawa.

“S-so--- uhmmm--- bakit nga ikaw yung sumama sakin ngayon dito sa perya?” nauutal na tanong ni Dan habang nagsisimula ng maglakad papasok sa perya, maiwasan lang ang pagkailang sa pagitan nilang dalawa matapos ang hindi maipaliwanag na mahabang pagtititigan.

“Inaatake ng gastritis si Bry---” simulang sagot ni Ryan na muling pintuol ni Dan dahil sa pagaalala.

“Is he OK? Do we need to go home---?” singit ni Dan na ikinangiti lang ni Ryan, iniisip na nagaalala ito sa kaniyang kapatid dahil siguro mahalaga na ito sa huli kasabay ng naisip na ito ay wala sa sariling hiniling na sana ay pinahahalagahan din siya ni Dan katulad ng pagpapahalaga nito sa kaniyang kapatid.

“When I left he's eating a truckload of pizza---” simulang sagot ni Ryan nang biglang may sumingit na alaala sa isip ni Dan.

“Oh and to leave you and Ryan some alooooneeee time since he said that you guys are boyfriends now!” kasabay ng naalalang ito ni Dan ang alaala ng nangaasar na mukha ni Bryan. Ngayon alam na niya na plinano ni Bryan ang lahat ng iyon at hindi talaga sumasakit ang sikmura nito katulad ng sinabi ni Ryan.

“---I think he's going to be OK.” pagtatapos ng sinabi ni Ryan.

“Well he's not going to be OK when we get home.” pabulong na pagbabanta ni Dan.

“I'm sorry?” pagapapaulit ni Ryan sa sinabi ni Dan nang hindi niya ito narinig ng maayos.

“Sabi ko, buti napa-payag ka ni Bry na samahan ako dito sa perya.” palusot ni Dan na ikinamula ng pisngi ni Ryan.

“Actually, I was only planning to fetch you from Gustav's tapos ihahatid kita sa bahay.” nahihiyang sagot ni Ryan na tila naman nagbuhos ng malamig na tubig kay Dan.

“Assumer-o ka kasi, Dan.” sabi ni Dan sa sarili.

“B-but I really want to come here. Nung narinig ko nga nung isang araw na nagbabalak kayong pumunta dito gusto ko sanang sumingit sa usapan niyo at sumama kaso nahiya lang ako eh.” agad na sabi ni Ryan nang mapansin niya ang napahiyang reaksyon ni Dan na siyang nakapagpangiti sa huli pagkatapos.

“Yun naman pala eh. Bakit di mo sinabi agad?” nakangising saad ni Dan sabay hila sa malatrosong braso ni Ryan na siya naman tinitigan ng huli habang parang bata siyang kinakaladkad ni Dan papasok ng perya.

0000oo0000

“Humanda ka sakin mamya!” text ni Dan kay Bryan habang nakatalikod si Ryan at bumibili ng makakain nila.

“Hihi! ;p ” ang reply ni Bryan na siyang umurat lalo kay Dan.

“Uhmm--- I don't know kung hot dog or cheese burger ang gusto mo kaya binili ko na pareho.” nakayuko ulit at namumulang pisngi na bulaga ni Ryan kay Dan na nagte-text ng kaniyang sagot sa nang-aasar na si Bryan.

“OK na sakin yung cheese burger.” nakangiti namang sagot ni Dan na siyang nakapag pangiti din kay Ryan. Tila isang batang excited na umupo si Ryan sa katapat na upuan ni Dan, hindi ito napansin ng huli sapagkat abala naman ito sa paglalabas ng sariling pitaka.

“Eto oh.” saad ni Dan at nang tignan ni Ryan kung ano ang iniaabot nito ay agad na nabura ang kaniyang mga ngiti sa mukha.

“My treat.” umiiling na balik ni Ryan sabay tinatanggihan ang inaabot na pera ni Dan.

“No--- may pera naman ak---” simula ni Dan.

“My treat.” pagpupumilit nanaman ni Ryan na siyang pumutol sa sinasabi ni Dan.

“I'm not going to eat this kung hindi mo ito kukuwanin.” banta ni Dan na hindi naman natanggihan ni Ryan. Saglit pa na nagtitigan ang dalawa, si Ryan, binalak pang magmatigas pero naisip niya rin na magmamatigas din si Dan kaya naman pinabayaan niya na lang ito sa kaniyang gusto.

“I like you better when you're all quiet and shy.” bulong ni Ryan sabay iling nang mainis siya sa pagpupumilit ni Dan. Ang tagpong ito ang nakapagpangisi kay Dan.

“Live with it. Because this Dan is going to stay for good.” nakangising saad ni Dan sabay kagat sa kaniyang cheese burger.

Nang abala na si Dan sa kaniyang pagkain ay hindi maiwasan ni Ryan na titigan ito at panuorin kung pano ito kumain na parang bata, kaya naman sa kabila ng kaniyang kaunting pagkainis dahil sa pagiging mapilit nito ay hindi niya napigilan ang sarili na mapangiti at maganang kumagat sa kaniyang biniling pagkain.

