Breaking Boundaries 2[8]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Ayaw na niyang lokohin pa si Andy kaya naman napagpasyahan niyang sabihin na lang ang totoo dito at balewalain ang gustong mangyari ng kaniyang pinsan, ang tangi lamang bumabagabag sa kaniya ngayon ay ang takot na mawala si Andy sa kaniya, ang pakikipagkaibigan dito o ang mas higit pa sa pagkakaibigan na unti-unti ng nabubuo sa pagitan nilang dalawa.

“Going out on a date with him again?” tanong ni Jay sa may pinto ng kwarto ni Dale.

“Yes.” matipid na sagot ni Dale, ayaw ng makipag-usap pa sa kaniyang pinsan.

“Oh--- you're going to dump him tonight?” excited na saad ni Jay sabay tapik sa likod ng kaniyang pinsan bilang sabi na magaling ang naisip nito.

Tila binuhusan ng malamig na tubig si Dale at nasagad ang kaniyang pasensya at napuno na siya sa pagiging tuso ng kaniyang pinsan sa kanilang pustahan na iyon.

“No.” buong paninindigan niyang sagot na ikinabura ng ngiti sa mukha ni Jay.

“What?” kunot noong tanong ni Jay kay Dale.

“I'm going to tell him the truth and apologize.”

“What?!” naeskandalong tanong ni Jay.

“I'm not going to continue---” simula ni Dale pero agad ulit siyang pinutol sa pagsasalita ng kaniyang pinsan.

“Is that it?!” tila na-offend na saad ni Jay na nakapagpatigil kay Dale sa pagsasalita.

“What---?” balik naman ni Dale sapagkat hindi niya naintindihan kung ano ang ibig sabihin ni Jay.

“You have the balls to grow a heart right now when it is your turn to do the consequence of your loss in our yearly bet? Nung ako yung pinapagawan mo ng mga nakakahiyang bagay, humindi ba ako sayo?! Umurong ba ako?! Hindi diba---?” umiinit na simula ni Jay pero agad din siyang pinutol sa pagsasalita ni Dale.

“Iba yun, Jay!” singit ni Dale.

“Pano yun naiba?!” naghahamon na balik ni Jay.

“Wala kang sinasaktan na tao sa mga parusa ko sayo noon!” wala sa sariling balik ni Dale na ikinatameme ni Jay at ikinakunot ng noo nito nang tuluyan ng mag-sink-in sa kaniyang isip ang sinabi ng pinsan.

“Ako, hindi ba ako nasaktan non? Hindi ba ako nasasaktan, Dale?!” mahina pero rinig na rinig ni Dale ang mga emosyon sa sinabing iyon ng kaniyang pinsan. Hindi ito ni minsan sumagi sa kaniyang isip, hindi sumagi sa isip niya na nasasaktan na niya noon ang kaniyang pinsan sa mga bagay na pinapagawa niya dito noon na para sa kaniya ay katuwaan lamang.

“I-I'm sorry---” simula ni Dale pero hindi siya pinatapos ni Jay.

“In-love ka na din sa kaniya no?” pabulong pero mariin na saad ni Jay na tila naman isang malakas na bell sa pandinig ni Dale.

Malakas at nakakainis ang pahayag na iyon ni Jay para kay Dale dahil alam niyang iyon ang dahilan kaya siya naguguluhan at alam niyang dahil hindi man niya aminin sa sarili ay hindi niya ito maitatanggi at kahit itago niya ito ay nahalata parin ito ng kaniyang pinsan. Kitang kita ni Jay ang pagaalangan at pagiisip ni Dale ng malalim, nagsasabing natumbok niya ang nangyayari sa kasalukuyan.

“Mas maganda pa pala yung kinahinatnan ng consequence ko---” nakangising saad ni Jay na lubusan ng ikinainis ni Dale.

“Shut up---” puno ng galit na saad ni Dale.

“Now you know how it feels---” seryoso pero malungkot na saad ni Jay saka naglakad palabas ng kwarto ni Dale.

