Against All Odds 3 [5]

DISCLAIMER: The following is a work of fiction. Any similarities to any written works and any person, living or dead are purely coincidental. The story is intended for a mature audience. It may contain profanity and references to gay sex. If this offends you, please leave and find something more suitable to read. The author maintains all rights to the story. Do not copy or use without written permission. Email the author at miguisalvador@yahoo.com for comments, suggestions and violent reactions in pertaining to this blog and the stories that comes along with it.

Hindi makapaniwala si Jase sa kaniyang natanggap na Email. Inaprobahan na ang kaniyang nire-request na loan para sa page-expand ng Gustav's, kahapon lang ay isang malutong at tila ba nangiinis na “I'm sorry I can't approve your loan---” ang kaniyang natanggap mula sa representative ng bangko na siyang kaniyang pinag-apply-an, ngayon naman ay taliwas sa sinabi nito kahapon ang kaniyang natanggap sa email.

Ilang saglit pang tinitigan ni Jase ang email bago pa sumagi sa isip niya ang posibilidad na baka may kinalaman ang kaniyang bagong kaibigang si Rob sa biglaang pagiiba ng ihip ng hangin na iyon. Agad na naningkit ang kaniyang mga mata at napailing nang maalala ang biglaang pagkakaroon ng katext-mate ni Rob nung gabing kinuwento niya ang tungkol sa hindi pagaapruba ng kaniyang loan.

“Rob.” umiiling na saad ni Jase sa kaniyang sarili saka mabilis na tumayo mula sa kaniyang kinauupuan at tinungo ang kaniyang banyo, naligo at nagbihis. Naghanda para umalis sa araw na iyon.

000ooo000

“I expected you to be there too, Rob.” saad ni Ace pero hindi nakikinig si Rob kaya naman nagulat na lang ito nang biglang sumigaw si Ace.

“ROB! ARE YOU LISTENING?!” sigaw ni Ace na umalingawngaw sa buong conference room na ikinagulat ng lahat. Nasa magkabilang dulo si Ace at Rob ng mahabang lamesa kung saan sila madalas nagmi-meeting kaya naman walang nakapansin kay Ace nang bigla itong tumayo at hinampas ang lamesa na naglikha ng isang malakas na kalabog kasabay ng pagsigaw nito.

“W-what?” saad ni Rob at inalis ang kaniyang pansin sa kaniyang tablet kung saan binabasa niya ang email ng kaibigan niyang nagtratrabaho sa bangko tungkol sa hiniling niyang pabor dito.

“I said I need you to be at the convention next week together with Gab and Lisa. What the hell are you doing that's so important bakit hindi mo maalis maski isang saglit ang pansin mo dyan sa tablet mo?!” naiiritang saad ni Ace na ikinayuko ng lahat ng nasa conference room.

“Level 200 na ako sa candy crush and I have three lives left---?” patanong at hindi sinasadyang bulalas ni Rob na ikinatigil saglit ng lahat ng taong nasa conference room at hindi nagtagal ay ikinahagikgik na ng lahat na lalong ikinairita ni Ace.

“Since gusto nating magpakaisip bata ngayon instead of acting like professionals I think we better postpone this meeting until later!” galit na galit na saad ni Ace sabay tuloy tuloy na nagwalk-out.

Nabalot ng katahimikan ang buong conference room.

“Wow.” saad ni Gab sabay humagikgik.

“I know.” saad naman ni Lisa sabay hagikgik din.

“Thank God! Kanina pa ako boryong boryo at kung hindi pa siya nagwalk out baka tatlong oras pa tayong nakakulong dito!” saad naman ni Matt na sinangayunan naman ng iba.

“Is it like this every end of the month meeting?” gulat na gulat na saad ni Rob na ikinakaba ng lahat ng nandun, natatakot na baka isumbong sila ni Rob kay Ace.

“Please wag mo kaming isumbong, Sir.” nagmamakaawang saad ni Lisa na ikinakunot ng noo ni Rob.

