The Things That Dreams Are Made Of 10

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Walang imik. Yan ang isa sa mga salita na maaari mong ihambing kay Neph. Ayaw niyang saktan si Roan ngunit kailangan niya iyong gawin upang hindi na lalo pang lumalim ang hukay na siya mismo ang gumawa, kung noon sana ay tumanggi na siya sa gustong mangyari nito ay sana hindi na sila pareho pang nagkasakitan. Alam na ni Neph noon pa na hindi niya makakalimutan si Des ngunit nakuwa niya paring pumayag sa gustong mangyari ni Roan dahil akala niya ay maaaring turuan ang puso mangmahal.

“D-Desiree oh.” bulalas ni Neph habang namumula ang pisngi sabay bigay ng isang bulaklak na pinitas niya sa isa sa mga halaman sa parke ng kanilang club house.

“Thank---.” simulang pasasalamat ni Des ngunit hindi na iyon natapos nang makarinig na ang dalawang bata ng isang napakalakas na sigaw.

“HOY BATA! DI KA BA MARUNONG MAGBASA?! AYAN NAKALAGAY, 'NO PICKING OF FLOWERS' PERO PUMITAS KA PARIN!” sabi ng isang matanda na nakilala nila Des at Neph na taga linis sa parke na iyon.

“Eh wala po akong pera pambili ng bulaklak eh para sa kaibigan ko eh---!” matapang na pangangatwiran ni Neph na halos tumunaw sa resolba ng matanda at tumunaw naman sa puso ni Des na namula ang pisngi. “---Saka mabubulok lang naman yung bulaklak tapos wawalisin niyo saka itatapon! Eh kung hinahayaan niyo na lang kaming pumitas diyan edi wala na kayong wawalisin kada umaga!” pagtatapos ni Neph na nagpainit sa ulo ng matanda na nagsimula ng habulin si Neph na hilahila ng tumatawang si Des.

Hindi mapigilan ni Neph ang sandaling mapangiti sa naalala na iyon.

“Neph!” sigaw ni Amy na ina ni Neph. “Anak, bili ka muna ng coke---” hindi pa man natatapos ni Amy ang kaniyang inuutos sa anak ay agad na itong sumagot.

“Opo, saglit lang po.” magalang na sabi ni Neph habang bumabangon sa kaniyang kama upang sundin ang utos ng ina kahit pa malakas ang ulan sa labas ng kaniyang kwarto at lumalalim na ang gabi.

000ooo000

Abala parin si Neph sa pag-gunita ng kanilang mga magagandang alaala ni Des upang maiwasang isipin ang kaniyang pananakit na ginawa kay Roan nang sa gilid ng kaniyang mata ay nakita niya ang ge-gewang-gewang na si Des na kalalabas lamang ng isang club. Wala sa sariling kinabig ni Neph ang manibela ng kaniyang minamanehong sasakyan at itinigil ito sa harapan ng club kung saan lumabas si Des may ilang segundo lang ang nakakaraan.

“Des!” sigaw ni Neph, walang pakielam kung naiwan mang hindi naka-lock ang pinto ng kaniyang sasakyan at kung nababasa siya ng malakas na ulan.

“Wow. Naparami na talaga ang nainom ko naririnig ko na si Neph eh kanikanina lang iniisip ko lang siya.” sabi ni Des sa sarili habang hinahawi ang mga patak ng ulan sa kaniyang mukha.

“Des, what are you doing?” tanong ulit ni Neph na siyang naglinaw sa isip ni Des, agad agad na humarap si Des nang marinig niyang muli ang boses ni Neph. Hindi alam ni Neph kung ano ang kaniyang dapat maramdaman nang humarap si Des sa kaniya, kung galit ba, awa o sakit. Galit para sa taong nagpaiyak sa kaniyang mahal, awa dahil hindi kailanman niya pinangarap na makitang luhaan ang mga magagandang mata ni Des at sakit dahil, hindi man niya maipaliwanag, makita lang na nasasaktan si Des ay tila nasasaktan narin siya.

“Neph.” bulong ni Des na hindi makapaniwala na andon ang tanging tao na nais niyang makasama sa mga oras na lugmok na lugmok siya katulad ngayon.

Hindi na mapigilan pa ni Neph ang sarili at niyakap na ng mahigpit si Des na agad namang umiyak sa balikat ng huli.

“Shhh. Everything is going to be OK. Andito na ako.” bulong ni Neph. Ang mga sinabi na ito ni Neph ay unti-unting nakapagpakalma kay Des.

