Breaking Boundaries 2[11]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Nakarinig si Andy ng mga malalakas na pamilyar na boses na miya mo nagtatalo. Ito ay sa kabila pa ng kaniyang sinuot na earphones na kaniyang binili para hindi siya naiistorbo sa kaniyang paggawa ng mga artikulo para sa isang kilalang dyaryo dahil nga sa ingay na dulot ng mga paguuntugan martilyo at kung ano pa mang bagay. Nagkamot siya sa kaniyang ulo at naiiritang inalis ang earphones, nagbuntong hininga muna siya bago tumayo at lumabas ng kwarto.

Hindi pa man siya nakakababa ng tuluyan ng hagdan at nabubungaran kung sino ang nagtatalo ay alam na niya kung sino ang mga ito. Si Tom at si Dale. Muli siyang nagbuntong hininga. Alam niyang walang magandang maidudulot ang pagpunta doon ni Dale at pag-take over nito ng pagre-renovate ng kanilang bahay pero wala siyang magawa tungkol dito dahil ito ang gusto ng kaniyang mga kapatid.

Gusto na niyang matahimik ang mga ito at alam niyang kung hindi siya papayag sa mga gusto ng mga ito ay alam niyang hindi titigil ang mga ito sa kakapilit at kakakulit sa kaniya. Hindi siya nakukuwa ng mga kakakunsensya ng mga ito tungkol sa pambababoy di umano ni Tom sa bahay ng kanilang ama dahil nga wala na siyang maramdaman pero sinunod niya parin ang mga ito dahil gusto na niyang matapos ang usapan tungkol sa pagwa-walang bahala niya sa mga dating ari-arian ng kaniyang ama.

Maski kasi ang galit, lungkot o kaya naman ang pagpapatawa sa kaniya ng kaniyang mga kapatid ay hindi niya magawang maramdaman. Gumawa siya ng isang napakatayog na pader na alam niyang walang basta basta makakapagpatumba dahil ayaw na niyang maramdaman yung sakit na naramdaman niya noon dahil lang masyado siyang nagpaubaya, masyado siyang naging mabait---

---masyado siyang nagpadala sa kaniyang damdamin.

Naabutan niyang pinandidilatan ni Dale ng mata si Tom na may kasama pang pagpintig ng ugat nito sa may sintido habang si Tom naman ay nakapamaewang at mukhang hindi papatalo sa pakikipagtalo kay Dale. Hindi niya muling napigilang magbuntong hininga nang maabot ng kaniyang mga paa ang pinakahuling baitang ng hagdanan na iyon.

Tanging ang mga kapatid lang ni Andy ang nakapansin sa kaniyang pagdating dahil nakaharap man si Tom sa hagdanan na binabaan ni Dale ay naka focus naman siya sa inis na inis na ring si Dale at si Dale naman ay walang kaalam alam sa pagdating ni Andy.

“The damn staircase is more than fifty years old, if you put the damn statue of David that weighs more than four adult bodybuilders on the top most step, the damn staircase will surely collapse!” pagpupumulit parin ni Dale na ikinailing na lang ni Tom.

“The statue is just half my size---” balik ni Tom.

“FOR THE Nth TIME! WE ARE NOT TALKING ABOUT THE DAMN SIZE. WE ARE TALKING ABOUT IT'S WEIGHT!”

“I still don't get it. Andy, honey. Di ba mas maganda yung binili nating si David sa taas ng hagdan? Imagine, parang may sumasalubong sayo while going up the stairs---”

“I was writing an article---” napayukong saad ni Andy sabay iling na ikinataka ng lahat sapagkat taliwas ito sa tinanong ni Tom lalong lalo na sa nangyayaring kaguluhan.

“Wha--?” simula sanang paglilinaw ni Tom pero pumutok na ang galit ni Andy.

“I was writing a fucking article! I was working! Inistorbo niyo ako sa ginagawa kong trabaho dahil lang sa isang estatwa?!” galit na saad ni Andy na ikinatameme ng lahat.

Habang may nakatatak paring confusion sa mukha ni Tom sa ikinikilos ng kaniyang nobyo, si Dale naman ay hindi mapigilang malungkot at makonsensya. Para kay Dale, base sa ikinikilos ni Andy ay mahalaga dito ang sinasabing pinagtratrabahuhan niyang article. Sa kabila ng mga nanlilisik nitong mga mata, tensionadong kalamnan at nakasarang mga palad na para bang manununtok ay hindi parin mapigilan ni Dale na hilingin na sana ay mayakap niya si Andy at aluhin ito, gusto niyang pawiin ang galit at lungkot sa pagkatao nito.