“---pero bago ako umalis, Dale. Gusto ko lang malaman mo na kahit ano pang mangyari hindi magbabago ang tingin ko sayo. Gusto ko lang talaga na maramdaman mo ang mga naramdaman ko noon, hindi ko rin gusto manakit ng tao, tinignan ko lang kung gano ka kawalang puso at maaatim mong manakit ng ibang tao---at least ngayon alam ko na meron ka parin nito---” saad ni Jay sabay turo sa kaniyang dibdib kung san nandon ang kaniyng puso. “---I wish everything would go OK with you and Andy and please ihingi mo nadin ako ng sorry.”

Nang sumara ang pinto sa likod ni Dale ay lalo siyang nanghina. Ang lahat pala ng ito ay para turuan lamang siya ng leksyon, para ibaba siya sa kaniyang pedestal, para ilagay siya sa kaniyang dapat kalagyan.

000ooo000

“Hey.”

Hindi nakilala ni Dale ang boses na iyon kaya naman hindi niya ito agad pinagtuunan ng pansin pero nang mapagtanto niyang wala namang ibang pwedeng kuwanin ang pansin maliban sa kaniya sa lugar na iyon kung saan niya napiling i-date muli si Andy ay dahan-dahan siyang humarap sa pinanggalingan ng boses na iyon.

Nanlaki ang kanyang mga mata, hindi dahil sa gulat. Nawala lahat ng inis ni Dale dahil sa kaniyang pagiintay kay Andy ng halos isang oras na. Hindi na kagulat-gulat na maging kahanga-hanga si Andy, lahat ng mga kapatid nito lalong lalo na siya ay hindi papahuli sa porma at hitsura pero iba ngayon. Hindi mapigilan ni Dale ang mapangiti. Naka long sleeves ito na itinupi hanggang sa may siko at naka jeans na tila ba ginawa para talaga sa kaniya.

Pero may kakaiba sa Andy na kaniya ngayong kaharap.

Hindi maisip ni Dale kung ano ang kakaiba na ito kay Andy kaya naman isinangtabi niya muna ito at kinausap muna si Andy na inaamin niya sa kaniyang sarili na kaniyang na-miss. Ngayon mas naiintindihan na niya ang tila ba kinakabag na pakiramdam sa tuwing magkikita sila ni Andy sa kaniyang tiyan, ngayon mas naiintindihan na niya kung bakit tila ba pipiliin niyang mangawit ang kaniyang mga pisngi sa kakangiti at tawa sa tuwing kasama niya si Andy, ngayon mas naiintindihan na niya kung bakit mas ninais niyang ibaba ang kaniyang sarili sa tingin ng kaniyang pinsan na si Jay kesa ang saktan ito.

“Hey!” masayang saad ni Dale kay Andy na matipid lang na ngumiti.

Nag makaupo si Andy at matapos abutan ng waiter ng pagkain at umorder ay hindi mapigilan ni Dale na mapansin ang pag-lingon-lingon ni Andy na tila ba may hinahanap o kaya naman ay may iniintay na mangyari pero inisip na lang ni Dale na namamangha lamang ito sa magandang paligid ng restaurant na iyon na napapaligiran ng puno at magagandang halaman.

“Nagustuhan mo ba yung lugar?” tanong ni Dale kay Andy na tila naman nagising sa kaniyang wala sa sariling paglingon-lingon.

“Yes.” sinserong saad ni Andy sabay lingon-lingon ulit.

Kakaiba ang interior ng restaurant, iba sa mga restaurant na napuntahan na niya noon. Walang aircon na nagbubuga ng malamig na hangin sa bawat poste bagkus ay bukas na bukas ang buong restaurant na madalas nakikita sa mga restaurant sa Tagaytay o kaya sa Baguio na may malamig na klima. Imbis din na magagarang mga ilaw na nakasabit sa kesame ang nagbibigay sa kanila ng ilaw, mga Christmas lights na nakasabit sa mga nagtataasang puno sa paligid ang nagsisilbing ilaw nila kasama na ang magagarang kandila sa mismo nilang lamesa, walang duda na ito na ang pinaka- romantic na lugar para kay Andy at malamang para rin sa iba dahil kahit saan man niya igawi ang kaniyang tingin ay may mga magsing-irog na masuyong nagngi-ngitian at naguusap ng tahimik.

