Against All Odds 2[12]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Halos mapaiyak siya nang makita niya kung magkano lamang ang kaniyang kinita. Tatlong libo mahigit para sa labing limang araw na pagbabanat ng buto, nilunok na lamang niya ang bigat ng loob na iyon, iniisip na ngayon ay may tatlong libo na siyang idadagdag sa kaniyang inipon para sa darating na pasukan. Bago siya tumalikod sa taong nagpapasweldo sa kaniya ay nginitian niya muna ito at nagpasalamat.

Marami mang dahilan upang magpalamon siya sa lungkot ay inisip naman niyang mas maraming dahilan upang siya ay patuloy na ngumiti.

Nang makauwi ay bagsak balikat siyang pumasok sa apartment na kaniyang tinutuluyan dahil sa pagod. Saglit na lumingon-lingon. Hindi parin mapigilang malungkot kahit pa magdadalawang buwan na siyang tumutuloy doon, iniisip na kahit isa sa mga gamit sa kaniyang paligid ay hindi sa kaniya.

Na wala siyang karapatan sa lugar na iyon.

Kumpara sa kumportable niyang kama sa kanilang bahay, masasabing ang sofa na kaniya ngayong hinihigaan ay dahilan ng kaniyang sakit sa katawan na nararamdaman tuwing pagkagising sa umaga, pero katulad ng kaniyang naisip kanina, nagpapasalamat na lang siya na may sofa siyang nahihigaan at may bubong at pader na tumatabing sa kaniya mula sa lamig.

Ipinikit na niya ang kaniyang mga mata. Taimtim na nagdasal na sana ay hindi na siya muli pang dalawin ng mga masasamang panaginip na siyang lalong nagiging dahilan ng kaniyang pagiging miserable. Matapos magdasal ay kaniya ng ipinahinga ang kaniyang mga mata at utak.

Ngunit hindi pa man nagtatagal ay tila isang pelikula na ipinapalabas sa kaniyang sariling utak ang mga bagay na pilit na niyang ibinabaon sa limot, mga bagay na nagtutulak sa kaniya upang maging miserable, mga bagay na hanggang ngayon ay sa kaniya'y nagdudulot ng matinding sakit.

0000oo0000

“Dude! He's crying! Who the hell cries in his sleep?” tanong ng isang lalaki na nakapagpagising sa kaniya. Dali-dali siyang bumalikwas, idinikit ang kaniyang mga tuhod sa kaniyang dibdib at itinago ang kaniyang ulo sa pagitan ng mga ito.

“P-please don't h-hurt me.” nangangatal niyang sagot.

Tumahimik ang buong paligid, walang ibang mariring kundi ang kaniyang paghikbi.

“Hey buddy, we're not going to hurt you. I'm sorry if I scared you.” marahang saad ng lalaking nagtatanong kanina.

Dahan-dahan siyang nagtaas ng tingin sa pagitan ng mga hikbi. Noong una ay naguluhan pa siya, akala niya ay nahihilo parin siya dahil sa antok at dalawa na ang kaniyang tingin sa taong kaniyang kausap, huli na ng mapagtanto niyang dalawang tao nga ang kaniyang kaharap, huli na ng maisip niya na ito pala'y kambal.

Magkamukhang-magkamukha ang mga ito, halos wala kang makitang pagkakaiba, pati ang nagaalalang mga tingin ng mga ito ay magkaterno. Ngunit ang tingin ng kambal na nasa kaniyang kaliwa, sa hindi maipaliwanag na dahilan ay mabilis na napalitan mula sa pagaalala papunta sa pagkainis.

“Call me when this drama is over.” saad ng kambal na nasa kaliwa sabay talikod at pabalang na pumasok sa kwarto malapit sa may kusina.

“Don't mind that asshole. I'm Bryan by the way. You can call me Bry and that asshole is my twin brother, Ryan, you can call him Ry. My mother thought it was cute to give us rhyming names. My brother and I thinks it's stupid, though.” saad ng kambal na nasa kaniyang kanan sabay ngiti at abot ng kamay.

Saglit niyang tinignan ang kamay nito at nang masiguro sa sarili na hindi siya nito sasaktan ay dahan-dahan niyang inabot ang kamay niya dito at nagpakilala narin.

“I-I'm Dan.”

0000oo0000

Hindi mapigilan ni Dan ang ma-conscious lalo pa't mukhang di magawang pigilan ni Bryan ang titigan siya habang inililigpit niya ang kaniyang pinaghigaan sa salas na tila ba isa siyang nakaaaliw na isda sa loob ng aquarium.

