Against All Odds 3[prologue]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Nanlalabo ang kaniyang paningin, hindi niya mapigilan ang mga luha sa pagtulo mula sa kaniyang magkabilang mata, tulad ng mga luha ay wala din siyang kakayahang iwaglit mula sa kaniyang dibdib ang sakit na kaniyang nararamdaman. Hanggang ngayon ay hindi parin siya makapaniwala, hanggang ngayon ay iniisip niyang nagbibiro lamang ang mga tumawag sa kaniya, hanggang ngayon ay hindi parin siya naniniwalang mawawala na ang taong lubos na nagmahal sa kaniya...

Ang taong lubos na mahal niya...

Kasama ng nararamdaman niyang sakit ay galit. Galit sa sarili dahil alam niyang mangyayari at mangyayari ito sa kanila pero hindi parin pala siya naging handa sa kabila ng kaniyang pagpapaniwala sa kaniyang sarili na handa na siyang harapin ang puntong iyon ng kanilang buhay, naiinis siya sa sarili dahil kahit anong pilit niyang gawing manhid ang sarili ay hindi niya ito magawa.

“Nakakaramdam parin ako---” mahina niyang sabi sa kaniyang sarili habang humihikbi at minamanipula ang manibela, preno, clutch at gas ng sasakyan.

Ilang beses niyang inisip habang nasa kahabaan ng kaniyang byahe ang pagpapakamatay gamit ang kaniyang sasakyan sa isang puno o kaya naman ang pagpapakatihulog sa bangin pero sa tuwing ipipikit niya saglit ang kaniyang mga mata ay nakikita niya ang mukha ng taong alam niyang hindi na niya makikita pang masuyong nakatingin sa kaniya, hindi na niya makikitang masuyong nakangiti sa kaniya---

...hindi na niya muli pang makikita ang maamo nitong mukha na puno ng buhay at pag-asa.

Maliban din sa sakit at galit na kaniyang nararamdaman ay humahalo pa ang takot.

Takot sa kaniyang pagharap sa kinabukasan na mag-isa.

Literal na tumigil ang kaniyang puso sa pagtibok at pagpasok ng hangin sa kaniyang mga baga nang matanaw na niya ang ospital na siyang nagbigay sa kaniya ng masamang balita. Mabagal na tumigil ang kaniyag sasakyan nang nawalan na ng lakas ang kaniyang katawan upang paandarin ito. Tumigil sa pag-agos ang mga luha mula sa kaniyang mga mata, nagsimula na siyang makaramdam ng pangingilabot at sa wakas matapos ang ilang saglit ay isang emosyon na lang ang kaniyang nararamdaman...

...Takot.

Takot ang nanaig sa kaniyang buong katawan.

Takot dahil alam niyang sa oras na pumasok siya sa double door ng ospital na iyon ay makukumpirma na niya ang kaniyang kinatatakutan, na malalaman na niya na totoo pala ang sinabi ng taong nakausap niya sa telepono.

Takot dahil alam niya, katulad ng nangyayari sa kaniya ngayon sa loob ng kaniyang nakatigil na sasakyan ay mawalan na siya ng tuluyan ng control sa lahat ng bagay na kaniya noong napagtatagumpayang gawin dahil lang sa pagkawala ng taong pinakamahalaga sa kaniya...

...dahil lang namatay ang kalahati ng kaniyang pagkatao.

Hindi niya alam kung paano niya pa nagawang iparada ng maayos ang kaniyang sasakyan at kung pano pa siya nagawang gisingin ng malakas na busina ng sasakyan sa kaniyang likuran dahil sigurado siyang namatay narin siya sa mga oras na iyon. Wala parin siya sa sariling naglakad papasok ng ospital, sa ngayon ay tumigil na ang pag-agos ng kaniyang mga luha, kasama na sa kaniyang palagay ang pagtibok ng kaniyang puso at ang kaniyang paghinga.

