Against All Odds 2[43]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Gustuhin man niyang humiga na lang sa higaan na iyon ay hindi niya magawang manatili doon. Alam niyang hindi tama ang kaniyang ginagawa at alam niyang sa kaniyang ginagawa ngayon ay nasasaktan niya ng sobra si Dan. Hindi na niya nagawang umuwi at hindi narin niya nagawa pang tawagan si Dan, alam niyang importante ang dahilan kaya ito tumawag noong nakaraang kagabi pero hindi niya iyon pinansin at alam niyang isa iyon sa kaniyang pagsisisihan bago pa man matapos ang araw na iyon.

Dahan dahan siyang tumayo mula sa higaan. Naramdaman pa niyang gumalaw si Melvin sa kaniyang tabi bago niya tuluyang iwan ang higaan at tahimik na magbihis. May nangyari nanaman sa kanila ni Melvin at alam niyang tulad ni Dan ay masasaktan din niya ito sa oras na lumabas siya sa bahay na iyon.

“I'm sorry.” bulong ni Ryan matapos makapag bihis atsaka tuloy-tuloy na lumabas ng kwarto.

0000oo0000

“Anong nangyari? Nagkita na ba sila?” tanong ni Dave kay Mike nang maabutan niya itong nakatulala sa labas ng ICU.

“Yes.”

“Oh tapos? Anong nangyari?” tuloy tuloy na tanong ni Dave pero tanong din ang ibinalik sa kaniya ni Mike.

“Why did you tell me to transfer tita to this hospital?” balik tanong ni Mike sabay bato ng tingin kay Dave na saglit munang natahimik, hindi maisalubong ang tingin kay Mike.

“I want to fix things between tita Lily and Dan before it's too late.” seryosong saad ni Dave at saka nagkaroon na ng lakas at hindi pagalinlangan na salubungin ang mga tingin ni Mike. Hindi naman nakaligtas kay Mike ang lungkot sa boses ni Dave pero isinaalang-alang niya parin ang maaaring maramdaman ni Dan sa balak na ito ni Dave.

“He's not ready yet, Dave---”

“I hate to say this, Mike, but we don't have time wait. You said it yourself, tita Lily's condition is not improving.” malungkot paring pagpapaintindi ni Dave kay Mike na muling ibinalik ang kaniyang tingin sa sulok na kaniyang tinititigan bago pa man dumating si Dave at pinag-isipan ang naging takbo ng usapan nilang iyon ni Dave.

0000oo0000

Hindi magawang makatulog ni Mike sa kaniyang kinapupuwestuhan. Paulit-ulit na tumatakbo sa kaniyang isip ang mga sinabi ni Dave sa kaniya kanina. Oo, alam niyang maaari ngang wala ng sapat na panahon pa para magkaayos ang mag-ina pero ayaw niya ring pilitin si Dan. Ginawa na niya ito noon, ipinagpilitan niya ang kaniyang sarili dito noong akala niya na nagkaayos na ulit sila pero isang pagkakamali lang ay muli siya nitong tinalikuran at sa huli ay pareho lang silang nasaktan.

Ayaw niya itong gawin ngayon at pilitin si Dan na makipagbati sa ina at baka lalong magkaroon pa ng gusot at imbis na magkaayos ang dalawa. Sa ngayon ay inilabas na si Lily ng ICU at mukhang wala namang pakielam dito si Dan dahil sa nagkanda leche-leche na ang kanilang paglipat ng kwarto ay hindi man lang nito ginamit ang pagiging isang duktor sa ospital na iyon para mapadali ang proseso ng paglipat ni Lily.

Basehan upang sabihin na wala itong pakielam sa ina at basehan din na hindi na kialangan pang ipilit ni Mike na lumapit ito sa kaniyang ina upang makipag-ayos na. Alam niya na sa nangyari noon ay hindi rin basta basta mapapatawad ni Dan si Lily kahit pa nasa bingit na ito ng kamatayan.

Nasa ganitong pag-iisip si Mike habang nakatitig sa mga makinang nakakunekta kay Lily nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto nito. Nasa sulok ang kaniyang kinauupuan kaya naman hindi na siya nagtaka kung tuloy-tuloy ang taong ito na kapapasok lang, hindi batid na nasa loob din siya ng kwartong iyon at hirap na makatulog.

