The Things That Dreams Are Made Of 14

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi mapigilan ni Josh na mapatingin sa pinto ng unit nila Igi habang naglalakad papunta sa gawi ng elevator. Sa loob ng nakalipas na dalawang linggo sa tuwing lalabas siya mula sa sariling unit ay hindi pwedeng hindi mapapagawi ang kaniyang tingin sa pinto ng unit nila Igi. Bawat araw sa loob ng nakalipas na dalawang linggo na iyon ay hindi niya rin mapigilang makaramdam ng pagkalito at pagkalungkot sa twing mapapadako sa pintong iyon ang kaniyang tingin, paminsan minsan ay tinititigan niya rin ang pinto na iyon na tila ba sa ginagawa niyang iyon ay mawawala ang kaniyang lungkot at pagkalito na nararamdaman.

“TING!” tunog ng elevator na siyang gumising kay Josh mula sa kaniyang pagtitig sa pinto nila Igi. Nagpakawala ng isang malalim na hininga si Josh atsaka pinilit na iniwas na ang kaniyang tingin sa pinto at sumakay na ng elevator.

000ooo000

“What do you think is wrong with him?” pabulong na tanong ni Ram kay Martin habang mataman paring tinitignan si Igi na patuloy parin sa pagmumukmok at pagiisip ng malalim.

“Huh?” tanong ni Martin sabay lingon-lingon na miya mo siya ginising sa isang mahimbing na tulog kahit pa ang totoo ay nakaupo lamang naman ito hindi kalayuan sa kinauupuan ni Ram, may sarili nanamang mundo habang nagsusulat ng isa nanamang article sa isang magazine na kaniyang pinagtratrabahuhan.

“Igi. He’s not being himself for almost a month now.” umiiling na saad ni Ram kay Martin, hindi makapaniwala na wala paring pagbabago ang kaniyang kinakasama lalo pa sa tuwing nagsusulat ito ng article.

“Nasa edad na yung anak mo na lahat na lang ng bagay ikina-i-emo nila. Hayaan mo na. Baka tinutubuan lang siya ng pubic hair or something kaya nag-e-emo.” walang ganang sagot ni Martin sabay balik sa kaniyang ginagawa, ipinapakita kay Ram na hindi niya dapat alalahanin ang anak kahit pa siya mismo ay nagaalala dito ngunit ayaw niya lang ipahalata kay Ram upang hindi ito lalo magalala.

“Parang hindi ko naman matandaan na nagkaganyan ako nung teenagaer ako lalo na nung tinutubuan ako ng pubic hair.” wala sa sariling balik naman ni Ram na tila hindi na-gets ang binitawang biro ni Martin na ikinahagikgik naman nito.

“Sayo nga nagmana ng ka-emo-han yan eh---” simula ni Martin matapos pigilin ang sarili na mapaghagikgik pa lalo. “--- saka pagka slow na rin.” pahabol na bulong ni Martin.

“EMO?! Ako? Kailan ako naging Emo?!” halos pasigaw na na balik ni Ram kay Martin na ikinakuha ng atensyon ni Igi.

“Shh!” saway ni Martin kay Ram na ikinatahimik naman ng huli habang nagaalalang sinundan ng tingin si Igi na bagsak balikat na naglalakad patungo sa kaniyang kwarto.

000ooo000

Alam ni Igi na wala na siya sa kaniyang sarili na laging masiyahin, laging may kwento at laging pabida sa harap ng kaniyang mga magulang nitong nagdaang dalawang linggo. Dalawang linggo matapos ang nangyari sa mall at hanggang ngayon ay hindi parin maipaliwanag ni Igi kung ano nga ba ang nangyari.

“Bakit hindi siya nagalit nung hinalikan ko siya?” may ikalimampung beses na atang tanong ni Igi sa kaniyang sarili. Nagtataka parin kasi siya kung bakit imbis na magalit ay ngumiti pa si Josh matapos ang kanilang halikan at ang malala pa ay ibinalik nito ang kaniyang halik.

