Against All Odds 2[26]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

“Kinasusuklam kita! Ipaparamdam ko sayo ang ginawa mong pananakit kay Dan!” singhal ni Ryan kay Melvin na siyang nakasandal parin sa pader kung saan siya marahas na sinandal ng huli sa pamamagitan ng mahigpit na paghawak sa leeg nito. Kitang kita ni Melvin ang galit sa mga mata ni Ryan na nagtulak sa kaniya na makaramdam ng takot.

“You almost fucking killed him! YOU. ALMOST. KILLED. HIM!” saad ni Ryan habang pahigpit ng pahigpit ang kaniyang hawak sa leeg ni Melvin sa bawat huling apat na salitang kaniyang binigkas.

Hindi magawang ipagtanggol ni Melvin ang sarili dahil naparalisa siya ng takot. Ngayon niya lang nakitang ganito si Ryan kaya naman nagkasya na lang siya sa pamumula, hirap sa pag-hinga at pag-iyak.

Naparalisa siya sa sakit hindi sa pagsakal ni Ryan sa kaniyang leeg kundi sa mga sinabi nito na siya lang patunay na mahal na nga nito si Dan. Isang realisasyon na lalong nagdulot kay Melvin na mapaiyak.

0000oo0000

Ang mga luhang iyon ang gumising kay Ryan mula sa matinding galit na kaniyang nararamdaman. Tila napaso ang kaniyang mga kamay na pirming humahawak sa leeg ni Melvin dahil agad niya itong pinakawalan. Wala sa sariling napaluhod si Melvin, hawak hawak ang kaniyang leeg, umuubo na para bang pinupuno niya muli ang kaniyang mga baga ng hangin. Si Ryan naman ay tila sinaid lahat ng lakas dahil matapos niyang humakbang paatras at mapasandal sa pader ay wala siya sa sariling pumadausdos pababa at mapaupo sa sahig.

“Why?” pabulong at nanghihinang tanong ni Ryan, may halo paring galit at sakit sa tanong nito na hindi nakaligtas kay Melvin na tila ba napuno na ng sapat na hangin ang mga baga.

“We—we w-were high t-that night, Ry. B-believe me, I didn't want t-to hurt him! I-It was the drugs!” balik naman ni Melvin sa pagitan ng kaniyang mga pag-ubo habang hwak hawak parin ang kaniyang leeg.

“BULLSHIT!” lumuluha naring saad ni Ryan dahil sa patuloy na pag-akyat ng kaniyang galit, ayaw kagatin ang sagot na ito ni Melvin.

“YOU SHOULD'VE KNOWN BETTER!” sigaw ulit ni Ryan habang nakatingin ng daretso kay Melvin mula sa kabilang bahagi ng sala ng bahay ng mga ito. Nang makita ni Ryan na umiiling si Melvin na tila ba nagsasabi na hindi totoo ang kaniyang mga sinabi at tila ba nagmamakaawa na paniwalaan ang kaniyang mga sinabi ay muli itong nagsalita. Hindi hahayaan na malusutan ni Melvin ang pangongonsensya niyang ito.

“Anong kasalanan niya sayo?! Do you even know him before the party?!” sumbat ulit ni Ryan kay Melvin na patuloy lang sa pag-iling at pagmamakaawa kay Ryan sa pamamagitan ng mga tingin nito.

“Please, Ry. Believe me! I didn't mean to hurt him!” balik ni Melvin. Ang sagot na ito ni Melvin ang tila ba naglagay ulit ng lakas sa buong katawan ni Ryan dahil agad siyang tumayo. Iniisip na walang patutunguhan ang usapan na iyon dahil tila ba may bumulong sa kaniyang isip na wala na itong pupuntahan.

“After knowing you for almost a year now makes me think that what you said was true. I'm sure you also didn't mean to hurt me before. BUT YOU KEPT ON DOING IT OVER AND OVER AGAIN! How can I be so sure that's not the same with what happened to Dan?!” humihingal na saad ni Ryan dahil sa sobrang galit at pagpipigil sa sarili na muling saktan si Melvin.

Natameme si Melvin. Muli, hindi niya magawang ipagtanggol ang sarili nagkasya na lamang siya sa pagbato kay Ryan ng nagmamaka-awang tingin ikinailing ng huli.