“I'm sorry. My brother took and locked the room that's supposed to be yours. He's not supposed to be here, he was expelled from his last school because of some fraternity trouble.” tuloy tuloy na saad ni Bryan.

“I-It's OK. I'm not going to use that room if it wasn't locked anyways.”

“Bakit naman?” parang batang tanong ulit ni Bryan.

“B-baka kasi m-may mawala---” nahihiyang simula ni Dan na ikinabura ng ngiti sa mukha ni Bryan at ikinakunot ng noo nito.

“Tita said you're a good guy--- if she says you're a good guy then I trust you. Kahit pa may nawala sa gamit namin, hindi ka namin pagiisipan ng masama because tita said you're a good guy. She also asked us to share our apartment with you until all of us graduate college. She also said that you have a very big problem and that we should look after you like you are part of the family---” tuloy tuloy na saad ni Bryan, hindi mapigilan ni Dan na mapaisip saglit.

“Where are you planning to go after the graduation?” tanong ni Mrs. Hernando pagka-abot na pagka-abot nito ng kaniyang transcript na maagang ni-request ni Dan, hindi alintana ng principal na hindi na binabalak na di Dan na umattend ng graduation.

“I-I d-don't know yet.” naluluha nanamang sagot ni Dan.

“Where are you planning to study college?” nagaalala muling tanong ni Mrs. Hernando, hindi mapigilang maawa sa batang tila ba pasan pasan ang buong mundo. Umiling lang bilang sagot si Dan, ang tangi lang kasi nitong napla-plano ay ang kaniyang pag-alis sa oras na makuwa na niya ang mahahalagang papeles mula sa kaniyang paaralan, hindi pa niya naiisip kung san siya titira at kung magko-kolehiyo pa ba siya.

“I know a place where you can stay and I can recommend you to a university. Pwede ka nilang bigyan ng scholarship doon, hindi nga lang full scholarship---” hindi pa man natatapos ng principal ang kaniyang sasabihin ay muli na siyang niyakap ng mahigpit ni Dan.

“T-tita niyo si Mrs. Hernando?” tanong ni Dan na siyang nagbalik muli ng ngiti sa mukha ni Bryan.

“She's my favorite Aunt.” proud na sagot ni Bryan sabay tayo mula sa kinauupuan at pumalakpak na parang bata.

“I'm hungry. Do you want breakfast? Did you eat already? I can't cook, though. Can you cook? I'm hungry---” parang bata at masayang sunod sunod na saad ni Bryan na sa unang pagkakataon sa loob ng ilang buwan ay nakapag pangiti kay Dan. Iniisip na hindi malayong magkasundo sila ni Bryan.

“Shut up, Bry. You know how annoying you are when you're like that.” singit naman ni Ryan na halos ikatalon ni Dan dahil sa gulat. Sinulyapan siya ni Ryan, nung una ay parang hindi siya nito nakikita at nang tumalikod ito upang lumabas sa front door ay nakita pa ni Dan na sumimangot ito.

Kung panatag ang kaniyang loob sa masiyahing si Bryan, kabaligtaran naman ang kaniyang nararamdaman kay Ryan.

0000oo0000

“This is so cool! It's like having an extra brother! I've always wanted a little brother when we were young!” sunod sunod na saad ni Bryan na muling nakapagpangiti kay Dan. Sa loob ng ilang oras na kasama niya ito ay napansin ni Dan na may kakaiba kay Bryan, masyado itong hyper maski ang pagsasalita nito na tila ba walang katapusan ay napansin din ni Dan, ngunit isinang tabi niya ito lalo pa't masaya naman itong kasama.

“It's like having a pajama party every night!” masayang saad ni Bryan ngunit agad na nagbago ang expresyon sa mukha nito at napalitan iyon ng lungkot. “Ryan and I used to have those when we were little--- but hey! We can still have those! I can ask Ryan to sleep with us!” sunod sunod at masaya muling saad ni Bryan.

Ang mga ngiti sa mukha ni Dan ay unti-unting nabura. Ganitong ganito rin ang nangyari noon sa kanila nila Mike, Mark at Dave. Madali niyang pinagkatiwalaan ang mga ito at sa huli ay sinaktan lamang siya ng mga ito. Hindi mapigilan ni Dan ang matakot. Iniisip na kailangan na niyang linawin ang lahat kay Bryan at kung maaari kay Ryan din, lalong lalo na ang tungkol sa kaniyang sekswalidad para kung sakaling hindi siya tanggap ng mga ito ay hindi na siya magaaksaya pa ng panahon na lumayo dito bago pa siya saktan ng mga ito katulad ng ginawa nila Mike, Mark at Dave.