Sa pagkakataon na ito ay hindi sa mga makina nakatuon ang mga mata ni Dan kundi sa maamong mukha ng kaniyang ina, hindi ang linya ng swero ang una nitong hinawakan kundi ang malalambot na kamay ng ina at hindi niya ito pasinghal na kinausap kundi pabulong itong nagsalita.

“You promised you will never hate me---” pabulong na saad ni Dan pero rinig na rinig ni Mike ang lungkot at sakit sa sinabing iyon ni Dan sa kaniyang ina.

Hindi maikakaila ni Mike na tumagos sa kaniya ang sinabing ito ni Dan. Kahit hindi para sa kaniya ang sinabing iyon ni Dan ay hindi niya parin maiwasang matamaan. Hindi napigilan ng kaniyang mga mata na ternuhan ang mga mata ni Dan na maluha-luhang nakatitig sa kaawa-awang lagay ng kaniyang ina.

“When Dad died you said you'll always be there for me whatever happens--- what happened, Ma? I needed you? I-I needed you--- I--” nauutal na pagpapatuloy ni Dan, hindi alintana ang paghihirap na siyang nakapagpatayo kay Mike mula sa kaniyang pagkakaupo.

“D-di ako makadalaw dito because I keep telling myself that I have to stay mad at you. I have to make you feel the pain that I can still feel right now. But I can't push myself to stay mad at you, because I love you. Mom, I love you.” pagtatapos ni Dan na hayagan ng umiiyak at humihikbi ng marahan upang hindi niya magising ang kaniyang ina, at dahil sa paghikbi at pag-iyak na ito ni Dan ay hindi niya napansin ang papalapit na si Mike sa kaniyang likuran na hindi na matiis pa ang lungkot, sakit, pangongonsensya sa sarili at galit na nararamdaman sa kaniyang mga narinig.

Halos mapatalon sa gulat si Dan nang maramdaman niya ang malaking kamay ni Mike sa kaniyang balikat. Dahan dahang humarap si Dan at nang makita niya kung sino ang kaniyang kaharap ay iba't ibang emosyon ang tumakbo sa kaniyang pagkatao.

At nangibabaw dito ang galit.

Pabalang niyang tinanggal ang pagkakahawak ng malaking kamay ni Mike sa kaniyang balikat at galit na galit na lumabas ng kwarto ng ina. Hindi mapigilan ni Mike na masaktan sa inasal na ito ni Dan pero alam niyang hindi nya ito masisisi. Hindi natiis ni Mike na panoorin ang dating kaibigan na umalis na masama at mabigat ang loob kaya naman wala sa sarili niya itong sinundan upang aluhin katulad noong mga bata pa sila.

“Dan, wait!” sigaw ni Mike nang makalabas siya ng kwarto ni Lily. Hinabol niya pa si Dan sa mahabang hallway sa parte ng ospital na iyon.

“Dan!” tawag pansin ulit ni Mike sa hallway na walang ibang tao kundi silang dalawa.

Biglang humarap si Dan na ikinatigil ni Mike sa paghabol dito ilang pulgada ang layo sa isa't isa. Kitang-kita ni Mike ang lungkot at sakit sa mga mata nito pero hindi rin nakaligtas sa kaniya ang mas pangingibabaw ng galit sa buong pagkatao ni Dan.

“This is all your fault!” puno ng lason na bungad ni Dan kay Mike na tila naman binuhusan ng malamig na tubig.

Kung kanina ay tumatagos na ang mga sinasabi ni Dan kay Lily ngayon ay tila isang bomba na sumabog sa kaniyang harapan ang sinabing ito ni Dan. Sinubukan ni Mike ang magsalita pero tanging ang pag-iyak lang ng kaniyang mga mata ang nakapagsabi ng kaniyang nararamdaman.

“This is all your fault.” humahagulgol na pag-uulit ni Dan saka humakbang papalapit kay Mike.

“Hindi sana ako pandidirian ng sarili kong nanay kung hindi niyo ginawa sakin yun---” simula muli ni Dan sa tameme paring si Mike habang sinusuntok ng huli ang matipuno nitong dibdib kasabay ng bawat sumbat nito.