“When will this fucking stop?!” nanggagalaiti paring tanong ni Andy sa kaniyang mga kapatid na muntik nang makonsensya sa kanilang pagtutulak kay Dale sa buhay ng kanilang kapatid.

Natigilan si Dale. Alam niya ang ibig sabihin ng tinuran na iyon ni Andy at hindi niya mapigilang malungkot. Alam niyang siya ang dahilan ng madalas nitong pagkabalisa ngayon. Saglit siyang napayuko pilit na nilalabanan ang paninikip ng kaniyang dibdib.

“Gawd!” tila ba pagod na pagod at sumusukong saad ni Andy. Agad na nagtaas ng tingin si Dale at nakita niya ang tila ba pagsuko ni Andy bago ito naglakad palabas ng matandang bahay.

Kitang kita parin ang pagkalito sa mukha ni Tom na nagsabi lang ng “I still don't get it.” habang ang magkakapatid ay nagpapalitan nang opinyon patungkol sa pinagaawayan kanina ni Tom at Dale habang si Dale naman ay wala sa sariling naglakad palabas din ng bahay, kasunod ni Andy.

000ooo000

Ayaw sana ni Andy na gumawa ng eksena pero mahalaga sa kaniya ang article na iyon at hindi niya napigilan ang sarili na mainis. Agad niyang inabot ang isang kaha ng sigarilyo sa kaniyang bulsa pati narin ang kaniyang lighter. Dali-dali niyang binuksan ang kaha ng sigarilyo at muling nanlata at napabuntong hininga nang makitang isang stick na lang ang andun.

Ang isang stick na iyon ang nagpapaalala sa kaniya na iyon na ang huling sigarilyo na matitikman niya sa buong buhay niya at hihithitin na lang niya iyon kapag talagang stressed na stressed na siya. Isa ito sa mga naisip niyang paraan para matigilan ang pagyo-yosi.

Muli na lang isinara ni Andy ang kaha ng sigarilyo at muli itong pinasok sa kaniyang pantalon. Iniisip na hindi iyon ang tamang panahon upang aksayahin ang yosi na iyon.

Kitang-kita ni Dale ang mga ikinilos na iyon ni Andy. Hindi niya mapigilang malungkot. Walang bisyo si Andy noon, hindi niya lubos maisip na andaming nagbago dito at maaaring siya lahat ang dahilan ng mga pagbabagong iyon.

“I'm sorry.” taus pusong saad ni Dale na gumulat kay Andy.

Rinig na rinig ni Andy ang sinseridad sa sinabing iyon ni Dale na miya mo ito sinabi gamit ang isang mega phone. Dahan-dahan siyang humarap dito at wala sa sariling nagpakawala ng isang tawa, tawa na imbis makabuhay ng loob ni Dale ay pinaingilabutan pa nito lalo na ng biglang sumeryoso muli ang mukha ni Andy.

“Sorry? Ngayon ka pa hihingi ng sorry?” napapikit si Dale sa mga itinuran na ito ni Andy at kitang kita ito ng huli. Muli sa ikalawang pagkakataon muling nakaramdam si Andy. Naramdaman niyang nasaktan niya si Dale sa sinabi niyang ito, nakonsensya pa siya at nais niya pang bawiin ito pero nang maalala niya ang nagawa nito sa kaniya ay walang preno nanamang lumabas ang ilang mga salita sa bibig niya.

Ilang masasakit na salita.

“I'm actually glad you did what you did. If you didn't I could still be the loser that I am before. Baka nandito lang ako sa Pilipinas at walang nagawang tama sa buhay ko. Baka pinagpupustahan parin ako ng ibang tao na aabuso ng kahinaan ko. Baka mahina parin ako ngayon at inaapakan ng tao kaya wag ka ng mag sorry. Matagal ko ng tanggap yung ginawa mo.” singhal ni Andy na may kasamang pekeng ngisi sa mukha upang maitago ang sakit na nararamdaman habang inilalabas niya ang sama ng loob na iyon.

Natameme si Dale. Hindi niya alam kung anong isasagot kay Andy. Napayuko na lamang siya dahil alam niyang tama lahat ng sinabi nito na lalong nagtulak sa kaniya na ikahiya ang ginawa niya noon. Naramdaman niya ang pag-galaw ni Andy sa kaniyang harapan agad siyang nagtaas ng tingin at saktong nakita niya ang lungkot sa mukha ni Andy bago pa iyon maging blangko muli. Gusto niyang magpaliwanag. Gusto niyang sabihin dito na may naramdaman siya noon at hindi lang basta pustahan iyon ng mga tangang bata pero ayaw bumuka ng kaniyang bibig, tila dumikit sa kaniyang ngalangala ang kaniyang dila kaya't hindi niya masabi ang nais sabihin.

