Against All Odds 3[1]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Nagtagal pa saglit si Rob sa ospital kung saan niya isinugod si Aaron nang makita niya itong walang malay sa loob ng isa sa mga kwarto ng hotel na kaniyang pagmamayari, nagtagal siya dahil kahit papano ay gusto niyang makatulong sa mga naiwan ni Aaron. Hindi sanay ang mga ito sa lugar na iyon at iba sa mga ito ay hindi parin makausap at makapag-isip ng maayos dahil hindi parin sila makapaniwala na wala na ang kanilang pinakamamahal na anak at kaibigan.

“We need to pay the bills before they release the bo---” natigilan na saad ng ina ni Aaron sa grupo ng mga taong andun na nagluluksa sa pagkamatay ng kaniyang anak, hindi siya makapaniwala na sa sariling bibig niya mismo muntik manggaling ang mga salitang magkukumpirma na patay na ang kaniyang anak.

“---b--efore they r-release Aaron.” ang pagtatapos ng ina ni Aaron matapos nitong piliin ang kaniyang sasabihin.

“A-ako na po ang bahala, Tita.” malungkot na saad ni Jase na sa unang pagkakataon ay narinig magsalita ng lahat, saglit pa muna itong tumingin sa mga nagluluksang mukha ng mga nandun saka muling nagsalita.

“All of you should go home now and rest. This is going to be a long week for all of us---” pigil luhang saad ni Jase sa lahat. “---thanks for being here.” pagtatapos ni Jase saka pinilit ang sarili na magpakawala ng isang sinsero at nagpapasalamat na ngiti.

May ilang pang tumanggi sa hiling ni Jase na ito pero nang mapagtanto ng mga ito na marahil ay gusto ni Jase at ng mga magulang ni Aaron na mapagisa muna ay hindi narin nagatubili pa ang mga ito at isa-isa naring nagpaalam.

Hindi niya masisisi ang mga ito dahil maski siya na halos kalahating araw lang nakakuwa ng pagkakataon na makilala si Aaron ay nalulungkot sa pagkamatay nito at kung maaari ay susuportahan niya ang pamilya nito sa bawat oras. Hinangaan niya si Aaron sa loob ng isang oras nilang paguusap at lalong humanga dito bago pa man matapos ang araw, sa dami ng pinagdaanan nito ay mas pinili parin nitong ituloy ang buhay, sa dami ng pinagdaanan nito ay mas pinili parin nitong maging isang mabuting tao.

Hindi na siya magtataka nang igala niya ang tingin niya sa paligid ng mga kaibigan at kapamilya nito ay wala siyang ibang nakita kundi ang lungkot at matinding panghihinayang sa likod ng pagmamahal ng mga ito habang naglalakad palayo sa double doors ng ICU.

Bagay na hinihiling niya sa para sa kaniyang sarili noon pa.

Oo at nagkaroon din ng problema noon si Aaron sa mga magulang nito pero agad nagbago ang mga ito, bagay na hinihiling ni Rob para sa kaniyang mga magulang. Kung sana lang ay kasama niya ang mga ito. Simula noong pagkabata niya, may ilang beses niya lang atang nakita ang kaniyang sariling mga magulang. Nagtratrabaho ang mga ito at sa tingin ni Rob ay ang pagtratrabaho na ang mga buhay ng mga ito.

Matagal na niyang hiniling na may magpahalaga sa kaniya.

Matagal na niyang hiniling na may magmahal sa kaniya.

“Rob?” tawag pansin ng isang babae na siyang gumising kay Rob sa kaniyang malalim na pagiisip.

“Thanks for helping--- I-I don't know what could've happened if someone else saw him---” simula ng babae na siyang kumuwa na ng tuluyan ng pansin ni Rob.

Maganda ang babaeng kaniyang nasa harapan ngayon. Halatang galing sa mayamang pamilya at iniisip niya kung paano ito kunektado sa kanilang kaibigang si Aaron. Pero sa kabila ng ganda at supistikada nitong pagsasalita ay halata rin ni Rob na mabait at mapagkakatiwalaan ito kaya hindi na siya nagaksaya pa ng panahon na ibigay dito ang kaniyang buong pansin.