“Kung hindi mo ako trinaydor, hindi ito mangyayari! Sana hindi siya naglasing. Sana hindi siya nagkasakit. Sana mahaba pa ang oras namin. S-sana--- S-” patuloy parin sa panunumbat ni Dan habang pahina naman ng pahina ang pagsuntok nito sa dibdib ni Mike na tinatanggap lang ang bawat sumbat at panununtok ng huli.

“S-sana hindi ito nangyari!” pagtatapos ni Dan na tuluyan ng naubusan ng lakas dahil sa sama ng loob na siya namang kinuwang opurtunidad ni Mike upang yakapin ito mahigpit.

“I'm sorry.” bulong ni Mike.

Tulad noong mga nakalipas na pagkakataon na humingi si Mike ng tawad kay Dan ay hindi parin maikaila ng huli ang sinseridad sa bawat pag-hingi ng tawad nito na kailangan niya pang kumbinsihin ang kaniyang sarili na galit parin siya dito dahil sa mga ginawa nito sa kaniya pero kahit anong pilit niya parin kasi sa sarili na magalit, kasuklaman at sisihin si Mike ay hindi niya parin napigilan ang sarili na hayaan itong yakapin siya ng mahigpit.

Dahil alam niyang ito ang tama.

“I'm sorry.” bulong ulit ni Mike sa kabila ng kanilang paghikbi.

0000oo0000

Dahan-dahan na iminulat ni Lily ang kaniyang mga mata. Noon na lang ulit siya nakatulog ng mahimbing, walang duda dahil sa ibinigay na gamot sa kaniya pero hindi ang mahimbing na pagtulog na iyon na matagal na niyang hinahanap-hanap ang siyang bumuo ng kaniyang araw.

Hindi niya napigilan ang sarili na maiyak ng tahimik. Nakayakap sa kaniya na parang bata ang tanging tao sa kaniyang buhay na matagal na niyang inaasam-asam na mapatawad siya at makasamang muli. Si Dan. Tulog na tulog ito at mahigpit ang pagkakayakap sa kaniya katulad noong bata pa ito. Sa kaniyang kanan naman ay si Mike na nakatulog na nakayuko sa gilid ng kaniyang kama habang hawak ng mahigpit ang kamay ni Dan na nakayakap sa kaniya.

“Thank you.” lumuluhang bulong ni Lily atsaka muling ipinikit ang kaniyang mga mata.

Tahimik na nagpapasalamat kay Mike. Tahimik na nagpapasalamat sa Diyos.

0000oo0000

“Dan, what's wrong, baby?” marahang tanong ni Ryan nang maabutan niya ang nobyo na nakasalampak sa sofa at tahimik na umiiyak. Nagtaas ng tingin si Dan at nakita ni Ryan ang nakakaawa nitong itsura. Akala ni Ryan nung una na nalaman na ni Dan ang kaniyang mga katarantaduhan at kaniyang pangangaliwa kaya't agad siyang nakaramdam ng kaba.

Pero lahat ng iyon ay nawala nang biglang tumayo si Dan at niyakap siya ng mahigpit. Ang yakap na iyon ay yakap na nangangailangan ng kakampi, ng masasandalan at nangangailangan ng suporta. Napa buntong hininga si Ryan at niyakap ng mahigpit si Dan pabalik.

“What's wrong? P-please tell me what's wrong?” paulit ulit na tanong ni Ryan.

“Si Mommy---” simula ni Dan na ikinatense ng buong katawan ni Ryan.

Sa halos maglalabing isang taon nilang pagsasama ay hindi pa nila napag-usapan ni Dan ang tungkol kay Lily, kung hindi biglang iniiba ni Dan ang usapan ay hayagan niyang sinasabi kay Ryan na ayaw niya ang usapan na iyon na nagtutulak sa huli na itigil ang pagtatanong kaya naman alam ni Ryan na hindi basta basta ang ikinagaganito ngayon ng kaniyang nobyo.

“What is it, Dan?”

Patuloy lang sa pagkukuwento si Dan tungkol sa nangyari sa kaniyang ina pero lahat ng ito ay hindi na nagawang pakinggan pa ni Ryan. Imbis sana nag-aalala siya sa lagay ng ina ng kaniyang nobyo at sa kung ano man ang nararamdaman ni Dan ngayon sa pagkaka-sakit ng ina ay napako ang kaniyang pansin sa sinabi ni Dan patungkol sa muling pagkikita nila ni Mike.