“---we used to play chess until we fall asleep--- Do you play chess?---” sunod sunod paring pagdakdak ni Bryan habang inaayos ang extrang higaan sa tabi ng kaniyang kama para higaan ni Dan.

“Bry---” tawag pansin ni Dan kay Bryan na agad namang tumigil sa pagsasalita at masuyong nakangiting humarap sa kaniya.

“I-I h-have to tell you and your b-brother s-something.”

0000oo0000

“Ryan! Dan needs to tell us something!” sigaw ni Bryan sabay ibinagsak ang sarili sa sofa. Dikit kilay naman na lumabas si Ryan sa kaniyang sariling kwarto, ang ekspresyon na makikita sa mukha nito ay pagkainis tila ba sinasabing na-iistorbo siya ni Dan.

Umupo si Ryan sa sofa katabi ni Bryan, hindi man lang magbato ng tingin kay Dan. Sa mga sandaling iyon ay agad na naihambing ni Dan ang dalawang magkapatid. Si Bryan ang kambal na masiyahin, easy go lucky at masayang kausap at kasama habang si Ryan naman ang tahimik na kambal, yung tipong mangangapa ka pa sa ugali nito sa tuwing kasama mo ito na magdudulot sayo na mahiya pa.

Magkapareho sa laki at ganda ang katawan ng mga ito na halata mong banat sa gym. Parehong matangkad at maputi, parehong maamo ang mukha pero para kay Dan ay hanggang doon lang pagkakapareho ng dalawa dahil pagdating sa paguugali ay magkaibang-magkaiba na ang mga ito at napatunayan iyon sa mga susunod na mangyayari.

“I-I asked your Tita for a little help. I need a place to stay while finishing college and she gave me the key to this apartment. B-but I can't just stay here like you're obliged to keep me here. I-If we're going to have problems or if you think you're going to have problems with me, s-sabihin niyo lang sakin and I will go---” simula ni Dan ngunit agad siyang pinutol ni Bryan.

“Of course we want you here, Dan!”

Saglit na natigilan si Dan, hindi parin siya tinitignan ni Ryan na tila ba bored na bored na habang si Bryan naman ay nakatingin sa kaniya na tila ba ngayon lang ito nakakita ng tao.

“I'm gay.” wala sa sariling bulalas ni Dan na lalong nakapagpatahimik sa dalawa. Lalong nangunot ang noo ni Bryan na tila ba hindi nito naiintindihan ang salitang “gay” habang si Ryan naman, sa unang pagkakataon matapos siyang gisingin ng kambal ay binato si Dan ng isang tingin. Isang hindi maipaliwanag na tingin. Hindi niya mapigilang salubungin ang tingin nito at makipagtitigan dito.

Ilang minuto pang binalot ng katahimikan ang buong paligid. Walang ibang naririnig si Dan kundi ang mabilis na pagtibok ng kaniyang puso at pagkabog ng kaniyang dibdib habang nakikipagtitigan kay Ryan.

0000oo0000

“So what if you're gay!? Ryan is---” simula ni Bryan ngunit siniko ito ni Ryan sa tigiliran. “---OW! What was that for?” tanong ni Bryan.

“Shut up, Bryan!” singhal ni Ryan sabay pinagmulatan ito ng mata. Tila naman may sikretong mensahe ang sinabing iyon ni Ryan na siyang nakapagpatahimik kay Bryan.

“What my brother is saying is that Tita Melly wants you here. We can't do anything about that. This place is hers. If she say we need to suck it up. We will suck it up no matter how bad of a human you are, we need to live with you. Are we done?! I need to do something more important than this.” singhal ni Ryan na nakapagpatameme kay Bryan at Dan sabay tayo mula sa sofa at muling pumasok sa kaniyang kwarto na tila ba ang pinagkahirap-hirapan na pag-amin ni Dan patungkol sa kaniyang sekswalidad ay balewala lamang sa kaniya.

“Don't mind him. He's just in one of his moods---” pambabalewala ni Bryan sa pagaalburoto ng kapatid sabay mabilis na humarap muli kay Dan at nginisian ito. “Sooo you're gay, huh?! Do you find me attractive?” habol tanong ni Bryan sabay ipinout ang kaniyang mga labi at pumikit. Ang nakakatawang itsura na ito ni Bryan ang nagdulot kay Dan na huwag seryosohin ang pasaring nito patungkol sa kaniyang sekswalidad.

“You're not my type and besides--- You're my older brother.” nakangiting saad ni Dan na nakapagpangiti lalo kay Bryan.