“Pero kasi sir, madalas wala naman ng kwenta yung pinaguusapan tapos madalas paulit-ulit lang tapos inaabot parin ng tatlo o kaya apat na oras yung meeting. Imbis tuloy na marami na kaming nagagawang trabaho sa stations namin.” saad ni Gab na agad namang naintindihan ni Rob. Hindi niya ito napapansin dahil narin siguro masyadong nakatuon ang kaniyang pansin kay Ace na para sa kaniya ay ipinapamalas lamang ang kaniyang galing sa pagma-manage ng business nila at hindi na niya naiisip ang iba pang kasama sa meeting na iyon.

“Don't worry, sasabihan ko siya---” saad ni Rob na ikinaalarma ng lahat ng nandun.

“Sir wag please! Baka mawalan kami ng trabaho!” sigaw ni Lisa.

“Worse baka kainin niya kami ng buhay.” sabat naman ni Gab na muling sinangayunan ng halos lahat ng nandun.

Hindi mapigilang isipin ni Rob kung paano niya tatanggapin ang ideya na mas gusto pa ng mga tauhan nila ni Ace ang mawalan ng trabaho kesa ang makaharap si Ace. Para sa kaniya, ang hindi masayang empleyado ay nangangahulugan lamang na kahit pa lumalago ang business mo ay nalulugi ka naman sa ibang paraan.

“Akong bahala. Promise, hindi na ulit mangyayari ang ganito.” saad ni Rob sabay tayo at muling humingi ng pasensya sa mga tauhan ni Ace bago lumabas ng conference room.

Hindi na kumatok pa sa opisina ni Ace si Rob. Tuloy tuloy na lang siyang pumasok at naabutan niya itong may pinapagalitan na isang empleyado tungkol sa isang proposal na hindi dumaan sa kaniyang mga kamay para ma-review. Sa sobrang galit at pagkairita ni Ace ay hindi na niya napansin pa si Rob na pumasok ng opisina niya.

“Do you love your job Ms. Meneses?” malamig na tanong ni Ace sa kawawang empleyado.

“Yes sir.” nakayukong sagot nito sa kaniyang boss.

“Then you should act like it!” singhal ni Ace na ikinatango na lang ng babae.

“Get out of my office!” singhal ni Ace na agad namang sinunod ng kawawang empleyado.

Pagkasarang pagkasara ng pinto ay agad na yumuko si Ace at tinakpan ang kaniyang mga mata gamit ang magkabilang kamay. Hindi na pinalagpas pa ni Rob ang pagkakataong iyon at kinausap na niya ang kaniyang kaibigan.

“You should start treating your people with respect, Ace.” umiiling na saad ni Rob na agad namang ikinataas ng tingin ni Ace na miya mo nagulat na nandon si Rob pero ang totoo ay nagulat ito sa sinabi ni Rob hindi sa biglaang pagsulpot nito.

“What?” naiiritang tanong ni Ace na agad namang sinagot ni Rob upang hindi na ito magkaroon ng pagkakataong tuloy tuloy na magsalita at masapawan siya.

“Those people inside the conference room, me included, are sick and tired of the long meetings. Wala namang katuturan ang pinaguusapan, the review of our past meetings takes so much time than the meeting proper tapos paulit ulit lang din yung mga concerns which only means sa dinamidami at hinaba-haba ng mga meetings natin even the simplest concerns hindi natin maayos.”

Saglit na binalot ng katahimikan ang buong opisina. Tinititigan ni Ace si Rob, tila ba iniintay na sumigaw ito ng “JOKE!” o kaya naman tila ba iniisip nito ng malalim ang sinabi ng huli. Matapos ang ilan pang saglit ay si Ace na mismo ang bumasag ng katahimikang siya rin ang nagsimula.

“Bakit ngayon mo lang 'to sinasabi sakin?” mahinahong tanong ni Ace kay Rob. Pinilit pigilan ni Rob ang sarili na mapangiti. Ibig sabihin kasi ng paghinahon nito ay kinukunsidera nito ang puntong nais ipahatid ni Rob.

“I was crushing on you whenever you up and go like a bad ass manager kaya hindi ko agad napansin yung concern ng iba---” umiiling na pagamin ni Rob na ikinataas ng kilay ni Ace na tila ba nais pa nitong marinig ang tungkol sa pagkakaroon ng crush ni Rob sa kaniya habang nag-e-end of the month meeting sila.

