Against All Odds 2[42]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi makapaniwala si Ryan sa sinabi ng kaniyang boss. Ito na ba ang kaparusahan sa lahat ng kaniyang pagtataksil na ginawa kay Dan. Hindi niya ikinakaila na hindi lang ito pangatlong beses niyang ginawa, ito ang pangatlong beses na siya ay nahuli pero hindi ibig sabihin noon na iyon lang ang mga pagkakataon na ginawa ang pagtataksil kagaya nito.

Hindi na niya kasi nagawang intindihin pa si Dan. Alam niyang marami at hindi basta-basta ang pinagdaanan nito pero may pangangailangan din naman siya. Alam niyang makasarili ito pakinggan pero hindi naman sa bawat minuto ng kanilang buhay ay iintindihin niya ito at ang tanging hinihiling lang naman rin ni Ryan ay intindihin din nito na may pangangailangan din siya.

At sa oras ng nangyari ang insidenteng iyon ay nagkataon lang na mas inintindi niya ang sarili niyang pangangailangan.

Para sa kaniya ay hindi rin basta-basta ang sakit na kaniyang nararamdaman sa tuwing itutulak siya palayo ni Dan sa tuwing minsang sisimulan niya itong suyuin para makipagsiping, walang duda na muli nitong isinasabuhay ang nangyaring bangungot dito mag lalabing isang taon na ang nakakalipas.

Masakit ang kamunghiyaan ka sa isang bagay na wala ka namang kinalaman. Masakit ang ipagtulakan palayo gayong wala ka namang ginagawang masama. Alam niyang hindi niya dapat sisihin si Dan at wala namang may gusto na balik-balikan ang masamang nangyari na iyon pero pilit ding sumisiksik sa isip ni Ryan na siya na lang ba ang laging magpapasensya, ang laging nasasaktan at laging magbibigay.

Kaya naman ang madalas na pampalubag loon ni Ryan sa kaniyang sarili sa tuwing pinagtataksilan niya si Dan at sa tuwing uusigin na siya ng kaniyang konsensya ay ang ideya na sa ginawa niyang iyon ay “quits” nadin sila.

“Ryan?” tawag pansin ng boss ni Ryan dito matapos itong matahimik ng ilang saglit.

Pero ngayon wlang nagawa ang pampapalubag loob sa sarili. Hindi niya maiwasang isipin at sisihin ang sarili na kung hindi sana siya naging makasarili at pinangunahan ng libog ay malamang wala siya sa sitwasyon na ito ngayon. Na wala siya sa sitwasyon kung saan hindi magtatagal ay masasaktan niya ng husto si Dan, ang tanging tao na kaniyang ilang taon na ipinaglaban ang tanging tao na kaniyang mahal.

“What am I going to do?” nanlalambot na tanong ni Ryan sa kaniyang sarili. Parehong pinepertina ang kaniyang nasa panganib na relasyon at kaniyang kredibilidad sa oras na umusad na ang kaso.

“You should've thought of that before you had sex with a minor, Ryan. Ian is seventeen years old he's just here for his OJT---”

Sa bawat salita, habang tumatagal ang kanilang pag-uusap ay lalong nakakapagpabigat sa loob ni Ryan. Tila ba nakakulong siya sa isang bangungot kung saan hindi siya makagalaw, kung saan hindi siya makahinga at kung saan hindi siya makapagsalita upang depensahan ang kaniyang sarili.

“He seduced me!” sigaw ni Ryan nang sa wakas ay hindi na niya maatim ang bigat ng loob.

“Even if that's true, Ryan, we cannot ignore the fact that Ian has the advantage in all of this.” saad ng boss ni Ryan.

Muli nanamang natameme si Ryan.

“I'm sorry but you still have to clear your desk by this afternoon, Ryan. The board members of this firm cannot take the fact that one of their lawyers is being called a molester.” marahan pero puno ng riin na saad ng boss ni Ryan na lalong nakapagpalugmok dito.

Wala na lang siyang nagawa kundi ang dahan-dahang tumayo at lumabas sa opisina na iyon, takot na takot sa nag-iintay sa kaniya sa pagkasara na pagkasara ng pinto sa kaniyang likuran.

