Against All Odds 2[24]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi makapaniwala si Dan na matapos niyang takbuhan lahat ng kaniyang nakaraan ay ito ngayon si Melvin sa kaniyang harapan, si Melvin na isa sa mga pasimuno sa pambubugbog sa kaniya at nanggagatong kay Dave, Mark at Mike upang ipagpatuloy ang panghahalay sa kaniya noong nakalipas niyang kaarawan mag-iisang taon na ang nakakaraan. Ipinikit ni Dan ang kaniyang mga mata, iniisip na guni-guni niya lang ito, na hindi totoong nanlalamig ngayon ang kaniyang buong katawan, na hindi siya ngayon pinagpapawisan ng malamig, na hindi siya ngayon makagalaw mula sa kaniyang kinatatayuan...

Na walang Melvin na nakatayo sa kaniyang harapan ngayon na nagmamakaawa na kausapin niya.

“Please, Dan.” lumuluha ng pagmamakaawa ni Melvin na siyang nagtulak kay Dan na idilat ang kaniyang mga mata.

“I-I n-need him---” simula ni Melvin na ikinataka ni Dan sa kabila ng ibayong takot na kaniyang nararamdaman.

“I-I n-never meant to push him away. I-I never meant to hurt him--- Please, Dan. Please--- He's all that I have left. I'm going to die without him. P-Please.” pagmamakaawa paring saad ni Melvin.

Tila naman may sumipa kay Dan. Kung kanina ay lamig na lamig ang kaniyang buong katawan at nanginginig dahil sa takot, ngayon ay nagsisimula ng mapuno ng init ang kaniyang buong katawan at manginig parin hindi dahil sa takot kundi dahil sa galit.

Nakuwa na kasi ngayon ni Dan kung ano ang nagdudulot kay Melvin na magmakaawa. Hindi lang basta kung sinong lalaki ang kahalikan ni Ryan noon malapit sa Gustav's.

“D-Dan, please.” pagmamakaawa pa ni Melvin.

“Mike! P-please, stop!”

Lalong napuno ng ibayong galit ang buong katawan ni Dan nang maalala niya ang eksenang iyon kung saan ang pagmamakaawa niyang iyon ay nahulog at narinig lamang ng mga nagbibingi-bingihang tenga ng apat na lalaking bumaboy sa kaniyang pagkatao.

“No.” bulong na sagot ni Dan, pabulong man ito ay hindi maikakaila ang lason sa tono nito.

Sa unang pagkakaton ay nagsalubong ang tingin ng dalawa gamit ang salamin. Gulat na gulat si Melvin kahit pa bangag siya dala ng nahithit na shabu nang makita ang pinaghalo-halong tapang, sakit at galit sa mga mata ni Dan. Wala na ang Dan na pinagkaisahan nilang bugbugin nung sarili nitong kaarawan sa kanilang bahay, wala na ang Dan na kanilang kinawawa, pinagtawanan at halos patayin. Nasa kaniya na ngayong harapan ang isang matapang na Dan, sa katunayan nga ay nakaramdam pa ng takot si Melvin nang makita niya ang tingin na ito sa mga mata ni Dan. Purong galit.

“P-please---” simulang pagmamakaawa ulit ni Melvin.

Bumaliktad na ang mesa at umikot na ang gulong dahil ang pagmamakaawang ito ni Melvin ay nagbigay ng kakaibang tapang kay Dan. Hindi na namalayan ni Dan na muli na palang bumalik ang abilidad ng kaniyang mga paa na gumalaw dahil agad siyang humarap kay Melvin na ikinagulat ng huli.

“YOU DON'T GET TO BEG!” singhal ni Dan, wala sa sariling umalpas ang galit na matagal na niyang kinikimkim. “---What did you do when I was the one who was asking for your mercy? NOTHING! So now I'm going to act as if I didn't hear anything from you.” singhal ni Dan na ikinaatras ni Melvin.

“Please, Dan, he's all I got!” pagmamakaawa ulit ni Melvin, umaasa na kahit papano ay lalambot pa ang puso ni Dan sa kaniyang ginagawang pagmamakaawa na iyon.

“No. I'm not going to give him back to you. You stripped me of all my happiness and now that I found my new happiness, I'm not just going to give it to anybody who's not worthy of any happiness!” may lason ulit na pagmamatigas ni Dan na ikinaluhod na ni Melvin sa maduming sahig ng CR na iyon, mapalambot lamang ang puso ni Dan.