“Tapos nung nakita niya si Neph saka si Des na naghahalikan parang hindi nangyari yung halikan namin sa loob ng elevator kasi galit na galit siya at parang sobrang nasaktan sa nakita.” habol sabi ni Igi ulit sa sarili.

“Maybe Roan is right. Maybe Josh is just born to be an asshole, ipinapakita na lang niya kung ano talaga siya.” umiiling ulit na sabi ni Igi sa kaniyang sarili, hindi mapigilan ang masaktan lalo pa't iniiba ng kaniyang naisip na iyon ang kaniyang kinalakihang pananaw kay Josh.

“Ibig sabihin, wala lang din sa kaniya ang halikan na iyon. Maaaring akala niya na isa lamang iyong biro, isang laro at isang bagay na iniisang tabi sa oras na makita niya ang kaniyang girlfriend at best friend na naghahalikan.”

At sa naisip na iyon ni Igi ay gumawa na siya ng plano para sa kaniyang mga susunod na gagawin, lahat ng planong iyon ay tungkol sa paglimot na sa kaniyang mga nararamdaman para kay Josh gayong alam na alam naman niyang wala na siyang dapat pang asahan dito, ang pag-iwas dito dahil naniniwala si Igi na hindi niya magagawang kalimutan ang nararamdaman dito hangga't umaaligid-aligid ito at ang huli ay kung kanino niya na lang itutuon ang kaniyang nararamdaman, umaasa na dumating na ang tao na iyon upang mayroon ng maglilihis ng kaniyang pansin at nararamdaman mula kay Josh.

Ngayong alam na ni Igi ang kaniyang nais mangyari ang tangi na lang niyang maihihiling ngayon ay ang makaya niya ngang gawin lahat ito.

000ooo000

Naabutan ni Mila ang anak na nakatanaw sa labas ng bintana nito, tahimik siyang lumapit dito at tumanaw din sa bintana, doon nakita niya si Josh na matiyagang nagiintay, hindi na siya nagulat kung may dalawang oras na itong nakatayo doon. Sa loob kasi ng dalawang linggo ay araw araw na pumupunta doon si Josh sa kanilang bahay upang makausap si Des, ngunit ayaw naman itong labasin ng kaniyang anak. Wala siyang ideya kung ano ang nangyari sa dalawa, ang tangi niya lang alam ay ayaw itong harapin ng kaniyang anak.

“Gusto ka daw talaga niyang makausap.” tahimik na saad ni Mila sa kaniyang anak na siyang napabuntong hininga na lamang.

“I-I c-can't.” nauutal na sagot ni Des sa kaniyang ina habang pinipigilan ang sarili na mapaiyak.

“I think I deserve to know the reason why you won't talk to him. Since It's me who's going to send him home. Again.” marahang sabi ni Mila sa anak sabay patong ng kaniyang kamay sa kanang balikat ng anak. Tila naman bumuhos lahat ng guilt sa pagkatao ni Des at alam niyang panahon na upang malaman ng kaniyang ina ang dahilan sa kaniyang pagkakaganon.

“I-It's all my fault---!” sagot ni Des sabay yakap sa ina nang hindi na nito mapigilan ang sarili sa pag-iyak. “I-I thought I can teach my heart to love him like the way I love Neph but I was wrong. Akala ko makakalimutan ko si Neph kapag pumayag akong maging girlfriend ni Josh pero mali ako, Ma. Ngayon, nasaktan ko si Josh dahil hindi ko nasabi agad sa kaniya na mahal ko siya bilang isang kapatid lang--- Ang sama- sama ko, Ma.”

“Then why don't you talk to him and apologize? Di mo naman kayang pigilan at turuan ang nararamdaman mo, Desiree--- eh kung si Neph talaga ang mahal mo eh, kung pipilitin mo ang sarili mo na mahalin si Josh, paulit ulit lang kayong masasaktan, so might as well stop it now while you both can rather than go on with the charade.” saad ni Mila.

“Natatakot ako na kausapin siya, Ma, baka kasi lalo ko lang siyang masaktan.” sabi ni Des sa pagitan ng mga hikbi.