“Excuse me.” malamig na saad ni Andy saka muling pumasok ng loob ng bahay.

“Dale?” tawag pansin ni Aeron na nakita at narinig lahat ng sinabi ng kaniyang kuya. Agad naman siyang binigyang pansin nito at nakita ang pagpapakawala nito ng isang malungkot na ngiti, walang duda upang itago ang tunay na nararamdaman. Nais niya sanang sumigaw ng “Buti nga sayo!” dahil kasalanan din naman ni Dale kung bakit siya trinatrato ng ganun ng kaniyang kuya Andy pero habang tinitignan niya ang ibayong sakit sa mukha ni Dale sa kabila ng malungkot na ngiti nito ay alam niyang nagsisisi ito sa mga nagawa nito noon.

000ooo000

“Dale, dito ka na kumain.” aya ni Allen kay Dale habang nagaayos ito ng mga gamit bago umuwi. Ngumiti muna si Dale bago umiling.

“Hindi na, Allen. Salamat na lang.” pagtanggi ni Dale sabay buhat sa kaniyang bag at napasulyap sa papadaan sana na si Andy. Hindi ito nakaligtas kay Allen na napailing na lang.

“Andy! Ayain mo nga itong si Dale kumain. Hindi ko nakitang kumain yan ng miryenda kanina, dahil inasikaso niya yung pagpapaayos ng hagdan.” saad ni Allen bago pa man makalayo si Andy na napairap muna bago muling humarap.

Sumulyap muna saglit si Andy at pinigilan na lang ang sarili na umiling nang makita niya ang umaasang mukha ni Dale. Gusto man niyang ipagtabuyan si Dale at sabihing hindi ito imbitado ay hindi naman siya pinalaki ng ganun ng kaniyang ama at mga kapatid kaya mabigat man sa kalooban ay inaya narin niya si Dale.

“D-dito ka na kumain.” saad ni Andy kay Dale na hindi mapigilang mapangiti habang si Allen naman ay pinipigilan ang sarili na mapatawa sa ikinikilos ng dalawa. Nang makita ni Allen at Andy ang pagtango ni Dale bilang pagpayag sa pagaaya ng dalawa ay sabay sabay na silang naglakad papunta hapagkainan.

Saglit na natigilan si Dale at Andy nang mapansin nila na ang tanging mga bakanteng silya ay dalawang magkatabing silya. Napairap muli si Andy bago umupo sa bakanteng silya sa tabi ni Tom habang si Dale naman ay nangingiting tumabi sa bakanteng upuan sa tabi ni Andy. Nang i-ahin na ni Adrian ang kaniyang mga nilutong pagkain ay hindi mapigilan ni Dale ang mapalunok ng sariling laway at si Andy naman ay hindi napigilan ang sarili na sumulyap kay Dale at ngumisi.

000ooo000

Bahing. Ang pagbahing ang tanda ng nagsisimula niyang allergy. Allergic si Dale sa hipon at lahat ng inahin ni Adrian sa hapagkainan na iyon ay may halong hipon, maski ang kanin na isinangag ay may pirapirasong hipon, pero wala siyang magawa, hindi niya magawang tumanggi.

“Dale? OK ka lang? Mukhang sisipunin ka ah.” nagaalalang tanong ni Adrian kay Dale na ikinahagok naman ni Andy na hindi nakaligtas sa halos lahat ng nasa hapagkainan na iyon.

“I'm fine.” pagsisinungalin ni Dale.

“No he's not fine ---” hindi mapigilang simula ni Andy, nais niya sanang hindi na ituloy ang sasabihin pero para sa kaniya ay mas nakakahiya at baka kung ano pa ang isipin ng kaniyang mga kapatid kung hindi niya ito itutuloy.

“---he's allergic to shrimp.” umiiling na pagtatapos ni Andy na ikinangisi naman ni Allen at Adrian.

Namula ang pisngi ni Dale. Hindi dahil nahihiya siya na malaman ng mga kapatid ni Andy na nahihiya siyang tumanggi sa mga alok ng mga ito kundi dahil na-touch siya na naaalala pa ni Andy ang mga ganung bagay tungkol sa kaniya. Hindi ito nakaligtas kay Andy at maging sa mga kapatid nito.

“Naks! Concerned si kuya.” bungad ni Aeron na ikinairap muna ni Andy.

“Allergy lang yan---” malamig na saad ni Andy na hindi pinansin ng kaniyang mga kapatid at nagpatuloy lang ang mga ito sa pangangantyaw.