“FORGET IT. I'VE ALWAYS KNOWN YOU'RE A MONSTER AND WHAT I LEARNED TONIGHT ONLY PROVES IT!” pabulong na singhal ni Ryan sabay talikod at lakad palabas ng bahay nila Melvin pero kung anong hina ng pagkakasabi na iyon ni Ryan ay siyang tindi naman ng kirot na naramdaman ni Melvin sa kaniyang puso.

Nakailang hakbang pa si Ryan bago magsalita si Melvin.

“I love you.” bulong ni Melvin na nakapagpatigil kay Ryan sa paglalakad palabas ng bahay.

“I always have. I was just too afraid to admit it---” pagpapatuloy ni Melvin nang makita niyang nakuwa niya ang atensyon ni Ryan.

“---I was afraid that if I tell you, you'll also leave me like my parents did, like every asshole I was in love with before, did.” pahabol pa ni Melvin sa pagaakalang makukuwa niya parin ang loob ni Ryan. Nabuhayan ng loob si Melvin nang biglang humarap si Ryan sa kaniya.

Pero mali ang kaniyang akala.

Umiiling na tumalikod si Ryan, tila ba ang sinabi ni Melvin sa kaniya ay purong kabaliwan at hindi na kailangan pang pag tuunan ng pansin. Wala sa sariling tumayo si Melvin at hinabol si Ryan, iniyakap ang kaniyang mga braso sa kaliwang paa ng huli upang hindi ito makalakad papalayo. Natigilan naman si Ryan, may bahagi ng kaniyang isip na nagsasabi sa kaniya na totoo lahat ng sinasabi sa kaniya ni Melvin at ang isang bahagi naman ay nagsasabi sa kaniya na kalokohan lamang lahat ng iyon at sasaktan lamang ulit siya nito katulad ng pananakit nito kay Dan.

“It's a little too late for that.” malamig na sagot ni Ryan na siyang malamig na bumalot sa buong katawan ni Melvin. Dahan-dahang lumuwag ang yakap ni Melvin sa kaliwang paa ni Ryan na siyang ginawang senyales naman ni Ryan upang magsimulang maglakad palayo ulit.

Muli itong hinabol ni Melvin. Sa pagkakataong ito ay pilit ng pinaharap ni Melvin ang huli at sinibasib ang kaniyang labi sa mga malalambot na labi ni Ryan. Alam kasi niya, ayon sa kaniyang pagkakakilala kay Ryan ay hindi nito nahihindi-an ang kaniyang mga halik, pero katulad ng ilang bagay na nagbago kay Ryan ay tila hindi narin epektibo ang kaniyang ginawa na ito dahil marahan lang siya nitong itinulak palayo kahit hindi pa nagtatagal ng ilang segundo ang kanilang mga labi sa isa't isa.

Tila binuhusan ng isang timba ng nagyeyelong tubig si Melvin matapos niyang makita ang malamig na tingin sa kaniya ni Ryan at ang pag-iling nito na tila ba nagsasabi na kinaawaan siya nito. Napako muli si Melvin sa kaniyang kinatatayuan, patuloy sa pagtulo ang kaniyang mga luha, patuloy sa panginginig ng bawat kalamnan sa kaniyang katawan at patuloy ang pagbabaw ng kaniyang hinga.

“I love you.” bulong ni Melvin habang unti unting sumasalampak sa sahig ng kanilang patio.

“I love you.” saad ulit ni Melvin sabay ilang luha ang patuloy pang pumatak sa kaniyang mga mata.

“I love you---” bulong ulit ni Melvin kahit pa alam niyang hindi siya paniniwalaan pa ni Ryan. Kahit pa alam niyang wala na siyang pag-asa na mabawi ang pagtingin nito sa kaniya.

0000oo0000

Ang magandang araw ni Mike ay nauwi sa isang araw na napakasama. Hindi niya inaakalang makikita niya sa unibersidad na iyon ang kaniyang dating kaibigan, hindi niya inaakalang magiging ganon parin ang reaksyon nito sa kaniya kapag nakita siya nito at lalong hindi niya inaakalang mauungkat ng ganun ganun na lang ang mga pakiramdam na pinaghirapan nilang ibaon ni Cha.