“Sa tingin mo sa ginagawa mong iyan, hindi mo siya sinasaktan? Sa tingin mo ang hindi pagkausap sa kaniya eh parang magic na mawawala lahat ng sakit na nararamdaman niya? Sa tingin mo bawat araw sa loob ng dalawang linggo na nakalipas na sinasabi ko sa kaniya na hindi ka pa handa na kausapin siya hindi siya nasasaktan? Des, everytime I sent him home, I can see the pain in his eyes. The sooner you clear things up, the sooner he will get over the hurt.” saad ni Mila sa anak na wala paring tigil sa paghikbi.

“I-I'm not ready to talk to him yet.” mabilis na sagot ni Des.

“Then when are you going to be ready? Remember, anak that every second, minute, hour or day na pinatagal mo yan, dumodoble ng dumudoble ang sakit niyan, sa huli kahit akala mo na OK na lahat dahil matagal na panahon na ang inintay mo, magugulat ka na lang kasi yung sakit na naramdaman niyong dalawa noon andun parin sa oras na nagkaharap ulit kayo, parang kahapon lang nangyari ang mas malala parang mas nadagdagan pa yung sakit. Yes, both of you may treat or talk to each other like nothing happened but deep inside alam niyo na meron pa kayong issues na hindi naaayos.”

Nilamon ng katahimikan ang buong kwarto matapos ng sinabi na iyon ni Mila. Si Des, nagiisip ng malalim habang si Mila naman ay hinahayaan ang anak na makapag-isip ng maayos at maisip ang kaniyang pagkakamali habang yakap- yakap ito ng mahigpit, pinaparamdam na andun lamang siya sa tabi ng kaniyang anak.

000ooo000

“Aren't you excited?” nagaalalang tanong ni Ram sa anak na si Igi na lalong naging tahimik.

“It's the first day of school, dad, not a trip to Paris.” walang ganang sagot ni Igi kay Ram.

“OK that's it!---” malutong na simula ni Ram nang hindi na niya matiis ang tila ba pagiging zombie ni Igi. “---you've been like this for a month now. Ano bang problema? Baka makatulong ako.”

“I'm OK dad.” pabulong na sagot ni Igi sabay iwas ng tingin mula sa ama dahil sa takot na siya ay mapaiyak. Hindi man kasi siya lumalabas ng bahay at nakikipagusap kay Josh ay hindi niya parin magawang kalimutan ang kaniyang nararamdaman dito.

“No you're not OK, Igi---” madiin na simula ni Ram, ipagpapatuloy pa sana ni Ram ang isang mahabang sermon kung hindi lang siya tinawag ni Martin mula sa kanilang kwarto.

“RAM!”

“---we're still not finished talking. We'll talk about this when you get home from school---” simula ulit ni Ram habang naglalakad patungo kay Martin nang muli naman siyang putulin ni Igi sa pagsasalita.

“Bye, Dad. See you later.” paalam naman ni Igi sabay tayo at lumayo sa pagkain na halos hindi niya nagalaw. Narinig niya pang nagsalita ulit ang amang si Ram ngunit hindi na lang niya ito inintindi at tuloy-tuloy na siyang lumabas ng kanilang unit, iniisip na kung hahayaan niya ang sarili na gisahin ng ama dahil alam niyang mabubuksan nanaman ang pinakatatago-tago na nga niyang pakiramdam ng sakit.

Nasa hallway na si Igi at iniintay ang pagdating ng lift na kaniyang sasakyan pababa ng lobby ng kanilang condo nang marinig niya ang pagbubukas ng siradura ng isang pinto sa mahabang hallway na iyon ng kanilang condo. Agad na kinabahan si Igi, iniisip na baka si Josh na iyon na palabas mula sa sariling unit. Kaya naman walang habas niyang pinagpipindot ang arrow down sa tabi ng pinto ng elevator.

Halos sabay ang pagbukas ng pinto ng unit nila Josh at ang pagbukas ng pinto ng elevator kaya naman halos tumalon papasok ng lift si Igi maiwasan lang ang kung sino mang papalabas ng kanilang unit, mabilis na pinindot ang button na siyang magsasara sa mga pinto ng elevator, pero dahil sa bagal ng pagsara ng mga ito ay nasulyapan parin ng kalalabas pa lang na si Josh si Igi.