“Saka andami mo parin alam kay Dale ah.” pangaalaska ni Anthony na ikinasamid ni Andy. Nakita niya sa gilid ng kaniyang mga mata na nangingiti-ngiti si Dale sa sinabing iyon ni Anthony at ang patuloy na pamumula ng pisngi nito.

Ang nakita niyang iyon sa mukha ni Dale ay tila ba isang pangiinis sa kaniya kaya naman hindi naman niya napigilang magtaray makabawi man lang sa sinabing iyon ng kaniyang kapatid upang hindi isipin ni Dale na nagaalala siya dito.

“Nagaalala?” tanong ni Andy sa sarili sabay iling upang mabura ang ideya na iyon sa kaniyang isip.

“Don't flatter yourself.” pabulong na singhal ni Andy kay Dale na agad nawala ang pamumula ng pisngi at nabura ang namumuong ngiti sa kaniyang mukha sabay bahing.

Natigilan ang lahat sa lakas ng bahing na iyon ni Dale at miya't miya pa ay napawi ang tahimik na paligid ng malalakas na tawanan. Sa lakas ng hindi inaasahang bahing na iyon ni Dale ay may lumabas na isang mahabang pansit sa ilong nito dahilan upang tumawa ng malakas ang lahat kasama si Tom pati narin si Andy.

Tawa na matagal na niyang inaasam na marinig muli. Tila nabingi si Dale sa tawanan ng iba pang tao na nandun at tanging tawa ni Andy ang kaniyang naririnig.

Unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon ay muling tumawa si Andy. Tumawa ng totoo at hindi gwardyado. Kaya nahihiya man si Dale sa nangyari ay hindi niya parin mapigilang matuwa dahil alam niya na kahit papano ay unti-unti na niyang nasisira ang pader na ginawa nito.

000ooo000

“Look Dale, I think you should really go to the hospital--- you're uhmmm lips are really swollen, dude.” nagaalalang saad ni Anthony kay Dale.

“I got it, dude.” nangingiting saad ni Dale kahit pa ramdam niyang may mali sa kaniyang nararamdaman. Umiling lang si Anthony habang nagaalalang pinapanood ang nagaayos na bago umalis na si Dale.

“Kuya Adrian! Namamaga na lalo yung mga lips ni kuya Dale!” tila nagsusumbong na batang sigaw ni Anthony sa kaniyang kuya.

Hindi nagtagal ay biglang lumitw ang ulo ni Adrian sa may pinto ng kusina at sinilip ang sinasabi ni Anthony kung may katotohanan ba ito. Nanlaki ang kaniyang mga mata nang makitang hindi na nga nagbababahing si Dale pero namamaga naman na ang mga labi nito at nagsisimula ng mamaga ang kaliwang mata nito. Hindi man siya duktor ay alam niyang hindi na maganda at normal ang nangyayaring ito.

At isang ideya ang pumasok sa kaniyang isip.

“Andy!” nangingiting tawag pansin ni Adrian sa kaniyang kapatid.

000ooo000

“Why me?” tanong ni Andy sa kaniyang kapatid na si Adrian.

“Anthony doesn't have his Phil license with him yet, Aaron already left, Allen doesn't know how to drive---” simula ni Adrian na agad pinutol ni Andy dahil alam niyang nagdadahilan lamang ang kaniyang kuya.

“Eh ikaw?” taas kilay na tanong ni Andy sa kaniyang kuya na agad natameme pero mabilis ding nakaisip ng palusot.

“I-I--- still have to wash all the dishes.” saad ni Adrian.

“Whatever---” simula ulit ni Andy.

“Adrian, seriously. I'm OK. Bibili na lang ako ng gamot.” malungkot at nahihiyang saad ni Dale na gustong gusto ng umalis dahil alam niyang nakaksagabal na siya.

Tinapunan ng tingin ni Andy si Dale. Hindi niya akalain na nakatayo lamang ito malapit sa kanila at narinig nito lahat ng pinaguusapan nila ng kaniyang kuya at alam niyang hindi rin nakaligtas dito ang kaniyang pagmamatigas at pagtanggi sa ipinapakiusap sa kaniya ni Adrian, hindi tuloy niya napigilang makaramdam ng hiya at pamimigat ng dibdib.

“Bakit kailangan kong mahiya? Eh ano ngayon kung narinig niya na ayaw ko siyang ihatid sa ospital. Wala pa yun sa mga panggagagong ginawa niya noon sakin.” pagpapaalala ni Andy sa sarili kaya naman sa kabila ng palalang palala na kundisyon ni Dale ay hindi manlang kakitaan ng kahit na anong emosyon ang mukha nito.