0000oo0000

“What the hell?!” sapo sapo sa ulo na saad ni Ryan nang maalimpungatan siya. Agad niyang iginala ang kaniyang mga mata at nagsimula ng mag-panic ng makita niyang wala siya sa kanilang apartment at hindi siya pamilyar sa lugar kung saan siya ngayon nagising.

Nagmadali siyang nagbihis, habang sinusuot ang kaniyang t-shirt at pantalon ay hindi rin siya natinag sa kaka-lingon, pinaghahandaan ang biglaang pag sulpot ng kung sino man na umakay sa kaniya at nagdala sa lugar na iyon.

Ang tangi niyang natatandaan ay ang pakikipagtalo niya sa barista ng isang club matapos siya nitong hindi bigyan ng panibagong inumin dahil sa sobrang kalasingan, natatandaan niya rin ang masakit na katotohanan na wala na siya ngayong trabaho, nahaharap sa isang mabigat na kaso at maaari siyang iwan ng kaisa-isahang tao na pinahahalagahan niya.

Habang inaayos ang sarili sa harapan ng malaking salamin sa loob ng kwarto na iyon ay hindi nakaligtas sa kaniyang napapagod at puno parin antok na mga mata ang pamumula ng isang bahagi ng kaniyang leeg. Tila ba isa itong malaking pantal, tila isang nagsisimulang pasa o di kaya naman ay tila ba isang kagat ng isang malaking insekto.

“Shit!” bulalas ni Ryan sa sarili nang mapagtanto kung ano ang pamumulang iyon sa kaniyang leeg.

“Good morning!” bati ng isang pamilyar na boses kay Ryan na agad na ikinaharap nito.

Agad na pumasok sa isip ni Ryan ang mukha ni Melvin nang magkita sila nito matapos siyang sipain ng bouncer palabas ng club pero hindi lang iyon ang pumasok sa kaniyang isip kundi ang bawat emosyon sa mukha ni Melvin habang may ginagawa silang milagro noong nakaraang gabi, ang bawat reaksyon sa mukha nito sa tuwing sinasabi nito kung gaano siya nito kamahal ng paulit ulit.

“What the hell did you do to me?!” pasinghal na tanong ni Ryan kay Melvin na agad na nabura ang ngiti sa mga mukha.

Di mawari ni Melvin kung bakit ilang taon na ang nakalipas ay tila parin pinipiga ang kaniyang puso lalo na ngayon na nakikita nanaman niya si Ryan na nagmamadaling makalayo sa kaniya at hindi mapakali sa kakahanap sa lahat ng kaniyang pagmamay-ari. Pakiramdam kasi ni Melvin ay may sakit siya na nakakadiri o kaya naman ay ang pakiramdam na kinatatakutan siya dahil masama siyang tao.

“What the fuck?!” wala nanaman sa sarili sabi ni Ryan habang hinahanap ang isang pares pa ng kaniyang sapatos na lalong ikinabigat ng loob ni Melvin.

Inalala niya ang mga nangyari noong nakaraang gabi. Oo at lasing si Ryan pero ito naman ang nagsimula ng lahat. Wala siyang intensyon na makipagtalik dito, wala siyang intensyon na pagsamantalahan ito, na pagsamantalahan ang kahinaan nito pero si Ryan na mismo ang gumawa ng paraan, si Ryan na mismo ang unang humalik sa kaniyang mga labi, ang unang naghubad at ang unang nagsabi na gusto nitong makipag-sex kaya naman hindi mapigilan ni Melvin ang masamain ang sinabi nito.

Pakiramdam niya ay siya nanaman ang nagiging masama. Na siya nanaman ang kontrabida pero hindi na siya papayag ngayon dahil alam niya sa kaniyang sarili na nagbago na siya, na hindi na angkop sa kaniya ang mga katagang iyon.

“That was not what you said last night.” malungkot na saad ni Melvin na ikinatigil ni Ryan mula sa kaniyang paghahanap.

Hindi man niya gusto ay wala sa sariling napaharap si Ryan kay Melvin. Sa saglit niyang pagtitig dito ay napansin niyang malaki na ang pinagbago nito hindi lang sa itsura kundi pati narin sa ugali. Oo, nagmukha itong malinis, nawala na ang mga malalaki at halos itim ng eyebags nito sa ilalm ng mga mata, nawala na ang hindi inaahit na bigote at balbas nito at malinis na ang gupit pero ayon sa nakikita ni Ryan ngayon ay sigurado siya na wala narin ang malalaki at maiitim na balak nito sa kung sino man ang mapag-trip-an nito, na nawala narin ang tigas ng puso nito at sigurado narin siya na malinis na ang hangarin nito.