Ang pagluhod na ito ni Melvin ay talaga namang ikinatuwa ni Dan ng kaunti. Iniisip na kahit kapiranggot man lang sana ay maiparamdam niya kay Melvin ang sakit na kaniyang nadama noon.

“How pathetic---” bulong ulit ni Dan saka nagsimulang maglakad palabas ng CR pero bago pa man siya lumabas ay muli niyang hinarap si Melvin na nakaluhod parin sa sahig at nagsisimula ng humagulgol. “That's what you get for hurting many people.”

“You're not going to get Ryan back. You have no one else to blame but yourself for pushing him away. And for the record, It's. Only. Right. For. You. To. Be. Miserable.” pasaring ulit ni Dan, binigyan ng emphasis ang huling walong salita.

“He doesn't deserve you!” desperado ng saad ni Melvin na lalong ikinapantig ng tainga ni Dan.

“Eh sino pala ang mas karapatdapat sa kaniya?! Ikaw?!” sarkastikong singhal ni Dan.

“No! What I mean is--- You're a good guy, Dan! Ryan doesn't deserve someone like you! His soul is broken.” pagpupumilit pa ni Melvin pero naging pambobola ang naging labas nito para kay Dan para makuwa nito ang kaniyang gusto.

“I'm also broken, Melvin. You, Mike, Dave and Mark broke me.” malungkot na balik ni Dan na saglit na ikinatahimik ni Melvin. Kahit papano ay mas tinamaan pa siya sa sinabing ito ni Dan kesa sa ibang masasakit na salitang nasabi nito sa kaniya.

Sa saglit na pagtahimik na ito ni Melvin ay napa-iling na lang si Dan na siyang gumising sa huli mula sa malalim na pag-iisip.

“I LOVE HIM!” sigaw ni Melvin nang makita niyang papalayo na si Dan sa kaniya. Natigilan si Dan at dahan-dahan muling humarap kay Melvin. Kitang-kita parin ni Melvin ang galit sa mga mata ni Dan na siyang nagbibigay naman sa kaniya ng kawalang-pag-asa.

“What the fuck do you know about love?! A monster like you cannot love!” singhal na pabalik ni Dan sabay inalis ang kaniyang tingin sa nakakawang itsura ni Melvin.

“P-please!”

“He's the only one I got left.”

“P-please!”

Paulit ulit na narinig ni Dan mula sa mga bibig ni Melvin sa pagitan ng mga paghikbi nito habang sinasara niya ang pinto ng CR sa kaniyang likod. Saglit pang napasandal si Dan sa pinto ng C.R., tila kasi hinigop lahat ng kaniyang lakas matapos ang pakikipag-harap niyang iyon kay Melvin. Hindi niya ugali ang mang apak ng tao kahit gaano pa kasama ng ginawa nito sa kaniya noon pero dahil narin siguro sa sobrang galit kaya niya nasabi ang mga bagay na iyon.

Galit na noon ay akala niyang tanging paraan para makabawi sa mga bumaboy sa kaniya at ngayon ni hindi man lang nabawasan ng galit na iyon ang sakit na kaniyang dinadaladala ilang buwan na ang nakakaraan, sa halip tila bumigat pa nga ito. Pansamantala man siyang natuwa sa pagmamakaawa at pagmumukhang miserable ni Melvin ay hindi parin napigilan ni Dan ang sarili na makonsensya at usigin ang sarili kung tama ba ang kaniyang ginawa.

000ooo000

Hindi mapakali si Ryan. Ilang segundo pa lang ang nakakalipas nang sumara ang pinto ng C.R. kung saan pumasok si Dan pero hindi niya mapigilan ang sarili na mag-alala, Oo at sinalubong nito ang dami ng tao, ang mga tingin ng mga taong pumupuri sa kaniya at malalakas na pagkalabog ng speaker ng hindi siya natatakot at nagsusumiksik sa isang sulok pero hindi parin alam ni Ryan kung anong mangyayari dito sa oras na mag-isa na lang ito at malayo siya sa tabi ni Ryan.

Isang minuto. Apat na minuto. Limang minuto na ang nakakaraan pero wala parin si Dan. Kinakausap na si Ryan ng kaniyang mga kaibigan pero tinatanguan niya lang ito o kaya iniilingan dahil abala siya sa panonood ng pinto ng C.R. sa kakaintay kay Dan.