Masaya sa piling ng isa't-isa.

Bagay na nakapagpakaba kay Dale. Iniisip na kung tama bang sa lugar pang iyon niya aminin kay Andy ang tungkol sa pustahan nilang magpinsan.

“I'm sure every year may dinadala kayo dito ni Jay na iba't-ibang ka-date.” seryosong saad ni Andy na nakapagpagising kay Dale sa kaniyang malalim na pag-iisip.

Napakunot ang kaniyang noo sa itinuran na iyon ni Andy.

“Every year---?” nagsisimula ng pabulaanan na saad ni Dale iniisip na patungkol sa kanilang pustahan ni Jay ang tinutumbok ni Andy pero agad siyang pinutol sa pagsasalita ng huli..

“Every year---” saad muli ni Andy bilang simulang pagpapaintindi kay Dale nang kaniyang unang tinuran.

“---Kasi taon taon kang umuuwi dito sa Pinas galing US diba? Edi malamang taon taon din kayong may dinadala dito ni Jay na mga ka-date.” pagtatapos ni Andy na sa hindi malamang dahilan ay nakapagpabigat ng dibdib ni Dale.

“Actually--- this is my first time na pumunta dito with a date. Usually sila Mommy or yung mga kapatid ko ang kasama kong kumain dito. I don't know about Jay though.” sinserong saad ni Dale na siya namang agad pinaniwalaan ni Andy. Kitang kita ni Dale ang tila ba paglambot ng reaksyon sa mukha ni Andy, ang pagbagsak ng balikat nito mula sa pagkaka-tense at ang pagbuntong hininga nito.

Ngayon alam na ni Dale kung ano ang kakaiba kay Andy ngayon. Gwardyado ang mga reaksyon nito na miya mo may iniintay mangayring masama, sa sobrang gwardyado ay tensionado ang buo nitong katawan na siya lamang nagtatago sa mga matipid na pagngiti ng huli at maganda nitong ayos.

“Is there something wrong, Andy?” tanong ni Dale na siyang nagtulak kay Andy na tignan ang nauna sa mga mata nito ng mariin at magpakawala ng isang matipid na ngiti.

“I-I'm just hungry--- and I'm ready to eat all they have to offer!” simula ni Andy pero hindi ito kinagat ni Dale. Pipilitin pa sana ni Dale na magsabi na ng totoo si Andy nang biglang sumulpot ang waiter at inihain ang kanilang mga pagkain.

000ooo000

Sa sobrang sarap ng pagkain ay nakalimutan na ni Dale ang kaniya sanang planong gisahin si Andy tungkol sa pagiging tahimik nito at gayun din si Andy na nakinig lang sa bawat masasayang kwento ni Dale, sinasalubong ang mga maliliit na impormasyon na siyang nagpapakilala sa kaniya sa kaniyang ka-date ngayon.

“Wow. I'm so full right now.” saad ni Dale na tanging ngiti lang ang nakuwang sagot kay Andy.

“Sarap din ng cordon bleu nila dito.” nakangiti nading saad ni Andy na siyang ikinatango-tango na lang ni Dale habang may ngiti sa mga labi.

Nagtama ang tingin nilang dalawa. May kakaiba sa ngiti ni Andy, Oo ramdam niyang sinsero ito pero tila ba may kulang sa kinang na madalas niya noong makita sa mga mata nito sa tuwing ngumingiti ito na siyang nagbibigay ng impresyon na malungkot ito sa likod ng pagngiti-ngiti nito.

“I have something to tell you.” wala sa sariling saad ni Dale. Alam niyang hindi iyon ang magandang oras pero meron sa mga ngiti at tingin na iyon ni Andy ang nagsabi na dapat na niyang sabihin dito ang tungkol sa pustahan nila ni Jay.

Nagpakawala ulit ng isang ngiti si Andy.

“This sounds serious.” nagbibirong saad ni Andy.