Bawat hakbang papasok sa ospital ay ang siya namang pagbigat ng kaniyang buong katawan. Tila ba isa itong babala na huwag na siyang tumuloy pa sa kwartong kinaroroonan ng taong kaniyang pakay sa lugar na iyon.

Bawat hakbang niya papunta sa kwartong iyon ay siya naman ding parang pelikula ang mga alaala na siyang pumapasok sa kaniyang isip. Yung araw na nagkakilala sila, yung araw na una nitong sinabi na mahal siya nito, yung araw na unang kumawala ang mga luha sa kanilang mga mata, yung araw ng kanilang kasal.

Yung araw na sinabi nitong may nakakamatay itong sakit.

Yung araw na napagtanto niyang hindi magtatagal ay sisingilin na ito ng sakit.

Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa kanilang kwarto na siyang gumising sa kaniya, nagpupumiglas sa kaniyang mga bisig ang taong kaniyang minamahal. Sapo sapo nito ang sariling ulo na tila ba pinipigilan ito na mabiyak sa dalawa. Hindi na niya nagawa pang tanungin kung ano ang nangyayari dito, tanging alam niya ay nasasaktan ito kaya naman agad na niyang tinakbo ang mga gamot nito para sa sakit.

Pero nang hindi tumalab ang mga gamot na iyon ay saglit pa siyang napaupo sa tabi nito at niyakap ito ng mahigpit, pinipigilan ang sariling mga luha sa pagtulo. Wala siyang magawa upang tulungan ito. Nitong mga nakaraang buwan ay unti-unti ng humihina ang katawan nito, hindi na ito makakain, malaki na ang ipinayat nito at maputla narin ang kulay nito, malayong malayo sa itsura ng taong kaniyang pinakasalan ilang taon lamang ang nakakaraan.

Pero sa kabila nito ay hindi parin niya ito basta basta papakawalan.

Dahan-dahan niya itong itinayo at nang mapagtanto niyang hindi narin nito kaya ang sariling timbang ay hindi na siya nagdalawang isip pang buhatin ito palabas ng kanilang kwarto, pababa ng hagdan at isinakay sa sasakyan papuntang ospital.

“Everything is going to be fine.” saad niya habang nagmamaneho at kahit pa alam niyang hindi siya nito naiintindihan dahil sa ibayong sakit na nararamdaman nito.

“Everything is going to be fine.” saad niya pero ngayon imbis na sa taong kaniyang lubos na pinahahalagahan niya ito sinasabi, sa sarili na niya ngayon ito sinasabi.

Kinukumbinsi ang sarili sa tila ba imposibleng mangyari.

Nasa huling hallway na siya malapit sa kwartong kaniyang papupuntahan ayon sa signage na nakadikit sa mga pader. Isa itong mahabang pasilyo na iilang tao lamang ang naglalakad, maliwanag ito ngunit sa kabila ng liwanag na iyon ay hindi parin niya mapigilang makaramdam na para bang nakakulong siya sa isang maliit na kwarto at gumagalaw ang mga pader at kisame upang ipitin siya.

Papaliit ng papaliit. Pasikip ng pasikip. Pahirap ng pahirap huminga.

Pero sa kabila nito ay patuloy parin siya sa paglalakad hanggang dulo sa ng hallway kung saan nagsanga ito papuntang kanan at kaliwa, base sa directional sign na nakadikit sa pader ang kwarto na kaniyang pupuntahan ay ang hallway pagliko niya sa kaniyang kanan, ipagpapatuloy na sana niya ang kaniyang paglalakad ng marinig niya ang ilang boses na tila ba nagtatalo, pamilyar sa kaniya ang mga boses na iyon kaya naman kahit hindi niya kaharap ang mga ito ay nakikita niya sa kaniyang isip ang nangyayari na tila ba nanonood siya ng isang pelikula.

“We have to wait for him---” simula ng isang babae.

“Nahihirapan na yung anak mo---” nauutal na simula ng lalaki, walang duda na pinipigilan nito ang sarili na umiyak. “---he's hooked to a machine like a puppet--- and he's taking too long.” naiinis nitong pagtatapos, walang duda na siya ang tinutukoy ng matandang lalaki at sa kaniya ito nagagalit.

