Against All Odds 2[46]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi tumatak ang suntok na iyon kay Dan. Wala siyang naramdamang sakit kasi agad na nagmanhid ang kaniyang buong katawan sa takot. Agad niyang prinutektahan ang kaniyang mukha dahil sa takot sa mga maaaring suntok na muling dumampi sa kaniyang mukha. Mabilis ding lumapat ang kaniyang likod sa pader upang maprotektahan naman ito mula sa iniisip niyang pananadyak.

“Tangina mong bakla ka!”

Kasabay ng naalalang mga katagang ito mula kay Marc noong gabing iyon ay napapangiwi si Dan dahil naaalala rin niya ang sakit ng bawat suntok at tadyak na iginawad sa kaniya ng mga dati niyang kaibigan habang pinagpapasa-pasahan siyang gahasain.

“Tumayo ka diyan!” sigaw ni Ryan, hindi niya alintana ang mamatay-matay sa takot na si Dan dahil sa kaniyang sobrang kalasingan at galit.

“W-wag niyo akong s-saktan. T-tama na---” pabulong na saad ni Dan.

Muli nanamang isinasabuhay ni Dan ang mapait na araw na iyon. Nagsimula ng manginig ang buo niyang katawan, nagsimula na siyang mamawis ng malamig at malagkit at nagsimula ng bumabaw ang kaniyang pag-hinga.

“T-tama na please. T-tama na.” paulit ulit na sinasabi ni Dan kahit pa wala namang ginagawa si Ryan kundi ang panuorin lang siya na lamunin ng masamang alaala ng nakaraan.

“Parehas lang kayo ni Melvin. Binigay kong lahat sainyo! Anong akala niyo sakin, hindi nasasaktan?!---” simula ni Ryan sabay tungga sa kaniyang hawak-hawak na bote ng alak, mga bagay na hindi naman naririnig at naiintindihan ni Dan dahil abala ito sa pag-alaala ng mga masasamang nakaraan nito.

“Mas pinili mo yung rapist na iyon?! Pinaghiwalay ko na kayo dati ah---? Pero bumabalik ka parin dun sa gagong yun?! Mas masaya ka parin dun sa gagong iyon?!” sigaw ni Ryan na siyang nagtulak kay Dan na lalong sumiksik sa sulok kahit pa hindi nito naiintindihan ang isinisigaw ni Ryan.

“Bakit?! Ano bang meron yun?! Ha! Ano?! Mas gwapo ba siya, mas mabait, mas matalino? ANO?!” sigaw ulit ni Ryan. Habang pagkakatapos niyang maglabas ng sama ng loob ay iinom ito sa bote ng alak na kaniyang hawak-hawak.

“Ah siguro mas malaki yung sa kaniya?! Yun ba yun?!”

“Oh talagang mas gusto mo ang rapist?! TANGINA SUMAGOT KA!” sigaw ni Ryan sabay bato ng bote ng alak sa hindi kalayuang pader at lumapit kay Dan at inalog alog ito.

“Yun ba? Ha? Gusto mo nire-rape ka muna?! Ha?! Tangina! Yun lang ba ang gusto mo?!” sigaw ni Ryan sabay pwersahang pinatayo si Dan na siya namang nagsimula ng magpapapalag lalong-lalo na nung pwersahan ng tinatanggal ni Ryan ang kaniyang mga damit.

“AAAAARRRRGGGGHHHHHH!”

000ooo000

Naubos na ang boses ni Dan kakasigaw pero tuloy parin siya sa paghingi ng tulong kahit pa pabulong ito.

“Tulungan niyo ako.”

Para sa kaniya ay ito ang tangi niyang magagawa bilang protesta sa ginagawa sa kaniya. Nakasubsob siya sa sahig habang ang kaniyang balakang ay pwersahang iniaangat ng lalaking akala niya ay nagmamahal at hindi mananakit sa kaniya, sumusunod sa bawat pag-ulos nito at sakit sa kaniyang likurang bahagi ang kirot sa kaniyang puso.

Ang muling kagustuhang mamatay na upang matapos na ang gabing iyon.