Nang hindi na natiis pa ni Ryan ang pag-aalala kay Dan ay wala siya sa sariling tumayo mula sa kinauupuan, hindi pinapansin ang nagtatakang tingin ng kaniyang mga kaibigan at mga tawag nito.

“Ry, I'm talking to you! Where the hell are you going!?” singhal ni Nikki habang wala siyang nagawa at pinanood na lang ang kaibigan na seryosong naglalakad papunta sa gawi ng C.R. ng club na iyon.

Dikit kilay na nilagpasan ni Ryan ang mga grupo ng babae pati narin ng lalaki na nagpapapansin sa kaniya, hindi niya malaman kung bakit pero tila ba ibang klase ang pagpapahalaga niya kay Dan, isang bagay na hindi niya kailanman nagawa sa mga dati niyang naka-relasyon lalong lalo na si Melvin. Sumagi tuloy sa isip ni Ryan na maaaring hindi nga pagmamahal ang kaniyang naramdaman noon kay Melvin, dahil hindi lang naman ang pagiging maaalalahanin ang hindi niya naging ugali patungkol dito, kailanman ay hindi rin siya nito napapangiti katulad ng pagpapangiti sa kaniya ni Dan, hindi siya nito napatawa, hindi siya nito pinabayaang maging malaya sa pagiging pagkatao niya katulad ni Dan at ang pinaka-importante sa lahat ay hindi niya rin naranasan kay Melvin ang kaniya ngayong nararanasan kay Dan na importansya.

Kaya naman abot langit na ngayon ang kaniyang pag-aalala.

Nakahinga na lang si Ryan ng maayos nang makita niya si Dan na nakasandal sa isang pader at tila ba malalim ang iniisip pero nang magtama ang kanilang mga tingin ay agad din namang ngumiti. Mabilis niya itong nilapitan, medyo nagaalala parin pero hindi na katulad kanina.

“Are you OK?” nagaalalang tanong ni Ryan, hindi naman pinagkatiwalaan pa ni Dan ang kaniyang sariling boses kaya naman tumango na lang siya kesa malaman pa ni Ryan ang nangyari sa loob ng C.R.

Hindi pa handa si Dan na sabihin kay Ryan ang tungkol sa pambababoy sa kaniya ng kaniyang mga dating kaibigan kaya naman ayaw niya ring ipaalam dito na nasa loob si Melvin sa takot na pandirihan siya nito. Isa pa sa mga dahilan kung bakit ayaw niya na makita ni Ryan si Melvin ay dahil natatakot siya na baka kapag nakita ni Ryan itong nagmamakaawa ay balikan ito ng huli at mawala ito sa kaniya.

Hindi kaya ni Dan na mawala sa kaniya ngayon si Ryan dahil ito ang nagsisilbing pader niya ngayon at alam niya na kapag lumayo ito sa kaniya ay muli nanaman siyang malulunod sa depresyon at muli nanaman siyang matatakot sa buhay. Alam ni Dan na pagiging makasarili ito pero hindi niya rin makita ang kasalanan sa pagiging masaya.

Nagulat si Ryan nang biglang lumapit sa kaniya si Dan at iniyakap ang sarili sa kaniya. Hindi niya tuloy mapigilang isipin kung may nangyari ba ditong hindi maganda sa loob ng C.R. pero ang ideya na ito ay tuluyan na niyang nakalimutan ng bulungan siya ni Dan.

“P-please never leave me.” bulong ni Dan na nakapagpatayo sa lahat ng balahibo ni Ryan.

“Never.” balik ni Ryan sabay isinalubong ang kaniyang mga labi sa labi ni Dan.

Napako si Melvin sa kaniyang kinatatayuan matapos niyang buksan ang pinto ng C.R., hindi kalayuan sa kaniyang kinatatayuan si Dan at ang lalaking mahal niya na naghahalikan sa kabila ng pagtitinginan ng maraming tao. Hindi mapigilan ni Melvin ang sarili na masaktan kahit pa ilang beses niyang sinabi at pinaniwala sa sarili na wala siyang nararamdaman para kay Ryan noong lumalabas pa sila.

“C-can we go home now?” parang batang iiyak na tanong ni Dan kay Ryan na ikinangiti nito at ikinatango na lang bilang pagpayag sa gusto nito.

“OK.” sagot ni Ryan saka hinila ang huli papalabas ng club.