“Ayoko ding nakikita na nahihirapan ang anak natin pero kailangan natin siyang intayin.” nagpapakalmang balik ng matandang babae.

“He's taking too long---” hayagan ng umiiyak na saad ng lalaki at saka biglang tumahimik ang paligid, sa pakiwari niya ay niyakap ng ito ng matandang babae, ng asawa nito upang kumalma.

Hindi na siya makatiis pa at humakbang na siya papalapit sa mga pinanggagalingan ng boses, tugmang tugma ang kaniyang naiiisip sa tagpong nakikita niya ngayon. Yakap yakap ng babae ang lalaki pero ang hindi niya inaasahan ay ang bilang ng taong nandun, hindi lamang ang mga magulang ng taong pinunta niya doon ang nasa labas ng pinto ng ICU, andun ang iba pa nilang mga kaibigan.

Habang lumilipat sa kaniya ang pansin ng mga taong andun ay pamanhid na siya ng pamanhid. Tila kinalimutan na ng kaniyang buong katawan ang masaktan dahil ang gusto na lang niyang gawin ngayon ay makita ang taong kaniyang pinakamamahal.

Sa loob ng ilang taon habang kinakain ng karamdaman ang taong mahal niya ay unti-unti na nitong kinakain ang oras at buhay niya. Ayaw niyang aalis sa tabi nito, gusto niyang lagi itong nakikita, gustong niyang sa bawat daing at kibo nito ay nandun siya.

“You should get out sometime---” saad ng kaniyang ina habang tinititigan ang kaniyang namumutlang itsura.

“Walang magaalaga kay---”

“Ako ang magbabantay sa kaniya.” putol ng kaniyang ina.

“Napagusapan na natin 'to, Ma---”

“All I want is for you to have a life again outside of this house. Hindi porke may sakit siya, sasayangin mo nadin ang buhay mo. You're healthy. You're young---” pagpupumilit pa ng kaniyang ina na siyang tanging gusto ay ikabubuti ng kaniyang anak.

Sinuntok niya ang lamesa upang matigil ang ina sa pagsasalita.

“HE IS my life, Ma.” matipid niyang sagot sabay tayo at talikod mula sa ina.

“Anong mangyayari pagkatapos niyang mawala? Titigil ka na lang din mabuhay pagkatapos niya?” natigilan siya sa sinabing ito ng kaniyang ina pero hindi nagtagal ay naglakad na lang din siya palayo dito pero hindi maialis ang sinabing ito ng kaniyang ina sa kaniyang isip.

Manhid siya ngayon dahil sa sobrang sakit. Manhid siya dahil alam niyang ang nalalapit na pagkamatay ng kaniyang kasintahan ay ang nalalapit narin niyang pagkamatay. Ang pagtigil ng kaniyang buhay ay siyang pagtigil narin.

Tumigil siya sa harapan ng kaniyang mga kaibigan, ng kaniyang ina at mga magulang ng kaniyang nobyo. Kitang kita niya ang lungkot at hinagpis sa mga mukha ng mga ito, may ilan ay hindi pa man natutuyo ang luha sa kanilang mga pisngi ay muli nanaman itong dinadaanan ng mga panibagong luha.

Habang tinitignan niya ang iba't ibang emosyon sa mukha ng mga taong nandon ay mas lalo siyang nagiging manhid. Wala na siyang ibang maramdaman kung hindi...

Blangko.

Walang laman.

Kulang.

Sa kabila ng nangyayari ay hindi parin nakaligtas sa kaniyang pansin ang isang bagong mukha kasama ng mga pamilyar na taong nasa paligid ng pinto ng ICU. Nakayuko ang lalaking iyon na noon niya lang nakita, may malalaki ring bag sa ilalim ng mga mata nito na tila ba pati ito ay aligagang aligaga din, nang maramdaman nitong may nakatingin sa kaniya ay dahan-dahan itong nagtaas ng tingin.