Ubos na ubos man ang kaniyang lakas sa kakapalag ay hindi parin napigilan si Dan na subukang lumayo at makatakas mula sa malaking katawan ni Ryan upang matapos na ang kaniyang paghihirap na iyon, pero katulad ni Marc, Dave, Melvin at Mike noong gabi ng kaniyang kaarawan may labing dalawang taon na ang nakakaraan ay hindi siya hinahayaang makalayo maski isang pulgada.

Wala na siyang luhang mai-iiyak pa, naghalo na ang pawis, laway at dugo sa kaniyang katawan pero hindi parin nito napigilan ang kaniyang mga paghikbi.

Pagod, hindi makapag-isip ng maayos at masakit man ang buong katawan ay hindi parin mapigilan ni Dan ang maisip at tanungin ang sarili kung bakit nanaman ito nangyayari sa kaniya.

Nang sa wakas ay natapos na sa kaniyang pagpapakasasa si Ryan sa kaniyang katawan ay walang habas siya nito hinayaang maglupasay sa sahig at naglakad na ito papunta sa sofa at doon na inabot ng antok at tulog.

Gustuhin mang tumayo mula sa pagkakasalampak ni Dan upang kahit papano ay maglinis ng sarili at ihiga ang sarili sa malambot-lambot na higaan ay hindi niya ito magawa dahil sa sakit ng kaniyang buong katawan. Gustuhin man niyang magisisigaw para humingi ng tulong ay wala narin siyang boses at lakas upang magawa ito. Kaya naman mas ginusto niyang manatili sa pagkakasalampak na iyon hanggang sa lamunin na siya ng sobrang sama ng loob, pagod, sakit at malalim na pagiisip at makatulog na sa sahig na iyon.

000ooo000

Dahil sa sobrang sakit ng ulo ay hindi na nagawang pilitin pa ni Ryan ang sarili na magtuloy-tuloy sa kaniyang napakahaba ng tulog. Dahan dahan niyang ibinuka ang kaniyang mga mata at hinayaan muna itong masanay sa liwanag sa buong bahay bago niya makita at mapagtanto ang nangyari.

Puno ng upos ng sigarilyo ang buong sala. Puno ng basyo ng alak na kaniyang ininom at ang pinakamalala ay ang mga gamit na karaniwang nakikita sa mga gumagamit ng droga. Wala sa sariling sinapo ni Ryan ang kaniyang ulo nang maisip na muli nanamang bumalik ang kaniyang mga bisyo.

Dahan-dahan siyang tumayo mula sa sofa at nang maidaretso na ni Ryan ang kaniyang tingin ay tila naman tumigil ang buong mundo sa pag-ikot nito sa kaniyang nakita. Bumilis ang tibok ng kaniyang puso, hindi niya napigilan ang kaniyang mga mata na mangilid ang luha, nagpawis siya ng malamig, nanginig ang kaniyang mga kalamnan at higit sa lahat ay ang ibayong sakit sa kaniyang puso.

“No! No! No!” mabilis na saad ni Dan saka nagmamadaling lumapit sa kinasasalampakan ni Dan sa sahig.

Hindi alam ni Ryan kung ano ang kaniyang gagawin, hindi niya magawang i-abot ang kaniyang kamay sa tila ba wala ng buhay na si Dan kahit pa gustong -gusto na niya itong yakapin at aluhin, kahit pa gustong-gusto na niya itong kausapin upang humingi ng tawad at kahit pa gustong-gusto na niyang makipag-usap dito.

“I-I'm sorry.” bulong ni Ryan sabay tulo ng ilang mga luha mula sa kaniyang mga mata lalo pa nang makita niya ang mga bakas ng natuyong luha sa pisngi ni Dan na nagtulak din sa kaniya na sa wakas ay ilapat na ang kaniyang mga kamay sa balat nito at pahiran ang mga iyon gamit ang kaniyang mga kamay.

Hindi lang mga natuyong luha ang napansin ni Ryan sa madalas ay malinis na mukha ni Dan kundi ang bahid ng natuyo din dugo at iba pang likido pero imbis na mandiri siya sa kalagayan ngayon ni Dan ay mas nandiri pa siya sa kaniyang sarili, umiiyak parin niyang pinahiran halos lahat ng dumi na pwedeng pahiran sa katawan ni Dan.

Kada pahid.

Kada dumi.