“What about your friends?” wala sa sariling tanong ni Dan kay Ryan kahit pa hindi rin naman siya tumitigil sa paglalakad papalabas ng club.

“They'll live.” humahagikgik na sagot ni Ryan saka pinisil ang kamay ni Dan na kaniyang hawak hawak.

Bago pa man lumabas si Ryan kasunod ni Dan sa club na iyon ay tila ba may tumawag sa kaniya at wala sa sarili siyang napalingon sa gawi ng C.R., muntik ng mapatigil sa paglalakad si Ryan nang maaninag niya ang isang tao sa may bungad ng C.R. na tila ba si Melvin. Nilingon niya si Dan, tinitignan kung asan ang pansin nito at nang makasiguro na daretso ang tingin nito habang naglalakad palabas ng club ay muling iginawi ni Ryan ang kaniyang tingin sa bungad ng C.R. at laking pasasalamat niya ng wala na dun ang lalaking inaakala niya ay si Melvin.

Hindi pa siya handa na malaman ni Dan ang tungkol sa madilim na bahagi na iyon ng kaniyang buhay. Oo at nasambit na niya ang tungkol sa katatapos niya lang na relasyon pero hindi pa alam ni Dan kung no ang naging pundasyon ng relasyon na iyon. Hindi pa niya nasasabi kay Dan kung gaano kadumi ng pundasyon an iyon na halos sumira sa kaniyang buhay.

000ooo000

“Your friends are sooo gonna kill you.” humahagikgik na saad ni Dan sabay kagat sa kaniyang binili nilang shawarma ni Dan sa park ilang metro lang ang layo sa Gustav's. Hindi napigilan ni Ryan ang mapahagikgik habang ngumunguya.

“Nah. Sanay na ang mga yon.” kibit balikat na sagot ni Ryan na ikinailing na lang ni Dan.

“If I die, what would you do?” wala sa sariling humahagikgik na tanong ni Dan na ikinatahimik saglit ni Ryan.

Isinalubong ni Ryan ang kaniyang tingin sa mga mata ni Dan. Hindi makapaniwala na ang tanong na iyon ang makakapagpa-realize sa kaniya na hindi niya lang pala gusto si Dan kundi mahal na niya ito. Ilang tagpo kasi ang tumakbo sa isip niya nang iahin ni Dan ang ideyang ito sa kaniya. Andyan ang hindi niya kakayanin ang mawala ito, andyan ang kasiguraduhan ng kaniyang pagkalunod sa depresyon sa oras na mangyari nga iyon at marami pang iba na hindi naman karaniwang gagawin at mararamdaman ng mga tao na siya mo lamang pinanghahalagahan. Alam niyang masyado pang maaga para mahalin niya agad si Dan pero alam niya at sigurado na siya na mahal na nga niya ito, kaya naman seryoso niyang sinagot ang huli.

“Besides crying?” nakangising balik tanong ni Ryan nang maisip niya na marahil ay pabiro lang ang tanong na iyon ni Dan.

“Yup. Besides crying.” nakangisi naring tanong I Dan.

“Maybe I'll just kill myself kasi alam kong h-hindi ko kakayaning wala ka.” seryosong sagot ni Ryan sabay tingin ng daretso sa mga mata ni Dan na ikinaseryoso na din ng huli.

Binalot silang dalawa ng katahimikan. Si Dan, natameme sa sagot na iyon ni Ryan, habang si Ryan naman ay iniisip kung tama ba ang naging desisyon niyang pahapyawan na si Dan sa kaniyang maaaring nararamdaman dito.

“Huwag ka ngang echosero!” humahagikgik na saad ni Dan sabay sapak sa braso ni Ryan na ikinahagikgik nadin ng huli.

“I'm not joking!” saad ni Ryan sa pagitan ng mga hagikgik.

“Ulol!” balik naman ni Dan.

Matapos humupa ng kanilang paghahagikgikan ay saglit ulit silang binalot ng katahimikan at nang hindi na nakatiis si Dan ay wala sa sarili niyang inabot ni Dan ang libreng kamay ni Ryan at hinawakan ito ng mahigpit. Hindi mapigilan ni Ryan ang titigan ang kamay na iyon ni Dan.

“Seriously, Ryan. I-If I die before you, promise me you will not kill yourself. I want you to continue living. I want you to enjoy. I want you to love again. My end doesn't mean your end too.” pabulong na saad ni Dan habang nakatingin sa malayo.