Nagsisimula nanaman siyang usigin ng kaniyang konsensya.

Wala sa sarili siyang naglakad ng payuko palabas ng kanilang unibersidad. Walang pakielam kung san man siya dalhin ng kaniyang mga paa. Laking gulat na lang niya na matapos ang magiisang oras ay nasa harapan na siya ng kanilang bahay. Tahimik siyang pumasok sa loob ng kanilang bakuran at pipihitin na sana niya ang door knob ng kanilang front door ng makarinig siya ng ilang pag-tawa sa loob ng bahay.

Wala sa sarili parin siyang umikot papunta sa isang bintana. Doon nakita niya mula sa labas na nagkakasiyahan ang kaniyang mga magulang. Wala sa sarili ulit siyang napangiti pero ang ngiti na iyon ay hindi nagtagal nang sumagi sa kaniyang isipan na paano na lang kung pumasok siya sa bahay na iyon, alam niyang mapapansin ng kaniyang mga magulang ang kaniyang nakasibanghot na mukha, alam niyang kakausapin siya ng mga ito, aalamin kung ano ang nangyari at alam niyang hindi siya makakapagsinungaling sa mga ito at sasabihin niya ang tungkol sa pagkikita nila ni Dan.

“Ngayon ko lang ulit silang nakita na ganitong kasaya. Hindi ko kailangang basagin ang kasiyahan na iyon dahil lang sa isang hindi magandang araw ko.” umiiling na saad ni Mike saka tumalikod at muling naglakad palabas ng kanilang bakuran.

“Miserable much?!” singhal ng isang babae sa likod ni Mike pagkalabas niya ng kanilang bakuran at habang naglalakad siya papunta sa terminal.

“Tita---” pabulong at kinakabahang saad ni Mike ngunit hindi ito pinansin ni Lily na mukhang tumungga nanaman ng ilang bote ng alak.

“---You must be, I mean, who in their fucking right mind would rape and almost kill their best friend just for fun?!---” sunod sunod na saad ni Lily habang pagewang gewang pero nanlilisik ang mga mata na lumalapit kay Mike.

“---and if you're not miserable about what you've done to my son, I'm going to start and keep on praying for you to be miserable your whole life!” saad nanaman ni Lily na tuluyan ng nagtulak kay Mike upang mapaluha.

“Tita, please stop!” pagmamakaawa ni Mike dahil ang sakit at bigat na kaniyang nararamdaman dahil sa maaanghang na salita ni Lily ay mas matindi pa kesa yung pinagsasasampal siya ni Lily.pero nagpakawala lang ng isang nakapangingilabot na tawa si Lily.

“No rapist is going to tell me to stop!” matalim na dilang saad ni Lily na nagtulak kay Mike na talikuran ito at mabilis ng maglakad palayo bago pa makuwa ni Lily ang atensyon ng ilang tao sa hindi kalayuan.

“RAPIST!” sigaw ni Lily na nagtulak kay Mike na mabilis na maglakad palayo.

“YOU'RE A FUCKING RAPIST!”

0000oo0000

Nang buksan ni Cha ang pinto ng kaniyang clinic ay laking gulat niya nang makita si Mike na tila ba pinagsakluban ng langit at lupa, umiiyak at bagsak balikat. Tinignan ni Cha ang kaniyang kaibigan na naglalabas din ng sama ng loob sa kaniya.

“Get out.” malamig na saad ni Cha sa kaniyang kaibigan.

“What? I'm not done talking to you yet!” singhal naman pabalik ng kaibigan nito.

“I said get out!” singhal ulit ni Cha na tinignan lang ng masama ng kaniyang kaibigan na mabilis din namang lumabas ng clinic na iyon pagkatapos.

“What's wrong?” marahang tanong ni Cha kay Mike, malayong malayo sa pasinghal na tono nito sa kaniyang kaibigan kani-kanina lang.

“I-I---” simula ni Mike pero hindi niya kayang ikuwento lahat ng nangyari noong araw na iyon. Hindi na hinayaan pa ni Cha na lalong mahirapan si Mike kaya naman niyakap na niya ito ng mahigpit.