Kada panginginig ng kaniyang katawan ay isang ring luha ang kumakawala sa kaniyang mga mata, isang hikbi ang kumakawala sa kaniyang bibig. Kada Pahid, kada natuyong dumi sa katawan ni Dan ay limampung libong kirot ang katumbas ang nararamdaman ni Ryan sa kaniyang dibdib.

Bawat Dumi. Bawat natuyong dugo. Bawat natuyong luha. Bawat luha na kumakawala sa kaniyang mga mata. Bawat hikbi na kumakawala sa kaniyang mga bibig ay siya ring paghingi ng tawad ni Ryan kay Dan kahit pa alam niyang hindi siya nito naririnig.

“I'm sorry---”

“I'm sorry, Dan.”

Hindi alam ni Ryan kung anong nagtulak sa kaniya at bigla niyang binuhat ang wala paring malay na si Dan at dinala ito sa banyo, umiiyak parin niya itong itinayo katapat ng shower, tinanggal ang madumi at punit-punit nitong damit at itinapat ito sa ilalim ng tumatakbong shower.

Hindi nagtagal ay hindi narin kinaya ni Ryan ang bigat ng pagkakasandal ni Dan sa kaniya kaya naman dahan-dahan niya itong inupo at doon sinabon, binanlawan at nang sha-shampoo-hin na lang niya napansin na gising na ito. Sinalubong niya ang tingin nito at hindi nakaligtas kay Ryan ang pamumula ng mga mata nito, handa ng magmakaawa na patawarin siya kung kinakailangan pero nang makita niya ang blangko nitong emosyon ay pinabayaan na lang niya na ang kaniyang mahigpit na yakap ang magsabi ng kaniyang tunay na nararamdaman.

“I'm sorry.”

Hindi napigilan ni Dan ang napangiwi. Iniisip na sasaktan siya muli ni Ryan katulad nung pananakit sa kaniya nito noong nakaraang gabi nang marinig niya ang boses nito.

000ooo000

“Dan kain ka muna.”

Pagkasabing pagkasabi nito ni Ryan sa may gawi ng pinto ng kanilang kwarto ay agad na ipinikit ni Dan ang kaniyang mga mata at nagpanggap na natutulog parin, simula noong nagising siya na pinapaliguan siya ni Ryan ay hindi na siya muli pang nakatulog, hindi pinagkakatiwalaan si Ryan sa tuwing nasa paligid niya ito.

Habang wala naman ito sa kaniyang tabi ay hindi niya parin magawang matulog at ipahinga ang kaniyang isip. Sinaktan siya ng taong akala niya ay magtatanggol sa kaniya laban sa mga taong katulad nila Dave, Marc at Melvin. Ang masama pa doon ay wala itong ipinagkaiba sa kanila.

“Dan--” tawag pansin ulit ni Ryan kay Dan pero nagpumilit parin ito sa pagpapanggap na siya ay tulog.

Narinig ni Dan na nagbuntong hininga si Ryan, narinig niya rin na marahan nitong ipinatong ang tasa na alam niyang may laman na pagkain sa bed side table ng kanilang kuwarto. Maya maya pa ay naramdaman na niya ang marahang pagdampi ng mga kamay nito sa kaniyang likuran na muntik na niyang ikatalon papalayo dito. Muli niyang narinig ang paghinga ng malalim nito sa kaniyang likuran, naramdaman niyang tumayo ito sa kaniyang kama at naglakad na palabas ng kanilang kwarto.

Nang lumapat na ang pinto sa frame nito at nang masiguro na ni Dan na hindi pa babalik sa loob si Ryan ay dahan dahan at tahimik siyang tumayo mula sa pagkakahiga, inipon lahat ng kaniyang lakas at naglakad papalapit sa banyo na kalakip ng kanilang kwarto.

Masakit parin ang kaniyang buong katawan pero hindi nun napigilan ang kaniyang kagustuhan na pumunta sa tabi ng kaniyang ina at bantayan ito sa kanilang bahay pero nasa kalahati pa lang siya ng kwarto ay agad na siyang napatigil sa paglalakad dahil lamang ito sa hindi inaasahang paglapat ng kaniyang mga mata sa salamin sa kaniyang tagiliran.

