Against All Odds 2[epilogue]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

After 10 years

Hindi napigilan ni Mike na balutin ng kaniyang mga kamay ang makinis na kamay na iyon ng kaniyang katabi habang nakatingin sa isang kwadradong bato malapit sa kaniyang paanan na napapalibutan ng damo, malawak na lupain at may panaka-nakang malalaking puno. Hindi niya akalain na muli siyang makakaramdam ng ganitong saya matapos ang ilang taon. Iniwas niya ang kaniyang tingin mula sa pangalan na nasa kwadradong bato na iyon at itinuon ang kaniyang tingin sa maamong mukha ng kaniyang anak na mukhang malalim din ang iniisip.

“I told her to come here before the wedding.” naka ngiting pakikipag-usap ni Mike sa kwadradong bato na miya mo sasagutin siya ng pangalan ng taong nakalibing doon.

“She told me to come here with her instead. That you would love me to be with her before her special day.” nakangiti ulit na saad ni Mike na ikinangiti narin ni Pauline.

“I told her I couldn't and she threw a pretty mean tantrum just like when she was little---” humahagikgik na simula ni Mike na naging malakas na tawa nang maramdaman niyang hampasin siya nito sa balikat.

“Dad--! Bahala ka diyan! I'm going to look for Liam, I know his mom is buried here too, baka dun siya pumunta kaya bigla bigla nanamang nawala.” saad ni Pauline at mabilis na naglakad palayo, hinahanap ang malapit ng maging asawa.

Matapos makabawi sa pag-tawa dahil sa pagiging kilos bata ng kaniyang anak na si Pauline muling ibinalik ni Mike ang kaniyang tingin sa kwadradong bato na iyon.

“I wish you were here to see her the day before her wedding. You would've notice that special smile on her face, katulad ng nakita ko kanina nung bigla ulit siyang sumulpot sa front door ng bahay.” nangingiti pero malungkot na saad ni Mike.

“Maayos na lumaki si Pauline tulad ng sabi mo nung nasa ospital ka pa. Malapit narin siyang magsimula sa med proper niya, I know she would be a very successful surgeon someday like you said.” saad muli ni Mike habang tinititigan ang pangalan na naka ukit sa batong iyon na sa kabila ng magagandang nangyari sa kaniyang buhay at sa buhay ng anak niya ay naghatid parin ng ibayong lungkot.

“Sa totoo lang, ayaw kong pumunta dito. Naaalala ko kasi yung hindi ko natupad na promise sayo. Yabang ko pa nung sinabi ko sayo na I wouldn't break that promise tapos may isang tao lang na nagsabi sakin ng kasinungalingan tinalikuran at kinalimutan ko agad yung promise na yun. I really wanted to say sorry na hindi ko natupad yung pangako na iyon. Sorry---” nangingilid luha ng saad ni Mike habang nakatitig parin sa pangalan na iyon ng isang napaka importanteng tao sa kaniyang buhay.

“I really wish you could send me a sign, saying that you forgive me---” saad muli ni Mike at hindi nga nagtagal ay umihip ang isang napakalakas na hangin.

“Mike!” sigaw ng isang lalaki.

Agad na lumingon si Mike at nanlaki ang kaniyang mga mata. Agad siyang tumayo mula sa kaniyang kinauupuan at sinalubong ang tumawag sa kaniyang iyon.

“I-I thought b-bukas ka pa ng umaga babalik?” tanong ni Mike.

“Well, maaga natapos yung convention namin eh.”

“I missed you.” bulong ni Mike sabay niyakap ng mahigpit si Dan.

“I missed you too.” balik saad ni Dan sabay sinuklian ang mahigpit na yakap na iyon ni Mike. Kung hindi pa nakita ni Dan ang maliit na kwadradong bato kung saan nakaukit ang pangalan ng kaniyang ina ay hindi pa siya bibitaw sa pagkakayakap kay Mike.

“Hi Mom.” bati nito sa libingan ng ina. Hindi napigilan ni Mike ang mapangiti nang mapagtanto niyang sinagot ni Lily ang kaniyang hinihinging sign.

Ang mawalay ng ilang araw kay Dan ay tila unti unting pumapatay sa kaniya, sa tuwing pupunta ito sa mga convention na para sa mga duktor ay hindi niya mapigilan ang malungkot. Minsan pa nga ay sinundan pa niya ito sa Baguio, walang pakielam sa kaso na kaniya dapat na hahawakan para sa araw na iyon. Kaya naman ang dumating ito, isang araw bago ang araw na inaasahan niyang pagdating nito ay walang duda na sagot mula kay Lily.