“I mean baka kung napano pa si Aaron. Baka pinagsamantalahan pa ng iba ang kahinaan niya, ninakawan or worse sinaktan---” umiiling na saad ng babae, halatang nastre-stress ito sa nangyari. Wala sa sarili inabot ni Rob ang balikat nito at marahan itong pinisil, pilit pinapagaang ang loob nito.

“I-I just can't understand why he would go out of the house by himself when he is all weak and sick.”

“destiny---” isang salita na narinig mismo ni Rob mula sa mga magagandang labi ni Aaron na siyang agad pumasok sa kaniyang isip.

“Destiny.” wala sa sariling naibulalas ni Rob ng malakas na ikinakuwa ng atensyon ng babae. Saglit nagtama ang kanilang mga tingin at nang tila ba ay naintindihan ng babae ang kaniyang tinutumbok ay wala sa sarili itong nagpakawala ng isang matipid na ngiti, ngiti na walang duda na nagpakalma din dito.

“I like you.” walang pagaalinlangan na saad ng babae na nakapagpangiti kay Rob.

“Whoah! I don't even know your name and you're already crushing on me?!” nagbibirong saad ni Rob na ikinahagikgik ng babae.

“Cha.” pakilala ng babae matapos makabawi sa biro ni Rob sabay abot ng kaniyang kamay na agad tinanggap ng huli.

“Pano mo nakilala si Aaron?” seryosong tanong ni Rob na ikinangiti ulit ni Cha.

“Thru a Friend. A very close friend.” sagot naman ni Cha saka muling itinuon ang kaniyang pansin mula sa double doors ng ICU kung saan inaayos ng mga nurse ang katawan ni Aaron bago ito kuwanin ng funeraria, magsasabi pa sana si Rob ng ilang salita na makakapagpagaang ng loob ni Cha nang biglang tumunog ang kaniyang telepono.

“I'm sorry but I have to take this.” saad ni Rob kay Cha nang makita niya sa screen ng kaniyang telepono kung sino ang tumatawag, nagbigay lamang ng isang matipid na ngiti si Cha saka tumango.

“Where the hell are you?! Anong sinasabi mong hindi ka makakapasok bukas?” sumisigaw na tanong ng lalaking nasa kabilang linya.

Isang executive assistant si Rob ng isa sa pinakakilalang business man sa buong Manila. Nakatapos din siya ng business administration at hindi lang iyon isa rin siya sa pinakamagaling sa larangan na ito kaya naman ito ang kaniyang naging puhunan upang pagkatiwalaan siya ng isang katulad ng kaniyang boss na dahil sa pagiging busy ay nakakalimutan na minsan ang ilang importanteng bagay na siya namang pinupunan ni Rob.

Kung titignang mabuti ay tila si Rob na ang humahawak ng kalahati ng kumpanya ng kaniyang boss. Lahat ng ilang mabibigat na desisyon ay sa kaniya na mismo nanggagaling at walang problema ang kaniyang boss sa mga ito. Kung tutuusin ay pwede ng kasiyoso si Rob sa kumpanya pero dahil sa pagiging simple ay mas nagkasya na lang siya sa pagiging executive secretary. Maliban sa pagiging simpleng tao ay mas gusto ni Rob ang kaniyang kinalalagyan ngayon kasi nararamdaman niyang pinahahalagahan siya sa trabaho na iyon.

Ganun kalaking asset si Rob sa kaniyang boss at alam ito ni Rob pero kahit na in demand siya sa kaniyang larangan at pinagaagawan pa ng ibang mga kumpanya ay mas pinili ni Rob na mag-stay sa kumpaniyang iyon hindi dahil malaki itong magpasweldo, hindi dahil maayos siyang tratuhin ng mga nandun, hindi dahil madami siyang kaibigan sa opisina na hindi niya maiwan...

...kundi dahil sa pagpapahalaga sa kaniya ng kaniyang mga katrabaho dahil sa galing niya at maliban dito ay may isa pang rason na ikinahihiyang aminin ni Rob maski sa kaniyang sarili...

“I'm sorry, sir pero hindi po talaga ako makakapasok---” hindi pa man natatapos ni Rob ang kaniyang sinasabi ay agad na muling sumingit at nagsalita ang kaniyang boss na inisyal na nagulat sa pagtanggi ni Rob dahil kailanman ay hindi ito tumanggi sa kaniyang mga pinapagawa kahit gano pa ito kahirap.