Bagay na alam niya namang nasa pagkatao na noon pa ni Melvin ngunit natatakot lang ito na maging mahina at ipakita ito sa lahat ng kaniyang kakilala.

“I don't know what you're talking about.” pilit na singhal ni Ryan habang tinitignan ng mariin si Melvin, pilit ang pag-singhal na ito ni Ryan dahil alam niyang tama ang sinasabi nito at ang pilit na pagsinghal na ito ni Ryan ay hindi naman nakaligtas kay Mevin pero hindi parin niya napigilan ang sarili na masaktan da pagpupumilit na ito ni Ryan.

Hindi niya napigilan ang sarili na mapaluha.

Hindi ito nakaligtas kay Ryan. Ngayon alam na niya at napatunayan na lumambot na ang mala-batong puso ni Melvin, bagay na kaniya noong pinakahihiling-hiling ay sa wakas nangyari na. Hindi ito nasikmura ni Ryan at agad na itong tumalikod sa huli. Pero bago pa man siya makalabas ng front door ay nakaramdam siya ng mahigpit na yakap mula sa likod niya.

“I thought I was over you. I thought that I have moved on and doesn't feel a thing about you anymore but after you kissed me last night--- It all went back. I- I still love you, Ryan and I think I-I will always will.” pabulong na saad ni Melvin habang nakalapat parin ang kaniyang katawan sa katawan ni Ryan.

Ramdam na ramdam ni Ryan ang bawat pagtibok ng puso ni Melvin sa kaniyang likod ang bawat luha na lumalabas sa mga mata nito na bumabasa sa kaniyang damit.

Ramdam na ramdam niya ang pagpapahalaga nito sa kaniya. Ramdam na ramdam niya ang pagmamahal nito habang nakayakap ito ng mahigpit.

Bagay na matagal na niyang gustong maramdaman mula kay Dan. Matagal na niyang hinahanap mula kay Dan.

At ang mga bagay na ito na kaniyang naiisip ang gumising kay Ryan at nagtulak sa kaniya na alisin ang mahigpit na pagkakayakap sa kaniya ni Melvin at iwan ito na umiiyak.

0000oo0000

Abala si Dan sa pagtitig sa monitor kung saan nasa-saad ang mga importanteng signos ng katawan ng isang pasyente. Abala man siya sa pagtitig dito ay wala naman dito ang kaniyang isip.

“I'm sorry.” bulong ng pasyente na siyang naka kunekta sa monitor na abala paring tinititigan ni Dan, umaarte na hindi niya ito narinig.

“Nothing to be sorry about. It's not your fault you got sick.” malamig na sagot ni Dan na ikinaiyak ni Lily, maganda man ang sinabi ng anak ay hindi naman niya maikakaiala ang pagiging malamig nito.

“I-I'm sorry, anak---”

“No. I'm going to make you feel how it was not having anyone.” malamig na singhal ni Dan at sa wakas ay isinalubong na ang kaniyang tingin sa tingin ng ina.

Agad na natunaw ang kaniyang resolba pero ang sakit na dinala niya sa loob ng lagpas sampung taon ay humaharang sa kaniya upang yakapin ito at humingi rin ng tawad. Pumipigil na alagaan ito, matulog sa tabi nito, bantayan ito at yakapin sa tuwing may nararamdaman itong masakit.

“Kung ganon bakit hindi mo na lang ako ibigay sa ibang duktor? Bakit ikaw parin ang magpapatuloy sa panggagamot sakin?” natameme saglit si Dan sa sinabing ito ni Lily at alam niyang may punto ito at dun lang naamin ni Dan sa sarili kung bakit niya ba talaga ito ginagawa ganong maaari niya naman ngang ibigay sa ibang duktor ang pag-aalaga sa kaniyang ina.