“Thank you.” bulong ni Mike sabay tingala sa langit, umaasa ginagawa niyang iyon ay maipaparating niya ang kaniyang mensahe ng pasasalamat kay Lily.

“Tapos alam mo ba, Ma yung---” magiliw na patuloy na pagkukuwento ni Dan na ikinahagikgik ni Mike nang makalapit siya dito.

0000oo0000

“We're going out for lunch, sama ka?” tanong ni Nat sa kaniyang katrabahong si Melvin.

Sa loob ng walong taon nila itong nakakasama sa trabaho ay ni minsan ay hindi pa nila ito naksamang mag-lunch na lubusang ikinakataka ng ilan sa kaniyang mga katrabaho.

“Nope. I'm gonna have to pass.” nakangiting sagot ni Melvin kay Nat.

“Why do I even bother to ask you everyday when I already know you would say no?” nagtatakang tanong ni Nat sa sarili na nakapagpahagikgik kay Melvin.

“I guess you were just waiting for a miracle to happen.” nangingiting saad ni Melvin matapos humagikgik.

“Hmpft.” pabirong singhal ni Nat saka kumaway at ngumiti.

“Sabi ko naman sayo hindi siya sasama eh. Ikaw lang talaga 'tong makulit na lagi siyang inaaya kumain ng lunch.” umiiling na saad ni Joe nang makita niya si Nat na naglalakad papalapit sa kanila na walang kasamang Melvin.

“Gusto ko lang naman siyang makasama kumain. Ikaw ba masaya ka ba kumain mag-isa?!” pasinghal na balik ni Nat kay Joe habang naglalakad na ang kanilang grupo papuntang cafeteria.

“Pano niyo naman nalaman na mag-isa lang siya kumakain?” tanong naman ni Lita.

“Huh? May alam ka ba?” tanong naman ni Nat sa huli dahil sa para bang may ibig ipahiwatig ang sinabing iyon ng huli.

“Naaalala niyo ba si Rico? Yung dating taga legal? Well, na-curious daw siya diyan kay Melvin before at sinundan kung saan ito nagpupunta every lunch kaya sinundan niya daw. Imbis daw sa restaurant ito pumupunta sa ospital daw yan pumupunta.” tsismosang saad ni Lita.

“Hindi niya sinundan papasok sa ospital si Melvin? Anong ginagawa niya dun?” tanong ng isa pa.

“Baka masarap ang pagkain dun?” singit ng isa.

“Baka naman may binibisita dun?”

“Dun nagtratrabaho ang jowa?”

Kaniya kaniya nitong mga haka-haka, ang ilan ay nagtatawanan na lang dahil nakakatawa na ang hakahaka ng iba, ang pagpapalitan ng kurukuro ng mga ito ay nabasag na lamang nang muling magsalita si Nat.

“Hindi na pala ako sasama sainyo.” biglang bawi ni Nat sa nauna nilang planong kumain sa labas na magka-kaibigan.

““What?!”” sabay sabay na sabi ng kaniyang mga kaibigan.

“Nathalie! Bumalik ka dito! Para kang engeng!---” saad pa ulit nila Joe pero hindi na niya pinansin ang mga ito at muling bumalik sa kanilang opisina, pinagiisipang maigi ang kaniyang plano.

0000oo0000

Tahimik lang siya sa kaniyang sasakyan, binabantayang maigi ang puting altis na nasa kaniyang harapan. Sinundan niya ito simula pa lang sa parking ng kanilang opisina, papunta sa isang restaurant kung saan mukhang bumili ito ng makakain para sa dalawang tao at hanggang ngayong tila papunta na ito sa isang ospital.

“Tama sila, sa ospital nga siya pumupunta tuwing lunch break.” sabi ni Nat sa sarili.

Gusto niyang malaman kung bakit ninais nito na pumunta sa isang ospital tuwing lunch break nila. Sinundan niya hanggang makaparada si Melvin ng maayos atsaka siya naghanap ng mapaparadahan. Muntik pang mawala si Melvin sa kaniyang paningin ngunit mabuti na lang at nakita niya pa ito sa di kalayuan bago lumiko sa isang napakahabang hallway.

Hindi alam ni Nat kung bakit siya kating-kati na malaman ang misteryo sa likod ng tahimik na si Melvin. Wala siyang gusto dito, ang totoo niyan may asawa na siya pero tila nais niyang malaman ang kwento ng taong ito, bakit niya nakikita ang ibayong lungkot sa kabila ng matatamis na ngiti nito, nais niyang malaman ang rason sa mga nangingilid na luha sa kabila ng pagtawa nito ng malakas at nais niyang malaman kung bakit tila ba gumagawa ito ng pader sa pagitan ng ibang tao na makilala nito, kung bakit nito nililimitahan ang sarili sa ibang tao.