Ang pagaalaga ni Mike kay Lily habang wala si Dan sa tabi nito. Ang pagdadala ni Mike kay Lily sa ospital na nangyari namang pinagtratrabahuhan ng kaniyang nobyo. Ang pagkakaroon nanaman muli ni Dan ng utang na loob kay Mike at ang paglalapit nanaman ng dalawa na pilit niyang ipinaglayo ang loob noon.

Ang pagkakaroon ulit ng dalawa ng kuneksyon.

Hindi siya makapaniwala na nagkrus nanaman ang landas ng dalawa. Hindi siya makapaniwala na ngayon pa nagkrus ang landas ng dalawa kung kailan may dahilan na si Dan upang iwan siya, kung kailan malaki na at hindi na niya magagawa pang mapagtakpan ang kaniyang mga katarantaduhan at pangangaliwa sa oras na malaman ni Dan ang rason ng kaniyang pagkakasibak sa trabaho, kung kailan maaari nanamang mabilog ni Mike ang isip ni Dan, kung kailan natatakot na siya na mawala ang nobyo sa kaniya.

Patuloy lang sa pagkukuwento si Dan. Patuloy lang sa pagluha nang hindi na napigilan ni Ryan na isaboses ang kaniyang tunay na nararamdaman habang pilit itinatago ang sakit at takot sa kaniyang sinasabi.

“So you're getting cozy with that rapist again?” wala sa sariling saad ni Ryan na ikinatigil ni Dan sa pagkukuwento. Isinalubong ni Dan ang kaniyang tingin sa tingin ni Ryan na puno ng galit.

“What?” di makapaniwalang balik ni Dan kay Ryan, hindi alam kung saan maaring nanggaling ang tanong na iyon ni Ryan.

“Di mo ba naisip na baka Mike is only using your mother to get to you---?”

Saglit na natigilan si Dan. Hindi makapaniwala na kay Ryan pa ito nanggaling, na ngayon pa niya napiling isaboses ito kung kailan kailangan niya ng suporta nito, na ngayon pa nitong napiling halukayin ang matagal ng issue na kanilang pilit na ibinabaon sa baul.

“What?! Ryan, I saw it with my own two eyes! My mom is puking out fresh blood!” singhal pabalik ni Dan na ikinatameme ni Ryan.

Natahimik si Ryan dahil kinakabahan siya sa susunod na mangyayari. Sa susunod na masasabi. Sa kahihinatnan ng kaniyang mga sinabi na iyon na hatid ng ibayong takot.

“Where the hell is this coming from, Ryan?!” pasinghal na pahabol tanong ni Dan kay Ryan na nakayuko lang pero hindi parin natatanggal ang galit sa mga mata.

Alam ni Ryan kung san nagmula ang mapaminsalang tanong niyang iyon. Pero hindi niya ito maaamin kay Dan dahil sa oras na sabihin niya dito na natatakot siya, ay tiyak niyang ang susunod na aalamin ni Dan ay kung bakit siya natatakot at hindi magtatagal ay aalamin na ni Dan ang buong kwento sa likod nito.

Takot dulot ng kaniyang pangangaliwa dito.

“You know what? Forget it! If you can't still move on from what happened eleven years ago then I can't do anything about it anymore.” singhal nanaman ni Dan sabay talikod.

“Wait. What?” nagtatakang tanong ni Ryan sabay hila sa kamay nito upang pwersahang mapaharap ulit sa kaniya. Nasaktan si Dan sa ginawang paghila ni Ryan na ito na muntik nanaman siyang atakihin ng anxiety attacks na labing isang taon na ang nakakalipas simula nung huli itong mangyari sa kaniya.