Nagsalubong ang kanilang mga tingin pero agad din itong naputol nang magsalita ang ama ng kaniyang nobyo.

“Pumirma kami ng DNR form---” nagaalangang saad ng matandang lalaki, natatakot sa magiging reaksyon ng nobyo ng kaniyang anak.

“We asked the nurses if you could sign it pero since hindi legal dito ang kasal niyo--- kami na lang ang pumirma.” nagaalangan ding tuloy ng ina ng kaniyang nobyo, tinignan niya lang ang mga ito at marahang tumango.

Hindi niya makuwa ang sarili na magsalita, tila ba ang pagsasalita ngayon ay kasing hirap narin sa paghinga. Dahan dahan siyang yumuko dahil ayaw niyang makitang nasasaktan ang dalawang matanda na itinuring narin niyang mga magulang, kaya naman nagulat siya nang makaramdam siya ng mahihigpit na yakap mula sa dalawang matanda.

“Kailangan po namin ng kamaganak ng pasyente sa loob.” humahangos na saad ng isang nurse na sumilip mula sa loob ng double door ng ICU.

“Sorry po pero dalawa lang ang allowed---” pigil ng nurse nang nagmamadali siyang lumapit kasama ang mga magulang ng kaniyang nobyo.

“Go.” malungkot na saad ng matandang lalaki sa kaniya habang tumutulo ang matatabang luha sa mga pisngi nito. Nagtama ang kanilang mga tingin.

Hindi na kailangang sabihin, alam na nilang lahat ang mga susunod na mangyayari. Tila iisa lahat ang kanilang mga utak at sabay-sabay ang mga taong nandun na tumangis habang papasok siya ng ICU.

Sinundan niya ang nurse na tumawag sa kanilang pansin sa labas ng ICU. Nasa pinakadulong cubicle ang kanilang pakay kaya naman nadaanan niya ang ibang cubicle sa ICU na iyon, ang ilan sa kaniyang mga nadaanan ay mga nakatubo at nakakabit sa mga makina na tumutulong sa kanilang huminga ang ilan naman ay gising at tila naman nagpapahinga lang sa kanilang mga kwarto pero ano pa man ay pinapaalala parin ng mga ito ang mga bagay na ilang segundo na lang ay haharapin niya.

“His vital signs are not looking good. His vital organs are slowly shutting down---” simulang paliwanag ng isang lalaking naka coat na puti pero hindi na niya ito pa inintindi dahil nang ibaling na niya ang kaniyang tingin sa loob ng cubicle ay wala na siyang ibang gustong gawin kund ang lapitan ang kaniyang nobyo at hawakan ng mahigpit ang mga kamay nito.

“We already hooked him sa mechanical ventilator before his parents signed the DNR form kaya naman ang ginawa lang namin is to stop adjusting the machine according to the patient's requirement kaya ngayon pumapangit na ang vital signs niya at nagsisimula nadin bumigay ang mga vital organs niya---”

Hindi na niya makuwang makinig pa sa sinasabi ng duktor, wala sa sarili siyang tumalikod mula dito na ikinagulat ng duktor at nung una ay ikinainis pa nito pero nang makita nito ang pagtangis sa kaniyang mukha ay hinayaan na lang siya nito na pumunta sa loob ng cubicle.

Ang lalaking kaniyang mahal, mahal ng lubos pa sa kaniyang sarili ay tahimik na nakahiga sa malapad na higaan na iyon na kung wala ang mga tubo na nakapasok sa iba't-ibang bahagi ng katawan nito ay baka mapagkamalan lang na natutulog. Lumuhod siya sa gilid ng hinihigan nito, sa tapat ng maamo nitong mukha, wala sa sarili niyang inabot ang mahaba at malambot nitong buhok tulad ng madalas niyang gawin.

Isang matabang luha ang pumatak mula sa kaniyang mata.

Muling bumalik sa kaniya ang lahat ng mga nararamdaman niya bago siya pumasok ng ospital. Tila ba bumabalik lamang ang mga emosyon na ito sa tuwing mag-isa lang siya at hindi kaharap ang ibang tao na malapit sa kanila ng kaniyang nobyo.