“I need the report on our sales for the past two years tomorrow morning for the monthly board meeting and I want it tomorrow at exactly eight am.” singhal ng kaniyang boss sabay baba ng telepono, hindi na hinayaan pa si Rob na kumontra.

Nagpakawala na lang ng isang malalim na buntong hininga si Rob atsaka humarap muli sa grupo ng mga tao na siyang natirang nagluluksa sa pagkawala ni Aaron, sinalubong siya ng tingin ni Cha na may nagtatakang tingin. Hindi kasi nakalusot dito ang tila ba biglaang pagiiba ng aura ni Rob kahit pa may nakaplaster parin na ngiti sa mukha nito.

“Is there something wrong?” tanong nito kay Rob na saglit pang natigilan bago umiling bilang sagot kay Cha.

“I-I have to go. I have some work to do---” pagpapaalam ni Rob kay Cha na agad naman siyang hinila para yakapin at magpasalamat ulit.

“Thank you ulit ha. This is my card, you can text or call me---akin na yang phone mo---” saad ulit ni Cha saka inagaw ang phone ni Rob sa kaniyang kamay at tinext ang sariling numero, nakita pa ni Rob na dinukot ni Cha ang sariling telepono sa purse nito at sinave ang kaniyang number.

Mabigat ang loob ni Rob na tumango at ngumiti kay Cha saka naglakad palayo at palabas din sa ospital na iyon. Habang naglalakad siya sa lobby ay nahagip ng kaniyang mata ang nanlulumong si Jase na nakatayo sa harapan ng billing section ng ospital.

Hindi niya alam kung bakit pero tila ba may nagtutulak sa kaniya na lapitan ito.

“Jason?”

Agad na lumingon si Jase at saglit pang natigilan si Rob.

“Ano ba kasing sasabihin mo sa kaniya bakit ka lumapit?!” saad ni Rob sa kaniyang sarili habang bumibilis ang tibok ng kaniyang puso.

“Ahh uhmm---” simula ni Rob na ikinainis naman niya sa sarili. “Nice. Make yourself look stupid.” singhal nanaman ni Rob sa kaniyang sarili lalo pa nang makita niyang kumunot ang noo ni Jase habang nagtatakang nakatingin sa kaniya.

“I-If y-you need anything j-just text me. Here's my number---” wala sa sariling saad ni Rob saka naglabas ng isang calling card na lalong ikinataka ni Jase.

“Thanks?” tila hindi siguradong saad ni Jase habang nakatingin ng masuyo sa hindi makatingin ng daretso sa kaniya at halatang kinakabahang si Rob.

“uhh---eerrmm S-sige pare, una na ako.” saad ni Rob saka nagmamadaling naglakad palayo.

“Wow. That's very stupid of you.” saad ni Rob sa kaniyang sarili.

Hindi alintana na sakaniya parin nakapako ang nagtatakang tingin ni Jase.

000ooo000

Kinabukasan ay hindi parin makapaniwala si Rob sa kaniyang ginawa bago lumabas ng ospital. Hindi niya parin maintindihan ang sarili kung bakit niya iyon ginawa at hindi nanaman niya maiwasan sa kaniyang sarili ang mahiya. Umiling pa siya saglit at napangiti habang paulit-ulit na pinapanood sa kaniyang imahinasyon ang nakakahiyang ginawa noong nagdaang araw bago sila maghiwalay ni Jase.

“Nice of you to report for work.” mapreskong saad ng boss ni Rob.

Si Ace Sto. Domingo ng Sto. Domingo Industries ang isa sa pinakabatang milyonaryo ng Pilipinas. Kaklase ito ni Rob sa kolehiyo at simula noon ay hindi na sila naghiwalay. Sila ang magkabalikat sa lahat ng bagay, parehong magaling sa kanilang larangan pero hindi man nila aminin sa kanilang mga sarili, lahat ng meron at napagtagumpayan ni Ace ay dahil narin sa tulong ni Rob na kung gugustuhing magtayo ng sariling business maliban sa business na iniwan sa kaniya ng kaniyang mga magulang gaya ng hotel sa Batangas ay baka mausungan pa ang kung ano mang meron si Ace.