0000oo0000

Pinanood ni Dan kung paano ka seryoso si Ryan sa paglalaro sa isang booth sa perya na iyon. Kailangan kasing i-bato ang isang bola at patumbahin ang isang tore ng mga bloke upang manalo. Ngunit gaano mang kaseryoso ni Ryan sa paglalaro ay hindi niya makuwa kuwang patumbahin ang tore na iyon.

“Give me the ball.” seryosong saad ni Dan kay Ryan na agad natigilan mula sa pagbato sana ng huling bola nito.

“What?” agad na tanong ni Ryan sabay tingin sa maliit na kamay ni Dan na nakalahad sa kaniyang unahan. Pinagmasdan ni Ryan ang maliliit na braso ni Dan, tila ba tinatanong sa sarili kung pano nito magagawang patumbahin ang mga bloke na iyon gamit ang maliliit nitong braso.

Ang pagngisi ni Ryan matapos nitong pagmasdan ang maliliit na braso ni Dan ay hindi nakaligtas sa huli. Hindi mapigilan ni Dan ang mainis ng kaunti pero hindi rin niya napigilan ang sarili na mapangisi din sa naisip na mapapahiya si Ryan sa oras na mapatumba ni Dan ang mga bloke na iyon na alam niyang magagawa niya.

“Be my guest.” may pagka sarkastikong sabi ni Ryan sabay abot ng bola sa nakangisi naring si Dan.

“Thank you.” may pagka sarkastiko ring balik ni Dan sabay hablot ng bola sa kamay ng huli.

Hindi na nag-atubili pa si Dan, gamit ang kaniyang maliliit na braso, presisyon ng kaniyang mga galaw, kalmadong isip at ang pasensya ng isang propesyonal na manlalaro ay ibinato na ni Dan ang bola.

0000oo0000

Hindi napigilan ni Ryan ang sarili na mamangha nang itaas ni Dan ang kaniyang kamay na may hawak hawak na bola. Kitang kita niya ang bawat pag-umbok ng kalamnan ni Dan kahit pa gaanong ka-kalmado ang mukha nito. Hindi na nagawa pang panuorin ni Ryan ang pagbagsak ng tore ng bloke matapos itong batuhin ng bola ni Dan dahil abala na siya sa pagtitig sa magagandang labi ni Dan, pantay pantay nitong mga ngipin, mapupulang pisngi at mapupungay na mata.

Hindi makapaniwala na maeengganyo siya sa pagiging kilos bata nito. Bata na tila ba tuwang tuwa sa pagkapanalo nito sa isang laro.

“Yes!” masayang saad ni Dan sabay ngisi na siyang gumising kay Ryan sa pagtitig nito sa mukha ng huli.

“Tyamba lang naman!” balik ni Ryan pero hindi maikakaila ang pagkamangha sa mukha nito. Sasagutin na sana siya ni Dan nang biglang magsalita ang nagpapasinaya ng palarong iyon.

“Eto po oh.” sabi ng tagapag pasinaya sabay abot ng napanalunang gadambuhalang teddy bear kay Dan.

“Here, hon.” nakangising saad ni Dan sabay pwersahang inabot ang laruan kay Ryan na agad namula ang pisngi matapos itong tawaging 'hon' ni Dan.

“What are you doing?” pinipigilang mapangiti na tanong ni Ryan nang makita niyang nagaabot ng pera si Dan sa tagapasinaya ng larong iyon.

“I'm going to prove na hindi 'tyamba' yung nangyari and going to make you see that judging someone by their outward appearance is a very very bad attitude..” nakangising sagot ni Dan habang inaabot ang tatlong bola na ibinibigay sa kaniya ng tagapasinaya.

0000oo0000

Patuloy parin sa pag-iling si Ryan habang naglalakad at karga karga niya ang dalawang gadambuhalang teddy bear sa kaniyang magkabilang kamay papunta sa susunod na laro na gusto nilang puntahang dalawa ni Dan, hindi makapaniwala na muli nanamang pinaalala sa kaniya ni Dan na mali ang pagkakakilala niya dito at muli nanaman siyang pinahamak ng kaniyang panghuhusga. Matapos maglaro at ipamukha sa kaniya ni Dan na mali ang pagkakakilala niya dito matapos nitong maitumba ang tore ng bloke sa ikalawang pagkakataon ay hindi na nagsalita pa si Dan. Nakangisi lang ito na tila ba may ibig ipahiwatig.

“I'm sorry.” pabulong na saad ni Ryan nang hindi na niya matiis pa ang katahimikan sa pagitan nila.

“Sorry for what?” balik ni Dan kahit pa halata namang alam niya ang ibig ipahiwatig ni Dan.

“Sorry for being an asshole.”

“You're an ass since the first day I met you, why apologize now?” nakataas kilay pero nakangisi paring tanong ni Dan na ikinahiya naman ni Ryan.

“Sorry for judging you.” saad ulit ni Ryan na ikinatigil ni Dan sa paglalakad. Nagtama ulit ang tingin ng dalawa, nakita ni Dan ang sinseridad at pagmamakaawa sa mga mata ni Ryan.