Nagtama ang kanilang mga tingin.

Sinubukan ni Josh na i-ipit ang kaniyang bag sa pagitan ng dalawang pinto ng elevator upang hindi ito magsara ngunit hindi siya nagtagumpay. Halos masuntok niya ang pinto dahil sa inis nang tuluyan na itong magsara, kasama si Igi pababa na gustong gusto niyang makausap at makita.

000ooo000

Nang makarating si Josh sa kanilang skwelahan ay nagmamadali niyang hinanap si Igi, di niya alam kung bakit pero parang gustong gusto niya itong makita, ngunit imbis na si Igi ang kaniyang nakita ay biglang nahagip ng kaniyang tingin si Des na mabagal at bagsak balikat na naglalakad sa hallway. Agad niya itong hinabol at iniharang ang sariling katawan sa harapan nito upang makuwa ang atensyon nito.

Nagtama ang tingin ni Josh at Des. Iba't ibang emosyon ang bumalot sa pagkatao ng dalawa, sa sobrang dami ng emosyon na nararamdaman ni Josh ay hindi na niya napigilan ang sarili na malito sa mga iyon at dahil sa sobrang lito ay hindi niya napansin si Igi, may dalawampung hakbang lamang ang layo sa kanila ni Des na sakto namang padaan sa kinatatayuan nilang dalawa.

“Why are you avoiding me, Des? Di ba dapat ako yung nagagalit sayo dahil ipinagpalit mo ako sa best friend ko? Di ba dapat ako yung ayaw kumausap sayo? H-hindi ko a-alam kung bakit ka nagagalit sakin, Des. Hindi ko alam kung anong ginawa kong masama para ganituhin mo ako.” pabulong na basag ni Josh sa katahimikan na bumabalot sa pagitan nila ni Des na tila de makinang awtomatikong tumulo ang mga luha.

“S-sorry, Josh. H-hindi ko kasi maibabalik yung pagmamahal mo sakin eh. Mahal kita bilang i-isang kaibigan---” simulang pagpapaliwanag ni Des na agad naputol dahil sa gulat nang biglaan pero marahang itaas ni Josh ang kaniyang mukha upang magtama muli ang kanilang mga tingin.

“W-why didn't you tell me before? Bakit pinatagal mo pa?” tanong naman ni Josh. Ito kasi ang ikinasasama ng loob ni Josh, bakit kailangan pang umabot sa ganoon, kung talagang mahal nila ang isa't isa bakit hindi pa nila sinabi kay Josh noon pa, pilit naman kasi itong iintindihin ni Josh, oo masakit pero mabuti na yun kesa naman yung mahuhuli pa niya ang mga ito na naghahalikan at ipinalalandakan ang kanilang pagtra-traydor.

“I thought I-I can forget about him. I-I thought I can teach my self to love you.” sagot ulit ni Des.

“How can you be so sure na hindi mo nga ako natutunang mahalin?” tanong ulit ni Josh na tila sinusubok si Des.

Wala sa sariling inabot ni Des ang mukha ni Josh at inilapat ang kaniyang mga labi sa mapupulang labi ni Josh. Di nagtagal ay pareho ng napapikit ang dalawa, hindi alintana ang mga tao na masugid na nanonood sa kanila sa hallway na iyon at sa mga bulung-bulungan ng mga ito.

Hindi alintana ang nasasaktan na si Igi na napako sa kaniyang kinatatayuan.

“Igi.” tawag ni Roan kay Igi na gumising sa pag-iisip nito ng malalim. Marahang lumingon si Igi at humarap kay Roan. Hindi mapigilan ni Roan na maawa kay Igi at magsisi sa kaniyang mga sinabi may ilang linggo na ang nakakaraan para sa kaniyang mga pansariling dahilan. Nakikita kasi niya ang sariling sakit sa mga mata ni Igi.

“Everything is going to be OK.” pabulong na saad ni Roan kay Igi sabay hila dito palayo sa puwesto nila Josh.

