Against All Odds 2[25]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Kinakabahan man ay masayang naglakad-lakad si Mike sa kaniyang opisyal na bagong skwelahan matapos niyang matapos ang pag-e-enroll. Nararamdaman niyang maganda ang kahihinatnan ng kaniyang pagaaral sa unibersidad na iyon. Saglit siyang tumigil sa gitna ng grounds at iginala ang kaniyang mga mata. Malaki ang open grounds nito, maraming malalaking puno na tila ba mas matatanda pa sa pinakamatandang istraktura doon na siyang nagbibigay ng sariwang hangin kahit sa kabila ng makapal na usok na nanggagaling sa mga sasakyan sa highway, ang paligid ng mga bulding at mga puno ay siya ring napapaligiran ng magagandang halaman at mga benches para sa mga mag-aaral.

Hindi napigilan ni Mike ang mapabuntong hininga. Tila ba matagal siyang nakulong sa isang kwarto na puno ng usok noon at dahil sa ginawang pagbuntong hininga na iyon ay parang napuno ng sariwang hangin ang kaniyang mga baga. Sariwang hangin ng pagbabago. Isang bagong simula.

“Umph!” naibulalas ni Mike nang maramdaman niyang biglang may bumangga sa kaniyang katawan.

Pinanood niya kung pano bumagsak ang isang mapayat na katawan ng lalaking bumangga sa kaniya.

“Oh shoot!” bulalas ni Mike sabay abot ng kaniyang kamay upang i-abot tulong sa lalaking bumangga sa kaniya.

“Ano ba yan, Mike. Di ka kasi tumitingin sa dinadaanan mo.” singhal ni Mike sa sarili at binalak agad na humingi ng paumanhin dito kahit pa hindi naman niya kasalanan talaga ang aksidenteng nangyari. Hindi inabot ng kaniyang nabangga ang inaalok niyang tulong dito. Agad itong tumayo, namumula ang pisngi sa hiya.

Pero ang pagsasabi ng isang paumanhin ay tila naipit na sa dila ni Mike nang magsalubong ang tingin nila ng kaniyang lalaki na nakabangga. Kitang kita niya kung paano dahan dahang nabura ang pamumula ng mga pisngi nito at mamutla, kitang kita niya kung pano napalitan ang nahihiya nitong tingin ng takot, kitang kita niya kung pano nanigas sa galit ang katawan nito, kitang kita niya kung pano nag-butil ang mga pawis nito sa makinis nitong noo at kitang kita niya kung pano mapalitan ng panginginig dahil sa ibayong takot at galit ang kanina lamang ay kalmadong-kalmado na tindig nito.

“Dan---” pero hindi pa man nabubuo ni Mike ang kaniyang dapat sanang sasabihin ay mabilis ng nagtatatakbo si Dan.

“Dan, wait!” sigaw ni Mike saka mabilis itong sinundan.

000ooo000

Hindi mapigilan ni Ryan ang sarili na mapangiti kahit pa asa gitna siya ng mahabang pila sa registrar ng kanilang school nang matanaw niya si Dan na naglalakad sa gitna ng malawak nilang school grounds. Hindi niya mapigilang maisip na cute parin ito kahit pa nakakunot ang noo nito na tila ba malalim ang iniisip.

Pero ang ngiting ito ni Ryan ay mabilis ding nawala nang makita niya kung pano bumangga ang mapayat na katawan ni Dan sa mala batong katawan ng isang lalaki na naglalakad din sa gitna ng school grounds. Aalis na sana sa pila si Ryan upang tulungan si Dan kung sakaling bastusin siya ng lalaking nakabangga nito pero napatigil siya dahil mukha namang mabait ang lalaki dahil nag-abot pa ito ng kamay para tulungan si Dan makatayo.

Hindi makita ng maayos ni Ryan ang mga nangyayari dahil may kalayuan si Dan at ang lalaki mula sa kaniyang kinatatayuan pero nang makita niya na mabilis na naglakad palayo si Dan na tila ba takot na takot at anu mang oras ay mapapaupo na sa isang sulok at nang makita niyang sinundan pa ito ng lalaking nakabangga niya ay hindi na nagdalawang isip pa si Ryan na umalis na mula sa pila at sundan ang mga ito.