0000oo0000

Nang matapos sa pagkukuwento si Mike ay wala ng iba pang nagawa si Cha kundi ang magbuntong hininga. Hindi niya inakalang babalik sila sa ganito ni Mike matapos nilang paghirapan na matanggal kahit kaunti lamang ang hindi magandang pangongonsensya sa sarili ni Mike sa oras na paglaruan sila ng tadhana at magkita muli si Mike at Dan.

“Tadhana.” saad ni Cha sa sarili nang matandaan kung ano ang madalas sabihin sa kaniya ng kaniyang kaibigang si Migs.

“Kapag si 'Tadhana' na ang nangingielam, tangina, magtago ka na.”

Wala sa sariling ibinalik ni Cha ang kaniyang tingin kay Mike. Tadhana na ang gumawa ng paraan upang magkita ulit si Mike at Dan at ayon sa kaniyang mga narinig na kwento at sariling experience ay wala na silang magagawa pa kundi ang magpadala sa tadhana na ito.

“Grow some balls.” saad ni Cha na ikinakunot ng noo ni Mike.

“Huh?” wala sa sariling tanong ni Mike.

“I said, grow some balls!--” simula ulit ni Cha habang patuloy na tinitignan ng mariin si Mike. “There's a reason why you ended up enrolled in that university, Mike, the same university where Dan is studying. Who knows, maybe this is an opportunity for you to fix things, maybe this is destiny's cruel way of telling you that you still have a chance to fix things between you and Dan and lighten that burden you just don't seem to stop carrying.” pagpapaintindi ni Cha kay Mike na matagal natahimik at tila ba pinagiisipang maigi ang sinabing ito ni Cha habang nakabaling ang tingin sa isang sulok.

“---maybe destiny is giving you a second chance.” marahang saad ni Cha na nagtulak kay Mike na salubungin ulit ang tingin ng mga ito.

“I'm scared.” parang batang pag-amin ni Mike na siyang nagtulak kay Cha na yakapin ang huli ulit ng mahigpit.

“I know you are, but I think this is a chance that you shouldn't have to miss. There could be so many reason why you and Dan bumped to each other this morning and fixing things between the two of you might be one of the many reasons there is.” balik ni Cha na siyang nagbigay ng bagong pag-asa at lakas ng loob kay Mike.

“I'm going to man up and fix this.”

0000oo0000

Tila lumulutang siya, parang sinabuyan siya ng magic powder ni Peter Pan at kasama niya itong lumilipad sa kawalan. Umiikot ang kaniyang paningin pero hindi siya nahihilo o kaya naman nasusuka. Nilalamig siya sa kabila ng mainit na paligid at puspusan niyang pagpapawis. Natatawa siya kahit pa wala namang nakakatawa sa kaniyang paligid.

Nasa harapan ngayon ni Melvin ang foil at ilan pang mga paraphernalia na ginagamit sa paggamit ng droga. Hindi na niya kinayanan pa ang sakit matapos nilang magharap ulit ni Ryan kanina, ang lalaking kaniyang mahal kaya naman pinili niya ang pinakamadaling paraan upang malimutan ang sakit na iyon.

Paraan ng mga duwag upang madaling makalimot.

Ngunit sa kabila ng pagkawala ng sakit ay hindi parin maikakaila ng utak ni Melvin ang mga nangyari at sumumpa siya na babawiin niyang muli ang pag-ibig na dapat ay sa kaniya. Ang taong dapat ay sa kaniya.

Pero muli siyang napasinghot sa foil na naglalaman ng pinagbabawal na gamot sa kaniyang harapan nang sumagi sa kaniyang isip na hindi niya alam kung papano iyon gagawin. Kung paano niya muling babawin ang taong kaniyang mahal.

0000oo0000

“Dan---” narinig na simula ni Bryan pagkapasok na pagkapasok ni Ryan sa kanilang front door. Nanghihina parin siya matapos ang nangyari noong umagang iyon.

“I said get out of my way, Bry.” hinang hina na saad ni Dan.

Tila naman may ideya na si Ryan sa kung ano mang pinagtatalunan ng dalawa kaya naman mabilis siyang tumungo sa kwarto ng mga ito.