“Yey! I have a new baby brother! So how about that game of chess---?” simula muli ni Bryan na tila naman nagshift sa pagiging bata muli na ikinangiting muli ni Dan.

0000oo0000

Pagkatapos ang pasok ni Dan sa fast food chain na kaniyang pinagtratrabahuhan ay agad naman siyang lumipat sa hindi kalayuan na restaurant kung saan napakiusapan niya ang may ari na pagtrabahuhin siya bilang isang dishwasher. Hindi man kalakihan ang kita doon ay nagagamit naman niya ito para panggastos niya pang-araw araw. Hindi man siya sanay na madungisan ang kaniyang kamay mula sa mga tira-tirang pinagkainan ng iba't-ibang taong hindi niya kilala ay tinitiis niya ito dahil para sa kaniya isa itong marangal na trabaho na makakatulong sa kaniyang upang makatawid ng kolehiyo.

“Marami-rami din ang nahugasan mo ngayon, Dan.” nakangiting bati ng may ari ng restaurant sabay abot ng bayad kay Dan.

“Oo nga po eh pero OK lang po yun---” simula ni Dan sabay punas ng kaniyang kamay sa towel na nakasabit sa kaniyang balikat at inabot ang pera na siyang kinita niya sa paghuhugas ng mga plato. “---Sir, thank you po talaga ha. Di niyo po alam kung ganong kalaking tulong ito saakin.” seryosong batid ni Dan, hindi na sumagot pa ang may ari ng restaurant, inabot na lamang nito ang ulo ni Dan at ginulo ang buhok nito na parang batang gumawa ng mabuti.

Nakangiti at magalang na tumalikod si Dan ngunit hindi parin siya tinantanan ng tingin ng may ari ng restaurant na iyon.

“---Di niyo po alam kung ganong kalaking tulong ito saakin.” ang muling pag-echo ng sinabi ni Dan sa utak ng may ari ng restaurant.

“I know how much this means to you, Dan. I know.” bulong ng may ari ng restaurant.

“Jase, honey. We're ready to go.” marahang saad ng nobyo ni Jase na siyang gumising sa kaniya mula sa pagtitig kay Dan at pagbabalik tanaw nito sa ilang bahagi ng kaniyang nakaraan.

“OK, hon.” masuyong balik ni Jase, ngunit bago iyon ay muli niyang sinulyapan si Dan. Abala ito sa muling paghuhugas ng pinggan sa restaurant na iyon na iniwan sa kaniya ng kaniyang kapatid na si Nate at namayapang asawa na si Aaron, napansin niya kung gaano kadesedido si Dan na magawa ng maayos ang trabaho na iyon dahil alam niya na isa iyong trabaho na iyon na makakatulong sa kaniya.

Muling nakita ni Jase si Aaron, ang kaniyang namayapang asawa sa pagkatao ni Dan. Masigasig din ito katulad nito, mabait at matalino pero katulad ni Aaron ay kitang kita din ni Jase sa mga mata ni Dan na malaki din ang sinosolong problema nito, na katulad ni Aaron ay nagkukumahog din ito upang magkaroon ng maayos na buhay.

Kaya nang magpakita ito sa harapan ng kaniyang restaurant, nagmamakaawa na bigyan siya ng kahit anong trabaho ay hindi na nagdalawang isip pa si Jase na bigyan ito ng trabaho kahit pa hindi naman kailangan ng kaniyang restaurant ang dishwasher, iniisip na kahit sa maliit na paraan na iyon ay parang natulungan narin niya si Aaron, na kahit papano ay nakabawi siya sa dating nobyo nung panahong pinagtutulakan niya ito palayo.

“He reminds me of Aaron too.” marahang saad ulit ng nobyo ni Jase na nakuwa ang tumatakbo sa isip ni Jase. Ngumiti si Jase at humarap sa kaniyang nobyo, nginitian ito saka hinalikan ng mariin sa labi.

“Let's go.” bulong nito sabay lakad palayo mula sa kusina ng restaurant.

0000oo0000

“Hey! How's work?” masiglang tanong ni Bryan kay Dan.

“Hi Bryan! Hi Ryan! Work was work.” nakangiting saad ni Dan sa kabila ng pagod. “Hey I brought you guys food from the restaurant!” pahabol ni Dan.

Hindi na inintay pa ni Dan na sumagot ang dalawa. Nagpa excuse agad siya upang magpalit at makabalik agad sa hapagkainan upang maibsan na ang sobrang gutom na kaniyang nararamdaman. Ngunit nang makabalik siya sa may living area ng apartment ay naabutan niya ang nakasibanghot at hindi kumakain na si Ryan. Iniisip na wala nanaman ito sa mood ay masuyo na lang itong inalok muli ni Dan na kumain.