“---but that's beside the point, Ace. Our main concern here is kung magpapatuloy ang ganitong pagiisip ng mga tauhan mo, we might lose them for good. These people are the reason behind your success, hindi natin pwedeng hayaan na sa sobrang inis nila or tamad na nilang magtrabaho ay mapunta pa sila sa ibang kumpanya.” pagtatapos ni Rob, hindi na sumagot pa si Ace muli na lang itong yumuko at tinakpan ng malalaking palad ang sariling mukha.

Hindi na sinundan pa ni Rob ang kaniyang mga sinabi at hinayaan na lang niyang magnilay nilay si Ace sa mga salitang kaniyang pinakawalan nang may kumatok sa pinto ng opisina ni Ace. Si Sam, isa sa mga Manager ni Ace na siyang lagi din nilang kasama.

“Boss, kain na tayo ng lunch?” nakangiting tanong nito kay Ace at Rob. Nagtaas na ng tingin si Ace at saglit pang tinignan si Sam saka tumango bilang pagpayag.

“Let's talk about this over lunch?” tanong ni Ace kay Rob na siyang tumango lang bilang sagot.

Malalim ang iniisip ni Ace habang naglalakad palabas ng building nila papunta sa isang restaurant kung saan sila magtatanghalian, iniisip at kinukunsidera ang mga sinasabi ni Rob, sa lahat ng advise ni Rob sa kaniya ay ni isa ay walang pumalya at nagpahamak sa kaniya o kaya sa business niya, ito ang mga bagay na tumatakbo sa kaniyang isip nang may nakita siyang isang lalaki na kumaway sa direksyon nilang tatlo.

Napakunot noo siya at inisip kung sino ang lalaking iyon. Maganda naman ang bihis nito at hindi mukhang masamang loob, may ngiting nakaplaster sa mukha nito kahit pa tila ba katatapos lang nitong makipagtalo sa mga gwardyang ayaw magpapasok sa kaniya.

“Ayun siya oh.” turo nito sa isa sa tatlong lalaki na naglalakad palabas ng opisina.

Nang bumakas sa mukha ni Rob ang isang malaking ngiti ay dun lang napagtanto ni Ace na hindi niya nga kilala ang lalaking iyon at si Rob ang pakay nito. Mabilis na naglakad palayo sa kanila ni Sam si Rob at nilapitan ang lalaki. Agad na humingi ng tawad ang mga gwardya na binalewala lamang ni Rob at sinabing walang kaso sa kaniya iyon.

Noon lang muli nakita ni Ace si Rob na ngumiti ng ganon. Muling nagdikit ang kaniyang mga kilay at kumunot ang noo sa pagtataka.

“What are you doing here?” nakangiting tanong ni Rob kay Jase.

“Wow. Wala man lang hi or hello?” sarkastikong tanong ni Jase kay Rob.

“Hi. Kamusta? Bakit ka nandito?” sarkastiko pero nakangiti paring tanong ni Rob kay Jase na muling ngumiti.

“Aayain sana kita maglunch--- actually I was planning to take you out this afternoon kung pwede kang mag halfday sa work--- meron sana akong sasabihin at ipapakita sayo.” nahihiya pero nakangiting tanong ni Jase kay Rob. Natigilan si Rob, iniisip kung ano marahil ang sasabihin at ipapakita sa kaniya ni Jase.

Asa ganitong tagpo si Jase at Rob nang umabot na sa kanilang pwesto si Ace at Sam na biglang na-curious sa pagdating ni Jase.

“Teka lang ha, papaalam lang ako.” saad naman ni Rob kay Jase na agad namang nagpakawala ng isang ngiti.

“Ace, Sam. This is Jase. Jase, this is Sam, one of our managers and this is Ace our boss. Uhmmm--- Ace, may pupuntahan lang kami, kailangang kailangan lang--- promise, I'll make it up to you tomorrow.” pagpapakilala muna ni Rob sa tatlo saka nagpatuloy sa pagpapaalam. Hindi na pinansin pa ni Rob ang nakakunot noong itsura ni Ace. Alam niyang hindi siya nito papayagan kaya naman inunahan na niya ito.

“Rob---” simulang pagtanggi ni Ace pero agad siyang sinapawan ni Rob sa pagsasalita.