000ooo000

“Awww! It's raining!” parang batang nakasibanghot na sabi ni Josh habang nakapalumbaba na nakatanaw sa bintana.

“Ha! OK nga yan eh para wala ng activities bukas hanggang sa umuwi tayo---” simula ni Igi sabay sandal at itinaas ang kaniyang magkabilang kamay na parang si Tom sawyer. “--finally some sweet time to chill!” pagtatapos ni Igi na hindi na nagkasya sa pagsandal na tila si Tom Sawyer dahil bumalik na ito sa pagkakahiga sa kama.

“You're so boring sometimes.” nangaalaskang balik ni Josh sabay tingin ulit sa labas ng bintana kaya't hindi niya napansin ang unan na ihahampas sa kaniya ni Igi.

“Take that back or I'm going to put you under “The Pillow Torture!”” sigaw ni Igi sabay amba ulit kay Josh na agad namang umilag at hinawakan ng mahigpit si Igi sa braso na hindi naman mapigilan ang paghagikgik.

“You're not only boring but also immature!” nakangising balik ni Josh.

“You are now really going to regret saying that.” seryoso pero hindi mapigilang mapangiti na sabi ni Igi sabay hatak sa sariling braso na ikinatumba nilang dalawa sa sahig, si Josh sa ilalim at si Igi ang nasa ibabaw.

Nagtama ang tingin ng dalawang magkaibigan. Samu't saring emosyon ang tumakbo sa sa buong sistema ni Igi. Nang mapagtantong masyado ng matagal ang kaniyang pagkakatitig sa mga mata ni Josh ay agad na nagiwas ng tingin si Igi at sinubukan na tumayo agad- ngunit pinigilan siya ni Josh. Muling bumalik ang pagkakakunekta ng tingin ni Igi sa mga mata ni Josh na miya mo kinakabisa ito. Lalong lumakas ang pagtibok ng kaniyang dibdib.

“JOSH! IGI! Pinapatawag kayo ni Mrs. Roxas!” sigaw ng isa pa nilang kasamahan kasabay ang malakas na pagkatok sa kanilang pinto. Mabilis na Tumayo si Igi na halos ikinatumba nito samantalang si Josh naman ay inaalam pa at iniisip kung ano ang nangyari may ilang saglit lang ang nakakalipas.

“M-maghihilamos lang m-muna ako.” tila wala sa sariling saad ni Igi na ikinagising ni Josh sa pagiisip at nang ibalik niya ang tingin sa kaibigang kanina lang ay katitigan niya ay nakatalikod at papasok na ito sa kanilang banyo.

000ooo000

“Umuwi na si Nephilim. May idea ba kayong dalawa kung bakit bigla na lang umuwi ang isang iyon? May nagsabi kasi sakin na nagaaway daw sila ni Roan bago ito umalis kaya iniisip ko na baka iyon ang dahilan at hindi dahil may kailangan siyang asikasuhin sa kanilang bahay tulad ng kaniyang sinabi. Kasi ire-reprimand ko siya as your adviser kung dahil lang sa hindi nila pagkakaunawaan ni Roan ang dahilan ng kaniyang pag-uwi.” mahaba at may pagka striktang saad ni Mrs. Roxas kila Josh at Igi nang humarap ang dalawa dito.

Nagulat naman si Josh at Igi sa inihayag na ito ni Mrs. Roxas. Alam nilang close si Neph at Roan, pareho nga nilang iniisip na isa si Roan sa pinakamalapit na kaibigan ni Neph kaya ang isipin na nagkaroon ng samaan ng loob ang dalawa na nagdulot sa pagguwi at hindi na pagsali ng isa sa pinakiintay na team building na iyon ay nakapagpataka sa dalawa, ngunit sa kabila ng pagtataka ng dalawa ay nakuwa parin ng mga ito na magkunchabahan at saluhin ang kanilang kaibigan na si Neph sa kabila ng hindi paguusap.

“Baka po kasi umuwi ulit ang parent's ni Neph sa Laguna, Mam, may business po kasi sila don na parang hindi po maganda ang takbo ngayon kaya po siguro pinauwi muna nila si Neph sa bahay para magbantay doon at para may nakakasama narin po yung kapatid niya.” swabeng pagsisinungaling ni Igi na agad namang sinangayunan din ni Josh na wala ring sabit sa pagsisinungaling mapagtakpan lang ang kanilang kaibigan.