000ooo000

Isa lang ang tumatakbo sa isip ni Dan habang nagmamadali palayo kay Mike. Ito ay ang hindi pagkapaniwala. Hindi makapaniwala na sinusundan parin siya ng kaniyang nakaraan. Nakaraan na pilit niyang binabaon sa limot.

“Dan!” sigaw ulit ng lalaking nagdudulot sa kaniya ng ibayong takot.

Napatigil si Dan nang igala niya ang kaniyang mata at wala siyang ibang nakita kundi pader. Pader sa kaniyang unahan, pader sa kaniyang kanan, pader sa kaniyang kaliwa at si Mike na kaniyang tinatakbuhan sa kaniyang likod. Wala na siyang nagawa kundi ang magsumiksik sa isang sulok sa bahagi na iyon ng kanilang unibersidad.

Hindi mapigilan ni Mike ang mapako sa kaniyang kinatatayuan matapos siyang dumugin ng ilang masasamang ala-ala. Ala-ala kung saan hindi pinansin ni Dan ang dumudugo niyang kamay dahil sa pagkakahugot ng swero mula dito, makalayo lang sa kaniya, kung pano idinikit ni Dan ang kaniyang mga tuhod sa dibdib at itago ang ulo sa mga pagitan nito at kung pano ito magmakaawa katulad ng ginagawa nito ngayon.

“No! P-please. D-don't hurt me. P-please--- I'm not going to tell anybody! I'm not going to tell! Just p-please don't hurt me! I can't take it anymore!” desperadong desperado na pagmamakaawa ni Dan kay Mike na talaga namang nagdulot ng ibayong kirot sa kaniyang puso.

Dahang-dahang lumapit si Mike kay Dan, bawat hakbang ay nagdudulot ng pangingilid ng luha dahil bawat hakbang ay isinasabuhay niya ang masasamang alaala ng kaniyang nagawang kasalanan dito. Tila naman natunugan ni Dan ang dahan dahan at tahimik na paglapit na ito sa kaniya ni Mike kaya naman pilit niya paring isiniksik ang sarili sa sulok na iyon. Isang bagay na lalong ikinalungkot ni Mike dahil iniisip niya na magpasa hanggang ngayon ay hindi parin kaya ni Dan na makita o kaya naman ay mapalapit sa kaniya.

Na hanggang ngayon ay nasasaktan niya parin ito.

“P-please, don't h-hurt me---p-please---” paulit-ulit paring sabi ni Dan.

Nang ilang pulgada na lang ang layo ng kaniyang kamay sa katawan ni Dan upang aluhin sana ito katulad ng kaniyang pag-aalo dito nung sila'y mga bata pa lang ay...

“Dan?” singit ng isang lalaki na hindi kilala ni Mike. Muli siyang tumayo ng daretso upang magpaliwanag sana ngunit naunahan nanaman siya sa pagsasalita ng kararating lang na lalaki.

“What the hell are you doing to him?!” singal ni Ryan nang maabutan niya si Dan na nakasiksik sa isang sulok, takot na takot at umiiyak.

“I-I w-was just t-trying to talk to him.” pabulong na kinakabahan na sabi ni Mike pero hindi ito pinakinggan ni Ryan na agad lumuhod sa tabi ni Dan at niyakap ito.

“P-please, don't h-hurt me---p-please---” bulong parin ni Dan habang iniyayakap ang sarili kay Ryan na inaalalayan siyang tumayo ng daretso.

Nakita na ni Ryan si Dan na matakot at magsumiksik sa isang sulok sa tuwing aatakihin ito ng panic attacks niya pero hindi niya pa ito nakikita na takot na takot kagaya nito. Binato niya ng tingin ang lalaki na nagdulot na magkaganito si Dan, nakita niyang maski ito ay nanginginig ngunit hindi niya malaman kung dahil ba ito sa takot o dahil sa galit. Hindi na ito pinagtuunan pa ng masyadong pansin ni Ryan at ibinalik na lang niya ang kaniyang pansin kay Dan.