Nagsangay na sa kung ano-ano ang business ni Ace na nagsimula lang sa pagtatayo ng isang maliit na hardware. Pinasok na nila ang pagtatayo ng sariling chain ng mga mall, ang isang kilalang chain ng restaurant na may ilan daang franchise na din sa buong Pilipinas pero ang lahat ng ito ay dahil din sa tulong ni Rob.

Saglit pang nagtama ang tingin ni Ace at Rob, nagulat pa ang huli sa nakitang inis sa mukha ni Ace. Hindi alam ni Rob kung bakit tila ba inis na inis si Ace sa kaniya. Ilang nakakapraning na bagay ang pumasok tuloy sa kaniyang isip, kesyo may nagawa siyang mali, nakalimutang gawin o kaya naman mas matindi pa.

“Ngayon pa lang naman sana ako liliban sa trabaho ah.” nagtatakang saad ni Rob sa kaniyang sarili nang sumagi sa kaniyang isip ang kaniyang paalam sa boss kahapon tungkol sa hindi niya sana pagpasok sa trabaho.

“Sumunod ka sa office ko.” inis paring saad ni Ace na ikinakaba lalo ni Rob at ikinagising nito sa pagiisip.

Nang marinig ni Ace ang pagsara ng pinto ng kaniyang opisina ay agad siyang humrap sa kaniyang executive assisstant. Nakita niya ang kaba sa mukha nito na kaniya namang ikinailing.

“Please tell me my report is ready?” mahinahon ng saad ni Ace saka umupo sa malaking upuan sa likod ng kaniyang malaking lamesa.

“Good morning, Sir. Yes your report is ready.” sagot ni Rob na nakayuko parin, hindi alintana ang pagkalma ng boses ng kaniyang boss sabay inabot ang isang folder na puno ng report.

Ilang sandali pa at hindi parin kinuwa ni Ace ang folder na agad namang ikinataka ni Rob. Nagtaas siya ng tingin at nagulat nang muli na palang tumayo ang kaniyang boss at masuyo ng nakatingin sa kaniya.

Nagtama ang kanilang mga tingin.

000ooo000

Itinago na ni Cha ang kaniyang telepono sa kaniyang bag matapos mag-text at ibinalik na niya ang kaniyang tuon sa kaniyang harapan.

“Look at him. All destroyed and lonely.” malungkot na saad ng ina ni Jase kay Cha na malungkot ding tinititigan ang kaniyang kaibigan habang inaayos nito ang mga bulaklak sa tabi ng kabaong ni Aaron.

Gusto niya itong tulungang maging masaya ulit pero hindi niya alam kung pano. Gusto niyang tulungan itong makita na malawak pa ang buhay na kaniyang nasa harapan sa kabila ng pagkamatay ni Aaron. Gusto niyang ipamukha dito na marami pang nagmamahal dito.

“Cha---” tawag pasin ulit ng pansin ng ina ni Jase sa kaniya. Nagulat siya nang makita niyang nangingilid na ang luha nito.

“I-I c-can't lose him too---” umiiling nitong simula na nagtulak sa mga nangingilid nitong luha na umagos na sa makinis nitong pisngi.

“I've already lost Nathan and now Aaron. I can't lose him too.” pagtatapos ng matandang babae na nagtulak sa dalaga na yakapin ito. Habang ibinabalik ang tingin kay Jase na matapos ayusin ang mga bulaklak sa tabi ng kabaong ng kaniyang pinakamamahal ay ngayon nagkakasya namang titigan ang payapang gwapong mukha ni Aaron sa loob ng kabaong.

Gusto man niyang tumulong ay hindi naman niya alam ang kaniyang gagawin. Nasa ganito siyang pagiisip nang biglang magvibrate ang kaniyang telepono. Walang duda na naramdaman din ng ina ni Jase ang pagvibrate ng kaniyang telepono dahil malungkot itong ngumiti sa kaniya na tila ba sinasabi na OK lang na tanggapin niya ang tawag. Saglit pang nainis si Cha dahil gusto niya pang ipakita ang kaniyang suporta sa pamilya ni Aaron at isang tawag lang pala at mapuputol ang kaniyang kagustuhan na iyon. Tinignan niya kung sino ang tumatawag at ilang beses pa siyang kumurap hanggang sa tumigil ang kaniyang telepono sa kaka-vibrate at pagkatapos noon ay nagtext naman ang tumatawag.