“Akala mo di ko alam, Ry? Akala mo di ko alam na nilason mo ang isip ni Mike eleven years ago?! Akala mo di ko alam that you've been using my anxiety attacks para kunsensyahin pa siya lalo sa isang bagay na hindi naman niya sinasadya? Akala mo hindi ko alam na pwersahan mo siyang inalis sa buhay ko? Akala mo hindi ko alam na inalis mo sa buhay ko ang tanging tao na nakakakilala sakin bago pa man ako sirain ng mga taong pinagkakatiwalaan ko noon? Akala mo di ko alam na nagsinungaling ka sa akin sa loob ng maglalabing isang taon? Akala mo di ko alam pare-pareho lang kayo ng mga dati kong kaibigan na nagsamantala at nanira ng buhay ko---!” tuloy tuloy na panunumbat ni Dan kaya't hindi niya napansin ang libreng kamay ni Ryan na mabilis na lumipad at dumapo sa kaniyang pisngi.

Napuno ng tunog ng malapad na kamay na malutong na bumangga sa isang pisngi ang buong apartment. Matapos ang tunog ng lagapak na iyon ay napuno namang ng katahimikan ang buong kwarto. Si Dan naka yuko at nakapaling parin sa kabaligtad na direksyon ng pananapak sa kaniya ni Ryan habang si Ryan naman ay nahahati sa pagaalo't paghingi ng tawad kay Dan saka sa galit dito.

Pinangunahan siya ng galit, ng takot na baka hindi niya maipaliwanag ng maayos ang kaniyang ginawa noon kay Dan ay tuluyan na itong mawala sa kaniyang buhay at pakiramdam na tila ba nais niyang depensahan ang kaniyang ginawa.

“Don't you dare compare me to those rapist!” singhal ni Ryan pero kahit pa pasinghal nito iyong sinabi ay hindi naman nakaligtas kay Dan ang sakit na kasama sa mga sinabi nito.

Hindi magawa ni Dan na ibalik ang kaniyang tingin sa mukha ni Ryan. Natatakot siya na makita ang sakit sa mga mata nito. Natatakot siya na maliban sa sakit ay masabi na niya dito ang kaniyang tunay na nararamdaman.

Na tanging pagmamahal bilang isang kapatid ang nararamdaman niya dito at mawala ito sa kaniyang buhay. Kailangan niya ito. Alam niyang makasarili pero kailangan niya si Ryan. Alam niyang makasarili pero kailangan niya ng masasandalan ngayon.

“I only did that to protect you.” lumuluha na ding sumbat ni Ryan kay Dan na ayaw paring salubungin ang tingin nito.

“I only did that because I don't want to lose you.” isa pang sumbat na tila ba isang sibat sa puso ni Dan na lalong nagtutulak dito na huwag ng salubungin ang tingin ni Ryan dahil alam niyang ibayo pang sakit ang kaniyang mararamdaman.

“I only did that because I love you.” pahabol pero marahan ng pagtatapos ni Ryan saka inabot ang mukha ni Dan upang isalubong ito sa kaniyang tingin.

Puno man ng luha ang kanilang mga mata ay hindi noon napigilan ang pagtititigan ng dalawa. Halo-halong emosyon. Naguunahan ang Galit.

Sakit.

Takot.

Pagmamahal.

Kakulangan.

Pagaalinlangan.

“I did that because I love you.” ulit ni Ryan saka iniyakap ang sarili ng mahigpit kay Dan

Nagtagal saglit ang yakapan na iyon at si Dan ang unang humiwalay. Nanlalambot itong humakbang palayo kay Ryan. Kita parin ni Ryan ang sakit at takot sa mukha nito. Kakausapin pa sana niya ito at hihingi ng tawad pero mabilis itong naglakad palayo sa kaniya. Naramdaman bigla ni Ryan na unti-unti ng nagkakatotoo ang kaniyang kinatatakutan.

Para kay Dan naman ay hindi na niya naatim pa na tumagal kasama si Ryan sa sandali na iyon dahil alam niya kapag patuloy pa niyang nakita ang sakit sa mukha ng nobyo at kapag narinig niya pa ang sakit sa boses nito ay baka hindi siya makapagpigil at masabi na niya ang totoo niyang nararamdaman dito at mawala na ng tuluyan ang lahat sa kaniya.

“I'm sorry, Ryan.” bulong ni Dan saka ihiniga ang sarili sa kama.

0000oo0000

“I'm sorry, Dan.” bulong naman ni Ryan sa labas ng nakasaradong pinto ng kwarto ni Dan. Saka dahan-dahang umupo sa labas nito habang tahimik na humihikbi.

Itutuloy...

Against All Odds 2[43]

by: Migs