“Apology accepted.” saad ni Dan na ikinangiti ulit ni Ryan.

Muli ng naglakad ang dalawa, si Ryan natutuwa at tinanggap ni Dan ang kaniyang sorry at si Dan naman ay nagiisip ng maigi kung kailangan niya bang sabihin ang kaniyang susunod na sasabihin. Hindi na nakatiis pa si Dan at muli na siyang tumigil sa paglalakad at humarap kay Ryan na ikinagulat ng huli.

“You were not just an asshole to me, you're an ass to your brother as well.” wala sa sariling saad ni Dan nang hindi na siya nakatiis pa na mangielam sa magkapatid lalo pa't ayos na ang sa kanila ngayon ni Ryan.

“I-I k-know---” simula ni Ryan sabay yuko ulit dahil sa hiya.

“You should apologize to your brother also, you know. Sobrang taas ng tingin sayo ni Bryan and every time you raise your voice or every time he see you drunk or every time you ignore him makes him sad.” sabi ulit ni Dan sabay tiklop ng kaniyang mga kamay sa kaniyang dibdib, bilang pahiwatig na siya ay nagbibigay ng isang importanteng leksyon kay Ryan.

“It makes me sad also. We were so close before---” malungkot na saad ni Ryan.

“Then why do you keep on pushing him away? Pushing us away?” tanong muli ni Dan na siyang nakapag-pa-angat ng tingin ni Ryan nang marinig nito ang salitang 'us'.

“It's a long story.” sagot ni Ryan, nahalata naman ni Dan na hindi pa handa si Ryan na sabihin sa kaniya ang dahilan ng paglayo ng loob ng magkapatid sa isa't isa kaya naman hindi na siya nagusisa pa.

“J-just apologize to him, OK? I don't want to see him sad. I don't want to see you sad.” nakangiting saad ni Dan sabay pisil sa braso ni Ryan bilang tanda ng pagpupursigi dito na gawin ang kaniyang sinasabi.

Ilang beses pang ipinagpabalik-balik ni Ryan ang kaniyang tingin sa nakadamping kamay ni Dan sa kaniyang matipunong braso at sa matatamis nitong ngiti.

“I will. I promise.” nahuling sagot ni Ryan sabay napangiti na din. Hindi nagtagal ay muling naglakad sila Ryan at Dan sa iba pang mga palaro sa loob ng peryang iyon. Isang masayang gabi ang nag-iintay sa kanila.

0000oo0000

“What did you feed my brother?” bulaga ni Bryan kay Dan nang sunduin niya ito matapos ang shift nito sa Gustav's na siyang punagtratrabahuhan ng huli.

“Bakit mo ako inindian kagabi eh hindi ka naman talaga ina-atake ng gastritis?!” pasinghal na pabalik tanong ni Dan dito. Nagbatuhan muna ng naniningkit na mga tingin ang dalawa saka sabay na naglakad papunta sa sakayan ng dyip pauwi sa kanilang apartment, tanda na wala sa kanila ang may balak na sumagot sa tanong ng isa't isa.

“Thank you---” wala sa sariling seryosong sagot ni Bryan na naglagay ng isang matipid na ngiti sa mukha ni Dan, masaya siya na nakatulong siya sa relasyon ng magkapatid sa isa't isa. “Ngayon ko lang ulit siya nakita na lively and happy since we parted ways before going to college. It's like having my brother back.” naluluha pero nakangiting saad ni Bryan na lalong nakapagpangiti kay Dan.

“You're welcome.” matipid na sagot na lang ni Dan sabay pisil sa malaking braso ni Bryan.

“Just don't run out of that love juice you gave him so he won't come back to being an asshole.” nagbibirong saad ni Bryan na nakapagpahagikgik kay Dan.

“I promise.” nakangising balik ni Dan. Saglit na nagpalitan ng ngiti si Dan at Bryan bago sumakay ng dyip.

“I finally got laid last night---!” excited na pagiiba ng usapan ni Bryan pagkaupo nila ng pagkaupo ni Dan sa loob ng dyip, pero ang mga sumunod na sinabi ni Bryan ay hindi na nagawa pang pakinggan ni Dan dahil sa nakita niyang tagpo nang igawi niya ang kaniyang tingin sa labas ng bintana ng dyip na kanilang sinasakyan.

Sa isang bench sa isang park malapit sa Gustav's ay nakatayo si Ryan, may kausap ito na nakatalikod naman mula sa gawi ng dyip na sinasakyan nila Dan kaya't hindi niya nakita ang mukha nito, pero ang pagka-curious ni Dan sa pagkatao na kausap ni Ryan ay agad na nabura nang makita niyang magsalubong ang mga labi ng mga ito.

Isang maalab at puno ng emosyon na halikan ang sumunod na nasaksihan ni Dan. Isang maalab na halikan sa pagitan ng dalawang lalaki. Ngayon, alam na ni Dan na hindi babae ang swerteng tinatawag na beh ni Ryan nung gabing inalagaan niya ito dahil sa sobrang pagkalasing.

Itutuloy...

Against All Odds 2[18]

by: Migs