000ooo000

Sa kabila ng awa kay Igi ay hindi mapigilan ni Des ang matuwa dahil umaayon sa kaniyang mga plano ang nangyayari. Nagawa niyang paglayuin si Igi at Josh, nagawa niyang lasunin ang utak ni Igi, ipinapalabas na wala lang siya kay Josh, nagawa rin niyang lasunin ang isip ni Josh, ipinapalabas na ikakapahamak ni Igi ang paglalapit ng loob nila ni Josh at ngayon naman ang paghahalikan nila Des at Josh sa harapan ng buong skwelahan at hindi magtatagal, muli nanamang tatakbo si Neph pabalik sa kaniya.

“I'm such an idiot!” umiiling at puno ng galit na bulalas ni Igi, hindi makapaniwala na kay Josh pa siya na-inlove.

“Hey, di mo naman kasalanan na ma-in-love sa kaniya eh.” pagaalo ni Roan kay Igi na ikinatango lang ni Igi, alam naman kasi niyang wala siyang kasalanan kundi ang mahulog lang ang loob niya kay Josh pero hindi parin niya magawang hindi sisihin ang sarili, hindi nakaligtas kay Roan ang tabas ng mukha ni Igi kaya naman inaya niya na lang itong lumabas upang kahit papano ay makabawi siya sa kaniyang ginawa dito.

“Want to cut?” nakangising tanong ni Roan kay Igi.

“On the first day?”

“Hey. No one will know.” nakangiti paring balik ni Roan na kinagat naman ni Igi.

“Let's.”

000ooo000

“Thanks for doing this, Roan.” wala sa sariling saad ni Igi habang kumakain sa loob ng isang mall.

“For doing what? Di naman kita nilibre ah?” nagtatakang tanong ni Roan na ikinangiti ni Igi.

“I mean for staying with me even if I'm being annoyingly EMO.” nakangiti at nakukuwa ng magbirong sabi ni Igi.

“Hey thats what friends are for.”

000ooo000

Nang maghiwalay ang mga labi ni Josh at Des ay bumingi sa buong hallway ang tunog ng palakpakan pero hindi ito ininda ng dalawa dahil abala ang mga ito sa pagtititigan. Tila ba ang kanilang mga katanungan ay nasagot sa simpleng halik na iyon at pagtititigan.

“May naramdaman ka ba sa kiss na 'yon, Josh?” seryosong tanong ni Des kay Josh na marahan namang umiling.

“Me too. Wala akong naramdaman. Matagal ko ng napapansin yun, Josh at sorry dahil di ko agad sinabi sayo--- naging makasarili ako---” umiiling na simula ni Des. “Wala tayong parehong maramdaman dahil tanging pagkakaibigan lang ang dapat na meron tayo.” pagtatapos ni Des na tila ba sumampal kay Josh.

Sa unang pagkakataon, matapos ang halos magdadalawang buwan ay naliwanagan si Josh sa mga nangyayari.

000ooo000

“Don't look now, pero andito rin si Josh.” pabulong na sabi ni Roan kay Igi habang naglalakad-lakad sila sa mall.

“What?! Tara na, umuwi na tayo.”

“Sige, kita na lang tayo tom?” tanong ni Roan kay Igi na siya namang tumango at naglakad na palayo.

“IGI!” halos patakbo ng lumayo sa lugar na iyon si Igi nang marinig niya ang pagtawag na iyon ni Josh sa kaniya.

“Shit.” bulalas ni Igi sabay lalong minadali ang paglalakad.

“HEY WATCH IT!” sigaw ng isang lalaki na nabangga ni Igi sa pagmamadaling makalayo kay Josh.

“I-I'm sorry---” saad ni Igi sabay balik sa mabilis na paglalakad.

“It's OK, Igi.” saad ng lalaki na nakabangga ni Igi. Napatigil sa paglalakad si Igi at muling hinarap ang lalaki na halos itumba niya kanina nang mabangga niya ito.

Itutuloy...

The Things That Dreams Are Made Of

“Chapter 14”

by: Migs