Akala ni Dale ay namamalik mata lang siya sa kanina niya pang nakikitang lungkot sa mga mata ni Andy matapos ang pabirong usal na iyon ni Andy at mapapanatag na sana ang kaniyang loob kung hindi niya lang nakita ang nagsisimulang pangingilid ng luha sa mga magaganda nitong mata.

“Andy---” simula ni Dale pero agad itong pinigilan ni Andy sa pagsasalita sa pamamagitan ng paglapat ng hintuturo nito sa mga labi ng nauna.

Muling nagtama ang kanilang mga tingin. Ngayon, hindi na maikakaila ni Dale ang lungkot sa mga mata ni Andy bago pa man ito itago ng huli sa likod ng matipid na ngiti na pinakawalan nito pagkatapos.

“Let's have desserts first. I heard their Banoffee pie here is the best!” excited na saad ni Andy sabay tawag sa waiter na magiliw namang nagpunta sa kanilang lamesa at inahinan muli sila ng menu.

000ooo000

Nangalahati na sila sa kanilang dessert at wala na ni isa pang nasabi ang dalawa. Ang tanging nasa isip ngayon ni Andy ay inis. Hindi niya kasi mapigilang ilabas ang kaniyang tunay na nararamdaman. Hindi niya mapigilan ang lungkot gayong ang pilit niyang gustong maramdaman ay galit. Pilit pumapasok sa kaniyang dibdib at isipan ang sakit at magtititiklop sa isang tabi imbis na ang kagustuhan niyang maghiganti at iparamdam ang sakit sa taong nagdulot ng sakit na iyon.

Sa tuwing natatalo ng lungkot at sakit ang galit ay pilit binabalikan ni Andy ang kaniyang narinig sa may basketball court nung umagang iyon.

“I told you I'm not doing it anymore!” ang medyo may kalakasang saad ni Dale na kumuwa ng pansin ni Andy sa hindi kalayuan habang nagja-jogging.

Nakangiti siyang lumapit sa may basketball court at lalagpas na siya sa malaking puno at malagong mga halaman sa paanan nito na siyang naghihiwalay sa kaniya at kila Dale nang bigla siyang matigilan sa paglalakad. Meron sa tono ng dalawa ang siyang nakapagpapako sa kaniyang kinatatayuan.

“You're giving up now? Naumpisahan mo na ah?”

Sa sinabing ito ni Jay ay bumilis bigla ang kabog sa dibdib ni Andy at sa hindi maintindihang dahilan ay tila ba naninkip ang kaniyang paghinga.

“I---”

“Na-inlove na siya sayo no? Na-inlove na si Andy sayo?”

Tila may dumagok kay Andy nang marinig niya ang kaniyang pangalan na may halong malisya. Wala sa sariling inangat ni Andy ang kaniyang kamay sa kaniyang pisngi upang pahiran ang butil ng pawis sa kaniyang pisngi. Huli na nang maisip ni Andy na nanlalamig siya sa kaniyang mga naririnig at imposibleng pagpawisan siya ng ganun. Nang igawi niya lang ang kaniyang isa pang kamay sa kaniya namang kabilang pisngi sa kaniya napagtantong hindi pawis ang tubig na iyon na siyang umaagos sa kaniyang mga pisngi kundi luha.

“Y-yes.” saway ni Dale.

“Then that's good! All you have to do now is ignore him. He doesn't have to know about our bet--- Naks, I didn't think you'd actually make Andy fall in love with you. Now, bilib na talaga ako sayo, dude.”

Hindi na nakayanan pa ni Andy ang makinig sa mga susunod na nasabi at nagmamadali na siyang umuwi habang marahas na pinapahiran ang mga luha sa kaniyang mga mata.

Pagkabukas na pagkabukas niya ng kanilang front door ay sabay sabay siyang binato ng tingin ng kaniyang mga kapatid at ama at tila ba bumagal ang oras, dali daling lumapit sa kaniya ang mga ito at niyakap siya ng mahigpit at doon na siya humagulgol. Hindi na kailangang itanong ng mga ito kung ano ang nangyari at hindi na mahalaga iyon dahil para sa kanila ay mas importanteng maramdaman ni Andy ang kanilang suporta.