“Shhh. It's OK, Dan. I'm here. I'm here.” pag-aalo ni Ryan kay Dan na tila isang de-awtomatikong makina na unti-unti namang kumakalma. Lalong hinigpitan ni Ryan ang kaniyang yakap kay Dan na tumigil na din sa pag-iyak at tila naman unti-unti naring nakakatulog dahil sa hinatid ng matinding pagod ng takot na naramdaman nito nang makita si Mike.

Nang sunod na iginawi ni Ryan ang kaniyang tingin sa lalaking nabangga ni Dan at sa taong naghatid ng ibayong taot dito ay wala na ito sa kanina lang ay lugar na kinatatayuan nito.

0000oo0000

“Damn it, Bry! This is serious!” singhal ni Ryan sa kaniyang kapatid habang pabalik balik na naglalakad papunta sa magkabilang dulo ng kwarto ng mga ito. Nagaalala kay Dan lalo pa't natatakot siyang bumalik ito sa pagiging malamig katulad noong panahon na kakikilala palang nilang tatlo.

“I already told you! It's not my story to tell, Ry!” balik naman ni Bryan.

“I'm his boyfriend! I have the right to know!” singhal ulit ni Ryan na ikinagising naman ni Dan na nagpapahinga matapos masaid ang kaniyang lakas nang makaharap niya si Mike noong umagang iyon. Hinang hina parin ito na umupo mula sa pagkakahiga at tinignan ang magkamukhang lalaki sa loob ng kanilang kwarto ni Bryan.

“Anong gusto mong malaman, Ry?” malungkot at nanghihina paring tanong ni Dan sa natigilang sila Ryan at Bryan nang marinig ang tanong na ito ni Dan.

“Everything, Dan. I want to k-know the reason behind all those panic attacks. I want to know everything.” nagaalangan na may halong pagmamakaawa at pabulong na sagot ni Ryan.

Iniwas ni Dan ang kaniyang tingin dito at marahang tumango. Nakahalata naman si Bryan, naisip na panahon na upang iwan muna ang dalawa upang makapag-usap ang mga ito ng maayos.

0000oo0000

Mag-iisang oras nang nakatingin si Ryan kay Dan na patuloy lang sa pagtitig sa kaniyang mga paa habang naka-upo ito sa sariling kama at nakasandal sa head board. Hindi kasi nito alam kung pano siya magsisimula, ni hindi pa nga niya alam kung saan siya magsisimula.

“I almost killed someone.” pabulong na saad ni Ryan.

Kung may ibang tao pa sana sa loob ng kwartong iyon maliban sa kanilang dalawa ni Ryan ay hindi aakalain ni Dan na sa huli galing ang mga salitang iyon. Dahan-dahang ini-angat ni Dan ang kaniyang mga tingin at isinalubong ito sa mga tingin ni Ryan na kanina pa nakatitig sa kaniya. Kitang-kita ni Dan kung pano ito kahirap para kay Ryan sabihin at alam niya na ginagawa at tinitiis lamang ito ng huli para sa kaniya upang lumakas ang loob niya na ikuwento na ang masamang nangyari sa kaniya noon.

“Umuwi akong lasing at bangag galing sa party ng isa sa mga ka-brod ko sa frat na sinalihan ko dun sa dati kong school and didn't see this little boy who was selling sampaguita near the u-turn that I usually take on my way home to the dorm. The poor boy stayed in the hospital for six months, buti na lang he recovered but that incident ang nagtulak para sa parents ko na pagbawalan na akong makipagkita sa mga ka-brod ko. Little did they know that it was not because of the party, the booze and the drugs kung bakit ako nagpupumilit at nagmamatigas sa kanila---” umiiling na paglalahad ni Ryan habang hindi parin pinuputol ang pakikipagtitigan kay Dan. Nagmamakaawa na sana ay hindi maging hadlang ang kaniyang sasabihin sa kung ano mang namamagitan sa kanila. Nang wala siyang nakita na maski bahid ng panghuhusga sa mga mata ni Dan ay itinuloy na niya ang kaniyang kwento. “---kundi dahil in-love--- No--- Ngayon ko lang na-realize, I'm not in-love with him. Siguro infatuated pa---” pagtutuloy ni Ryan na ikina-tense ng buong katawan ni Dan, naisip na si Melvin ang tinutukoy ni Ryan.