Naamin niya sa kaniyang sarili na sa kabila ng kaniyang pagmamatigas ay nag-aalala parin siya sa kaniyang ina pero hindi pa niya kayang ibaba at balewalain ang lahat ng kaniyang galit at hindi niya pa kayang kalimutan lahat ng sakit.

“Because I'm not as heartless as you are.” balik ni Dan sabay labas sa cubicle na iyon sa ICU. Hindi na napigilan pa ni Lily ang lalong umiyak.

0000oo0000

“You didn't have to be that harsh, Dan.” bulaga ni Mike pagkalabas na pagkalabas ni Dan ng ICU. Hindi kasi alintana ng mag-ina kanina na napapanood ni mike ang palitan nilang dalawa.

“You don't have the right to judge me.” malamig na balik ni Dan na ikinatameme ni Mike.

Muli ng bumalik ang dating Dan. Ang Dan na kilala niya bago pa man nila ito masaktan. Matapang at may paninindigan.

“She's your mother!” bawi ni Mike.

“That was before she decided to believe the rapists who almost killed me.”

Binalot ng nakapangingilabot na katahimikan ang dalawa. Hindi maipaliwanag ni Mike kung bakit pero tila ba hinigop ng sinabing iyon ni Dan ang lahat ng lakas sa kaniyang mga tuhod, kung bakit tila ba may sumipsip ng kaniyang dugo sa mukha at kung bakit tila ba lumamig ang buong paligid.

“That was unfair, Dan. Pinatawad mo ako, anong mahirap sa pagpapatawad sa sarili mong nanay?” marahang tanong ni Mike kay Dan na tila ba binuhusan naman ng malamig na tubig.

“She was supposed to be there to support me, not bail out on me. She was supposed to fight for me. You were on drugs she was in her right mind. You were afraid to be disowned by your parents and she has only me to lose. You can't fight Dave and Marc's powerful parents but she can! You didn't give up on me, she did. So please stop telling my that it was unfair for me not to forgive her after forgiving you!” balik ni Dan.

Nang hindi na nagsalita si Mike ay naisipan na ni Dan na putulin na ang pag-uusap na iyon kaya naman tumalikod na siya at nagsimula ng maglakad palayo.

“She's sick now because she wouldn't stop drinking when you run away.” bulong ni Mike na ikinatigil ni Dan sa paglalakad palayo.

Dahan-dahang humarap si Dan kay Mike na nagsisimula ng umiyak. Nagtama ang kanilang mga mata at tila ba nahawa ang mga mata ni Dan dahil nagsisimula na itong mamasa sa mga luha.

“W-what?” nauutal na simula ni Dan.

“She wouldn't stop drinking. Mom and I tried to make her attend an alcoholic support group but she kept on drinking she wouldn't talk to anyone, she wouldn't eat all she does is drink, cry and blame me. Every time she's too drunk to shout at me or push me away I snuck into your house and give her some food. Sometimes she would let me feed her but sometimes she would push my hand away and eat by herself and then when she realize what she's doing, she would sometimes throw the dishes at me. You see, Dan there wasn't a time where she didn't think of you, when she wasn't sorry you're no there beside her.”

“Drinking?” wala sa sariling tanong ni Dan kay Mike na tumango na ang tanging nagawa ay tumango.

“I cannot bring myself to tell her that I found you at the university that sophomore year. Natatakot ako na baka bigla siyang pumunta don at lalo pang magkagulo na sa oras na magkaharap kayo at itaboy mo siya dahil sa sobrang galit ay lalo siyang malulong sa alak--- but we have time then. Everything can wait until all is ready. Dan there's no time NOW. She might be dying soon. We can no longer wait.”

Muling tumalikod si Dan kay Mike dahil pilit niyang itinatago ang kaniyang mga luha, nagsimula na muli siyang naglakad palayo

“Dan, please give her the same chance you gave me a long time ago--- s-she needs it now.” pahabol ni Mike maski mabilis ng naglalakad si Dan palayo.

Hindi inakala ni Dan na magkakaroon pa siya ng ganoong lakas matapos ang naging usapan nila ni Mike, lakas na lumakad ng mabilis palayo dito.

“Dan, please give her the same chance you gave me a long time ago--- s-she needs it now.” paulit ulit na tumatakbo sa kaniyang isip.