“Thanks! Intayin mo muna ako dito Jase kuwanin ko lang yung mga gamit ko. saglit lang 'to promise.” mabilis na saad ni Rob saka nagmamadaling lumakad papunta sa mga elevators.

Biglang hindi mapakali si Jase, alam niyang tinitignan siya ng dalawang kaibigan ni Rob, hindi niya mapigilang isipin na sana ay sinabi na lang niya kay Rob na sa sasakyan na lang niya siya maghihintay.

“San kayo nagkakilala ni Rob?” nakangiting tanong ni Sam kay Jase na sinuklian niya muna ng isang matipid na ngiti.

“At my boyfriend's wake.” matipid na sagot ni Jase kay Sam na tila naman natahimik sa kaniyang sinabi.

“Shit! Alam ba nila ang tungkol kay Rob?” nagaalalang saad ni Jase sa kaniyang sarili sa takot na baka hindi niya sinasadyang na-out ang bagong kaibigan sa mga kaibigan nito.

“Your boyfriend just died tapos ngayon nakikipagdate ka na? Di ba masyado atang mabilis?” walang emosyong tanong ni Ace kay Jase.

Napadako ang tingin ni Jase kay Ace. Ngayon, sigurado na siyang alam na ng mga ito ang tungkol kay Rob kaya hindi na niya kailangan pang alalahanin na baka na-out niya ito ang bagong bumabagabag ngayon kay Jase ay ang tila ba hindi maipaliwanag na pagkairita sa kaniya ni Ace na para bang hindi ito sangayon sa pagkakaibigan nila ni Rob.

“I'm back!” saad ni Rob na siyang bumasag sa pagtititigan ni Ace at Jase.

“Thank God.” bulong ni Sam saka hinila si Ace palabas ng opisina papunta sa restaurant na dapat sana ay kakainan nila kasama si Rob, masaya na naputol na ang nangangapal na tensyon sa pagitan nilang tatlo nang umalis si Rob.

“Let's go! Thanks Ace!” sigaw ni Rob sabay hinatak si Jase palayo nadin sa building na iyon.

Tumigil ang dalawa sa tapat ng sasakyan ni Jase, binuksan nito ang pinto ng kaniyang sasakyan at inimbitahan na si Rob na sumakay. Hindi pa man nakakaisang minuto sa loob ng sasakyan si Rob ay agad na itong nagtanong, tila ba kating-kati na malaman kung ano ang gustong sabihin at pagusapan ni Jase kaya ito napadalaw.

“So anong gusto mong sabihin at pagusapan?” tanong ni Rob na tila ba isang batang excited na makita ang pasalubong ng kaniyang ina.

“Later.” nangingiting matipid na sagot ni Jase na ikinasimangot naman ni Rob, hindi ito nakaligtas kay Jase na napatawa na lang sa pagiging isip bata ni Rob at hindi mapigilang pisilin ang ilong nito.

Ini-start na ni Jase ang kotse kaya naman hindi nito napansin ang pamumula ng pisngi ni Rob.

000ooo000

“What can you say about it?” kinakabahang tanong ni Jase kay Rob na tila naman pinagdadasal na sana at nagustuhan ni Rob ang kanilang inihanda.

“Masarap. Mas masarap siya kesa dun sa mga nabibili sa mga stand sa mga mall.” ngumunguya pang saad ni Rob kay Jase na biglang bumakas sa mukha ang malaking ngiti.

“It's Aaron's favorite and yan din yung tinulungan mong lumago when you helped me with my loan.” saad ni Jase na ikinakunot naman ng noo ni Rob.

“Don't deny it, alam kong ikaw ang dahilan kung bakit biglang na-approve ang loan ko.” taas kilay na saad ni Jase.

“What?! Na-approve ang loan mo?! Nice! Congrats!”

“Di ka artista, Rob. Wag ka ng umarte.” humahagikgik na saad ni Jase kay Rob na muling namula ang mga pisngi.

“Di naman ako umaarte ah. Seriously, wala akong alam dyan sa binibintang mo sakin.” patuloy na pagarte ni Rob sabay kagat muli sa shawarma na inihanda ng Gustav's sa kaniya.