Doon nadatnan niya ang magulong kwarto ng dalawa. Nagkalat ang mga gamit ni Dan, halatang sinubukan pang pigilan ng kaniyang kakamabal ang balak nitong pag-alis. Sunod na iginawi ni Ryan ang kaniyang tingin kay Bryan na desedidong desedio na nakatingin kay Dan na tila ba nagsasabi na hindi ito makakalagpas sa kaniya kahit pa anong gawin ni Dan. Sunod na ibinaling ni Ryan ang kaniyang tingin kay Dan.

Tila pinupunit ang bawat hibla ng kaniyang puso sa nakita.

Nung iwan niya ito kay Bryan may ilang oras lang ang nakakalipas ay tulog na tulog ito, tila ba binabawi ang lakas na nasaid matapos nilang magharap muli ni Mike at matapos niyang isabuhay muli ang mga masasamang nangyari sa kaniya noon habang ikinukuwento lahat kay Ryan ang mga nangyari. Ngayon, tila pinagsakluban ito ng langit at lupa. Ptuloy parin ito sa pag-iyak kahit na iyon ang pangunahing dahilan kung bakit siya nanghihina, nanginginig parin ito na tila ba hinayaan itong gumala ng gumala sa labas habang malamig at mababaw parin ang pag-hinga nito, tanda na hindi parin ito kumportable sa mga nangyayari sa kaniyang paligid.

“Dan---” nagmamakaawang tawag pansin ni Ryan kay Dan na noon ay biglang natigilan atsaka binigyan ng masamang tingin si Bryan matapos makabawi.

“I-I n-need to get away f-from this place, Ry.” nagmamakaawang balik ni Dan kay Ry atsaka hinang hina na napaupo sa sariling kama. Tinakpan ng kaniyang mapapayat na kamay ang sariling mukha. Nahihiya na ipakita kay Ryan ang kaniyang kaawa-awang itsura.

“Excuse me.” mahinang saad ni Bryan atsaka naglakad palabas. Alam niyang usapan ito ni Dan at ni Ryan at wala na siyang dapat pakielam doon.

“Why?” nanghihina naring saad ni Ryan atsaka lumuhod sa tapat ng inuupuan ni Dan upang magpantay ang kanilang mga tingin. Dahan-dahang nagtaas ng tingin si Dan, hindi niya maikakaila ang lungkot sa mga mata ni Ryan.

“You saw how I reacted when I saw him, Ry. Alam mo ba kung anong nararamdaman ko nun? It's like I was being raped again! It's like I was being beaten to death again. I don't want to feel that way again, Ry. I-It's killing me---” napapikit naman sa sinabing ito ni Dan si Ryan. Ang pagsasabi ng salitang 'rape' at 'beaten to death' ay naghahatid sa kaniya ng kakaibang pakiramdam. Pakiramdam na tila ba iniipit ang kaniyang puso ng dalawang naguumpugang bato.

Lalong nakaramdam ng kirot si Ryan sa kaniyang puso nang pagdilat niya ay kitang-kita niya si Dan na nawawalan ng pag-asa, si Dan na muling kinakain ng depresyon at sama ng loob, si Dan na mahal niya na tila ba gagawin ang lahat makalayo lamang sa lugar na iyon.

“I-I can't---” simula ulit ni Dan sabay iwas ng kaniyang tingin sa nagmamakaawang tingin ni Ryan.

“P-please--- You can't keep on running. Your past will keep on coming after you if you don't settle it now. If you don't face it now. Please.”

“Ryan, NO! I can't! I told you, I can't!” nagpupumiglas paring sabi ni Dan sabay tayo na ikinatayo rin ni Ryan mula sa pagkakaluhod sabay yakap sa huli. Nung una ay nanlaban pa si Dan pero hindi nagtagal ay tuluyan ng nilamon ng pagod ang buo niyang katawan at hinayaan na lang ito na sumandal kay Ryan.

“Please stay--- s-stay for me, Dan. P-please.” bulong ni Ryan.

Ang mga sinabing ito ni Ryan ang tuluyang lumusaw sa takot at pagaalinlangan ni Dan na pumirmi sa lugar na iyon.

“--stay for me---”

Itutuloy...

Against All Odds 2[26]
by: Migs