At ang mga katagang iyon ang tuluyang sumaid sa kaniyang lakas na kanina lang ay biglang sumulpot. Mabilis siyang pumasok sa isang kwarto sa loob ng ospital na iyon, kwarto kung saan madalas siyang pumupunta sa tuwing may bumabagabag sa kaniya.

Saktong lumapat ang kaniyang tuhod sa luhuran at saktong sinalo ng mahahabang upuan sa chapel na iyon ang kaniyang mga luha.

0000oo0000

“Calling Ryan” saad ng screen ng cellphone ni Dan habang patuloy parin siyang umiiyak sa loob ng chapel.

“Please pick up. Please pick up.” umiiyak na hiling ni Dan sa sarili.

Pero magkakalahating oras na niyang paulit-ulit na tinatawagan ang tanging tao na iniisip niyang makakapagpagaang ng loob niya.

“Dammit, Ryan!” di napigilang sigaw ni Dan sabay bato ng kaniyang telepono.

0000oo0000

Pinapanood ni Ryan ang kaniyang telepono na magkaroon ng sariling buhay. Tila ito sumasayaw sa tuwing nagva-vibrate, hindi kasi makuwa ni Ryan na sagutin ang tawag na iyon ni Dan dahil hindi niya makuwang isipin na muli nanaman niyang nasaktan ito sa kabila ng pagtitiwala nito sa kaniya ng sobra.

“Another one, please.” tawag atensyon ni Ryan sa barista. Tinignan siya nito ng mariin na tila ba nagtatanong kung sigurado ba siya inorder na inumin.

“Kailangan mo ba ng makakausap?” tanong ng isang lalaki kay Ryan, halatang kanina pa nito minamata ang huli. Hindi ito pinansin ni Ryan kaya naman kumportable nitong ini-upo ang sarili sa stool katabi ng inuupuan ni Ryan.

0000oo0000

Habang nakasalampak parin sa mahahabang upuan ng chapel na iyon ay wala sa sariling sumagi sa isip ni Dan ang sampung taong pagsasama nila ni Ryan, iniisip na simula noong araw na huli silang nag-usap ni Mike ay hindi na muli pang naging palagay ang loob niya kay Ryan, hindi na naging magaang muli ang loob niya dito.

Nawari niya na tila ba nabuhay sila sa kasinungalingan pareho sa loob ng labing isang taon.

0000oo0000

Daldal ng daldal ang lalaking katabi ni Ryan, paminsan-minsan din nitong hinahaplos ang braso nito at balikat ng huli at hindi ito nakakaligtas kay Ryan na unti unti ng tinatablan ng pangaakit ng huli.

“Want to go somewhere---more private?” pabulong na pagaya ni Ryan na ikinangiti ng estranghero sa kaniyang tabi.

“Sure.” matipid na sagot ng lalaki na hindi naman maitago ang pagka excited.

Nang lumabas na ang dalawa ay may isang lalaki ang humarang sa kanila.

“Not so fast buddy.” mariing saad ni Melvin.

“I'm sorry, dude pero nauna ako sayo.” singhal ng lalaki na nakaakbay kay Ryan.

“You don't wanna mess with me, DUDE. You are not going to take advantage of my drunk friend here.” mariin paring sabi ni Melvin. Nakita ng estranghero na si Melvin ay isang tao na hindi dapat ginagalit kaya naman hindi na niya sinagad pa ang pasensya nito.

“Screw you!” singhal ng lalaki saka itinulak ang lasing na lasing na si Ryan papalapit kay Melvin.

“You can only wish, Dude.” balik naman ni Melvin sa galit na estranghero na hindi nagustuhan ang pangengeelam niya.

“What the hell are you doing?!” pasinghal na tanong ni Melvin kay Ryan na pagewang gewang na nakatayo sa kaniyang harapan. Nilapitan niya ito at inakbayan upang makatayo lang ito ng daretso.

“Alam ba ni Dan ang mga ginagawa mo?! Ak---” pero hindi na natapos ni Melvin ang kaniyang sasabihin dahil inilapat na muli ni Ryan ang kaniyang mga labi sa mga labi nito. Hindi napigilan ni Melvin na labanan ang halik na iyon ni Ryan kahit na alam niyang pagsisisihan nanaman niya iyon kinabukasan.

Itutuloy...

Against All Odds 2[42]

by: Migs