Binagalan na ni Nat ang kaniyang paglalakad nang mapansing tila bumagal narin ang paglalakad ni Melvin. Nakita niya kung pano batiin ni Melvin ang mga nurse doon na tila ba matagal na niyang kaibigan ang mga ito, binigyan ito ni Melvin ng mga pagkain na lubos na naglagay ng nahihiyang ngiti sa mga mukha ng nurse atsaka nagpaalam na papasok na siya sa double doors na katapat ng nurse station.

Nang maglaho si Melvin sa likod ng double doors na iyon ay agad na kumilos papalapit si Nat at nang mapatapat siya sa double doors na iyon at nang pipihitin na niya ang mga door knob ay agad siyang pinigilan ng mga nurse sa kaniyang likuran.

“Ano pong maipaglilingkod namin?” magalang na tanong ng isang nurse kay Nat.

“I'm w-with Melvin.” pagpapalusot ni Nat na hindi naman nakaligtas sa mga nurse, lalong lalo na sa senior nurse doon sa unit na iyon.

“Miss, pwede ko po ba muna kayong makausap?” magalang na tanong parin ng head nurse na hindi rin nagawang tanggihan ni Nat dahil sa kaniyang palagay na ang nurse na iyon ay isang nurse na hindi niya dapat kalabanin.

Nang makita ng head nurse na iyon ang marahang pagtango ni Nat ay ginabayan niya ito papalabas sa hardin ng ospital. Pinagiisipang maigi ang kaniyang mga sasabihin.

“I-I just wanted to know him. I-I never wanted to hurt him or something.” pangungumpisal ni Nat sa nurse na hindi mapigilang mapangiti lalo pa na narinig niya ang sinseridad sa tono nito.

“I have a story to tell...” simula ng nurse na siyang kumuwa sa interes ni Nat.

0000oo0000

Natigilan saglit si Melvin nang makita niya si Ryan na nakatanaw sa bukas na bintana malapit sa kama nito. Sa araw araw na pagpunta niya doon sa loob ng sampung taon ay hindi parin niya mapigilan ang sarili na makarmdam ng lungkot. Lungkot na may kasamang pangongonsensya sa sarili. Sinisisi niya ang sarili sa pagkakaganon ni Ryan.

Wala sa sarili siyang napapikit nang maramdaman niyang muli ang pangingilid ng kaniyang luha. Pero isang malaking pagkakamali ang kaniyang ginawang iyon dahil pinasok ng masasamang alaala ng umagang iyon sampung taon na ang nakakaraan ang kaniyang isip.

Alam niyang mali ang kaniyang gagawin pero tila ba may gayumang hatid ang takot sa mga mata ng kaniyang kapatid nang malaman nitong nasa kaniya ang baril nito at nakatutok ito kay Mike na siyang nananakit sa taong kaniyang pinakamamahal.

Alam niyang nasa kaniya ngayon ang kapangyarihang matigil na ang lahat ng kahibangan na iyon at ito lalo ang nagpalakas sa kaniyang kumpiyansa sa sarili.

“Melvin no!” sigaw ng kaniyang kapatid na siyang kumuwa ng pansin ng lahat. Ninais pa ni Martin na agawin ang baril sa kaniya ngunit huli na, nakalabit na niya ang gatilyo ng baril at umalingawngaw na ang ingay ng putok nito sa buong paligid.

Kung noong bago niya kalabitin ang gatilyo ay kay Mike ito nakatutok, huli na ng mapansin ni Melvin na muli na palang gumalaw ang dalawa mula sa pagsusuntukan ng mga ito at imbis na si Mike ang tamaan ng bala ay dumaplis ito sa gilid ng ulo ni Ryan.

Dahan dahan siyang napaluhod nang makita niya ang dahan-dahang din pagbagsak ng duguang si Ryan sa maduming kalsada.

Ayaw na niyang maalala pa ang mga pangyayari pagkatapos nun kaya naman agad na niyang iminulat ang kaniyang mga mata, mas pinili niya ang makita ang nakatulala at tahimik lang na si Ryan kesa ang maalala ang Ryan na tila ba wala ng buhay.

0000oo0000

“And after that, for the past ten years, araw araw pumupunta dito si Melvin just to have lunch with Ryan who wouldn't talk back to him---” simula ng nurse.

“Did something happened to his brain nung tamaan siya ng bala kaya he couldn't talk anymore?” parang batang tanong ni Nat sa nurse.