Natahimik ulit si Ryan sa mga sinabing ito ni Dan. Ngayon, sigurado na siyang pinanghahalagahan na siya ni Dan katulad ng pagpapahalaga nito sa kaniyang kapatid na noon ay pinapangarap niya lang na makamit. Ang naisip na ito ay nagbigay ng panibagong pag-asa kay Ryan na kung ang kaniyang nararamdaman para kay Dan ay pagmamahal nga talaga, matapos siyang pangalagahan nito ay hindi malayo na mahalin din siya nito.

“Please promise me.” pahabol na pangungulit ni Dan. Wala ng nagawa pa si Ryan kundi ang pumayag, iniisip na hindi naman sila dadating sa ganong punto.

“I promise.” sagot ni Ryan na ikinangiti ni Dan. Hahalikan sana nito si Ryan sa pisngi bilang pasasalamat pero biglang humarap si Ryan, nagtutulak na magsalubong muli ang kanilang mga labi.

Ilang saglit pa ay tuluyan na nilang nakalimutan ang kanilang kinakain na shawarma dahil abala na silang dalawa sa paghahalikan.

000ooo000

“Sooo- where did he take you?” biglang tanong ni Bryan na akala ni Dan ay tulog na matapos niya itong abutan nung pumasok siya sa kanilang kwarto na talaga namang ikinagulat niya.

“Argghhh!” sigaw ni Dan na ikinahagalpak ni Bryan ng tawa. Ilang saglit pa ay biglang sumulpot si Ryan sa may pinto, may pagaalala sa mata nito pero nang makita nito ang dalawa na paran tangang nagtatawanan ay umiiling na lang siyang tumalikod at bumalik sa kaniyang kwarto.

“So? Where did he take you?” tanong ulit ni Bryan na ikinangiti na lang ni Dan.

Ikinuwento ni Dan lahat ng nangyari, ang pagpapakilala ulit ni Ryan sa mga bagay na nagbibigay sa kaniya ng hindi maipaliwanag at angkop na takot, ang pagtuturo sa kaniya nito kung panong magtiwala ulit at paniniguro nito na handa siyang magbigay ng suporta kay Dan ano mang oras.

“I told you he's the best!” proud na saad ni Bryan na ikinatango na lang ni Dan.

“Is that all? didn't you guys have sex or something?” taas babang kilay na dagdag tanong pa ni Bryan na ikinairap na lang ni Dan.

“No we didn't have sex. That's not all though.”

At ikinuwento na nga ni Dan lahat ng nangyari at napagusapan nila ni Melvin sa loob ng C.R. habang wala si Ryan sa kaniyang tabi.

000ooo000

“I think the sooner you tell him about what happened, the better. Because, Dan, things like that isn't supposed to be kept from you boyfriend. Keeping secret about your boyfriend's ex as one of the guys who almost beat you to death is really not on the list for common love quarrel reasons.” payo ni Bryan matapos ikuwento ni Dan lahat kasama na ang kaniyang pagaalinlangan na malaman ni Ryan ang kaniyang nakaraan na. Ang payo rin na ito ni Bryan ay lubos namang ikinaisip ni Dan ng malalim dahil alam niyang may punto ito pero ang tanong ay kung handa na ba siya. Tila naman nabasa ni Bryan ang iniisip ni Dan dahil agad niya itong inakbayan.

“He will understand. Ry is a very understanding person, you should tell him before this secret explodes both your faces.”

000ooo000

Dalawang linggo pa ang nakalipas at hindi parin naipapalam ni Dan kay Ryan ang lahat, inabot na sila ng enrollment at lahat ay hindi parin alam ni Ryan ang tungkol sa kuneksyon ni Dan at Melvin. Ang mga bagay na ito ang iniisip ni Dan habang naglalakad sa loob ng unibersidad nang may makabangga siya na talaga namang ikinaupo niya sa madamong grounds ng kanilang unibersidad.

Agad siyang tumayo upang makabawi sa pagkapahiya at itinaas ang kaniyang tingin upang humingi sana ng tawad sa kaniyang nabangga nang biglang tumigil ang pagtibok ng kaniyang puso at paghinga, nanlamig ang buong katawan, nagpawis ng butil butil at mabilis na naglakad palayo sa taong nagdudulot sa kaniya nito.

Itutuloy...

Against All Odds 2[24]

by: Migs