Pero kahit ano pa mang pagmamatigas ni Andy ay lahat nang iyon ay nalusaw nang marinig niya ang mahinang pag-ubo ni Dale. Isang indikasyon na delikado na ang lagay nito kung patatagalin pa nila.

“Shit!” bulong ni Andy sa sarili dahil alam niyang kaiinisan niya ang kaniyang sarili sa mga susunod na gagawin.

“Fine.”

000ooo000

Hindi alam ni Andy ang kaniyang nararamdaman. Pinaghalo-halo ito pero kung tatanungin siya kung ano ang pinaka mas matimbang ay “takot” ang kaniyang isasagot. Habang nasa sasakyan ay walang tigil sa kakaubo si Dale, indikasyon na nahihirapan na itong huminga. Itinodo niya ang pag-apak sa gas at walang humapay ang pindot niya sa busina na siyang nagbibigay impormasyon sa ibang sasakyan sa high way na emergency ang kanilang pagtakbong iyon.

Pagkadating na pagkadating nila sa ospital ay lalong hindi mapakali si Andy dahil nakikita niyang natataranta lahat, maski ang mga nurse sa pagaasikaso kay Dale. Nagpapaliwanag sa kaniya ang isang nurse patungkol sa pagkakaroon ng malalang allergic reaction si Dale at mabuti na lang at nadala na agad ito sa ospital kung hindi ay malamang namatay ito pero hanggang sa salitang “patay” lang ang naintindihan ni Andy at hindi na niya naintindihan pa ang mga sumunod na sinabi nito.

Umupo na lamang siyang tulala sa isang tabi. Hindi parin alam kung ano ang kaniyang dapat na maramdaman.

“Pwede niyo na pong tignan yung pasyente niyo.” saad ng isang nakangiting nurse kay Andy na gumising sa malalim nitong pag-iisip.

“O-OK n-na ba siya?” nagaalala at naaalangang tanong ni Andy sa nurse.

“Yes, he's OK---” patuloy lang sa pagpapaliwanag ang nurse sa mga gamot na ibinigay at sa iba pa nilang ginawa kay Dale pero hindi na ito pinakinggan ni Andy dahil ang marinig lang na OK si Dale ay tila ba nagpalakas na sakaniyang loob at napawi na ang kaniyang pagaalala at pagaalangan.

Wala sa sariling nagpasalamat si Andy sa nurse at dahan-dahang pumunta sa cubicle na kinaro-roonan ni Dale. Unti-unting nangunot ang kaniyang noo at nagsimula na siyang magtaka. Sa loob ng cubicle ay nakakarinig siya ng hagikgikan. Dahan-dahan niyang hinawi ang kurtina at doon nakita niya si Dale na nilalandi ng isang bading na nurse.

“Ayan wala na yung pamamaga ng mukha mo. Pogi ka na ulit.” malanding saad ng nurse na muling nakapagpahagikgik kay Dale na ikinataas naman ng kilay ni Andy.

“Nagugutom ako, nurse pwede ba akong kumain?” tanong ni Dale sa nurse na agad namang ngumiti at inabot ang isang cup noodle na kaniya dapat kakainin pero dahil nga nakyu-cute-an ito kay Dale ay handa niya itong ibigay sa huli.

“Oo naman. Eto oh---” saad ng nurse at aktong susubuan na sana ng nurse si Dale nang wala sa sariling nagsalita si Andy.

“Nurse nakakahiya naman. Ako na lang magpapakain sa pasyente ko.” saad ni Andy. Hindi niya pansin ang tila ba nakakalasong tono niya sa pananalita pero hindi ito nakaligtas sa dalawa sa loob ng cubucle. Tumalikod si Andy upang isara an kurtina ng cubicle sa likod ng kalalabas lang na nurse umiirap at nakasimangot dahil hindi man lang siya matagal na nakipagmabutihan kay Dale.

Hindi mapigilan ni Dale ang mapangiti.

“Oh eto kumain ka. Hindi ka manlang nahiya dun sa nurse eh mukha ka namang OK kailangan mo pang magpasubo ng pagkain. Daig mo pa ang bata.” matigas na saad ni Andy. Kunwari'y pinapangaralan si Dale pero alam ni Dale kung ano ang tunay na dahilan kung bakit ito nagkakaganito habang miya't miya ang pagsubo sa kaniya nito ng sabaw na tila ba may intensyon itong lunurin siya.

Itutuloy...

Breaking Boundaries 2

[chapter 11]

by: Migs