“Whatever.” saad muli ni Jase sabay abot sa ilong ni Rob at pinisil ito na ikinasamid naman ni Rob.

“Ano bang ginawa ng ilong ko sayo?! Nakakadalawa ka na ha!” saad ni Rob sa pagitan ng pagubo na ikinatawa ng malakas ni Jase.

“Ang laki kasi ng ilong mo eh---” pangaalaska naman ni Jase na ikinalaki ng mga mata ni Rob. “---bilisan mo na dyan at may pupuntahan pa tayo. Baka ma-late tayo.” saad ni Jase sabay tayo at iniwan si Rob magisa sa lamesang iyon sa sulok ng Gustav's, kinakapa-kapa ang ilong, naconscious sa sinabi ni Jase sa kaniya.

Matapos kumain ay muling sumakay si Jase at Rob sa sasakyan at bumiyahe palabas ng Manila. Hindi alam ni Rob kung saan sila papunta pero ang hinala niya ay may kaugnayan ito sa pagpapaamin sa kaniya ni Jase tungkol sa nakuhang loan nito na siyang hindi niya naman aaminin dito.

“So ano ngayon kung tinulungan ko siya? Bakit kailangan ko pang sabihin sa kaniya na ako nga yung tumulong sa kaniya?” tanong ni Rob sa kaniyang sarili habang ipinaparada ni Jase ang kaniyang sasakiyan sa unahan ng isang malaking building na miya mo isang skwelahan.

“School?” tanong ni Rob kay Jase.

“Mamya, malalaman mo ang sagot dyan sa tanong mo.” nakangising sagot ni Jase na ikinairap pero ikinangiti din ni Rob.

Nagulat si Rob nang biglang bumukas ang pinto ng gate at iniluwa nito ang ilang maliliit na bata. Lahat ito ay nagsiyakapan sa kaniya at kay Jase. May mga nasa edad dalawa hanggang anim ang mga ito at hindi maikakaila ang tuwa sa mukha ng mga ito na talaga namang nakakahawa. Maliban sa mahihigpit na yakap ay walang humpay na pasasalamat at natanggap nila Rob at Jase sa mga ito.

“Thank you, Tito Rob!” sigaw ng isang batang babae na mahigpit na nakayakap sa kaniyang kaliwang binti. Hindi man alam ni Rob ang ipinagpapasalamat ng mga ito ay hindi parin mapigilan ng puso ni Rob ang matuwa.

“Tama na yan mga bata, pasok na tayo sa loob para makapaghanda na kayo sa surprise natin para sa mga bisita.” saad ng isang matandang babae, sa pagkarinig ng mga bata ng salitang “surprise” ay tila naman lalong nagliwanag ang mukha ng mga bata at nagsitakbuhan na papasok.

“Thank you.” pabulong na saad ni Jase sa likod ni Rob na nakapagpakabog sa puso nito.

“By helping me with my loan you're helping this orphanage also. Ito lang ang naging bright side ng pamimilit ni Mama sakin na i-expand ang business. Expanding my business means more money to suppport this institution. Kaya Thank you, Rob. Thank you very much.”

Ramdam na ramdam ni Rob ang sinseridad sa mga sinabing ito ni Jase, ramdam na ramdam niya ang pagpapahalaga nito sa kaniyang ginawa, ramdam na ramdam niya, sa unang pagkakataon ang totoong pakiramdam ng pangmatagalang pagpapahalaga, malayong malayo sa panstamantalang pagapapahalaga na binibigay sa kaniya ni Ace sa tuwing nalilibugan ito, sa tuwing kailangan nito ng parausan.

Hindi mapigilan ni Rob ang makaramdam ng galak.

“Tito Rob tara na sa loob!” nakangiti at excited na saad ng isang batang lalaki sabay hila sa kaniyang kamay.

Nang makapasok sa loob ay tila ba bumalik siya sa pagkabata. Sa loob ng building ay may isang maluwag na kwarto kung saan pwedeng maglaro ng malaya ang mga bata, pero ngayong hapon ay venue ito para sa isang activity na inihanda ng mga ampon. May mga nagsasayaw, kumakanta at naglalaro na tila ba lalong ikinatuwa ni Rob.

Itutuloy...

Against All Odds 3

[5]

by: Migs