“Because, I was so blinded with infatuation and the idea of having a relationship with this guy, hindi ko na nakita na masama na pala ang ginagawa ko. Inilayo ko ang sarili ko sa family ko, iniisip ko na hindi nila ako naiintindihan na kaya nila iyon ginagawa ay dahil hindi nila kilala ang tao na iyon na noon ay akala ko ay mahal ko. My parents transferred me here making my little brother as their look out. Nakakahiya, nung una ginawa ko lahat wag lang matuloy ang pagtransfer ko dito, hindi ko sila kinibo, iniisip ko na kapag napansin nila na hindi ko sila kinikibo ay ibabalik nila ako sa dati kong school. Ibabalik nila ako kasama yung tao na mahal ko--- ” napatigil saglit si Ryan, inayos muna sa kaniyang utak ang kaniyang nais sabihin habang nakatingin parin ng daretso kay Dan.

“---Kaya mo kami naabutan na hindi nagkikibuan, o kaya nagkikibuan man ay pasinghal namang mag-usap. Pero nung unti-unti na kita nakilala, akala ko kaya rin kitang itulak palayo katulad nila, pero iba ka, Dan. Imbis na mapanatili ko yung layo ng loob namin sa isa't isa lalo pang napalapit ulit dahil sayo. Akala ko pa dati naiinis ako sayo kasi kapag andyan ka, hindi ko kayang magsungit kay Bryan dahil naiilang ako na mapanood mo yun. Inisip ko pa nuon na nange-ngeelam ka samin kaya iritang-irita ako sayo yun pala kaya ako iritang-irita sayo kasi hindi kita kayang itulak palayo tulad ng iba. Ikaw din yung nakapag-pa-realize sakin na hindi ko mahal yung tao na nagdulot sakin na mapariwara, ikaw ang nagtulak sakin mag-isip na hindi ko pala siya gustong makasama habang-buhay.” nangingiti-ngiti at namumulang pinsgi na pag-amin ni Ryan.

“When I met you it's as if my whole life is right again.” nahihiya pero nakatitig paring tingin ni Ryan kay Dan.

Pero hindi nagtagal ang pagtitigan na iyon ng dalawa dahil agad-agad na tumayo si Dan at tumanaw sa labas ng bintana. Nagsimula ng mag-tense ulit ang buong katawan, mamawis ng malamig at manginig ang mga kamay.

“Yung bang tao na akala mo ay m-mahal mo ay si M-Melvin?” nauutal na simula ni Dan na nakapagpalaki ng mga mata ni Ryan. Matagal na di sumagot si Ryan dahil sa gulat sa tanong na ito ni Dan kaya naman dahan dahang iginawi ni Dan ang kaniyang tingin mula sa labas ng bintana papunta sa mga mata ni Ryan.

“P-Pano---? nauutal na simula ni Ryan. Nagtataka kung paano nakilala ni Dan si Melvin.

“Pano ko siya nakilala? He's one of the four people who almost killed me, Ryan. He's one of the reasons why I'm having these panic attacks.” sagot ni Dan sa hindi na naituloy na tanong ni Ryan dahil sa sobrang gulat.

Hindi mapigilan ni Ryan ang kilabutan sa sinabing ito ni Dan. Nag-tense ang bawat kalamnan sa kaniyang katawan, bumilis ang tibok ng kaniyang puso, bumabaw ang kaniyang paghinga at tila ba ayaw pang i-proseso ng kaniyang utak ang mga sinabi ni Dan.

Kitang kita ni Ryan ang panginginig ng mga kamay ni Dan habang tila ba wala itong pakielam kung dumudugo at masakit na ang mga nakausling balat sa kaniyang daliri na pilit niyang hinihila. Alam niyang imposibleng gumagawa lamang ng kwento si Dan dahil kitang kita niya rin ang sakit na nararamdaman nito sa kaniyang mga mata, sakit na may kasamang galit at takot.