“Tinignan mo lang ba ako magdamag o natulog ka din?” inaantok tanong ng taong pinkamahalaga sa kaniyang buhay habang hinahaplos niya ang buhok nito, sinusulit ang mga panahon na magagawa niya ito dito bago pa ito mawala ng tuluyan sa kaniyang buhay.

“Natulog ako ng mga tatlong oras.” humahagikgik niyang sagot, tanging isang matipid na ngiti lamang isinukli nito sa kaniya.

“Stop doing that, inaantok ulit ako.” saad nanaman nito saka muling ipinikit ang mga mata, bagay na nakapagpangiti sa kaniya.

Pero hindi nagtagal ang ngiting iyon. Hinihiling niya na sana ay hindi na matapos ang sandali na iyon, sandaling binabalot sila ng katahimikan na siyang tanging ang pagmamahalan lamang nila ang bumabalot sa buong kwarto. Nagpakawala siya ng isang malalim na hininga saka dahan-dahang ipinikit din ang kaniyang mga mata, umaasa na pagising niya ay panaginip lang ang lahat ng iyon.

Panaginip lamang na may malubhang sakit ang kaniyang nobyo.

Panaginip lamang na nagiintay na lamang sila ng oras.

Na panaginip lamang na mawawala na ito sa kaniyang buhay.

Ngunit nang magising siya ay wala na ang kaniyang nobyo sa kaniyang tabi. Isang masakit na katotohanang hindi lamang isang masamang panaginip ang lahat kundi realidad na lubos niyang kinatatakutan.

“Hey you---” mahina niyang saad, sa tila ba natutulog niyang nobyo sa loob ng cubicle na iyon. Sa unang pagkakataon matapos niyang malaman ang balita na nasa ospital ang kaniyang nobyo ay nakapagsalita muli siya.

“San ka ba kasi nagpunta? Hinanap kita kung saan saan---” pumipiyok-piyok niyang saad, habang hinahagod parin ang buhok ng kaniyang nobyo at habang ihinahawak ng mahigpit ang kaniyang isa pang kamay sa kamay nito.

“I'm sorry kung hindi kita agad nahanap kanina. H-hindi ko naisip na gusto mo palang magsurf---” nangingiti niyang saad inaalala ang sadyang pagiging impulsive nito nung malakas pa ito at sa sinabing ito ay isa nanamang masayang alaala ang pumasok sa kaniyang isip.

“I want a burger.” parang batang saad nito habang nasa daan sila at natengga sa trapik papuntang mall, ang binanggit ng kaniyang nobyo ay nagawad ng isang malakas na paghagikgik mula sa kaniya.

“We're on our way to the mall, we can get some when we get there.” malumanay niyang saad.

“But I want those.” balik nito sa kaniya sabay turo sa labas ng bintana ng sasakyan kung saan may nagbebenta ng mga burger, malayong malayo sa mga burger na nabibili sa mall, malayong malayo sa malinis na paligid ng mall na nakapagpakunot sa noo niya.

“Are you sure?” tanong niya sa kaniyang nobyo.

“Yup.” balik naman nito na siyang nakapagpakibit na lang ng kaniyang balikat.

Sa huli ay nakuwa na niya ang punto nito kung bakit mas pinili nito na doon kumain. Mas masaya ang kanilang pagsasalong dalawa habang nasa tabi ng bangketa, mas madami silang nakilala, mas madami silang naging kaibigan at lahat ng ito ay ipinamukha sa kaniya nito habang nagmamaneho siya pauwi.

“Mas masaya diba? Mas madami tayong nakilala? Mas madami tayong natulungan kesa yung sa mall tayo kumain, diba?” nakangiti nitong saad sa kaniya na nakapagpatameme sa kaniya.