Hindi niya napigilang mapaiyak. Parang tahimik na gripo ang kaniyang mga mata dahil sa tuloy tuloy na pagtulo ng kaniyang mga luha. Dahan dahang ini-angat ni Dan ang kaniyang kamay at idinampi iyon sa balat na nakapaligid sa kaniyang kaliwang mata na nagsisimula ng mamula at mamaga. Napangiwi siya sa hapdi na naramdaman nang dumampi ang kaniyang kamay sa nagsisimulang pasa.

Iginala ni Dan ang kaniyang tingin sa iba pang bahagi ng kaniyang katawan at doon din ay muntik na siyang mapahagulgol. Nagkalat sa kaniyang buong katawan ang iba't ibang hugis ng pasa. Bawat pasa na madampian ng kaniyang palad ay isang alaala ang siyang pumapasok din sa kaniyang isip.

“P-please. T-tama na!”

Agad na napapikit si Dan sa kaniyang naalala na ito mula noong nakaraang gabi.

“Ito naman ang gusto mo diba? Gusto mo ng rapist diba? Tangina ka! Hindi ka pa nakuntento sakin.”

Patuloy parin ang luha sa paglabas sa kaniyang mga mata maski na mahigpit ang mga itong nakasara. Habang nakapikit at habang iginagala parin ni Dan ang kaniyang kamay sa iba't ibang bahagi ng kaniyang katawan ay hindi mapigilan ni Dan ang isipin kung ano bang masamang bagay ang kaniyang ginawa at paulit ulit na lang nangyayari sa kaniya ito.

Pilit sumisiksik sa kaniyang isip na katanungan kung ito na ba ang kaparusahan sa kaniyang pagiging bakla, kung ito na ba ang kaparusahan sa pag-ibig niya sa kaniyang best friend, kung ito na ba ang kaparusahan ng pagpupumilit niya sa kaniyang sarili na mahalin si Ryan, kung nakatadhana ba siyang masaktan buong buhay niya.

000ooo000

Tahimik na lumabas si Dan sa kanilang kwarto bitbit bitbit ang isang malaking bag na puno ng damit. Sumilip muna siya sa gawi ng sala kung saan alam niyang namamahinga si Ryan katulad ng ilang beses na nilang pag-aaway at ayaw niya o siya nitong kausapin. Malinis na ang buong bahay, walang duda na nilinis na ni Ryan ang lahat ng bakas ng karahasang nangyari doon.

Habang iginagala ni Dan ang kaniyang mga mata ay hindi niya mapigilan ang sariling mga luha na magpatuloy lang sa pagbasak. Hindi niya rin mapigilang isipin kung pano sila humantong sa ganon ni Ryan gayong wala naman siyang alam na maaaring ikinasasama ng loob nito.

Patuloy mang tumutulo ang kaniyang mga luha ay tahimik niya paring ipinagpatuloy ang kaniyang planong paglisan sa lugar na iyon. Hahayaan niya at bibigyan niya ng panahong makapag-isip si Ryan sa mga ginawa nito sa kaniya at ganun din siya, kailangan niyang pag-isipang mabuti kung tama pa bang manatili sa puder ni Ryan gayong hindi narin siya ligtas dito.

Kung noon ay pinipilit niya itong mahalin dahil sa pagiging mabait at pagiging protective nito sa kaniya, ngayon, ay wala na siyang dahilan pa.

“Why?” wala sa sariling naitanong ni Dan sa natutulog na si Ryan bago niya pa sarhan ang pinto ng kanilang apartment at maglakad palayo dito.

000ooo000

“Why?”

Alam ni Ryan ang pinaplano ni Dan na pag-alis ng walang paalam. Hindi niya ito masisisi, hindi niya ito mapipigilan. Sinaktan niya ito, taliwas sa kaniyang pangako dito kaya naman mas pinili na lang niyang magtulog-tulugan, pero nang marinig niya ang marahang tanong na ito ni Dan ay wala sa sariling umagos ang kaniyang luha sa magkabilang mata, kahit pa saradong sarado ang talukap ng kaniyang mga mata.