“Sigurado kayo na hindi lang ito dahil sa sinasabi nilang pagaaway nila ni Roan?” nanghuhuling tanong muli ni Mrs. Roxas.

“Sure na sure ma'am.” “Hindi po ganun kababaw si Neph.” Sabay na sagot ng dalawa na hindi mapigilang kagatin ni Mrs. Roxas.

“Very well. Hindi ko na kayo kukulitin pa. Ayaw ko lang kasi na may umuuwi sa kalagitnaan ng program dahil lang sa misunderstanding nila ng kaniyang partner sa kabila ng matagal na nating pagpaplano ng event na'to.” saad muli ni Mrs. Roxas na muling sinangayunan ng magkaibigan bago lumabas ng opisina ng guro sa resort na iyon.

000ooo000

Nang husto ng nakalayo sa opisina ang dalawa ay hindi naman napigilan ni Josh ang mapatawa habang si Igi naman ay agad na inilabas ang cellphone at tinawagan si Neph. Tinignan muna ng masama ni Igi si Josh na miya mo nababaliw na si Josh dahil imbis kasi na magalala ito katulad niya ay nakuwa pa nitong tumawa, ngunit hindi nagtagal ay napatawa na rin siya.

“Why the hell are you laughing?!” tanong ni Igi sa pagitan ng pagtawa.

“Naaalala mo nung six years old pa lang tayo nung una nating nakita si Neph? Ang loko gumagawa ng bangkang papel gamit yung mga lumang dyaryo sa unit nila?” tanong ni Josh sa pagitan ng pagtawa habang katabing naglalakad palabas ng building si Igi na hindi mapigilang mapahagalpak dahil sa naalala.

“Oo! Tinanong natin siya kung ano ginagawa niya, ang sagot lang ni loko kasi wala siyang magawa. Tayo naman itong may sa gago din eh nakisali sa paggawa ng bangka---” pagbabalik tanaw na rin ni Igi na siyang lalong dumagdag sa kanilang hagalpakan.

“Tapos nung nahuli tayo nung tagalinis nung pool ang sabi lang ni loko---”

““ayaw mo nun kuya, may tratrabahuhin ka ngayon?”” sabay na sambit ni Josh at Igi na lalong ikinahagalpak ng dalawa.

“Eh yung nagsayaw tayo na ala Michael Jackson?” tanong ulit ni Josh nang makabawi na silang dalawa sa kakatawa. Muling tumawa si Igi at umakbay kay Josh atsaka iginiya ang kaniyang balakang at paa sa kaniyang pagkanta na agad namang sinabayan ni Josh na umakbay din kay Igi.

““THRILLER! THRILLER NIGHT!”” sabay na kanta ng dalawa sabay sayaw nang maalala yung araw noong may seven years old palang silang tatlo nila Neph at nang makita ng mga ito ang tinatagong mga lumang VHS ni Ram ng mga MTV noong kabataan pa nito.

“What's this?” tanong ni Neph kay Igi nang mahagip nito ang VHS tape ng mga MTV na ini-record noon ni Ram.

“Dad told me not to mess with other people's stuff.” kinakabahan pero curious ding saad ni Josh na miya't miya ang tingin sa pinto, natatakot sa muling pagbabalik ni Ram.

“Maybe it's porn.” saad ni Neph na ikinasinghap ni Josh at ikinangisi naman ni Igi.

“You do know that both my dad's are gay, right?” nakangisi paring tanong ni Igi na ikinabura ng ngiti ni Neph at ikinangisi narin ni Josh nang makuwa ang gustong sabihin ni Igi.

“Haha! I still want to see what's on it.” humahagikgik na sabi ni Neph na ikinabura muli ng ngiti ni Josh.

“Wag na nating galawin, di naman natin alam kung ano laman niyan eh. Baka mamya magalit pa si tito Ram satin.” kinakabahan muling saad ni Josh pero hindi niya parin mapigilan ang maging curious.

“Alam kong curious ka rin, Josh.” nakangising baling ni Neph kay Josh na lalong kinabahan pero lalo ring na-curious.

“Since lahat naman tayo dito na-cu-curious sa laman nito edi panoorin na natin.” nakangising saad ni Igi sabay hatak sa VHS at isinalpak ito sa lumang player ng ama.