Hindi alam ni Ryan kung bakit pero wala sa sarili siyang tumayo at lumapit kay Dan at niyakap ito ng mahigpit. Nang dumampi ang katawan na iyon ni Ryan kay Dan ay wala itong inaksayang oras upang umiyak. Lumabas lahat ng kinimkim na sama ng loob. Sakit. Galit. Takot. Mga pakiramdam na hindi niya manlang nailabas maski sa sarili niyang ina.

“Shhh--” pagaalo ni Ryan.

“Sinaktan nila ako!” saad ni Dan sa pagitan ng mga hagulgol.

“Sinaktan nila ako!” ulit ni Dan na talaga namang tumunaw sa puso ni Ryan.

Hindi pa man naikukuwento ni Dan ang nangyari ay binabalot na ng matinding galit si Ryan. Sa kaniya kasing palagay ay hindi lang basta sinaktan ng mga taong ito si Dan. Sinira nila ang pagkatao nito. Sinira nila ang buhay nito. Sinira ni Melvin ang taong mahal niya.

0000oo0000

“C-can you look after him while I'm gone?” marahang tanong ni Ryan sa kaniyang kakambal na nakatulalang nanonood ng T.V. matapos ikuwento ni Dan lahat ng nangyari.

“Where are you going?” nagaalalang tanong ni Bryan dito.

“Magpapahangin lang.” malamig at matipid na sagot ni Ryan.

Itinitig ni Bryan ang kaniyang tingin sa kakambal na hindi maisalubong-salubong sa kaniya ang sariling tingin.

“Please don't do anything stupid, Ry. Dan needs you. We need you.” makahulugang saad ni Bryan sa kakambal na tila ba nakatunog sa binabalak ng huli.

“I-I won't. Magpapahangin lang.” matipid ulit na saad ni Ryan na ikinatakot na ni Bryan.

Hindi na inintay pa ni Ryan ang sagot ng kapatid at tuloy-tuloy na siyang lumabas ng front door. Bitbit ang galit na kanina pa niya nararamdaman. Nakatulog na si Dan sa sobrang sama ng loob at bigat para sa pagsasariwa ng nangyari sa kaniya maipaalam lang kay Ryan ang lahat, isang indikasyon na buong buhay itong dadalhin ng huli at alam ito ni Ryan. Para sa kaniya ay hindi lang nila sinaktan si Dan, hindi lang muntik mapatay, binaboy pa nila ito.

Isa pang hindi maitanggi ni Ryan ay ang kuneksyon niya sa mga taong gumawa nito sa taong kaniyang lubos na pinangangahalagahan ngayon. Sila Mark at Dave na kaniyang mga senior sa fraternity, si Melvin na noong una ay akala niya ang taong mamahalin niya at si Mike...

“Mike.” wala sa sariling saad ni Ryan saka napa-iling. Naaalala ang unang pagkakataon na nakita niya ang taong ito, ang taong lubos na nanakit at patuloy na nananakit kay Dan ngayon. Naaalala ang unang pagkakataon kung saan unang narinig ni Ryan ang kwentong kalalahad lang ni Dan sa kaniya.

Hindi mapigilan ni Ryan ang mapatitig kay Melvin, isa sa mga tinatawag niyang master sa fraternity na kaniyang sinalihan. Hindi niya alam kung bakit pero may isang bagay na tila ba tumutulak kay Ryan na gawin 'yon. Bilang neophyte ay kailangang gawin ni Ryan lahat ng sasabihin ng kaniyang mga master at wala itong problema kay Ryan basta't kasama niya lang si Melvin.

“Mike!” patiling saad ni Melvin na ikinalingon ni Mike. Alam niyang tungkol sa sekswalidad ni Melvin at wala siyang problema dito, ang tangi niya lang naging problema ngayon ay ang nakikita niyang galit sa mga mata ng lalaking tinawag ni Melvin na Mike habang andun sila sa malawak na parking lot ng mall na kanilang tatambayan.

Sunod na nakita ni Ryan ay ang pagsasalubong ng kamao ni Mike at ng makinis at maamong mukha ni Melvin.