“CT scan suggests nothing significant happened to his brain. Actually, the doctors said that despite the excessive bleeding the wound he sustained from the gunshot is just superficial.” maalam na sagot ng nurse na lubos na ikinataka ni Nat.

“Then bakit ayaw niyang magsalita?” agad agad na tanong ni Nat upang malinawan.

“I think depression got the best of him. Everything was suddenly taken away from him. Bago siya magka-ganyan he was fighting for a love he know he couldn't win pero at least he's dong something to win it pero nung tinamaan siya ng bala and was unconscious for a very long time napagtanto niya na kung hindi dahil don he still could've been fighting that he could've won.”

“So this is all Melvin's fault kaya nagkaganyan si Ryan?” walang prenong tanong ni Nat na ikinalungkot ng nurse.

“Partly--- yes.” sinserong sagot ng nurse sabay buntong hininga. “---and he's still paying for it.” malungkot na pahabol ng nurse.

“What do you mean?” tanong ulit ni Nat.

“Having the person who you love so much ignore you even if you are in front of him is more painful that seeing that person in a coma. Having that person you love so much ignore you for the past ten years is worse than being in jail for ten years.” malungkot at nangingilid luhang sagot ng nurse habang pinapaintindi kay Nat ang kaniyang ibig sabihin. Habang sinasabi ito ay hindi mapigilan ng nurse na ilagay ang sarili sa katayuan ni Melvin.

Ramdam din ni Nat ang nararamdaman ng nurse kaya wala sa sarili niyang iniwas ang tingin mula dito upang hindi nito mapansin ang lungkot at nangingilid na niyang luha sa kaniyang mga mata. Sakto namang naabutan ng kaniyang tingin ang bintana kung saan andun malapit ang higaan ni Ryan. Kitang-kita niya si Melvin at Ryan. Kitang-kita niya ang tuloy-tuloy na pagbukas ng bibig ni Melvin na miya mo masayang nagkukuwento kay Ryan at kitang-kita niya rin ang pagbalot ng lungkot sa mukha nito nang wala paring ipinakitang reaksyon si Ryan.

Ang kaninang nangingilid na luha niya ay hayagan ng tumulo.

0000oo0000

Hindi napigilan ni Dan ang mapatitig sa palad niyang puno ng bigas. Halos lahat ay masaya para kila Pauline at Liam, ang ibang katulad niya na may isang buong palad na puno ng bigas ay masaya ng itong inihahagis kila Pauline at Liam pero siya, may nararamdaman siyang kakaiba sa araw na iyon, parang may mali.

Kanina niya pa hinahanap si Mike sa kaniyang tabi at hindi niya ito mahagilap. Madalas katabi ito ng wedding organizer nila Pauline at Liam, noong una ay hindi niya ito pinagiisipan ng masama, iniisip na baka binibigyan lamang ito ni Mike ng mga instructions sa kasal ng anak pero ngayong matatapos na ang kasal ay magkausap parin ang mga ito sa isang tabi, ang malala pa ay gusto ng sapakin ni Dan ang wedding organizer dahil sa tila ba kinikilig ito sa mga sinasabi ni Mike.

“Nasan si Mike?” tanong ni Cha sa tabi ni Dan na siyang gumising sa huli at biglang ihinagis ang bigas na nasa palad na ikinataka naman ni Cha dahil kanina pa nakalagpas sa kanila ang mga bagong kasal.

“Ewan ko.” bitter na sagot ni Dan sabay labas ng simbahan katulad ng ibang bisita pero imbis na sundan niya ang bagong kasal sa pagsakay ng mga ito sa sasakyan papunta sa reception ay dali-dali at inis na inis na pumunta si Dan sa parking at sumakay na sa kaniyang kotse.

Ibayong selos at galit ang nararamdaman niya ngayon. Unti-unti na namang sumisiksik sa kaniyang puso ang takot na baka niloloko nanaman siya.

“Di ka pa sigurado, Dan. Wag mong isipin yan.” saad ni Dan sa sarili at pinaharurot ang sasakyan palayo sa simbahan.

0000oo0000

“Asan si Dan?” tanong ni Mike kay Cha nang makarating sila sa reception.

“Ewan ko, kanina tinanong ko siya kung asan ka pero galit akong sinagot na hindi niya raw alam. Ewan ko dun, may dalaw nanaman ata.” sagot ni Cha na nagtulak kay Mike na magalala. Inalala niya ang mga nangyari sa buong araw na iyon at wala siyang maisip na dahilan upang ikainis ni Dan dahil wala naman siyang ginawa kundi ang kausapin ang wedding organizer maghapon.