Hindi nagtagal ay nagplay na ito at pare-pareho na nilang nakita si Michael Jackson kasama ang mga kapwa nito nakabihis zombie na nagsasayaw. Hindi mapigilan ng tatlo ang mapahagikgik at magbiruan kung sino sa mga zombies na iyon ang kamukha nila at hindi rin nagtagal ay sumabay na ang tatlo sa pagsasayaw habang walang puknat ang tawanan.

““THRILLER!” pagtatapos sa pagkanta ng dalawa sabay hagalpak muli ng tawa sa pagitan ng mga hingal, hindi alintana na magkaakbay pa sila. Dahil sa pagod mula sa kanilang malikot na pagsasayaw at wala sa tonong pagkanta ay wala sa sariling umupo si Josh at Igi sa may damuhan sa ilalim ng isang malaking puno.

Hindi sinasadyang nagkapatong ang kanilang mga kamay. Noong una ay hindi nila ito napansin, si Igi ang unang nakapansin nito sapagkat ang kamay ni Josh ang siyang pumapaibabaw sa kanilang mga kamay. Dahan-dahan itong tinignan ni Igi na tila ba kapag tinignan niya ito agad agad ay mawawala ang magandang pakiramdam na kaniyang nadarama habang magkadikit ang kanilang mga kamay na iyon.

Abala si Josh sa kaniyang pagbabalik tanaw kaya't hindi niya napansin ang pagdidikit ng kamay nila ni Igi at ang minsang pagsulyap-sulyap ni Igi dito. Hindi maipaliwanag ni Josh kung bakit pero tila ba may nagpapagaang ng kaniyang loob sa mga sandaling iyon, hindi niya alam na sulyapan niya lamang ang namumulang mga pisngi ni Igi ay malalaman na niya ang sagot.

000ooo000

Masakit man ang ulo ay dahan-dahang idinilat ni Des ang kaniyang mga mata. Halos mapatalon siya nang mapansing wala siya sa sariling bahay bagkus asa isang pamilyar na lugar. Nang mapagtanto niya kung kanino ang bahay na kaniyang tinulugan matapos ang marami-raming nainom ay agad siyang kinabahan. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa pagkakahiga ngunit nang iaapak na niya ang kaniyang mga paa sa sahig ay imbis na sahig ang kaniyang naapakan ay likod ng isang tao ang kaniyang naapakan.

“ARGGGGGHHHHHHH!” sigaw ni Des.

“Huh?!” bulalas ni Neph sabay tayo na siyang ikinauntog ng kaniyang tuhod sa kanto ng coffee table.

“OUCH!” singhal ni Neph sabay himas sa kaniyang tuhod na sa kaniyang pakiramdam ay nabiyak.

Tila naman sinampal ng kaniyang sariling utak si Des nang maalala ang ilan sa mga nangyari noong nakalipas na gabi. Ang paginom niya ng marami sa isang club, ang pagpapaulan niya, ang pagtawag sa kaniya ng isang lalaki na kaboses na kaboses ni Neph at ang pagyakap niya dito at ang pag-iyak at paghinahon nang aluhin siya nito.

“Geesh Des. Give me a heart attack, will you.” pupungay-pungay na sabi ni Neph sabay hilot sa kaniyang tuhod at umupo sa sofa na kanina lamang ay tinutulugan ni Des.

“I-I need to go.” bulalas ni Des na ikinaalarma ni Neph. Ayaw niya pa kasi itong umalis.

“At least eat something first. Nagluto si Mommy---” simula ni Neph ngunit agad din siyang natameme at napayuko nang mapansing nagmamadali si Des na ayusin ang sarili at tila ba kating kati na siyang layuan. Napalunok na lang siya ng sariling laway at binalewala ang lahat ng pride na meron siya.

“---Please?” ang pagmamakaawang iyon ni Neph ang siyang nakapagpalambot sa puso ni Des. Wala sa sarili siyang humarap dito at marahang tumango.

Hindi mapigilan ni Neph na mapangiti sa sagot na iyon ni Des at nang makita nito ang ngiting iyon ni Neph ay tila nabawasan ang kaniyang mga problemang pasan-pasan.

000ooo000

Hindi parin matigilan ni Igi ang paminsan-minsang paghimas niya sa sariling kamay, pilit na binabalik-balikan ang pakiramdam ng kamay ni Josh na kanina lamang ay nakabalot doon.

“You're doing that creepy smile again. What's up?” tanong ni Josh habang puno ng pagkain ang bibig at mataman na pinapanood si Igi at ang paghimas-himas nito sa sariling kamay.