Maski si Allen ay hindi napigilan ang sarili na yakapin ang kapatid.

“I'm sorry. I should've told you sooner.” bulong ni Allen na siyang kinulit ng buong pamilya sa kung ano ang nangyari habang salitan sila sa pagyakap kay Andy habang tulala lang ito at nagpapanggap na nanonood ng TV.

000ooo000

Ang muling makita ang halatang pag-pigil ni Andy sa pangingilid ng luha habang kumakain ay wala sa sariling nagtulak kay Dale na sabihin na ang totoo dito. Alam niyang hindi iyon ang tamang panahon at walang tamang panahon pero ang pangongonsensya sa sarili at pagkapraning sa tuwing matatahimik si Andy ay sobra na at hindi na niya matagalan pa.

“Andy---I---” simula ni Dale at muling nagplaster ng matipid na ngiti si Andy.

“Wait. I know kanina ka pa dapat may sasabihin sakin---” nakangiting simula ni Andy at inintay kung papayag si Dale na muling ipagpaliban ang gusto nitong sabihin at nang hindi ito pumalag ay itinuloy na niya ang kaniyang sasabihin.

“I have a letter for you.” nakangiting saad ni Andy na nagpako sa tingin ni Dale sa isang sobre na inilabas ni Andy mula sa kaniyang jacket.

Sinubukan itong abutin ni Dale sa pagaakalang ibibigay na iyon ni Andy sa kaniya agad kaya naman muli niyang iginawi ang kaniyang tingin sa maamo at tila ba palungkot ng palungkot na mukha ni Andy.

“I need you to close your eyes first---” simula ulit ni Andy na sa hindi maipaliwanag na dahilan ni Dale ay tila ba nakapagpabilis sa tibok ng kaniyang puso.

Hindi alam kung dahil ba na-e-excite siyang basahin ang nakalagay sa sulat na iyon o dahil napra-praning parin siya sa biglaang pagbabago ni Andy. Muling umiling si Dale upang maialis ang ideyang iyon sa kaniyang ulo at nakangiti na lang na pumikit, pilit kinukumbinsi ang sarili na wala siyang dapat ipagalala ngayon at ang pagtibok ng kaniyang puso sa ganoong paraan ay dahil sa excited siyang malaman ang surpresa sa kaniya ni Andy.

“--go on---close your eyes and I want you to count to twenty five.” marahang saad ni Andy, hindi napansin ni Dale ang malungkot na tono sa boses nito.

“One.”

“Two.”

Bawat bilang ay lalong nagtutulak sa kaniyang puso na tumibok ng mabilis.

“Eight.”

Naramdaman niya ang pag singit ni Andy ng sobre sa kaniyang kanang palad. Nangangati na siyang malaman ang nakasulat doon pero mas ninais niyang tapusin ang pagbibilang.

“Twenty four.” sa wakas narating na niya ang pinakahuling bilang.

“Twenty Five.” bulalas ni Dale at dahan dahan niyang binuksan ang kaniyang mga mata. Noong una ay sinanay niya pa ang kaniyang mga mata sa madilaw na ilaw na hatid ng mga kandila at Christmas lights sa pinakamalapit na puno at nang luminaw na ang kaniyang tingin ay tinignan niya si Andy pero wala na ito sa kaniyang harapan. Lumingon-lingon siya, umaasa na nasa paligid ito at nang hindi ito makita ay mabilis siyang tumayo at mabilis na naglakad papuntang labasan ngunit wala ng Andy maski ang sasakyan nito.

Naiinis na bumalik si Dale sa kanilang lamesa, hindi maintindihan kung bakit siya nakakaramdam ng takot at bakit mabilis parin ang pagtibok ng kaniyang puso. Muli siyang umupo at nakita niya ang sulat na kanina lang ay aabutin na sana niya mula sa mga kamay ni Andy. Mabilis niya itong binuksan.

I Know about the bet.

Itutuloy...

Breaking Boundaries 2

[chapter 8]
by: Migs