Ang kaniyang naalalang ito ang siyang tanging pinaniniwalaan at iniisip para kumbinsihin ang kanyang sarili na kaya napili nitong umalis at lumayo sa kaniya nung umagang iyon ay dahil may rason ito, may plano na siyang ikabubuti nilang pareho.

“I didn't get to say I love you this morning.” pagpapatuloy niya habang pilit na pinipigilan ang kaniyang mga luha sa pagtulo, nakita niya ang pag-galaw ng pisngi nito na tila ba nakararamdam ng sakit na nakapagpaalarma sa kaniya, saglit siyang lumingon upang tignan ang duktor at humingi ng tulong pero umiling lang ito, nagsasabing wala na silang magagawa, kasabay ng paggalaw ng mukha na iyon ng kaniyang nobyo ay ang maingay na pagtunog ng mga makina na nakapaligid sa kanila na lalong ikinabahala niya pero tulad ng mga duktor at nurses ay wala na lang din siyang nagawa kundi ang hawakan ng mahigpit ang kamay nito.

“I'm sorry if--- I-I'm sorry if I can't take away the pain--- I'm sorry if I can't do something for it.” nang sabihin niya ito ay medyo bumagal ang pagtunog ng mga makina sa kanilang paligid at tumigil na ang pagsimangot ng mukha nito na miya mo ba hindi na ito nasasaktan.

“I-I know you're tired. I-I know you want to go now, it's OK--- I-I l-love you---” simula muli niya sa kabila ng pag-agos ng kaniyang mga luha.

At sa sinabi niyang ito ay tumigil na ang nakakarinding mga tunog mula sa mga makina sa kanilang paligid at namutawi ang isang malakas na tunog na katunog ng isang dial tone. Hindi man niya naiintindihan ang ibig sabihin ng tunog na iyon ay alam niya naman sa kaniyang sarili na iyon na ang huli. Saglit pa siyang tumigil sa tabi ng higaan ng kaniyang nobyo, walang ibang magawa kundi ang umiyak at pilit tanggapin sa sarili na iyon na ang huli.

“I love you.” mahina at paulit ulit niyang bulong at nang maramdaman niyang hindi na niya kakayanin pang magtagal sa maliit na cubicle na iyon at pilitin ang sarili na tanggapin ang nangyayari ay saka na lang siya mabilis na tumayo at tumalikod na sa walang buhay na katawan ng kaniyang nobyo.

Pagkalabas niya ng cubicle ay nagpaalam na ang mga nurse at duktor na aayusin na nila ang katawan ng taong pinuntahan niya doon sa huli nitong sandali, hindi na niya nakuwa pang saguting ang mga ito at tuloy-tuloy na siyang naglakad palabas ng ICU. Para siyang lumulutang, hindi lumalapat ang paa sa sahig, wala na siyang pakielam sa kaniyang paligid, nababalot na ito ng puting usok na para bang sa kaniyang panaginip, nanlalabo man ito dahil sa kaniyang mga natutuyong luha o dahil sa iba pang bagay ay wala na siyang pakielam.

Nang buksan na niya ang pinto ng ICU ay bumungad sa kaniya ang mga umiiyak ding mga kapamilya at kaibigan, nagtatanong ang mga mata nito at tanging pagiling na lamang ang kaniyang nagawang pagsagot na ikinahagulgol ng lahat ng nandun. Hindi niya makaya ang tagpong nangyayari ngayon sa kaniyang harapan, lahat ng kanilang kakilala ay nagyayakapan ng mahigpit at sa balikat ng bawat isa tumatangis.

Wala siyang makayakap.

Wala na ang taong dapat niyang kayakap. Isang matabang luha muli ang tumulo mula sa kaniyang mga mata, muli niyang inihakbang ang kaniyang mga paa at pilit na naglakad palayo mula sa kwarto kung saan niya iniwan ang kaniyang pinakamamahal, ang kaniyang buhay at nang makalayo na siya mula sa kanilang mga kapamilya at kaibigan ay wala sa sarili siyang tumakbo palabas ng ospital.

Hindi niya kayang sikmurain at harapin ang mga nangyayari ngayon.