000ooo000

Nanigas ang buong katawan ni Mike. Binalot ng ibayong galit ang kaniyang buong katawan. Sa kaniyang pakiwari ay makakapatay siya o di kaya naman makakasakit siya ng sobra sa kung sino mang tao na sasalubong sa kaniya ngayon. Dumaan kasi sa harapan niya si Dan at lumapit sa kaniyang ina na agad namutla at nabalot ng pagaalala ang mukha.

Halata ni Mike na may itinatagong sakit ng katawan si Dan. Pilitin man nitong maglakad ng daretso ay napapangiwi naman ito sa bawat hakbang ng kaliwang paa, miya'y miya din ang hawak nito sa kaliwang tadyang, naka long sleeves man ito ay hindi kaila kay Mike na may itinatago itong sugat o pasa sa ilalim ng mahahabang tela na iyon at ang bagay na siyang nagtibay sa kaniyang hinala na binubugbog ito ni Ryan ay ang malaking pasa nito sa ilalm ng mata.

“What happened to you?” marahan at nanghihinang tanong ni Lily sa kaniyang anak sabay inabot ang pasa nito sa ilalim ng mata at pinasadahan iyon ng kaniyang nanghihinang daliri.

“Nauntog lang sa nakausling kahoy sa apartment, Ma.” pagpapalusot ni Dan na hindi naman kinagat ni Lily at pinili na lang na i-isang tabi ang palusot na iyon ng anak dahil alam niyang sasabihin ng anak ang lahat ng nangyari kapah handa na ito.

Pero hindi pareho ng iniisip si Mike at Lily.

“Bullshit!” marahas na saad ni Mike sabay tayo sa kaniyang kinauupuan hindi kalayuan sa pwesto ng mag-ina na tila ba manungod.

“Yun ang nangyari.” nanghihina naring saad ni Dan dahil ayaw na niyang makipagbangayan pa at makipagtalo matapos lahat ng mangyari sa kanila ni Ryan noong nakaraang gabi.

“Kaya ba iika-ika ka?” panggigisa ni Mike kay Dan. Magsisimula pa sana si Dan nang makaisip ng palusot sa sinabi ni Mike nang muli itong nagsalita.

“Kaya ba itinatago mo din yang mga pasa sa magkabila mong braso?!” singhal parin ni Mike na nagtulak para kay Dan na mangilid ang mga luha.

“---” hindi alam ni Dan kung saan magsisimula at hindi ito nakaligtas sa dalawa. Agad na sumingit si Lily at nagsalita upang maibsan ang lahat ng pressure kay Dan.

“Dan, anak. Can you get the nurse. Magpapatulong lang ako with my catheter.” marahan at nakangiting paguutos ni Lily sa kaniyang anak na tila ba nagpapasalamat sa alam niyang pagsagip sa kaniya ng ina.

Susunadan pa sana ni Mike si dan palabas ng kwarto ni Lily ng pigilan siya nito lumabas.

“Mike.” tawag pansin ni Lily kay Mike na pumigil dito sa pagsunod kay Dan palabas pero hindi sapat iyon para mapaharap muli sa kaniya.

“I need to ask you a favor---” simula ni Lily na ikinatango na lang ni Mike habang halatang hindi na makapag-intay sa sasabihin nito dahil abala ito sa pagsilip kay Dan sa labas ng pintuan.

“I need you to promise me one thing before I die---” simula muli ni Lily na sa wakas ay nagtulak kay Mike na muling humarap sa itinuturing na pangalawang ina.

Nawala ang bakas ng galit sa mata nito at napalitan iyon ng lungkot.

“Anything, tita.” marahang balik ni Mike.

“I want you to take care of Dan after I die. C-can you do that for me?” nangingilid luhang tanong ni Lily kay Mike na hindi rin napigilan ang sarili na umiyak.

“I-I p-promise tita.” hindi mapigilan ni Mike ang mautal sapagkat ayaw niya iyong mangyari pero alam niyang hindi niya rin ito mapipigilan.

“Kahit na itulak ka niya palayo?” marahang tanong ni Lily.

Saglit na natigilan si Mike. Iniisip kung kaya ba niyang ipagsisksikan ang sarili kay Dan mapruteksyuanan niya lang ito kahit pa ipinagtutulakan na siya nito palayo.

“P-please, Mike. P-promise---”

Itutuloy...

Against All Odds 2[46]

by: Migs