“Sorry, I accidentally tapped your name sa phonebook ko.”

Hindi mapigilan ni Cha na mapangiti lalo pa nang maisip niya ang sinabi ng lalaking iyon sa kaniya noong nagdaang araw.

“Destiny”

000ooo000

Hindi mapigilan ni Rob na mapapikit sa sensasyong kaniya ngayong nararamdaman. Ramdam na ramdam niya na importante siya para sa tao na siya ngayong humahalik sa kaniyang mga labi, na siya ngayong pinapadaanan ng malalaking kamay ang makinis niyang balat sa buong katawan.

“You're so tight.” saad nito nang maghiwalay ang kanilang mga labi habang si Rob naman ay idinikit muli ang kaniyang mga labi sa mabango at makinis na leeg ng lalaki na siyang nagbibigay sa kaniya ngayon ng importansya.

“I missed you.” saad ni Rob habang hinihigpitan ang kaniyang yakap dito.

“I-I'm cumming---” saad ng lalaki na siyang nagtulak din kay Rob na marating din ang sukdulan.

Matapos ang kanilang pagniniig ay agad na tumayo ang lalaki at iniwan si Rob sa kamang kanila lamang nirentahan. Narinig ni Rob ang lagaslas ng tubig sa banyo na kalakip ng kwartong iyon at hindi niya mapigilan ang mapabuntong hininga.

Dahil muli nanaman siyang kinakain ng kaniyang kunsensya at ang pakiramdam na siya ay pinangangahalagahan ng taong kanina lang ay nagpaparamdam sa kaniya na siya ay importante ay unti-unti nanamang nawawala. Pakiramdam niya ay muli nanaman siyang nagamit pero katulad ng marami na imbis aminin na isang malaking problema ang kaniyang nararamdaman at sitwasyon ngayon ay mas pinili na lang ni Rob na i-isang tabi ito at damputin ang kaniyang mga damit at magbihis na.

Nang damputin naman niya ang kaniyang telepono ay laking gulat niya na nagtext pala sa kaniya si Cha. Mabilis niya itong binasa at nakita na itinext nito sa kaniya ang address kung saan nakaburol si Aaron. Sa sobrang pagtitig niya sa itinext ni Cha ay hindi na niya napansin pa na lumabas na pala ng banyo ang kasama niyang nagrenta sa kwartong iyon.

“Ang galing nung ginawa mong report.” saad ng lalaki na siyang gumulat kay Rob at hindi niya napansing napindot pala niya ang pangalan ni Cha at natawagan ito. Natigilan siya at tila ba meron sa kaniyang sarili na nagising at bigla siyang nainis. Tila nagatungan ang problema na kani kanina lamang ay kaniyang pilit iniiwasan.

Lalo niyang napagtanto na importante lamang siya sa taong ito kapag may kailangan ito at habang nagse-sex sila.

“So that is what this is? A thank you?” tila dismayado at malungkot na tanong ni Rob.

“Rob--- you know I can't. I mean, with Sheila and the kids---” saad nito kay Rob habang iniikot ang kaniyang wedding ring sa kanang kamay na hindi nakaligtas sa huli na tila ba sinibat ng kung anong matulis sa kaniyang puso.

“I know. Forget what I said.” umiiling na saad ni Rob, hindi na nagatubili pa na takpan ang kaniyang tunay na nararamdaman, sinuot na niya ang natitira niya pang mga damit atsaka naglakad palabas ng kwartong iyon habang pinapanood siya ng lalaking kanina lamang ay masuyo niyang kahalikan.

“Rob, we're good, right?” tanong nito kay Rob bago lumabas ng kwarto.

“Oh shit!” singhal ni Rob sa kaniyang sarili nang makita niyang napindot niya ang screen ng kaniyang telepono at aksidenteng natawagan si Cha. Agad niya itong kinansela at nagkunwaring hindi narinig ang tanong ng lalaki at nagkasya na lang siya sa pagtext at pagso-sorry kay Cha.

“Rob--” habol nanaman ulit ng lalaki na siyang nagpatigil kay Rob sa paglabas ng pinto.

“Yes Ace. We're good.” malamig na saad ni Rob atsaka ibinagsak ang pinto sa kaniyang likod.

Itutuloy...

Against All Odds 3

[1]

by: Migs