Nang maisip niya ang tungkol sa wedding organizer ay agad siyang kinabahan.

“Dan. Mali ang iniisip mo.” nagaalalang saad ni Mike sabay lumingon-lingon, sinisiguro na wala nga doon si Dan bago siya umalis at punatahan ito sa isang lugar na alam niyang pinupuntahan nito sa tuwing nalulungkot ito.

0000oo0000

Madilim na ang paligid at hindi mapigilan ni Dan ang mamangha sa tagpo na nasa kaniya ngayong harapan habang nakaupo sa isang maliit na bangko sa rooftop ng ospital na kaniyang pinagtratrabahuhan. Unti-unting nagaagaw ang liwanag at dilim, kasabay noon ay ang unti-unting pagbubukas ng mga ilaw sa mga nagtataasang building sa paligid at ang paglitaw ng mga bituin sa langit.

Tagpo na nakapagpa-relax sa kaniya. Pero hindi nagtagal ang pagre-relax niyang iyon dahil may taong nagpapansin sa kaniyang likod sa pamamagitan ng paglilinaw ng lalamunan nito na miya mo pinipigilan ang sarili na maubo. Hindi na kailangan ni Dan na humarap dito upang malaman kung sino ito.

“Bakit wala ka reception?” tahimik na tanong ni Mike kay Dan.

“Di ako kailangan dun.” mahinahon na sagot ni Dan pero hindi parin kaila kay Mike na may galit sa tono nito na nagdulot ng kurot sa kaniyang dibdib.

“Who told you that?” malungkot na tanong ni Mike na nakapagpalungkot kay Dan.

“It doesn't matter.” sagot ni Dan.

“I'm sorry I haven't talked to you that much today. I-I was kinda---”

“You were busy, I get it.” galit na pagtatapos ni Dan sa sasabihin ni Mike na ikinalungkot lalo ni Mike dahil hindi siya maintindihan ng kaniyang nobyo kung bakit niya nagawang hindi sinasadya itong pansinin buong araw.

Tumayo si Dan mula sa kaniyang kinauupuan at paiwas na nilagpasan si Mike. Hinablot ni Mike ang braso ni Dan dahil ayaw niyang makaalis ito ng hindi siya nagapaliwanag ng maayos pero nagmatigas ito at hinawi ang sariling braso, pero sadyang malakas si Mike na nagtulak sa kaniya na mawalan ng balanse at mahatak si Mike patumba kasama siya.

Masakit ang kanilang pagkakabagsak sa sahig pero binalewala nila pareho iyon dahil gustong-gusto na ni Dan na makaiwas saglit kay Mike at si Mike naman ay gustong-gusto ng magpaliwanag kay Dan. Pero ang lahat ng gusto nilang iyon ay mabilis na nabura nang dapuan ng tingin ni Dan ang isang maliit na kahon na siyang nahulog mula sa bulsa ng tuxedo ni Mike nang sila ay matumba.

Isang kulay itim at maliit na kahon na ngayon ay nakaawang na. Isang kulay itim at maliit na kahon na may lamang singsing.

“Di ko pa sana ibibigay sayo pero dahil parang ang sama ng loob mo sakin dahil sa hindi ko malamang rason---” simula ni Mike habang inaalalayan si Dan patayo sabay mabilis na pinulot ang kahon.

“---D-Dan, W-will you marry me?” nauutal at kinakabahang tanong ni Mike kay Dan nang mapulot na ang kahon sabay luhod sa harapan ni Dan na tila nalilinawan na kung bakit ito maghapong nakikipag-usap sa wedding organizer at kung bakit tila kinikilig ito sa bawat sabihin ni Mike. Walang duda na kinikilig ito sa mga pinaplano ni Mike para sa kanilang kasal.

“Yes.” nangingiting sagot ni Dan na nagplaster din ng isang napakalaking ngiti sa mukha ni Mike, Agad na tumayo si Mike at siniil ng halik si Dan.

“Sa isang kundisyon.” pahabol ni Dan nang maghiwalay na ang kanilang mga labi na ikinabahala ni Mike.

“Ibang wedding organizer ang i-ha-hire natin.” saad ni Dan, puno ng pagkairita ang boses nito na siyang nagpa solido sa iniisip ni Mike kung ano marahil ang ikinaasar nito nung hapon na iyon.

Hindi mapigilan ni Mike ang mapatawa ng malakas na saglit pang ikinainis ni Dan pero hindi nagtagal ay tinawanan narin ang sariling katangahan.

-wakas-

Against All Odds 2[epilogue]
by: Migs