“What? I don't have a creepy smile!” singhal ni Igi habang pinipigilan ang sarili na mapangiti.

“I'm not saying that your smile is always creepy. Ito lang sandaling 'to yung creepy na parang may pinagpapantasyahan kang babae tapos paminsan-minsan mo pang hinihimas yang kamay mo.” saad ulit ni Josh, hindi alintana ang ilang butil ng kanin na tumatalsik-talsik mula sa kaniyang bibig habang nagsasalita.

Hindi agad nakasagot si Igi dahil agad na namula ang kaniyang mga pisngi pagkarinig na pagkarinig niya pa lang sa salitang “pinagpapantasyahan” mula sa bibig ni Josh. Sapul na sapul kasi siya sa sinabing iyon ni Josh. Ngunit ang pamumula ng pisngi na iyon ni Igi ay saglit lamang tumagal sapagkat muling tinatanong ng kaniyang sariling utak kung bakit nga ba niya pinagapantasyahan ang kaibigan gayong alam niyang straight ito at mahal na mahal nito ang girlfriend na si Des.

Hindi nakaligtas ang pagbagsak ng mukha na iyon ni Igi kay Josh na agad nagalala at agad inisip na baka may nasabi siyang mali.

“I'm sorry. Did I say something wrong?” nagaalalang tanong ni Josh na gumising kay Igi mula sa pagiisip ng malalim. Pinilit ni Igi na ngumiti na tila naman pekeng ngiti ang naging dating kay Josh.

“Wala lang may naisip lang---” simula ni Igi ngunit natigilan din siya at piniling maigi ang kaniyang dapat sabihin. “---saka wala namang masama sa pagpapantasiya lalo pa't hanggang dun lang naman ako diba?” makahulugang sabi ni Igi sa kabila ng kaniyang pagngiti. Hindi ito nakaligtas kay Josh na agad na nakaramdam ng kung ano sa kaniyang dibdib. Hindi niya maipaliwanag kung ano ito ngunit kinunsidera na lang niya itong “awa at inis” para sa kaibigan at para sa sarili.

000ooo000

“Sooo---” simula ni Neph nang hindi na niya matiis ang nakabibinging katahimikan sa pagitan nila ni Des habang kumakain ng agahan. Halos mapatalon si Des sa panimulang iyon ni Neph.

“So what?” kunot noong tanong ni Des, hindi pinapahalata kay Neph na natatakot siya sa kung ano mang tatanungin nito.

“---what do you like to do after breakfast?” nagaalangang tanong ni Neph. Tila naman bumagal ang utak ni Des sa pagtakbo at tinanong pa ang sarili kung tama ba ang kaniyang narinig, iniisip niya kasi at ine-expect na uusisain ni Neph ang nangyari sa kaniya, kung bakit siya nasa labas ng bahay ng dis oras ng gabi, kung bakit siya lasing at sabog na sabog, ngunit hindi. Katulad ng kaniyang pagkakakilala kay Neph noong sila'y mga bata pa lang ay mas nagpo-focus ang huli sa kaniyang ikasisiya kesa sa usisain at bigyan siya ng mga walang kuwentang advise tulad ng kaniyang ibang kaibigan.

Matapos makabawi ni Des mula sa hindi pagkakapaniwala ay hindi niya napigilan ang sarili na mapangiti lalo pa't ang layo ng itinanong sa kaniya ni Neph mula sa kaniyang inaasahang itatanong nito. Hindi na nga nagkasya si Des sa simpleng pagngiti dahil miya miya pa ay tumawa na ito ng malakas matapos mapagtantong miya siya tanga may ilang minuto lang ang nakakalipas dahil sa nararamdamang takot na kulitin siya at tanungin ng tanungin ni Neph at husgahan siya nito gayong alam naman niyang hindi iyon ugali ni Neph.

Saglit na kumunot ang noo ni Neph nang makita niya ang humahalakhak na si Des, hindi niya alam kung ano ang dahilan ng pagtawa nito, ang totoo niyan ay iniisip niya at ine-expect na mairita ito dahil sa kaniyang walang ka-kwenta- kwentang tanong, ngunit nang marinig niya ang pinakapaborito niyang halakhak na iyon ay hindi niya narin mapigilan ang mapangiti...

...at hiniling sa sarili na sana ay hindi na matapos pa ang mga sandaling iyon.

Itutuloy...

The Things That Dreams Are Made Of

“Chapter 10”

by: Migs