“What the hell, Mike?!” sigaw ng dalawa pang master ni Ryan na sila Dave at Mark at ang mga sumunod na nangyari ay nagpakawala na si Mike ng mga suntok sa dalawa niyang master.

“Sir Melvin, is this still part of the initiation?”

“This is not part of your initiation and if you know what's good for you, you should quit now!” singit ulit ni Mike.

“No! They're my frat brothers! I think it's you who's trouble!” saad ni Ryan saka sumugod kay Mike pero wala siyang laban kay Mike lalo pa't lango parin siya sa pinagbabawal na gamot na siyang binigay sa kaniya ni Melvin bilang initiation pero nang makabawi sa malalakas na suntok ni Mike ang mga sumunod na lang na narinig ni Ryan ay ang sigawan ng apat.

“What's your problem?!”

“WHAT'S MY PROBLEM?! TANGINA, MARK! HALOS MAPATAY NATIN SI DAN—-!”

“Huwag kang maingay!”

“He didn't die, Mike!”

“He's in the hospital! He's still asleep! Gawd! We don't even know if he's still going to wake up!”

“Eh natutulog lang pala eh! Magigising din yun! Tignan mo kapag nagising yun hahanap hanapin kayo nun, hindi dahil gusto niyang managot kayo kundi dahil gusto niyang maulit yung nangyari nung birthday niya! Kaya Chill lang!”

“Oo nga!”

“Putangina! Dan is our friend---”

“Correction. He's YOUR friend.”

“Oo nga! And besides, di ka ba magpapasalamat samin? Tinuruan lang naman namin siya ng leksyon. All those sleep over na hindi natin alam kung minamanyak ba tayo nun. Yung kahihiyan mo na niligtas namin dahil sa pagmamahal nung baklang yun sayo---”

“Hindi ganun si Dan!”

“Anong hindi ganun?! Rinig na rinig mo nung sinabi niya na mahal ka niya sa labas ng kwarto ni Melvin nung gabing yun! Hindi ka ba nandidiri? Lumaki ka kasama yun? Malay mo matagal ka na pala nung hinihipuan!”

“WHY THE FUCK ARE YOU CRYING?!” 

“Maybe he's in-love with Dan too!”

“Hay nako, Mike. Ako na lang! Mas masarap ako dun!” 

“MAKE SURE YOUR BOYFRIEND WON'T RAT US OUT AFTER HE WAKES UP OR ELSE HE'S NOT GOING TO WAKE UP AFTER WHAT WE'RE GOING TO DO TO HIM.”

Napapikit si Ryan habang nakasakay sa taxi matapos maalala ang mga tagpong iyon nung siya'y neophyte pa lang, nang matandaan niya ang mga pinagusapan ng kaniyang mga master kasama na si Mike, nang maisip niya na ang pagkataong binabaoy na iyon ng apat na lalaki ay ang lalaking kaniyang lubos na pinanghahalagahan ngayon. Wala sa sariling sumara dahil sa sobrang galit na kaniyang nararamdaman.

“Boss, andito na po tayo.” gising ng driver ng taxi sa pag-iisip ng malalim ni Ryan. Wala sa sarili siyang nag-abot ng pera sa driver at tuloy tuloy na naglakad papasok sa bakuran ng malaking bahay na nasa kaniyang harapan ngayon. Hindi pa man kumakatok si Ryan ay agad ng bumukas ang pinto at may isang katawan ng yumakap sa kaniya.

“Ryan!” sigaw ng lalaki.

Pero hindi mahigpit na yakap ang isinukli ni Ryan sa katawan na iyon katulad ng ilang beses na ginawa noon. Sa halip na yakapin ay tinulak niya pa ito at marahas na isinandal sa pader. Walang pakielam kung nabagok ba ang ulo nito saka mahigpit na sinakal ang manipis na leeg ng taong iyon. Nagsimula ng mahirapang huminga ang lalaki pero patuloy parin ang pagsakal dito ni Ryan.

“Sinakal mo rin ba ng ganito si Dan dati, Melvin?”

Itutuloy...

Against All Odds 2[25]

by: Migs