Nang makalabas na siya at mapatapat sa kaniyang sasakyan ay wala sa sarili siyang tumingala at hinayaan ang malamig na ihip ng hangin noong gabing iyon na hampasin ang kaniyang mukha, gagawin ang lahat makaramdam lang siya ng kahit na ano maliban sa galit at lungkot na unti-unting lumalamon sa kaniya pero hanggang doon lang ang kaniyang naramdaman, lumalala lang ito pero galit at lungkot parin ang namamayani sa kaniya.

Wala sa sarili siyang sumandal sa kaniyang sasakyan at nagpadausdos pababa, walang pakielam kung madumi ba ang kaniyang inuupuang sahig. Ilang beses niyang siniko ang kaniyang sinasandalang sasakyan, umaasa na kahit papano sa kaniyang ginagawang iyon ay maibsan ang galit na kaniyang nararamdaman.

Pero ni hindi ito nabawasan kahit kapiranggot. Iniyuko niya ang kaniyang ulo, idinikit ang kaniyang mga tuhod sa kaniyang dibdib at dun umiyak, humikbi na parang bata.

“Jason?” tawag pansin ng isang lalaki. Hindi niya pa ito una pinansin, iniisip na hindi lamang siya ang nagngangalang Jason at isa pa, karamihan ng kaniyang kakilala ay Jase ang tawag sa kaniya.

“Jason?” ulit ng isang lalaki sa hindi kalayuan na nagtulak na sa kaniya na iangat ang kaniyang tingin at isalubong ito sa kung sino man ang tumatawag sa kaniyang pansin.

Hindi niya maaninag ang mukha nito sapagkat madilim sa parking ng ospital, tanging ang buwan lamang ang nagbibigay ilaw sa kanila at nasa likod ito ng taong tumatawag sa kaniya kaya naman natabunan ng kadiliman ang mukha nito.

“Aaron wants me to give this to you.” saad ng lalaki at inabot ang isang notebook.

Isang kurot ang kaniyang naramdaman nang marinig niya ang pangalan ng kaniyang nobyo.

Kilala niya ang notebook na iyon. Iyon ay walang iba kundi ang diary ni Aaron. Nanginginig kamay niya itong inabot, iniisip na matapos gawin iyon ng lalaki ay iiwan na siya nito sa kaniyang pagiyak pero mali ang kaniyang akala, tumabi ito sa kaniya, sumandal din sa kaniyang sasakyan at tumingin lang sa kaniyang harapan ng daretso.

“I just met him this morning---” simula ulit ng lalaki na ikinagulat niya. “---I wish I'd met him sooner though. He was a great guy---”

Napasinghap pa si Jase nang marinig niya ang saitang “was” pero hindi ito alintana ng lalaking bigla na lang kumausap sa kaniya.

“---Smiles a lot and laughs a lot medyo madaldal din pero full of sense naman.” pagtatapos nito, walang duda na sinsero ang lungkot na nakikita ni Jase sa mukha nito. Tinitigan pa ni Jase ang mukha ng estranghero, hindi niya alam kung bakit pero nararamdaman niyang nababawasan ang sama ng kaniyang loob sa pagkawala ni Aaron sa mga sinasabi nito kahit pa ang ilan sa mga salita nito ay nagpapaalala sa kaniya ng pagkawala ng kaniyang nobyo.

“A bit impulsive pero once you learn the reason behind his impulsiveness you would respect him more---” simula ulit ng lalaki saka nagpakawala ng isang matipid na ngiti, ngiti mula sa pagalala sa kalilisan lang na si Aaron.

“Who are you?” tanong ni Jase sa estranghero.

“Oh I'm sorry I forgot to introduce myself. I'm Rob. The guy Aaron asked to hand you his diary.” nakangiting saad nito saka tumayo at inabot ang kamay upang alalayang tumayo si Jase.

Tinignan ito ng saglit ni Jase bago tanggapin ang pagalalay nito sa pagtayo.

Itutuloy...

Against All Odds 3

[prologue]

by: Migs