“Ryan, kain tayo. Masarap 'tong shawarma dun sa Gustav's.” masuyong alok ni Dan kay Ryan.

“Sa Gustav's?! Grabe sarap ng shwarama pita dun! Bakit di mo agad sinabi na dun ka nagtratrabaho?! Naku, uwian mo lang si Ryan ng shawarma pita dun panigurado maaalis na ang init ng ulo nun sayo.” tila batang kinikilig na saad ni Bryan nung minsang nagkwentuhan sila tungkol sa mga lugar na pinagtratrabahuhan ni Dan.

Kaya naman kahit may pinaglalaanan si Dan sa pera na kaniyang kinita nung gabing iyon kakahugas ng pinggan ay mas pinili parin niyang ibili ang kambal ng paborito nitong shawarma, hindi para magpalakas kay Ryan katulad ng sinabi ng kakambal nito na si Bryan kundi para maipakita ang kaniyang pasasalamat sa pagpayag ng mga ito sa gusto ng kanilang tiyahin na si Mrs. Hernando.

“I don't eat table scraps.” singhal ni Ryan na ikinabura ng ngiti sa mukha ni Dan at ikinatigil ni Bryan sa masuyong pagnguya.

“They're not left---.” malungkot na simula ni Dan ngunit hindi na siya pinatapos pa ni Ryan sa pagsasalita..

“Whatever---” simulang balik nito sabay tayo, kinuwa ang wallet at susi ng sasakyan “Don't wait for me. I'll be home late.” pahabol nito bago lumabas ng front door ng kanilang apartment.

Wala pa mang sampung segundo ang itinatagal ng pagkakasara ng front door ay hindi na napigilan ni Dan ang mga luha na mangilid sa kaniyang mga mata. Hindi makapaniwala na hanggang sa ngayon ay nahihirapan parin siyang makipagkapwa tao katulad noong panahong tumuntong sila ni Mike ng high school.

At nagsasawa na siyang ipagsiksikan ang sarili o kaya naman ay pilitin ang mga ito na magustuhan siya katulad noong ginawa niya kila Mark at Dave at kasama ng pananawa na iyon ay ang takot, takot na kapag pinabayaan niya ang sarili na mapalapit muli sa ibang tao katulad ng kaniyang unang pakay kila Bryan at Ryan ay muli nanaman siyang magbukas ng pagkakataon upang saktan siya ng ibang tao katulad ng nangyari noon kay Mark at Dave.

“Hey, don't mind him.” marahang saad ni Bryan na agad binitawan ang kaniyang kinakaing shawarma para pagaangin ang loob ni Dan. Na-appreciate naman ito ni Dan, pero katulad ng kaniyang iniisip, hindi na niya muli pang pagbubuksan ng pagkakataon muli ang kahit na sino na saktan siya kaya naman agad niyang iniwas ang kamay mula sa mga kamay ni Bryan.

“I-It's OK. I-I'm sorry. I don't feel well. Magpapahinga muna ako.” palusot ni Dan sabay tayo mula sa hapagkainan, iniwan ang hindi pa nagagalaw na shawarma at tumuloy na sa kwarto.

Pinanood ni Bryan si Dan habang naglalakad papunta sa kanilang kwarto, nagtataka kung bakit ang bilis ng pagbabago ng ugali nito, mula sa pagiging masayahin papunta sa pagiging malamig. Nang walang maisip na posibleng dahilan ay ikinibit balikat na muna ito ni Bryan at nagpatuloy lang sa pagkain, ngunit sa kabila noon ay isinumpa niya na aalamin niya kung ano ang ikinagaganoon ni Dan.

Habang nagiisip ay hindi napansin ni Bryan na naubos napala niya ang kaniyang kinakaing shawarma, iniisip na hindi naman kakainin ni Ryan at Dan ang kani-kanilang parte ay napagpasyahan niyang kainin na ang mga ito, habang tinitignan niya ang loob ng plastic na kinalalagyan ng mga shawarma ay hindi napigilan ni Bryan na mapansin ang isang piraso ng papel. Nang basahin niya lang ang nakalagay sa papel na iyon saka niya na-realize na isa pala itong resibo. Resibo ng anim na shawarma na binili ni Dan. Nagpapatunay na hindi nga tira-tira ang mga ito katulad ng sinabi ni Ryan.

“You're such a douchebag, Ryan.” umiiling habang ngumunguyang saad ni Bryan.

Itutuloy...

Pangalawang yugto ng

Against All Odds 2[12]

by: Migs